0079. wilcze-dzieje.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Wilcze dzieje

Przedwieczna: Gayaruthiel

Trzeba wam bowiem wiedzieć, że ta autorka poddaje u nas ocenie swoją twórczość drugi raz. Cieszę się, że zasłużyliśmy na twoje zaufanie :).

Garść uwag technicznych: masz niewłaściwe cudzysłowy i myślniki zamiast pauz w sekcji Tablica, a przy minimalizowaniu okna ramka ze spisem treści wjeżdża na tekst. W poszczególnych rozdziałach masz ustawione różne rozmiary tekstu. Ciemnoczerwony font, którego użyłaś na mapie, jest niestety nieczytelny.

Zwiastun wyszedł ci całkiem przyzwoicie (nie wierzę, że to mówię, bo prywatnie nie jestem ich zwolenniczką), ale byłoby lepiej, gdybyś wycięła dłużyzny. W obecnej formie jest mało dynamiczny.

Mitologia

To, co znajduje się w zakładce Mitologia, to po prostu cytaty z pierwszych rozdziałów opowiadania. Myślałam, że umieścisz tu coś, czego w samym opowiadaniu nie można znaleźć, albo że chociaż ubierzesz to w inne słowa. Niestety, teraz żałuję, że zaczęłam zapoznawanie się z twoim blogiem od tej zakładki, bo mam poczucie przytłaczającej powtarzalności. Nie bardzo rozumiem, po co tworzyć osobną podstronę, w której nie ma żadnych nowych treści.

Mieli tylko jednego boga // uważali go za boga jedynego // jego wzywali // do niego zanosili prośby // a imię jego było Anka`panka – Nie wiem, co tobą kierowało przy wyborze imienia dla tego bóstwa, ale skojarzenia nie pozwalają mi na zachowanie powagi...

Dzieje świata zostały podzielone na osiem epok. Każda z nich została oddzielona od poprzedniej jednym z żywiołów, który przyniósł kataklizmy i zniszczenia. Teraz kolejno wyróżnia się osiem żywiołów Nurandes – matki Ziemi. // Epoka Czasu // Czas Ziemi // Czas Powietrza // Czas Piorunów // Czas Ognia // Czas Wody // Czas Lodu // Czas Drewna. – Domyślam się, że Epoka czasu jest epoką, bo Czas Czasu brzmi durnowato, ale co było złego w ujednoliceniu zapisu w drugą stronę?

Dumny był i pyszny, co rano wprowadzał słońce w zenit, a co wieczór przysłaniał jego promienie majestatycznym blaskiem księżyca. – Kiedy konstruujesz zdanie w taki sposób, obie jego części powinny być ze sobą logicznie powiązane. Zatem jeśli w pierwszej części wspominasz o dumie i pysze, druga część, czyli opis obowiązków, powinna wynikać z tych cech. Tu są to jednak dwie zupełnie oddzielne informacje.

Bożek tak bardzo zatracił się w zauroczeniu do samego siebie – Zauroczeniu samym sobą.

Następna była boginka Drewna. Nieposkromiona w swej niszczycielskiej twórczości. Jest symbolem harmonii. Póki ona żyje, póty światu nie grozi zagłada. – Nie rozumiem, w jaki sposób drewno może być niszczycielskie. Niby drzewo może się przewrócić na dom, niszcząc go, ale dwie z trzech opisanych wiosek nie stoją w lesie. W jaki sposób destrukcja może być równocześnie symbolem harmonii i chronić przed zagładą.

Legenda o tej, która pożera grzechy, jest naprawdę fajnym kawałkiem tekstu. Nie dość, że nie mam jej nic do zarzucenia pod względem technicznym, to jeszcze bardzo podoba mi się jej treść. Można w niej odnaleźć klimat i dydaktykę realnych mitologii, w krótkim tekście zawarłaś smutek, miłość, pożądanie, zemstę i nienachalny morał, a wszystkie te elementy są logicznie uzasadnione, nie ma poczucia przesytu. Me bardzo gusta! To piątkowy fragment tekstu.

Przedstawicieli kultu znaleźć można także pośród zdegenerowanych i silnych charakterów, skłonnych namiętnie do wymyślnych zbrodni i okrucieństw – Nie można być namiętnie skłonnym do czegoś.

Arachne nie ukazuje odpowiedzi, bo zazwyczaj nie wysłuchuje pytań. Jeśli zdecyduje się ujawnić przygotowanemu szamanowi (słabiej wtajemniczeni mają możliwość kontaktowania się jedynie z demonami), przedstawia niezrozumiałe, jednak po odpowiedniej interpretacji, bardzo ważne wydarzenia z przyszłości. – Wydarzenia stają się ważne dopiero po interpretacji? Oj, chyba nie.

Narcyz, jakich mało. Pamiętam tylko, że miał wielki bęc, jakby cały wszechświat połknął! – Bęc?

zmorami różnoraki borykać się będą – Różnorakimi.

Z niektórymi demonami można paktować, wynosząc z ów paktów wiele korzyści lub nieprzyjemności. – OWYCH!

Dziecię takie cechuje się niezwykłym okrucieństwem, bluźnierstwem i licznymi dewiacjami – Jak można cechować się bluźnierstwem?

Rozdział 1

Schyłek 1775 roku II Ery. – Drugiej ery, czyli ery ziemi, tak? Czyli jednak nie jesteśmy w ostatniej epoce drewna?

Tego popołudnia wszyscy zebrali się na Wielką Ceremonię Oczyszczenia przy jeziorze Asund`in – bogini pożerającej nieczystości, wchłaniającej grzechy istot ziemskich, oczyszczającej dusze żyjących, zwanej Tą, Która Pożera Grzechy. – Nie jestem pewna, czy tak łopatologiczne i pełne powtórzeń tłumaczenie funkcji bogini jest potrzebne, skoro sam tytuł mówi wystarczająco wiele.

Nieopodal stali młodzi szamani, uderzający w bębny i grzechoczący kośćmi, wybijając mantryczny rytm. (...) Mantra wygrywana przez pozostałych szamanów przyspieszała, nabierając złowrogiego wydźwięku. – Ponieważ nikt niczego nie nuci, nie sądzę, by określenie mantryczny było najszęśliwsze. http://pl.wikipedia.org/wiki/Mantra

z niesmakiem przyjął do wiadomości fakt, iż samica piastuje miano alfy. – Piastować można stanowisko, nie miano. Miano to imię albo pseudonim, alfa to, jak rozumiem, funkcja.

lykanin silny, stanowczy, który zdobył pozycję nie tylko poprzez walkę, ale i szacunek. – Zdobył pozycję poprzez szacunek? Nie zdobył szacunku na polu walki? Coś poszło nie tak w tym zdaniu.

Zamilknijcie, dzieci lasu, albowiem spotka was gniew Tego, Który Stworzył się Sam i Cały Świat. – Albo i albowiem to nie synonimy.

Rozdział 2

Platynowe błyskawice raz po raz przecinały atramentowy nieboskłon, rozświetlając lodową pustynię. (...) o przetrwanie walczyła niewielka osada położona nad Kryształową Rzeką wpływającą kilkanaście mil dalej do Obsydianowego Oceanu. (...) W tamtejszych okolicach niełatwo było o pokarm, kiedy większość ryb powracała do mórz. – Nie rozumiem. Dlaczego nie mogą łowić ryb w oceanie, skoro to tylko kilkanaście mil? Piętnaście mil lądowych to około dwadzieścia cztery kilometry. Przeciętny wilk biegnie z prędkością od pięćdziesięciu sześciu do siedemdziesięciu dwóch kilometrów na godzinę.

Choć nigdy nie darzyła Qaresa sympatią, znała jego możliwości. Wiedziała, że kilkudniowa śnieżyca nie sprawiłaby problemu wiekowemu lykaninowi. Nie od parady szkolił on najlepszych łowczych i wojowników. Wierzyła, że niestraszne mu północne wichury. – Zastanawiam się, co wielki łowca ma nadzieję złowić w kilkudniowej zamieci. Wydaje mi się, że co najwyżej, potykając się, złapie zajączka.

Hanekee, która nie miała kogo witać, postanowiła otworzyć wór przytargany przez Qaresa. Wewnątrz znajdowało się kilka futrzanych zwłok. // – To wszystko? – przeraziła się lykanka. // Ledwie wystarczało na zaspokojenie głodu łowców, gdzie zaś myśleć było o pozostałych. – Jeśli twoi lykanie prowadzą osiadły tryb życia, dlaczego nie hodują bydła czy trzody chlewnej? Reniferów choćby? Jeśli uznają wyłącznie polowanie, dlaczego mieszkają we wsi, zamiast wzorem ludów wędrownych podążać za stadami? No i dlaczego latem nie zrobili zapasów na zimę?

traumatyczne przeżycia, które skrywały się gdzieś w głębi jej umysłu, odbiły swoje piętno w stale przygaszonym blasku oczu i wewnętrznym smutku oraz pustce. – Odbiły piętno w smutku i pustce, czy też to właśnie te elementy były samym piętnem?

Na potwierdzenie swych słów, Znajda wysypała na dłoń garść ziemi. Dmuchnęła w nią, a wówczas ze wzburzonego pyłu wykiełkowała łodyżka zboża. – Um, jeśli ta kobieta potrafi wyczarowywać jedzenie, jakim cudem cała osada chodzi głodna?

Rozdział 3

Szamanka skończyła czytać i odłożyła na bok jedną z ksiąg, po czym otuliła bawolą skórą swoje szczenię. – Dlaczego bawolą akurat? Twarda i szorstka, nadaje się raczej jako materiał na torebki i obicia mebli niż okrywanie dzieci. Szczególnie że z poprzedniego rozdziału wiemy, że w twoim uniwersum żyją też puchate zwierzątka, jak foki czy niedźwiedzie, których futro grzeje o wiele porządniej.

Tymczasem na zewnątrz wieczny półmrok nie ustępował ostremu światłu księżyca ani na chwilę, choć próbował zawzięcie przebić się przez gęstą koronę. – Pogubione podmioty sprawiają, że to zdanie nie ma sensu.

była dobrze zabezpieczona przed napastnikami masywną palisadą, wkomponowaną w rzeźbę drzew. – Co to jest rzeźba drzew?

ponieśli klęskę wobec Ra`guarrów – Nie da się użyć wobec w tym znaczeniu. http://sjp.pwn.pl/slowniki/wobec.html Synonimem dla wobec może być w obliczu, np. polegli wobec miażdżącej przewagi wroga – w obliczu przewagi wroga – z powodu przewagi wroga; prezentacja wobec całej klasy – w obliczu całej klasy – przed całą klasą; pada deszcz, wobec czego jesteśmy mokrzy – w obliczu tego faktu jesteśmy mokrzy – pada, a zatem jesteśmy mokrzy. W sformułowaniu, którego użyłaś, nie da się zastosować tej techniki.

potomkowie Szkarłatnych Wilków zbierali się na nowo, odbudowując podburzoną potęgę. – Podburzyć możesz kogoś do buntu. Potęga była zburzona, skoro utracili hegemonię.

Jego twarz o ostrych rysach poorana była licznymi bliznami nakreślonymi przez niejedno wrogie ostrze. Z jego onyksowych oczu biła pewność siebie i wewnętrzny spokój. – Powtórzenia.

Zatopiona we własnej rozpaczy bełkotała niczym rozpłakany bękart – Czy bękart bełkocze jakoś inaczej niż dziecko z prawego łoża?

Przez lata spędzone w samotności formie bestii lykanka nie miała w sobie zbyt dużo ogłady. – Czegoś zabrakło w tym zdaniu.

Dość już bycia salonowym psem! – Kwi, a gdzie te salony? W zagrzebanej w lesie wioseczce, czy w arktycznej osadzie o kilkunastu chałupach?

Bestia nastroszyła ceglane futro – Ceglaste.

Gdy ją dostrzegł, była całkiem naga, jej odzienie potargało się podczas przemiany. – Potargało czy porwało?

obciążył ją swoim spojrzeniem, niekrycie podziwiając jej odkryte ciało. – Nie można kogoś obciążyć spojrzeniem, nie ma takiego słowa jak niekrycie. Przeciwieństwem skrycie jest otwarcie. Można być pełnym niekrytego podziwu, ale to nieco inna konstrukcja.

Choć podzieliły ich całe lata, wciąż pamiętała jego zapach. Poznałaby go nawet wtedy, gdyby ją oślepiono. – Żaden wyczyn, chyba że laska ma receptory zapachu w oczach, a nie w nozdrzach.

Verethragn skrzyżował spojrzenie z Ivoo`hne. Jej karmazynowa aura rozedrgała się, pulsując dookoła. – O co chodzi z tą aurą? Iwona świeci w ciemnościach jak napromieniowana? Czy też wszystkie wilkołaki są domyślnie zdolne do widzenia nastrojów pozostałych osób?

Na policzkach pojawiły jej się wypieki w kolorze włosów. – Niby nie ma w tym nic dziwnego – włosy bohaterki są czerwone, wypieki to inaczej rumieńce, czerwone rumieńce to normalna sprawa... jednak wypieki w kolorze włosów uparcie kojarzą się z włochatymi bułeczkami.

W porównaniu do niego – W porównaniu z nim.

– Dość – powtórzył spokojniej. Ivoo`hne rozchyliła usta, by coś powiedzieć. Nie zdążyła. Samiec przywarł do jej warg. Objął ją ramionami, wciąż krępując jej ręce. Mogła poczuć jego żar, jego tęsknotę, która z miesiąca na miesiąc stawała się coraz bardziej wyniszczająca dla niego. Teraz wszystko zniknęło. Znów mógł jej dotykać, znów mógł spoglądać w jej pełne wiecznej wściekłości oczy i walczyć z jej ognistym temperamentem. – Czy oni nie są czasem ze sobą zbyt blisko spokrewnieni? Słusznie wydaje mi się, że ona jest jego ciotką?

Rozdział 4

Wiatr śpiewał mu w uszach pieśń krwi, kiedy mknął przez rozłożyste równiny. Powietrze, które przecinał z ogromną prędkością, chłostało jego pysk lodowymi biczami. – Pysk tego wiatru?

Jego umysł był zaćmiony przez jedną prostą myśl: zabić. Rozszerzał płatki nozdrzy w poszukiwaniu ściganego zapachu. – Umysł rozszerzał płatki?

Przemieniony w formę crinos alfa szarpał się w ucisku krwiopijcy. Przygnieciony grzbietem do ziemi nie miał swobody ruchów. Warczał wściekle, usiłując wyrwać szczękę z wampirzego uścisku. Siłował się pół ludzkimi, pół wilczymi łapami. – Sęk w tym, że leżąc na grzbiecie, miał całkiem wygodną pozycję defensywną, bo mógł sięgać wroga pazurami wszystkich czterech łap. Nie rozumiem, dlaczego wilkołak nie mógłby w tej pozycji rozorać wampira. Coś takiego, tylko w poziomie http://www.geochembio.com/IMG/confront13.jpg

Paraliżujący ból zniewolił nieśmiertelnego wraz z odgłosem pękających kości. – Ból zniewolił kości?

Wampir dźgał na oślep ostrym kamieniem, trzymanym w prawej dłoni, jednocześnie lewą siłując się z wilkołakiem. – Jeśli ten tu wąpierz ma w sobie tyle siły, żeby jedną ręką utrzymać wściekle miotającą się bestię, to nie rozumiem, dlaczego w ogóle zaczynał uciekać. Przecież jednym sierpowym znokautowałby pół wioski.

Odrzucane resztki tkanek już lizały oranżowe języki. – Tkanki zabrały się za lizanie języków? 

Kasztanowłosa piękność – Kasztanowowłosa, chyba że dziewczyna faktycznie zamiast włosów hodowała na głowie kasztany.

Jej krągłe, jak zauważył Bertis, piersi falowały subtelnie, aż żal było odwracać wzrok. // — Ciężki orzech do zgryzienia — dodał Sven, podążając za wzrokiem przyjaciela. Siłą rzeczy, jego przyrodzenie wypełniło kieszonkę w gaciach. – Nie bardzo wiadomo, czyje przyrodzenie. Ten element garderoby, o którym piszesz, to raczej saczek niż kieszonka. 

Przy obecnej formie zdania wyobrażam sobie jedynie współczesne bokserki, a gdyby czyjś penis miałby wypełniać naszytą z zewnątrz kieszeń, musiałby być giętki i długi jak wąż. Ale hej, to obcy gatunek, może nie obce są im takie sztuczki.

Rozdział 5

Włożył tyle wysiłku w przejście jej, by dowiedzieć się niczego. – Uciekło przeczenie.

Nan`naanatl nagle dziwnie zniknęła z lykańskich salonów, gdzie zazwyczaj było jej pełno. – Serio, jakich salonów? Póki co zaprezentowałaś nam jedynie coś, co przy dobrej woli przypominałoby wikińską halę (skáli).

Czas najwyższy, by opowiedzieć się po czyjejś stronie. Poprowadzić jedną ze słabszych watah i zwyciężyć w tym młynie. – Dlaczego uważa, że słabsza wataha ma szanse na zwycięstwo?

W porządku. Pójdziem do mnie – Pójdziemy, bo gwara nie pasowałaby do stylu, w jakim utrzymana jest reszta wypowiedzi tej postaci.

Wioska Co`sael była nietypowo ulokowana. Sael Budowniczy, lykanin o nieprzeciętnym zmyśle budowlanym, zapragnął swój dom wkomponować w skalną ścianę. Pojedyncze chaty były niczym innym jak zamieszkałymi jaskiniami. Wszystkie ciągnęły się jedna obok drugiej wzdłuż stromej góry, a prowadziła do nich wąska i niebezpieczna ścieżka wydrążona w kamieniu. – Dlaczego nie było im pioruńsko zimno?

Co`sael słynęli przy tym z wyjątkowo pokojowego nastawienia. Ich alfa, założyciel i ojciec, miał siedem córek. Żadna z nich nie nadawała się do wojaczki. Sael wpadł więc na genialną myśl i wszelkie spory rozwiązywał poprzez miłosne sztuczki swoich córek. Ziemie Ysbe zasłynęły więc nie tylko wyjątkową osadą jednej z wilczych watah, ale również samicami, chętnie rozkładającymi nogi przed każdym strudzonym wędrowcem. – A co, każdy jeden strudzony wędrowiec był tak niesamowicie ważny dla polityki tej wsi? Nikt nie robił żadnych scen zazdrości? Nie było problemu z nieślubnym potomstwem i dziedziczeniem? Czyżby metodą Saela na zdominowanie świata była liczebność?

Obłędne oczy, które lata temu zaszły bielmem – Obłędne czy obłąkane?

Zdeptają marne robactwo. – Zadepczą.

Rozdział 6

Miano to wypowiadały drżące z trwogi usta, skąpane w pocie i krwi, zlepione mieszanką śmierci niby kleistym, diabelnym miodem. // W morzu pożogi zalali całą wioskę, uśmiercili i zabarwili szkarłatem. W powietrzu nad pobojowiskiem unosił się multum zapachów – zabójcza mieszanka śmierci, trupów, szklistej posoki i spalonych ciał. – Szał powtórzeń.

Odchodzili, zostawiając za sobą spustoszałą osadę – Spustoszoną albo opustoszałą.

ogień ospale smagał ściany – Nie można smagać ospale, w smaganie trzeba włożyć energię.

przelewające się nieopisanym cierpieniem dzikie, krucze ślepia. – To przelewające też mi tu nie pasuje do kontekstu.

Tylko Starsi watahy poznali tę pełną makabry twarz, przelewające się nieopisanym cierpieniem dzikie, krucze ślepia. Na jej szyi przylegał do skóry przetarty sznureczek z nawleczonymi nań kłami krwiopijców. – Gdzie twarz ma szyję?

Widmo dawnych dziejów, samica samego Varga (...) Każdy z trenujących zacisnął dłonie na orężu, gotów zaatakować obcą morderczynię – Jeśli jest z nimi tak blisko spokrewniona, wszyscy rozpoznają ją na pierwszy rzut oka, i najprawdopodobniej znają historię jej życia, jak może być obca?

jej skóra wyglądała, jakby miała zaraz się potargać od najdrobniejszego grymasu. – Potargać można włosy, skórę nie bardzo.

Te anomalia na pewno nie dotyczą jedynie Nasher – Te anomalie.

— Ptaki nie latają. Stały się niewolnikami wiatru. // Wojownicy skrzywili się na tę metaforę. – Metaforę? Jakie jest wobec tego właściwe znaczenie tych słów?

W bezwarunkowym odruchu wymierzyła siostrzenicy siarczysty policzek. Skóra boleśnie zapiekła Lisicę. Jej struny głosowe zadrgały, wypuszczając basową symfonię grozy. – Basowa symfonia grozy nie jest zbyt fortunnym określeniem.

Podsumowanie

Nie masz pojęcia, jak ucieszył mnie ten tekst. Wciąż miałam w pamięci twoje poprzednie opowiadanie, więc i po tym nie spodziewałam się zbyt wiele. Po przeczytaniu dostępnych rozdziałów, wciąż nieufna, wzięłam na spytki twoją betę, ciekawa, czy ten skok jakości to raczej twoja czy jej sprawka. Okazuje się, że zasługujesz na aplauz z mojej strony. W nieco ponad rok udało ci się przeskoczyć aż trzy stopnie w naszej skali! Jestem z ciebie ogromnie dumna.

Przy okazji, mogę też pochwalić Nearyh za dobrą robotę, gdyż rozdziały betowane przez nią pozytywnie odcinają się na tle pozostałych.

W zasadzie żałuję, że zgłosiłaś się do nas jedynie z sześcioma rozdziałami. Byłam w stanie ocenić twoje zdolności językowe, to, jak budujesz postaci i świat, ale nie dowiem się niestety, jak sobie radzisz z panowaniem nad długofalowymi wątkami. Czy poczynania twoich postaci będą mieć sens? Czy uda ci się wiarygodnie przedstawić intrygi i politykę? Jestem tego naprawdę ciekawa.

Póki co, widzę tylko jedną, potencjalnie poważną wtopę. Chodzi o wielkość osad i plemion, które opisujesz. Widzisz, jest coś takiego, jak minimalna ilość osobników, przy której populacja ma szanse przetrwać. Wbrew pozorom nie wystarczy mieć jedynie samczyka i samiczki, żeby wyhodować sobie całe, zdrowe społeczeństwo. Zabiłyby ich choroby genetyczne. Uważa się, że dopiero około tysiąc osobników może stworzyć populację, która nie wymrze na przestrzeni stu lat. Wpływ na powodzenie ma mnóstwo różnych czynników. U ciebie jeden z nich odstaje od normy, na szczęście na twoją korzyść: wiek. O ile dobrze rozumiem, twoi lykanie mogą żyć w dobrym zdrowiu i dwieście lat. Ile czasu pozostają jednak płodni? Ile zazwyczaj mają dzieci? Ile osób żyje w jednej osadzie? W lodowej wiosce stoi paręnaście chałup. Zakładając po trzy osoby na dom (bo może ktoś ma dwójkę dzieci, ale może ktoś jest samotnym wdowcem), daje to nam około pięćdziesięciu osób we wsi. Co z osadą Czarnokrwistych? Niemal każdy mieszkaniec ma tę samą krew w żyłach, co wiele mówi o praktykach chowu wsobnego. Czy między poszczególnymi osadami krąży materiał genetyczny? Nic nam o tym nie wiadomo. Chyba tylko klan Saela poradziłby sobie z tym problemem.

Zdarza ci się jeszcze czasem użyć jakiegoś słowa w niewłaściwym kontekście, ale jestem pewna, że długotrwała współpraca z betą pomoże ci to wyeliminować. Jeśli ktoś będzie ci ciągle zwracać uwagę na te błędy, sama zaczniesz je w końcu zauważać. Kolejnym, nad którym powinnaś popracować, jest stosowanie dywizów, które uparcie pojawiają się w twoim tekście zamiast pauz.

Fyev`ord, Asund`in, Voa`rah, Nan`naanatl, Piedje-nai'te, Ra`reheter, Co`athl, Ra`ghon, Khe`reheter, Ka`min, Ra`guarr, Loi`shaa, Ero`d, Ivoo`hne, Khe`nyrr, Co`sael, Ero`d, Ofij`lia – Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn, W swym domu w R’lyeh czeka w uśpieniu martwy Cthulhu. Jesteś pewna, że to nie on właśnie podsunął ci w plugawych wizjach te nazwy? Doceniam, że masz w tej czkawce jakąś metodę, bo wydaje mi się, że Ra' odnosi się do watahy lub potomków, a Co' do wioski. Ale co z resztą? Pośród tych wyciągniętych ze sztampowego high fantasy apostrofów, rozrzuciłaś też całkiem normalne, norweskie imiona (Yormund, Haakon, Halvor, Sven). Do norweskich imion jako takich nic nie mam, ale sposób, w jaki rozdystrybuowałaś je w tekście, nie ma żadnego sensu. Masz cały wielki kraj, w nim różne szczepy o różnych kulturach i pochodzeniu. Gdyby jedna rodzina używała jedynie nordyckich imion, druga tych zapostrofowanych, a trzecia, nie wiem, egipskich (bo w twoim tekście możemy też znaleźć i Setha), miałoby to ręce i nogi, ale obecnie nie ma w twoim nazewnictwie żadnego systemu.

Szczególnie jestem zadowolona z opisu potyczki między Iwoną a Verethragnem. Wyszło z sensem, naturalnie, bez udziwnień i prawdopodobnie. Początkujący pisarze dość często potykają się na opisach bójek, ale ty wyszłaś z tego testu obronną ręką.

Twoi bohaterowie mają wyraziste charaktery, świat, który opisujesz, jest bogaty w szczegóły i przemyślany. Bardzo podoba mi się rozbudowana mitologia, wpływająca na postrzeganie świata przez twoje postaci. Podoba mi się, że postanowiłaś umiejscowić przedstawicieli tej samej rasy w zupełnie różnych pozycjach startowych (lodowa pustynia, las, skalne ściany), bo będzie można z zainteresowaniem obserwować, która z frakcji lepiej poradzi sobie z nadchodzącym kataklizmem.

Naprawdę, już dawno żadne oceniane opowiadanie nie dało mi takiej przyjemności podczas lektury. Z informacji umieszczonej na blogu wnioskuję, że postanowiłaś postawić na jakość, a nie na ilość, i ta decyzja zdecydowanie procentuje. Wystawiam ci zasłużoną, tłustą czwórkę z plusem, z nadzieją, że pewnego dnia będę mogła postawić ci też piątkę.