0037. magia-czterech.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Magia Czterech

Przedwieczna: Deneve

Dziś więcej betowania niż karcenia, a to dlatego, że w opowiadaniu dużo do wytykania nie ma. I chwała mu za to (a właściwie autorce). Ale to dobrze, prawda?

Po pierwsze – wypadałoby poprawić ten nieszczęsny dywiz już w prologu. To tak na dzień dobry. Jakkolwiek prolog uroczy by nie był, trochę męczy mnie fakt, że teraz za prolog uważa się tekst ledwie na pół strony. Ale spokojnie, to jedynie moje odczucie, nie będę bić ani obniżać za to oceny.

Po drugie – w dialogach, bo widzę to już w pierwszym rozdziale, powinnaś używać pauzy (—) lub półpauzy (–) do zapisywania słów Twoich bohaterów.

chłopak, który miał odebrać z naszego domu ciężkie pudło z zapakowanym przez babcię przysmakiem, nie zjawił się o umówionej porze. Ani dwie godziny później,

Nie bardzo rozumiem, dlaczego nagle urwałaś to zdanie. Wydaje mi się, że poprawniej byłoby, gdybyś po prostu pociągnęła je dalej.

stawiałyśmy karton i  regenerowałyśmy

 przed "regenerowałyśmy" masz dwie spacje, wiem, czepiam się. (czasem Ci się takie coś zdarza, ot, wspominam, bo jestem przewrażliwiona)

Strzeliłam białkami.

Siostra popatrzyła po nas ze zdziwieniem, najpewniej nie wiedząc, o co nam chodzi.

W zaznaczonym miejscu przecinek, bo masz tam imiesłów zakończony na "-ąc". Więcej przeczytasz o tym w Necronomiconie (punkt drugi).

Starsza Strażniczka Powietrza, smoktająca cukierka smoktająca cukierka za pewne o swoim ulubionym,  eukaliptusowym smaku,

Takie to brzydkie powtórzenie.

Niebo rozświetlał blask nie tylko zachodzącego słońca, ale również ludzi, o połowę niższą od pierwowzorów, utworzonych z ognia.  Ich pierwowzory poruszały nimi siłą woli. 

Chyba "niższych". I powtórzenie.

Po pierwszym rozdziale nachodzi mnie taka dziwna refleksja, że nie podoba mi się sposób narracji. To znaczy… hm, nie potrafię ubrać swoich myśli w słowa. Nie razi mnie sam fakt narracji pierwszoosobowej, lecz sposób, w jaki ją prowadzisz. Twój narrator, czyli, jak mniemam, główna postać, zdaje się na siłę wciskać mi do głowy pewne fakty. Wiem, że miało to na celu wytworzenie lepszego kontaktu z czytelnikiem i przyznaję, że pomysł jest naprawdę ciekawy i oryginalny, tylko na przykład w moim wypadku zwyczajnie się nie sprawdza. Szczególnie odtrąca mnie już początek drugiego rozdziału:

Łatwiej zobaczyć, niż opisać, co się z nią działo. Na szczęście stoisz obok, więc nie musiałam się wysilać.

Kurczę, bo brzmi to troszkę tak: "nie wiedziałam, jak to opisać – czytelniku, radź sobie sam". A w zaznaczonym miejscu przecinek.

 Kilka kropel jej krwi pociekło na drewnianą Kość. Tą rozświetlił blask czterech kolorów. 

Tę.

Czyta mi się całkiem przyjemnie, ale mam nieodparte wrażenie, że momentami pomijasz opis pewnych wydarzeń, bo strasznie chcesz przeskoczyć do następnych. Oczywiście możesz powiedzieć, że to Twój cyrk i Twoje małpy, ale jakoś tak nieporadnie to wygląda. Mówię na przykład o sytuacji z Kością, na którą upuszczono kilka kropel krwi Izzy, gdzie całość podsumowujesz: "Sam wiesz czemu". Owszem, czytelnik wie, dlaczego. Czytelnik, jeśli nie jest głupi (a zakładamy, że nie jest), domyśla się wielu faktów. Ale to nie znaczy, że wiele rzeczy z tych wielu należy pomijać.

 - Ja, państwu?

W zaznaczonym miejscu powinien znaleźć się przecinek.

Tuż przed zemdleniem, poczułam się słabo

Bez przecinka.

Wysunęła bojowniczo podbródek, gotowa do ofensywy, gdyby spróbował jakoś się sprzeciwić. Westchnął tylko, podszedł do półki nad kominkiem i podniósł z niej Sztylet Wiążący oraz Zwierciadło Myśli. 

Ale, że kto? Ten podbródek westchnął i podszedł do półki?

Zauważając, że nie może liczyć na pomoc w tym Izzy, oznajmił:

??? *próbuje odgadnąć sens zdania*

Czy chodziło może o coś w stylu: "Zauważając, że nie może liczyć przy tym na pomoc Izzy, oznajmił:" ?

Poczułam, jak uścisk Izzy zacisnął się mocniej.

Uścisk nie może "zaciskać się" mocniej. Może być silniejszy itp., mocniej może zaciskać się dłoń.

Powoli docieram do piątego rozdziału i martwi mnie odrobinę fakt, że nie bardzo umiem wyobrazić sobie Twoich bohaterów. Jakkolwiek opowiadanie czyta mi się przyjemnie, patrząc oczami Clary… no dobra, moimi, ale będąc prowadzona przez Clary, nie bardzo wizualizuję sobie bohaterów. Głównie dlatego, że w większej części skupiasz się na siostrach; oczywiście rozumiem, że to główne postaci, przez co poświęcasz im więcej uwagi, ale przez to zapominasz o reszcie. Jeśli już o pierwszoplanowych mowa: owszem, wspominasz, że Izzy była strachliwa, jej siostra lekkomyślna, a także, iż długo uważała się za mniej kochaną, ale na tym kończy się budowa charakteru postaci.

Mam też pewne zastrzeżenia co do opisów otoczenia. Jasne, wspominałaś, że Panteon podobny jest do tych, które znamy, ale… kurczę, czuję jakiś taki niedosyt przez to, że wspomniałaś ledwie o pomniku Matki Natury wewnątrz. W związku z tym moja wyobraźnia zaszalała i wyobraziłam sobie strop bez ścian. Mogłabyś wnętrzu poświęcić odrobinę więcej czasu i uwagi.

W rozdziale piątym na końcu pierwszego akapitu zjadłaś kropkę.

Moja babcia wskazała głową babcię zmarłej, obejmując Izzy ramieniem.

Zdarza Ci się trochę powtórzeń tego typu, jak i również powtarzania imion bohaterów.

Wszyscy dobrze wiemy, do czego zdolny jest Żywiołak

Przecinek w zaznaczonym miejscu.

Naprawdę intensywnie rozmyślałam o uderzeniu Izzy krzesłem (to znaczy o tej sytuacji! Sama nie chciałam jej bić). Kurczę, jakaś dziewczyna spłonęła, ludzie sobie pokrzyczeli i nagle, *trzask*, winowajczyni dostaje meblem w głowę. Trochę dziwnym wydaje mi się fakt, że nikt nie postąpił tak wcześniej, gdy Izzy żywcem paliła niewinną dziewczynę.

Co do samego procesu palenia, bo troszkę go nie rozumiem: wiesz, jaki zapach ma palone ciało? Ubrania, mięśnie, kości, włosy? Nie, nie wiesz. Ja właściwie też nie, ale wiem, że odór jest na tyle intensywny, że co wrażliwsi zareagowaliby mimowolnym odruchem wymiotnym. Tymczasem w Twoim tekście reakcja zgromadzonych pod sceną może sugerować co najwyżej, że ktoś w tłumie puścił bąka.

Zanim ruszyłam, zauważyłam, jak do Almy zwróciło się kilka osób, a ona im przytakiwała.

W zaznaczonym miejscu przecinek.

Później odpowiedz mi na kilka pytania

Kilka pytań.

Jeśli panują nad żywiołem, spędzają wśród Elemnian kolejne dwa lata, podczas których doskonalą umiejętności panowania nad swoją potęgę. 

Nad swoją potęgą.

Trochę nie ogarniam, dlaczego Czas pytał Clary o zdanie w sprawie cofnięcia czasu, skoro przeszłość wydaje się zmieniać jedynie Declan. Pytanie dziewczyny o to, co o tym sądzi uważam za tyle nie na miejscu, że wydawało się, iż to ona miała zmienić bieg wydarzeń, a tu taki klops. Już całkowicie pominę to, że jak mogłaby nie chcieć cofnięcia czasu, skoro mogłaby uratować czyjeś istnienie i swoją sprawność fizyczną? Całe dywagacje Czasu na ten temat są w tym momencie, moim zdaniem, bezzasadne.

W konstrukcji „chyba że”, „mimo że” itp., nie używamy przecinków.

czego ktokolwiek normalny, by nie zobaczył.

Bez przecinka.

Wielokropek ma zawsze trzy, nigdy dwie, cztery lub więcej kropek. Nawet jeśli ktoś się jąka.

Mam też pewne uwagi co do samej Izzy, kiedy piszesz o jej niezdecydowaniu na „wycieczkę” z Czasem. „Może bym pojechała. Sama nie wiem.” — mówi. Generalnie chodzi o bardzo ważne sprawy, a ona zastanawia się nad tym tak, jakby chodziło o kolor cukierka. Żółte lubi, ale czerwone są ładniejsze. Kurczę, może to tylko moje odczucie, ale wydaje mi się, że w tak ważnej sprawie, niezdecydowanie, jasne, istnieć powinno, ale nie na zasadzie wyboru słodyczy. Wydaje mi się, że teraz, kiedy ważą się losy jej dalszego życia, bo to przecież być albo nie być Matką Naturą (kij z tym, że już dawno podjęto decyzję za nią). Mogła się bać nieznanego i przez to być niezdecydowana. Mogła nie być pewna, czy da sobie radę, mogła… no nie wiem, mieć na myśli milion innych rzeczy związanych z obawami o swoją przyszłość.

Ponadto wspominasz, że Czas miałby dać Izzy/Matce Naturze cztery klepsydry. Wiemy też, że na pewno Izzy zdecyduje się poświęcić kogoś dla Nathaniela. Tylko jest jeden problem, bo nie wiem, czy dobrze zrozumiałam: jedna klepsydra przeznaczona ma być dla Izzy, druga dla Nathaniela, załóżmy, że Clary zostanie poświęcona, zostają dwie klepsydry, a, nie licząc Clary, w kolejce są jeszcze trzy osoby. Rodzice i babcia. ICOTERAS? No, chyba że głupia jestem (to możliwe) i Izzy dostanie nieśmiertelność bez konieczności obracania klepsydry. Niby Czas zauważa, że jako Matka Natura Izzy powinna być nieśmiertelna, ale czy wcześniej nie było powiedziane, że ta znalazła sposób na to, by stać się śmiertelną…?

Idźmy dalej: Czas. Kiedy pojawia się w szpitalu przy niepełnosprawnej Clary, wydaje się całkiem miłym gościem, a wręcz wielkodusznym, skoro decyduje się na tak poważny krok jak cofnięcie czasu dla zupełnie obcej mu dziewczyny. Później trochę pogubiłam się w kreacji tego bohatera, bo wyraźnie zaznaczyłaś, że nie zależy mu nawet na własnych dzieciach, na których gotów był eksperymentować i które gotów jest poświęcić ze względu na Izzy. Nagle z miłego gościa zamienia się w wiecznie poirytowanego faceta i tak dalej.

Wbił we mnie tęczówki, w które zaklęto ocean.

Patrzy się oczami, ogólnie za widzenie odpowiadają źrenice. Wbić w kogoś można wzrok, albo można na kogoś spojrzeć.

Clary jako narrator mówi, że zawsze zastanawiało ją, dlaczego córka Czasu ciągle przeplatała elemski językiem francuskim. Zawsze? Przecież dopiero co się poznali. I właśnie: wstawki z francuskiego. Są, tylko że… nie znam francuskiego? Niby znaczenie można wyłowić z kontekstu, ale nie zawsze. Co więcej: czasami robisz przypisy, dlaczego więc nie w tym przypadku…?

Co do przegryzania wargi – cóż. Musiało boleć, tak wargę przegryźć… Wargę można przygryźć.

 Podskoczył i upad

Upadł

Od nadmiaru wrażeń odniosłam wrażenie

Nie wiem, czy to celowe powtórzenie, ale brzmi bardzo niezręcznie.

Dalej wypowiada się Czas:

Z drugiej, gdybyś tego nie zrobiła, Izzy jako jedyna by umarła – Aislinn i Czas nie utonęliby dzięki działaniu Klepsydr Życia, my dzięki nieśmiertelności, którą możemy obejść tylko w jeden sposób

Skoro są to słowa Czasu, to chyba mówił o swoich dzieciach, czyli o Aislinn i Gavinie…?

Serum prawdy na szczęście również: jutro nie będziesz pamiętać niczego od momentu połknięcia do rozkładu czekolady.

Serum prawdy na szczęście również co? Działa tak, że Clary jutro nie będzie niczego pamiętać?

Rozdział czternasty

Nawet podczas śniadań się z im nie kryła

Nim.

Podeszłam bliżej akwarium, uważnie obserwują jak moja ręka

Obserwując

Trzepnij ode mnie swoją betę w głowę i to tak porządnie, żeby następnym razem wyłapała literówki i żeby wreszcie skłoniła Cię do używania pauz i półpauz w dialogach.

wypełniając jej wnętrze powietrzem, żebyśmy, schodząc tam, mieli, czym oddychać,

Przecinki. Czerwone to brakujące, a pomarańczowy jest nadprogramowy.]

który nawiasem już się nie błyszczał

Bez „się”.

Gdy jej moc ograniczała się do kontrolowania jednego żywiołu, radziła sobie z nim znacznie sprawniej, chociaż wciąż nie potrafiła skupić się na tyle, aby wykorzystać całe pokłady swojej siły.

Zbędne, wiemy o czyją siłę chodzi.

ale mi nie było wcale do śmiech

Śmiechu.

zobaczeniu tamtego miejsce,

Miejsca.

Rozdział piętnasty:

otworzyłam oczu, już leżąc.

Oczy.

pomyliłam je z ogorzałą twarz. 

Twarzą.

Nie licząc filmów, odkąd skończyłam siedem lat, nie słyszałam języka angielskiego poza szkołą.

Przecinek w zaznaczonym miejscu, bo zdanie oddzielone przecinkami jest wtrąceniem.

Ja i moje przyjaciel

Mój.

Z tego, co zrozumiałam, wasz przewodnik ma mniejsze szanse 

Przecinek w zaznaczonym miejscu.

którą byś zobaczyłaś

Byś zobaczyła.

Zaczęły gryźć mnie wyrzuty sumienie

Sumienia.

skarżył się, że na nie słyszy, 

Skoro się skarżył, to chyba na to, że na nie nie słyszy.

Kolejnych zdania

Albo „kolejnych zdań”, albo „kolejne zdania”.

Poza tym, zbijając twojego pionka, odejmuję ci rok życia, gdy ty zbijesz mojego, przedłużasz je sobie o rok.

Przecinek w zaznaczonym miejscu.

Chroń wierze

Ekhm. Wieże.

przesunął moją królową, zastawiają drogę

Zastawiając.

Widzę, że beta gdzieś Ci uciekła, złap ją lub znajdź inną. Lub, co lepsze: przejrzyj raz jeszcze dany rozdział przed publikacją, bo literówek masz od groma. Gdzieś po drodze załapują się jakieś niepostawione przecinki. Chociaż nadal uważam, że powinnaś porządnie trzasnąć swoją poprzednią betę za przecinki w „chyba że” i brak zwrócenia uwagi na dywizy.

Wcześniej przyjrzałam się temu, w jaki sposób kreujesz Czas. Na początku wydawał się całkiem miły i zapewne miał w tym jakiś cel. Ale ostatecznie czuję, że akurat ta postać od początku z założenia miała być inna, a później stwierdziłaś, że jednak ją zmienisz (to czyste spekulacje, odczucia itp.). Wydaje mi się, że od samego początku powinnaś wykreować Czas w taki sposób, by wyraźnie było widać, że, jak to ujęłaś, „wszystkimi gardzi”. Owszem, często wypomina komuś niewiedzę, ale to można podpiąć pod fakt posiadania przez niego takiej osobowości. W końcu Ojciec Ojców żyje już tak długo, że może irytować go sam fakt czyichś braków, w końcu to, co dla innych nie zawsze jest zrozumiałe, dla niego może być oczywiste, bo miał niemal całą wieczność na zgłębianie tajemnic świata.

Dlatego tak bardzo dziwi mnie to, o czym wspomniałam wyżej. Clary w rozmowie z Karłem mówi, jak to Czas każdym gardzi. Kurczę, skąd ona wysnuła takie wnioski? Fakt, najwyraźniej irytowała go Izzy i jej sposób bycia, ale jakoś nie zauważyłam, żeby specjalnie często negatywnie odnosił się do innych. Pewnie – był poirytowany, gdy gościł u Elemnian i nie bardzo pasował mu fakt opóźniania podróży przez niezdecydowanie jego być-może-siostry. Ale to absolutnie nie jest wyznacznikiem pogardzania.

Ponadto mam wrażenie, że za bardzo skupiasz się na Clary. Oczywiście to ona jest tu narratorem i to jej oczami widzimy świat, ale wydaje mi się, że przez to w pewien sposób resztę bohaterów traktujesz nieco po macoszemu (to znaczy ja to tak odczuwam). Właściwie dopiero z komentarzy dowiedziałam się, że Izzy jest starsza od Clary od rok. Nie wiem, może gdzieś mi to umknęło. Jeśli tak, to możesz mnie wybatożyć rzepą. Ponadto o domniemanej Matce Naturze wiemy jedynie tyle, że jest niezdecydowana i to wokół niej kręcił się cały świat i uwaga wszystkich. Kurczę, w opowiadaniu odniosłam wrażenie, że przez „cały świat” masz na myśli babcię sióstr. Dopiero później, jeden jedyny raz, wszystko obraca się wokół Izzy ze względu na możebność bycia Matką Matek. A i to wyłącznie dlatego, że to kluczowy element fabuły.

Siostra Clary nie ukradła mojej uwagi tak bardzo, jak piszesz, że powinna. Czas momentami mnie irytował, ale ostatecznie doszłam do wniosku, że tę postać da się lubić, bo wreszcie przestał mieć wahania nastrojów.

Masz ciekawy pomysł na swoje opowiadanie, nie ma trulofów, łączenia jaźni, literówki zdarzają się każdemu – mimo to fajnie byłoby, gdybyś poświęciła im chwilkę lub pomęczyła nimi jakąś betę. Tak.

Co do świata ogólnie – nie wiem, trudno mi zobrazować sobie wyspę Elemnian. Niby wszyscy znają ten „nasz świat”, ale z drugiej strony przez wiele lat są, że tak się wyrażę, uwięzieni, otoczeni przez wielką wodę i jedynym kontaktem ze światem zewnętrznym jest „wymiana” dzieci raz na kwartał (jest tam na przykład Internet, skoro tyle wiedzą o muzykach „z zewnątrz” itp.?).

Wspomniałaś, że Elemnianie są samowystarczalni, a jednak żyją w zgodzie z naturą. Mówiłaś, że mają elektrownie i tyle – pokaż coś więcej. A skoro mają te nieszczęsne elektrownie – czy to takie do końca życie w harmonii z Matką Matek?

W jaki sposób Twoi bohaterowie radzą sobie z pomocą żywiołów, z których „ludzkich wynalazków” nie muszą dzięki temu korzystać (bo zakładam, że skoro mogą w jakiś sposób „ustawić sobie” naturę, część prac ich omija), a bez jakich się nie obejdą?

Wspomnij coś o edukacji. Czy w czasie pobytu na wyspie uczą się jedynie władania nad żywiołami? A może nadal kontynuują naukę jak zwykli, „niemagiczni” ludzie?

Opowiedz o ich świecie nieco więcej, akcja na moment może zwolnić lub rozdział może być dłuższy, kiedy będziesz wprowadzać czytelników do „Twojego świata”, nie zbywaj ich stwierdzeniami typu: „tu jest inaczej” – to nie wystarcza.

Cztery.