0032. magiczna-narnia.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Magiczna Narnia

Przedwieczne: Gayaruthiel&Leleth

Szablon budzi tylko jedną wątpliwość, za to potężną: prawa autorskie. Z podanych przez ciebie informacji dowiaduję się, że szablon wykonała Jill z Zaczarowanych szablonów. Próbując go odnaleźć, trafiam na ich regulamin, a w nim na takie cudo:

4.Ewentualne zdjęcia: tutaj podajecie tylko i wyłącznie linki do zdjęć, które chcecie byśmy użyli, oczywiście jeżeli nie będą dobrej jakości lub za małe nie wykorzystamy ich. Nie użyjemy ich również gdy nie będą pasowały do kompozycji. Najmniejsze wymiary obrazków: 400px na 400px.

Ani słowa o tym, że nie wykorzystują obrazków, na których wykorzystanie nie zgadza się ich autor. Jest to szczególnie irytujące w zestawieniu z dalszą częścią regulaminu – oczywiście szablonu już nie pozwalają ci modyfikować, bo to przecież ICH PRACA. Mentalność Kalego. Na przyszłość radzę ci się wystrzegać takich szemranych miejsc w sieci.

Pół godziny później, kiedy już mam serdecznie dość przedzierania się przez wszystkie kategorie, trafiam wreszcie na szablon:

http://szablonyjill.deviantart.com/art/Szablon73-329643325?q=gallery%3Aszablonyjill%2F38980860&qo=6

http://galeria-zaczarowane-szablony.blogspot.no/search/label/Jill?updated-max=2013-05-20T13:27:00%2B02:00&max-results=20&start=180&by-date=false

Ani na deviantarcie, ani na stronie z szablonami nie ma ani słowa o źródłach. Pozwolę więc sobie na kilka słów w stronę twórczyni twojego szablonu:

To, co zrobiłaś, to KRADZIEŻ. Obrazy umieszczane w sieci nie należą do całego świata. Gdyby należały, mogłabym na przykład oplakatować miasto zdjęciami z twojego serwisu społecznościowego. Oryginał pracy znajduje się tu:

http://gypcg.deviantart.com/art/Blue-forest-262130376

Widzisz, w jakiej jest kategorii? Digital Art / Drawings & Paintings / Space Art . To NIE jest to samo, co Stock! Jak możesz domagać się respektowania twoich praw do szablonu, skoro nie masz żadnego szacunku dla praw twórców grafik, które kradniesz? Zaraportowałam nadużycie na Deviancie i poinformowałam o tym twórcę grafiki. Jeśli nie chcesz, żebym zrobiła to samo z resztą twoich szablonów, ogarnij się i sama zacznij zbierać pozwolenia. Napisz do twórcy grafiki i umieść do niego odnośnik na Devie i na swoim blogu.

I nie, artystom to nie zwisa, a tu masz na to najlepszy przykład:

http://ellaine.deviantart.com/journal/Credits-yes-please-and-thank-you-400877716

Katrin, jeśli nie chcesz mieć problemów, zmień szablon.

Pierwszy post na blogu to Bohaterowie, z obowiązkowymi portretami. Powtórzę po raz kolejny – taka zakładka jest zbędna. Czytelnik powinien poznać bohaterów poprzez treść opowiadania. W książkach się takiego pisma obrazkowego raczej nie spotyka, prawda? Ponadto w opis bohaterów wsadziłaś niewiarygodną ilość spoilerów co do treści opowiadania.

Łucja Pevensie – Posiada jasnobrązowe włosy – Włosy się po prostu ma, słowa posiadać nie używa się w takim znaczeniu.

Jej największym pragnieniem jest wrócić do krainy Wielkiego Lwa z całym swoim rodzeństwem, co po pewnym czasie staje się prawdą. – Zdanie bez sensu, do przebudowy. Co po pewnym czasie się urzeczywistnia.

Kaspian X-Jest obecnie na tronie niespełna pół roku. – Nie. Cokolwiek innego, choćby rządzi od niespełna od pół roku.

i człowiek, którego zna od zawsze-Doktor Kornelius – Doktor Kornelius był półkarłem, a Kaspian doskonale pamiętał, kiedy go poznał, po odejściu starej niani.

Luna – uczy ich ciekawych i przydatnych rzeczy np. widzieć w ciemności, jak poruszać się bezszelestnie,szybko i zwinnie na dużej wysokości lub w terenie. – Teren to może być każdy, dowolnie określony fragment powierzchni lądowej, to zdanie nie ma sensu.

Aslan – Wielki lew, stworzyciel Narnii o miękkiej, złocistej grzywie i ciepłych bursztynowych oczach. – Aha. Ta Narnia miała złocistą grzywę i bursztynowe oczy.

Kiedy z podziemi powraca zła czarownica, dostrzega swój błąd i sprowadza całe rodzeństwo Pevensie po raz trzeci do Narnii. – Z tego zdania wynika, że czarownica dostrzega swój błąd i sprowadza rodzeństwo, a chodzi o Aslana. Jeśli wymieniasz kilka osób/rzeczy, musisz uważniej sprawdzać, czy czynności jasno się do nich odnoszą.

Nakan – Nie zawacha się – Nie zawaha się.

Jest świetnym szermierzem. Pomaga mu w tym wielki wzrost i muskulatura. – O ile duży wzrost faktycznie może pomóc, bo dłuższe ręce zwiększają zasięg szermierza, o tyle muskulatura już niekoniecznie będzie zaletą – najważniejsza jest szybkość i zwinność.

Wstęp i Prolog oznaczają to samo, więc byłoby dobrze, gdybyś zmieniła tytuł pierwszej z nich.

Katrin, zazwyczaj odnoszę się do tego na końcu, ale tym razem zaznaczę już teraz – masz naprawdę ogromne problemy z interpunkcją. Uznałam, że wypisywanie błędów nie ma sensu, bo musiałabym uczyć cię od podstaw tego, co powinnaś znać ze szkoły podstawowej i na skutek czytania książek. Mam wrażenie, że stawiasz przecinki zupełnie losowo – brakuje ich w takich miejscach jak choćby przed gdy, jak, kiedy, za to są przed oraz czy i. Rozdzielasz nimi też chociażby podmiot i orzeczenie, jak na przykład tu: całą krainę stworzył, lew; Jej lodowaty ton, wywołał u gościa, aż gęsią skórkę czy Miasto Duchów, to miejsce. Jeśli rzeczywiście chcesz się poprawić, czeka cię mnóstwo pracy. Na początek proponuję zapoznać się porządnie ze stroną prosteprzecinki.pl . I czytać. Dobre książki, a nie blogaski.

Prolog

Kaspian miał wolny dzień, w którym nie musiał podpisywać żadnych papierów, pilnować jak idzie praca nad odbudowaniem Ker-Parawelu i nie czytać listów od swoich poddanych. – Podwójne przeczenie się anuluje, z czego wynika, że w dniach pracy Kaspian musiał nie czytać listów.

W pewnym momencie obok Kaspiana pojawiła się młoda kobieta. Miała długie, do pasa blond włosy, przeplatane zielonymi pasemkami. Oczy koloru mocnej zieleni i różane usta. Jej ciało zdobiła piękna, zielona sukienka do kolana z przeplatanym w talii złotym pasem. Głowę nieznajomej zdobił kryształowy diadem z szafirem na samym środku. // -Kim jesteś?-zapytał Kaspian, kiedy już przestał podziwiać jej urodę. – Skąd się pojawiła? Blond włosy do pasa, szyk. Oczy i usta co? Sukienka do kolan, nie jednego kolana. I wynika z tego, że kolano miało talię. Powtórzenie zdobić. A Kaspian nie powinien stać i wywalać tylko ślepi, stosunkowo niedawno przejął władzę od uzurpatora, a dziołcha pojawia mu się znikąd w pałacu, może być niebezpieczna.

-Mam na imię Laryna. Proszę nie przerywaj mi. Muszę powiedzieć ci coś bardzo ważnego, a nie mam wiele czasu. – Ale czas, żeby stać i się gapić, jak Kaspian kontempluje jej urodę, miała.

narnijczyką – No błagam. Narnijczykom.

Narnia bardzo się rozwinęła przez te pół roku, lecz królowa nimf nie dała mu dokończyć. – Pierwsza część zdania nie ma związku z drugą.

Rozdział 1

Marisa, razem z Nakanem uciekli z Miasta Duchów i zatrzymali się na wyspie. Nie miała problemu z gromadzeniem armii. – Ta wyspa chyba, bo skoro Marisa z Nakanem, to nie mieli. W pierwszym zdaniu zbędny przecinek.

Wyspa Mroku otoczona jest ze wszystkich stron wodą – Thx, Captain Obvious, pewnie dlatego nazywa się ją wyspą.

Nagle do komnaty wbiega mężczyzna o wielkiej posturze i kredowo białych włosach. W ręku trzyma małe zawiniątko // -Ile razy mowiłam ci, że masz pukać!-Krzyknęła Marisa. – Nagła zmiana czasu narracji, nie powinnaś tak robić.

Z sufitu zwisają drewniane pochodnie – Pochodnie zazwyczaj umieszcza się na ścianach, bo takie zwisające luzem byłyby dość niebezpieczne dla przebywających w pomieszczeniu. Ponadto takie pochodnie to raczej tymczasowe rozwiązanie, zamontuj im może jakiś kandelabr. Ale poza tym opis siedziby zła wszelkiego jest całkiem klimatyczny.

kredowo białych – razem

Nie mogłem zabrać łuku, ani jej magicznego rogu, ponieważ jest za bardzo chroniony – Jeżeli wymieniasz dwie rzeczy, to są, a nie jest.

Krainy, dzięki której stali się lepsi, poznali co to śmierć, ból, wojna, cierpienie ale również radość, szczęście, miłość. – No, już nie dramatyzuj, w Anglii nie byli niekochani i nieszczęśliwi.

To Łucja, jako pierwsza odnalazła tam drogę – Odnalazła jakąś drogę w Narnii? Czy jednak odnalazła drogę prowadzącą do Narnii?

Był zły na Aslana, a tym bardziej na siebie. Cały czas myślał, że to przez niego musieli opuścić tę krainę. – Rodzeństwo Pevensie kochało, szanowało i trochę nawet obawiało się Aslana, nie sądzę, żeby miało być na niego złe. A Edmundowi przecież Aslan obiecał, że jeszcze wróci do Narnii.

Czym bardziej Edmund zastanawiał się – Im bardziej.

Najmłodsza siostra nie potrafiła bronić się przed jego atakami, tak jak Piotr, czy Zuzanna. – O’rly? To pozwól, że zacytuję ci Księcia Kaspiana: — To jest właśnie najgorsze z dziewczynami — powiedział Edmund do Piotra i karła. — Nigdy nie mają mapy w głowie. // — To dlatego, że my już coś w głowach mamy — odezwała się Łucja.

Już jako mała dziewczynka potrafiła skomplikowane ruchy, których nauczyła się od wujka Leona. To on zaraził ją tą pasją. – Ruchy czego? Jaką pasją?

Teraz miała ich już prawie trzydzieści i cały czas dokupowała nowe. – Za co?

Nie mogla w tedy spokojnie iść na górę, bo jeśli jej rodzicielka zorientowałaby się co robi, zapewne spaliłaby wszystkie książki i zakazała jej nawet rozmów na ten temat, a co dopiero treningów. – Bo? Ponadto nie rozumiem, dlaczego, skoro Zuzanna trenowała skomplikowane sztuki walki na strychu, matka nie odkryła tego choćby po tym, że dom się trząsł w posadach.

Kreacja matki jest niespójna – z jednej strony martwi się zachowaniem i złym humorem swoich dzieci, z drugiej nie przejawia żadnego zainteresowania czy zrozumienia dla ich pasji i zostawia je same w domu godzinami.

Jak to zawsze bywa, mama nie wróciła po kilkunastu minutach tylko siedziała u pani Martinez już dobre dwie godziny. Rodzeństwo zdziwione faktem, że nikt nie woła ich jeszcze na obiad – Jeżeli „zawsze tak bywa”, to czym byli zdziwieni?

Kiedy niebieskooka niosła talerz, aby położyć go na stole – Jeżeli muszę wracać do spisu bohaterów, żeby się zorientować, kogo masz na myśli, coś jest nie tak.

Kiedy niebieskooka niosła talerz, aby położyć go na stole, przy którym siedziała już reszta rodzeństwa, poczuła się jakoś dziwnie. Zlekceważyła to. Usiadła przy stole i zaczęła w ciszy jeść. Bracia i siostra jakoś dziwnie się jej przyglądali. – Powtórzenie.

Używanie słowa Łagodna jako synonimu Zuzanna naprawdę nie jest dobrym pomysłem.

-Nie mam pojęcia. Wiem jedno. Trzeba to posprzątać zanim przyjdzie mama, a Zuzę zaprowadzić do łóżka i zastanowić się co się stało. – Kto wypowiada tę kwestię?

Zanim do domu wróciła rodzicielka – Użycie słowa rodzicielka sporadycznie było ok, ale na dłuższą metę robi się męczące.

Tylko czemu Zuzanna źle się poczuła, skoro ona i Piotr nie mieli już powrócić do Narnii? – A jaki ma związek jedno z drugim?

Liebster Blog Award i Versatile Blogger Award

Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za " Dobrze Wykonaną Robotę ".(...) Po odebraniu nagrody, należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby,która Cię nominowała. Następnie ty nominujesz 11 blogów ( informujesz ich o tym ) i zadajesz im 11 pytań. – To nie nagroda, tylko łańcuszek szczęścia. Jestem sceptyczna co do pomysłu wrzucania go pomiędzy notki opowiadania.

1. Jaki jest Twój ulubiony gatunek muzyki? // -rock (...) 7. Jakiej muzyki najbardziej lubisz słuchać? // -rockowej – Nie wiem, kto układał tę listę, ale chyba nie przeczytał jej dwa razy przed wrzuceniem w obieg ;)

Rozdział 2

Kaspian już od jakiś dwóch minut wpatrywał się w bursztynowe oczy Wielkiego Lwa. – To musiało dziwnie wyglądać, bo wbrew pozorom dwie minuty w takiej sytuacji to naprawdę sporo czasu.

Po krotkiej chwili opamiętał się i uklęknął przed Aslanem. // -Powstań Synu Adama-nakazał mu. – Z tego wynika, że Kaspian nakazał to Aslanowi.

Sam przysłałem do ciebie Laryne, ale pomyślałem, że wytłumaczę ci wszystko jeszcze na osobności. – Pokazując tym samym, że nie szanuję w ogóle jej czasu.

Jak wiesz, nie istnieją tylko dwa światy; Narnia i ten z którego pochodzą rodzeństwo Pevensie. – Te dwa światy nie istnieją?

Od jakiś paru miesięcy nie wspominał dawnych władców, bo nie miał na to czasu. Myśli zaprzątały mu różne akta, papiery do wypełnienia, spotkania z innymi przedstawicielami krajów, ale teraz zaczął wspominać to, co wydarzyło się pół roku temu. – Powtórzenie.

Z Piotrem nie za dobrze się dogadywał, lecz mimo to podziwiał go. – Nie ma o tym ani słowa w kanonie.

Czasami wydawało mu się że najstarszy z Pevensie czegoś mu zazdrości. – No to miał rację, wydawało mu się.

Do tej pory nie wie czego. – Znowu mieszasz czasy.

Został po niej tylko magiczny róg i jej drugi prezent od świętego Mikołaja, czyli łuk. Obydwa przedmioty znajdują się teraz w tajnych tunelach na Ker-Paravelu i są bardzo chronione. – I znowu.

Piotr potrafił chyba wyprowadzić każdego z równowagi, ale nie ją – Słucham? Dlaczego robisz z Piotra nieomal czarny charakter?

Zawsze opanowana i myśląca racjonalnie, a przy tym bardzo piękna. Najlepsza łuczniczka całej Narni – Brak orzeczenia w zdaniu.

Nawet w najbardziej poważnych i podniosłych momentach, potrafił powiedzieć dobry dowcip i wytrącić tym innych z równowagi. – Wytrącić z równowagi? Znaczy, że jego żarty były nie na miejscu i nikogo nie bawiły?

Najszybciej zaprzyjaźnił się z Łucją. – Kto, Edmund?

Podczas jej panowania, istniał jeszcze jeden świat. Nazywał się Menes.(...) Był to jeden z najpotężniejszych światów, lecz Marisa widząc zagrożenie dla siebie, postanowiła go zniszczyć. – A wcześniej pisałaś: Jest ona bardzo potężną czarownicą, która została skazana za zniszczenie pewnego świata. Nazywał się Celest. – Głupio trochę nie pamiętać o tym, co pisało się w poprzednim rozdziale. No i jak świat cały mógł zagrażać czarownicy?

Przecież kiedyś złapano ją do podziemia, to znaczy, że nie jest niezniszczalna. – A od kiedy możliwość schwytania = możliwość zniszczenia?

Minęły trzy tygodnie odkąd Kaspian dowiedział się o swojej misji. Wszystko było już zorganizowane. Statek został wybudowany – Słucham? W trzy tygodnie mu BUDOWALI statek? Nie powinien jakiegoś, no nie wiem, mieć?

przebrał się i zszedł na dziedzinie – Dziedziniec? Dziedzinę?

Rozdział 3

Rodzeństwo Pevensie siedziało w pokoju dziewczyn i cały czas zadawało sobie te same pytania, na które nikt z nich nie umiał odpowiedzieć. – Tak jakoś przypomina mi to:

Legolasa strasznie boli ramię.

– Legolasie, czy to prawda, że boli cię ramię? – zapytał trochę tylko zatroskany Gimli.

– To prawda, drogi przyjacielu, strasznie boli mnie ramię – odparł Legolas, trzymając się za bolące strasznie ramię.

– Strasznie cię boli? – nie rezygnował Gimli.

– W rzeczy samej, druhu. Strasznie boli mnie ramię. – Legolas zaczynał się niecierpliwić.

– Ale czy ono boli cię STRASZNIE, to ramię? – Krasnolud był nieugięty.

– Tak, kurwa, wręcz mnie napierdala!!! – Warknął elf, nie mogąc doczekać się jakiegokolwiek innego pytania.

– Nie rozumiem, czemu się denerwujesz. – Gimli wzruszył ramionami. – Widziałeś może ostatnio coś pięknego i czerwonego?

tą burzę – Tę. Uzgadniamy końcówki.

Przecież Aslan nie jest taki. Nie mógłby zrobić im krzywdy. Kochał ich. Ale to jak postąpił było naprawdę straszne. Przecież oni nie chcieli niczego więcej, tylko móc żyć w tej wspaniałej krainie. Chcieli być tam szczęśliwi, pomagać innym i się po prostu zestarzeć. – Tak? To czemu nigdy tego nie powiedzieli? Książę Kaspian ponownie: — Bo z tego, co mówił, wynika, że w każdym razie wy wrócicie tu pewnego dnia. Ale Zuzanna i ja... już nigdy. Powiedział, że robimy się za starzy. // — Ach, Piotrze — zawołała Łucja — cóż to za pech! Możesz to znieść? // — No cóż, myślę, że jakoś to zniosę — odpowiedział Piotr. I wrażenia po powrocie do domu: Było to trochę nudne i ponure miejsce po tym wszystkim, co przeszli w Narnii, ale jednocześnie nieoczekiwanie miłe w swoisty sposób, ze znajomym kolejowym zapachem, angielskim niebem i jesiennym semestrem szkolnym przed nimi.

Zuzanna stała przy kanapie osłupiała i wpatrywała się w siostrę morderczym wzrokiem. – Albo osłupiała, albo morderczym, te dwie emocje nie współgrają ze sobą.

Chłopak chodził po dróżce, mijając różnych ludzi. Starszych i młodszych. Tych lepiej ubranych i też tych biedniejszych. – Po co. Te zdania. Są podzielone?

Chłopak chodził po dróżce, mijając różnych ludzi. (...) Już niedługo miała nadejść wiosna, lecz pogoda tego nie zwiastowała. Kiedy dotarł już na koniec alejki, postanowił udać się do miasta. – Między tymi zdaniami nie ma żadnego związku przyczynowo-skutkowego.

Kiedy dotarł już na koniec alejki, postanowił udać się do miasta. – Zaraz, to gdzie on był? Bo chwilę wcześniej piszesz o parku, a ich raczej na wsi nie ma.

Owy mężczyzna – Ów!!! Zajrzyj do Necronomiconu,  punkt 5.

posiadał długą siwą brodę – Miał.

i takiego samego koloru, do ramion włosy – Włosy do ramion.

-Dobry wieczór-odpowiedział grzecznie Piotr. Sam nie wiedział czego właściwie tu szuka. Chciał schronić się przed deszczem, a nie szukać dla siebie lektury. Starzec chyba wyczekiwał pytania na temat książki, więc chłopak musiał mu coś powiedzieć-Yhm.. Szukam książki… – Um, a nie mógł powiedzieć, że chciał się schronić przed deszczem?

Szukam książki... Jakiejś...ciekawej. Może mi pan coś polecić? – A nie powinien się najpierw do tej biblioteki zapisać?

Piotra bardzo zdziwiło to, że mężczyzna tak bez oporów wpuści go do pomieszczenia. Przecież mógłby coś ukraść, albo zniszczyć. Ciekawość wzięła jednak górę, nad strachem – Ale jakim strachem? To staruszek mógłby mieć obawy, jeśli już.

a przy okazji poszukać mamy, bo już długo nie wracała, co ją bardzo martwiło – Tę mamę martwił brak własnego powrotu?

Jej rozmyślania przerwał widok ciemnowłosej kobiety, po drugiej stronie ulicy. Kiedy napotkała jej spojrzenie uśmiechnęła się. Mama pomachała do niej i gestem pokazała, że musi wejść jeszcze do sklepu. Łucja postanowiła, że do niej dołączy. Nagle delikatne rysy kobiety wyostrzyły się, w oczach pojawiło przerażenie i gwałtownie zaczęła machać rękami. – A Łucja zobaczyła to z takiej odległości. Aha.

Rozdział 4

Edmund siedział w swoim i brata pokoju przez ponad pół godziny i nie ruszał się w ogóle z miejsca. Leżał na łóżku wpatrzony w dywan – No to siedział czy leżał?

Co ją tak napadło? myślał. Może faktycznie miała rację. – Kto?

Wspólnie biegali, prawie codziennie. Nie tak zwyczajnie, przez park czy coś w tym stylu, ale po budynkach, różnych ruinach i drzewach. – Parkour?

Jako dziecko kiedyś tam poszedł i to co tam zobaczył, nigdy nie wymaże się z jego pamięci. – A co on tam takiego znalazł? Nie przesadzasz troszeczkę z niedopasowaniem rozmiarów traumy do zdarzenia?

To co tam zobaczył wykraczało poza jego świadomość. – Słucham?

Chodziły pogłoski, że pojawia się tam pewien duch. Oczywiście nikt w to nie wierzył, ale mimo wszystko każdy bał się tam przychodzić. Dlatego to miejsce było idealne na bieganie. – Ze strachu przed duchem nikt tam nie chodził, a wszyscy biegali ;).

Po przejściu przez wąską ścieżkę, można było dostać się do ruin starego pałacu królewskiego. (...) Do ruin można było się tylko dostać przez rzekę, ale to również nie było takie proste. – Aha. Seems legit.

Nikt nie wiedział jak się nazywał, bo zburzono go podczas licznych najazdów i wojen. Niewiele z niego zostało. Mury, które biegły wokoło, były w niektórych miejscach zburzone. – Tak, wiemy, w kółko powtarzasz o zburzeniu i ruinach.

Wprawdzie nad nią wisiał ogromny drewniany most, ale chodzenie po nim nie było bezpieczne. W niektórych miejscach drzewo było spróchniałe, albo w ogóle go nie było. (...) Po paru minutach przeszli przez kładkę. – Cudowne miejsce – ogromny most, który jest kładką i zburzone ruiny, do których prowadzą dwie drogi, z czego jednej nie ma.

W każdej chwili most mógł się zawalić i pozbawić kogoś życia. (...) Nie było tak źle. Tylko od czasu do czasu drewno niebezpiecznie skrzypiało. – Katrin, czy ty w ogóle czytasz to, co piszesz? Wszystkie wymienione wyżej sprzeczności były w odległości akapitu od siebie. Jednego. Akapitu.

Firanka i kotara to nie są synonimy.

Dawno temu musiała tu żyć zamożna rodzina. Świadczyły o tym liczne rzeźby i obrazy na ścianach. – Nawet nie wiem, od czego zacząć… a) najpierw pisałaś, że to zamek KRÓLEWSKI, z niewiadomym datowaniem, doszczętnie zniszczony, b) jednak nie doszczętnie zniszczony, bo nawet żyrandole mają się świetnie, c) jaka rodzina? Chyba że królewska, ale to raczej nie wynika z tego zdania.

Edmund rozglądał się dookoła i powiedział z zachwytem: // -Ty wiesz ile to wszystko może być warte? Ktoś musiał być naprawdę głupi że wyniósł się stąd nie zabierając tych rzeczy. – I nikt tego nie rozkradł/nie zainteresowało się tym żadne muzeum? Ogromnym zamkiem niedaleko parku, nawet biorąc pod uwagę bajędy o duchach? Nie wierzę.

Okazało się że nie był to następny pokój, tylko balkon z widokiem na cały ogród. Niewiele z niego zostało, ale kiedyś musiał być przepiękny. – Z balkonu czy z ogrodu?

Główną zaletą twojego opowiadania jest klimat, jaki budujesz opisami. Najlepiej wyszedł ci opis siedziby Złej Czarownicy, jest bardzo plastyczny i czytelnik może sobie wszystko bez trudu wyobrazić. Dość naturalnie wypadają też dialogi rodzeństwa. Niestety, ze stylem masz już duże problemy. Wydaje mi się, że jesteś jeszcze bardzo młoda i to jest w sporej mierze przyczyną. Słownictwo, jakim się posługujesz, jest proste (to nie musi być wadą – języka Lewisa też szczególnie skomplikowanym bym nie nazwała), chwilami wręcz potoczne. Zdania budowane są bardzo topornie, niezręcznie, a twoja świadomość językowa jest naprawdę niewielka. Często łączysz ze sobą zupełnie nieodpowiednie słowa – bo, wbrew pozorom, nie wszystkie do siebie pasują. Czasy mieszasz nagminnie, bardzo często nie wiadomo też, o jaką postać ci chodzi albo wręcz wiadomo, że o inną, niż wskazuje treść. Błędy interpunkcyjne, o których szerzej wypowiedziałam się wyżej, są rażące nawet jak na szkołę podstawową. Trafiło się też kilka ortograficznych. Nie umiesz zapisywać dialogów, najwyraźniej nie przeglądasz też tekstu przed publikacją – jest niechlujny, sporo w nim literówek. Polecam ci lekturę Podstaw w Necronomiconie – przyswojenie ich naprawdę ci się przyda, bo popełniasz mnóstwo wymienionych tam błędów. I ćwicz interpunkcję, koniecznie. Jeśli chcesz się rozwijać, najlepszą drogą obycia z językiem jest czytanie.

Niestety, postanowiłaś zmienić charakter kanonicznym bohaterom na gorsze. Skąd te niesnaski pomiędzy Piotrem i Kaspianem? Skąd ukryta zazdrość i niedopowiedzenia? Zaprzeczasz kanonowi w sposób nieprzemyślany – jeśli chcesz zmienić wersję wydarzeń – no cóż, w końcu to fanfik. Ale zamiast zrobić to z głową, zwyczajnie ignorujesz kanoniczne wydarzenia, niczym nie uzasadniając swojej wersji. Rozgoryczenie rodzeństwa po powrocie z Narnii jest całkiem prawdopodobne, jednak zamiast wyjaśnić jakkolwiek, choćby reakcją z opóźnionym zapłonem, ich nastrój, przekreślasz słowa Lewisa, chwilami robiąc wręcz z Aslana „tego złego”, co stoi w zupełnej sprzeczności z uczuciami kanonicznych Pevensie. O ile pomysły masz całkiem ciekawe, to ich realizacja kuleje. Mam wrażenie, że ich nie przemyślałaś i/lub nie masz odpowiedniej wiedzy czy warsztatu, by podołać ich wykonaniu.

Moim zdaniem o wiele lepiej byłoby, gdybyś poczekała ze zgłoszeniem się, aż uzbiera ci się więcej tekstu gdyż na tym etapie mało jeszcze można powiedzieć o rozwoju akcji i głębi bohaterów.

Mam kłopoty z końcową oceną. Błędy merytoryczne obniżają ją do trójki, zaś językowe do jedynki. Z drugiej strony, jeśli naprawdę jesteś jeszcze młoda, chodzisz do podstawówki i dopiero zaczynasz pisać, ocena podniesie się ze względu na ciekawe (acz nie wykorzystane należycie) pomysły fabularne. Niestety, twój wiek to tylko nasz domysł a nie fakt, musimy więc wystawić jedynkę. Popraw błędy, uważaj, by nie popełnić nowych i zgłoś się do nas za rok. Jeśli zastosujesz się do rad zawartych w Necronomiconie, twoja ocena na pewno będzie wyższa!