0042. kilka-slow-o-niczym.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Kilka słów o niczym

Przedwieczne: Gayaruthiel&Leleth


Zarówno poprzedni szablon, jak i obecny, są bardzo ładne; estetyczne, skromne i czytelne.

Gdy samotność dokuczy zbyt mocno

Mam nadzieję, że czytałaś nasz opis i wiesz, że poezji nie dotykamy. Ja na ten przykład jestem zbyt przyziemna, i kiedy czytam: Zastanawiam się, czy kiedyś moja kołdra zgrubieje, rozszerzy się i wreszcie okryje mnie całą, to zastanawiam się, dlaczego bohaterka nie kupi sobie większej, cieplejszej puchówki. Bo jeśli miała to być metafora, to nie wiem, czego. 

pod śliską, zimną pościelą (...) Moje łóżko jest śliskie jak łuski ryb — To powtórzenie, choć nie jest technicznie błędem, jest jednak niezgrabne. 

Nie cierpię tego zapachu – oplata mnie szczelnie co noc, a jego oddech sprawia — Oddech zapachu? Czy oddech tego Czegoś? 

Twoje imię nadal jest tylko imieniem, ale mam tyle zimnych, bezsennych nocy, by je dla ciebie wymyślić. — Słucham? 

cały pachniesz potem i pieprzem — Przyprawiając kochankę o serię niekontrolowanych kichnięć. 

zapach przywodzi na myśl biały puch i szlachecki jedwab — Rozumiem, że bohaterka jest z tych, co słyszą kolory i smakują dźwięki? Czy biały puch pachnie inaczej od zielonego puchu, a szlachecki jedwab od królewskiego? Jak w ogóle pachnie jedwab? 

Ach, gdybyś tylko mógł dotykać naprawdę! — O nie. O nie nie nie. Tylko nie wytłuszczone, podkreślone słowa. Ten tekst tego nie potrzebuje. Naprawdę. 

Próbuję ignorować oba zegary, wpatrując się w sufit, na którym rysują się blade, księżycowe pręgi. — Jak mam nieszczęście spać w pokoju z tykającymi zegarami, to po prostu je wyłączam. A u siebie w domu mam tylko bezdźwięczne elektroniczne. Wnioskuję z tego, że bohaterka lubi się umartwiać, pozwalając na tykanie zegarom, które wzbudzają u niej niepokój.

Tekst jak tekst, samotna kobieta wzdycha do wymarzonego kochanka, dopieszczając w wyobraźni detale jego wyglądu i charakteru. Język jest łatwo przyswajalny, tu i ówdzie trafi się niezręczna metafora, ogółem jest poprawnie, ot, portrecik. 

Psychoza 
Zaciskam palce na włosach i ciągnę je tak mocno, aż dźwięk wyrywanych cebulek zagłuszy ciszę — Dobre, mocne zdanie działające na wyobraźnię, pomyślałam. A później skonsultowałam się ze współautorką, która po pierwsze wyraziła zgoła odmienne zdanie, a po drugie powiedziała i zacytowała coś, co sprawiło, że poszłam po rozum do głowy. 

UWAGA! MOŻLIWY SPOILER DO TAJEMNICY BLADEGO KONIA AGATHY CHRISTIE!

— Co powiedziała?

— Rzecz, która zwróciła moją uwagę. Coś takiego: „Biedna, kochana pani, cierpiała bardzo. Ta okropna rzecz na jej mózgu, powiedzieli, że to nowotwór, a ona była taka zdrowa przedtem. Żal było patrzeć na nią w lecznicy i na jej włosy, gęste białe włosy, które zawsze farbowała co dwa tygodnie, wypadające, na poduszce. Wychodziły garściami". I wtedy, Mark, pomyślałam o swojej przyjaciółce, Mary Delafontaine. Wypadły jej włosy. I przypomniałam sobie, co opowiadałeś o jakiejś dziewczynie, spotkanej w kawiarni w Chelsea, która pobiła się z inną i wyrywała jej garście włosów. Włosy nie wychodzą tak łatwo, Mark. Spróbuj, tylko spróbuj pociągnąć swój włos, wyrwać z cebulką! Spróbuj tylko! Widzisz. To nie jest normalne, że tym wszystkim ludziom wychodzą włosy z cebulkami. To nie jest naturalne.

KONIEC SPOILERU 

Autorko, spróbuj sobie wyrwać włosy garścią. Zobacz, czy dasz radę, czy wyjdą ci jakieś poza pojedynczymi (które zwykle i tak miały wypaść). Jeśli twój bohater nie cierpi na zatrucie talem czy inną ciężką chemią i sobie nie wyrywa tych włosów po jednym, co niestety wyglądałoby dość śmiesznie i mało romantycznie, to no way. Przykro mi niszczyć tę piękną wizję obrzydliwą logiką.

Poza tym — dźwięk wyrywanych cebulek? Serio?  

Podkreślenia słów są zbędne i pretensjonalne. 

Cholerna, nieczuła hipokrytka! — A hipokryzja zapalniczki przejawia się jak? W którym momencie mówi jedno, a robi drugie?

Mówisz, że byłaś zafascynowana socjopatami, ale postać z twojego tekstu przypomina raczej zbuntowaną, samookaleczającą się nastolatkę. Nie neguję tego, że socjopaci też mogą zagłuszać ból psychiczny bólem fizycznym, ale nie jest to podstawowy wyróżnik ich zachowania. Nie jest nim też przepoetyzowanie i górnolotność. Pozwól, że zacytuję wiki: Cechy charakterystyczne: brak sumienia i odpowiedzialności wobec innych, brak wstydu, poczucia winy i skruchy, osoby te nie są zdolne do głębokiej troski o drugiego człowieka, manipulowanie jednostką, wykorzystywanie do własnych celów, nieprzywiązywanie się do drugiego człowieka, brak reakcji na zaufanie, miłość i czułość. W twoim tekście nie widać braku sumienia ani braku wstydu, ale możemy uznać, że nie było odpowiedniego tła, żeby te emocje pokazać. Twój bohater jednak poświęca myśli aż dwóm innym osobom, dziewczynce i matce, i żadna z tych myśli nie jest ani agresywna, ani manipulatoryjna. Niestety, nie udało ci się stworzyć wiarygodnego portretu psychologicznego socjopaty. 

Zapach (nie)spełnienia

Zbliżyła się do Niego i wtedy zrozumiała, że ten cudowny, podniecający zapach należał do Niego. — Powtórzenie. 

— Jestem tym, kim myślisz, że jestem — powiedział po prostu.

Głębokie. Tyle że nie. 
Po prostu jest... mało kompatybilne z sileniem się na wzniosłość. Pasowałoby raczej do zdania — Jestem Krzysiek — powiedział po prostu. 

A potem pomyślała, że ktoś, kto byłby bogiem, nie mógłby pachnieć takim kuszącym grzechem jak On. Bo kiedy wdychała Jego zapach, chciała grzeszyć. — Kraść staruszkom torebki, zazdrościć sąsiadowi samochodu i sprzątać w niedzielę. 

Czas płynął, jej wysuszone, włochate serce obrastało w samotność coraz bardziej — WHUT. Miało być dramatycznie, wyszło śmiesznie.

Nie poruszyło mnie to, nie przejęłam się. W interesujący sposób przedstawiłaś Szatana, ale to chyba jedyny powiew świeżości w tej miniaturce. Problem z nią jest taki, że w żadnym miejscu nie jest wystarczająco rozwinięta. Wizja senna jest za bardzo sztampowa — tu można by naprawdę zbudować fajny klimat i poszaleć z surrealizmem, przekleństwo zaś jest za mało… straszne. Końcówka wydaje się zjedzona — po prostu nie widać dramatu. A i nie czuje się go w niedopowiedzeniach.

Czasami

a zamiast tego inna na ciebie patrzy, inna cię może całować i inna może drżeć pod twoim dotykiem – ach, jak ja nie cierpię specyfiki tych palców! — Specyfika palców? Że co?

Te nawiasy są bardzo irytujące, bo zdania w nich zawarte są zbyt długie, by znaki te miały uzasadnienie. Stworzyłaś portret obsesjonatki, której nie sposób darzyć sympatią, w dodatku puenta jest zaskakująca chyba tylko dla samej bohaterki. Czytelnik wie od kilku pierwszych zdań, jak nazwać emocje, które szarpią zaborczą kobietą. 

Jeszcze wczoraj

W tym króciutkim tekście darowałaś sobie poetyckie formy i tekst od razu zyskał na wartości, przynajmniej w moich oczach. Uczucia opisywane prostym językiem są często prawdziwsze i łatwiejsze w odbiorze niż te pompatyczne i przedramatyzowane. Myślę, że lepiej byłoby, gdybyś spróbowała pisać w ten sposób częściej. 

Tik-tak

Ciężkie, ołowiowe wskazówki zegara przesuwają się coraz szybciej ze zgrzytem po okrągłej tarczy z papieru ściernego. — Dlaczego z papieru ściernego? Papier ścierny jest kiepskim narzędziem do ścierania ołowiu, bo ołów jest miękkim metalem. A jeśli to znów miała być przenośnia, to chyba kiepska, bo jak wskazówki zetrą się na papierze, to tykanie ustanie i bohater będzie wolny (i wreszcie będzie mógł się wyspać), tak...?

Podsumowując, dorosłe życie to więzienie, a człowiek nigdy nie jest tak szczęśliwy jak w czasach dzieciństwa. Jest to zgrana klisza, a w dodatku kiepski stereotyp. Nie wiem, co ma na celu, straszenie młodzieży szkolnej? Z pewnością gdzieś są ludzie, którzy nie mogą sobie poradzić z dorosłym życiem, ale na szczęście nie stanowią oni większości. Oczywiście, możesz pisać o wyjątkach, ale odniosłam wrażenie, że to miał być uniwersalny tekst, pisany, by wzbudzić w czytelniku depresję.

Zażalenie

Hmm, jestem pewna, że gdybym czytała to w liceum, zachichotałabym kilka razy. Niestety, liceum skończyłam dawno temu, i od tamtej pory tekstów zbudowanych w ten sposób widziałam zbyt wiele, żeby jeszcze robiły na mnie jakiekolwiek wrażenie. Niemniej, jest napisany poprawnie i lekko, więc uznajmy go za mrugnięcie okiem od licealistki do licealistek, i przejdźmy dalej. 

Złamana

Zupełnie nie umiem wczuć się w ten tekst, nie wiem, kto się do kogo zwraca, ani z jakiego powodu. Krótki zarys czyjegoś bólu i pretensji, z którego właściwie nic nie wynika. Jeśli chcesz, żeby czytelnik mógł wczuć się w tekst, musisz mu rzucić cokolwiek, czego będzie mógł się złapać i do czego odnieść. Ponadto powtarzanie w kółko jednej frazy niestety nie doda utworowi głębi, przeciwnie, jest to pretensjonalne.

Tekst wygląda na intymny, jeśli faktycznie odnosi się do jakichś ważnych dla ciebie przeżyć, może lepiej byłoby go zostawić w szufladzie? Nie wszystko koniecznie musi zostać opublikowane. 

Pamiątka

Dlatego boli, gdy próbujesz dotykać. Chciałabym, żebyś nie dotykał. Nigdy. Te palce są — moją pamiątką. — Nie mogę się oprzeć wizji naszyjnika ze szczątków ludzkich.  

Gdzieś blisko — po drugiej stronie pokoju — odległy o miliony wszechświatów — Mamy tu konstrukcję blisko-blisko-daleko, imho lepiej brzmiałoby daleko-blisko-daleko. Gdzieś daleko — po drugiej stronie pokoju — (a jednak) odległy o miliony wszechświatów. 

Po raz kolejny, nie mam pojęcia, o czym był ten tekst. Może jednak była to jedna z tych bardzo intymnych publikacji, które lepiej zatrzymać dla siebie? A może to miał być głęboki tekst o gwałcie albo o wychodzeniu z toksycznego związku? Na pewno, gdyby nie zmuszało mnie do tego pisanie oceny, nie chciałabym się w te dywagacje zagłębiać. Ponadto ciężko się czyta takie pourywane, nieskładne zdania. 

Idée fixe

Podwójne spacje łatwo usuniesz za pomocą funkcji znajdź-zamień, dostępnej w wordzie i w google drive. 

na twarz padły promienia wiosennego słońca — Promienie. 

Idealna pogoda na dzień spędzony tylko z miotłą ściśniętą między pośladkami. Aż zaczęłam napinać wspomniane mięśnie z ekscytacji! — Yyy... Te zdania, cokolwiek wulgarne, nie pasują do reszty tekstu. 

Przerzuciłam sobie miotłę przez ramię, jak to zwykle czynili chłopcy — A dziewczyny zwykle nosiły miotłę jak? 

— Czego ode mnie chcesz? — warknęłam, zadzierając wysoko głowę. — Przecież to ona przylazła do niego na boisko. Czy ktoś mi powie, dlaczego bohaterki-buce są tak niesamowicie popularne? 

Przecież to tylko ten ślizgoński idiota, która wygląda niesamowicie seksownie z miotłą w ręku. Ciekawe, co jeszcze potrafi z nią robić…? — WTF? Miotłą? Czy ona naprawdę rozważa to, co mi się wydaje, że rozważa? I czy nie boi się, że drzazgi jej wejdą w niewymowne? 

Jesteś tylko podstępną krewetką we wstępnej fazie rozwoju, nie zamierzam odpowiadać na żadne pytania kogoś tak ograniczonego w każdej sferze życia — Skoro jest podstępny, to raczej nie ograniczony. 

— No cóż — powiedział, kiedy ja dalej milczałam. — Inteligentnym trzeba się urodzić, teoretycznie twoja ułomność nie jest twoją winą. — Wyciągnął rękę i pogłaskał mnie po głowie w sposób uwłaszczający mojej godności. // — Że co?! — warknęłam, robiąc unik przed jego dłonią. — Że co?! — powtórzyłam, patrząc na niego z rosnącą furią. — Jak śmiesz?! Ty…ty…ty… // — Ty…? — spytał z sarkazmem. // — TY…! — Aż się spociłam z nerwów i ze złości, że nie mogę wymyślić niczego godnego uwagi. // — Dalej czekam. // — Ty wampirze emocjonalny! — wypaliłam, po czym, uznawszy, ze moja inwektywa nie była zbyt powalająca, uznałam, że powalę go sama. To znaczy moim ciałem. W sensie… Omerlinierzuciałamsięnaniegojakpierwszalepszawieśniaczka! — Łał. Ziew. Nie muszę chyba pisać, że słowa Blacka to nie złośliwość, tylko szczera prawda? 

Chyba się tego nie spodziewał, bo mimo tego, że byłam od niego dwa razy mniejsza z każdej strony, a siły miałam tyle, ze powalić to ja mogłam jedynie mrówkę, to i tak runęliśmy na ziemię (...) jednym, silnym ruchem zwalił mnie z siebie tak, że jakimś niezrozumiałym dla mojego pojęcia fizyki sposobem znalazłam się pod nim — Kurczę, nie wiem, może ta straszna, niewytłumaczalna fizyka miała jakiś związek z tym, że dziewczyna była lżejsza, mniejsza i słaba? 

Niemal natychmiast zdałam sobie sprawę, że zabrzmiało to bardzo konformistycznie. — Che przewraca się w trumnie. Jezu. Bohaterka jest głupia jak but, ograniczona, nie panuje nad impulsami, gdy brakuje jej argumentów, przechodzi do rękoczynów, a na domiar złego jest na siłę zbuntowaną nastolatką? Za dużo tego dobrego. 

Zacisnęłam mocno powieki ze strachu, spodziewając się palącego dotyku jakieś naprawdę okropnej klątwy, gdy zamiast tego poczułam jego ciepłe usta na swoich. — Taaa. Po raz kolejny nikt poza bohaterką nie odczuwa najmniejszego zdumienia. 

Tak, jakbym nie miała władzy nad sobą, ale jakby ktoś inny kierował moim życiem. Tak, jakbym byłam bohaterką czyjegoś opowiadania. — Jakbym była, nie byłam.

Wreszcie zaczęło się dziać coś ciekawego. Niestety, ledwie do tego doszło, opowiadanie się skończyło. Podoba mi się strach i szok bohaterki dowiadującej się, że żyje w opku, bo daje mi nadzieję, że jej wcześniejsze beznadziejne zachowanie nie leży w jej charakterze. Fajne było też wymazywanie jej pamięci i drażniąca pustka, która po takim wymazywaniu zostaje. Całość jednak utrzymana była w męczącym, kwiecistym stylu. Gdyby o połowę obciąć ozdobniki, czytałoby się o wiele przyjemniej. 

Przeminęło z rozumem (I)

Muszę przyznać, że ujęło mnie nawiązanie do Dumy i uprzedzenia, uwielbiam aluzje literackie i mrugnięcia okiem do czytelnika. 

— Co cię do mnie sprowadza? — spytała niewinnie Astoria, smukłym palcem zaginając stronę w książce i zgrabnie wstając z werandy. Pansy nie omieszkała nie zauważyć, że przy tej czynności Astoria odsłoniła kawałek zgrabnego uda, otoczonego jedynie cieniutkim materiałem białych pończoszek. — Uda? Co ta dziewczyna ma na sobie, bo raczej nie długą spódnicę? 

Tak się składało, że dziadek Dracona był Mrocznym Elfem, a jego babka w jednej drugiej oszałamiającą willą, a sam Draco został poczęty w równonoc jesienną, co czyniło go jeszcze potężniejszym. — Ktoś tu czyta analizy. 

Banalna historia miłosna

w większość składająca — większości 

Mandy się wygadała, że za kuzynkę ma charłaczkę. — Mandy ma kuzynkę charłaczkę? Czy jednak Jason?

Po raz kolejny, daj sobie spokój z podkreślaniem słów. Jest to zabieg doskonale zbędny, bo odpowiednią moc wyrażeń powinna wywoływać konstrukcja zdania. 

myślała tylko o tym, czy pomysł zabicia szkoleniowca jest czyjąś własnością intelektualną, czy Pansy z czystym sumieniem może go wprowadzić w czyn jako swój własny. — Zgrabniej będzie czy też Pansy.

I nawet udało się jej trochę odprężyć, słuchając paplaniny Samuelsa, dopóki nie zobaczyła przy stole Dracona Malfoya. — Rozumiem, że sala była ogromna, a nie taka, jak typowa konferencyjna w typowej korporacji? Pytam, bo ciężko mi uwierzyć, żeby w takim pomieszczeniu przez kilkanaście minut nie dostrzegła swojego obiektu uczuć.

Jestem przyjemnie zaskoczona tym tekstem. W momencie, w którym odpuszczasz sobie poetyckość, przesadę i wysilony humor, piszesz naprawdę przyzwoite teksty. Czytało się płynnie, błędów prawie nie było widać. W dodatku po raz pierwszy stworzyłaś pełnowymiarowe postacie, dałaś im charakter, głębię, trójwymiarowość. Bez problemu dało się wczuć w sytuację i charakter Pansy, był spójny i zgodny z kanonem. Jednym słowem, jak chcesz, to potrafisz. Jasne, sam temat był, zgodnie z zapowiedzią, banalny, ale mimo to ładnie poprowadzony. Spróbuj częściej pisać przyzwoitą prozę, tym razem osadzając historię we własnym świecie i z własnymi bohaterami. Efekty mogą być bardzo zachęcające.


Gdybym miała podsumować twoje teksty jednym słowem, byłoby to poprawne. Masz dobry warsztat, niezły styl, błędy są nieliczne i raczej z gatunku tych zdarzających się każdemu, tylko że… to, co piszesz, grali już sto razy w każdym teatrze. Miłość, rozstanie, nawet nakreślona paroma kreskami psychika socjopaty — nie będę tu wspominać o uznanych pisarzach, ale piszące nastolatki kochają te tematy. Trzeba naprawdę sporego talentu, by wydobyć z tego to, co jeszcze nieoklepane, by przedstawić je w sposób poruszający. Przykro mi, ale u ciebie niczego odkrywczego nie widzę. To już co prawda w większej mierze kwestia gustu, ale te teksty nie poruszają mnie ani trochę, nie wywołują we mnie emocji — a nie jestem raczej niewrażliwa na dzieła literackie/filmowe. Nie neguję, że zapewne masz jakiś plan na te utwory czy chcesz coś w nich przekazać, ale na mnie one nie wywierają wrażenia. Widać to nawet w parodiach, które są po prostu zlepkiem tysiące razy obśmianych elementów.

W niektórych zaś tekstach wczucie się w temat jest w ogóle niemożliwe, bo nie dajesz żadnych wskazówek na temat tego co się dzieje, albo kim jest bohater. O wiele łatwiej jest współczuć komuś, o kim coś wiemy, odnaleźć się w sytuacji, którą rozumiemy. U ciebie tego brakuje.

Czasami stawiasz na przerost formy nad treścią, budując puste, bezsensowne metafory, które ładnie brzmią, ale tylko dopóki czytelnik nie włączy myślenia. Na szczęście ten błąd popełniłaś tylko kilka razy.

Mam z tymi miniaturami ogromny problem, bo nie da się z nich wiele wyciągnąć. Ani nie oburzają, ani nie zachwycają, nie dają żadnej pożywki wyobraźni. Nie ma w nich niczego, co dałoby się rozważać po przeczytaniu, przeciwnie, natychmiast wyparowują z pamięci. Ja wiem, w pewnym okresie ta sztampa zachwyca, bo piszący w tej konwencji nie tworzą na pierwszy rzut oka złych fików, bo poruszają pozornie ważne tematy. Tylko że z ich podejmowania nic tak naprawdę wynika, tyle że wczytanie się w nie boleśnie obnaża braki autora. Mam wrażenie, że twórcy takich tekstów często sądzą, że poruszenie tematów typu miłość, ból, itede, itepe, najlepiej jeszcze zapisanie fragmentów kursywą, liczne wielokropki czy nawiązania do znanych utworów, może ponadto odwołania do baśni, to też chyba modne ostatnio, na wstępie da ich utworowi +100 do jakości. Nic bardziej mylnego — właśnie w takich tematach najłatwiej ukazać swoje braki, porywając się z motyką na słońce — do napisania naprawdę dobrego tekstu w takiej konwencji trzeba nie tylko porządnego, wyćwiczonego warsztatu, ale i wrażliwości i pewnej dojrzałości życiowej. Myślę, Ariadno, że i tak pewnym osiągnięciem jest, że twój tekst jest mi zwyczajnie obojętny, a nie zniesmacza czy wywołuje inne negatywne emocje.

Jasne, bezsensownym byłoby nakłanianie cię do pisania czegoś, w czym czujesz się źle, ale przyznam, że chciałabym, żebyś wyszła poza ramy tych bezpiecznych, oklepanych tematów czy, choćby na próbę, określonego stylu — dlatego, że uważam, że masz potencjał, którego nie rozwiniesz, poruszając się w tym zamkniętym kręgu.

Mimo wszystko wystawimy cztery, bo teksty nie mają błędów i mogą się podobać młodszej publiczności, która dopiero odkrywa pewne zagrania literackie, a ostatni tekst pokazał, że jeśli tylko masz ochotę, umiesz napisać coś dobrego. Mamy dla ciebie jedną wiadomość: stać cię na więcej.