0096. lickanthronicon.blogspot.com

Przedwieczna: Deneve

Miejscówka przyzywającego: Lickanthronicon

Prolog:

— Przestaniesz wreszcie marudzić? — wypowiedział te słowa, chuchając jej prosto w twarz.

Dopiero teraz poczuła ostry smród przebijający się przez dym papierosowy.

— Piłeś?! Oszalałeś?!

Skoro smród był ostry, to jakim cudem nie wyczuła go wcześniej? W sensie mocny zapach alkoholu można wyczuć od kogoś, po prostu obok niego siedząc. Czuć nawet, jesli ktoś jest po piwie, dwóch, co dopiero po maratonie wódki.

Gdyby tylko miała prawo jazdy, natychmiast kazałaby mu się zatrzymać, mogliby się zamienić, a tak? Nie wiedziała nawet, jak odróżnić hamulec ręczny od skrzyni biegów.

Wydaje mi się, że to odrobinę za duże przerysowanie. Nie umieć odróżnić hamulca ręcznego od skrzyni biegów? Widzi przecież jak mąż zmienia biegi (musiała kiedyś słyszeć ten termin). W trakcie jazdy nie używa raczej ręcznego.

— Stój! — krzyknęła, ponieważ zauważyła wyłaniające się zza mgły stworzenie.

Z mgły.

Kacper zaczął hamować, lecz stanowczo za późno.

Myślę, że zdecydowanie lepiej brzmiałoby bez tego przecinka i bez „lecz”. Nadałoby to zdaniu lekkiej dramaturgii (bo teraz brzmi odrobinę koślawo) i płynności: „Kacper zaczął hamować zdecydowanie za późno”. Czytelnik przygotowywałby się już na nadchodzący wypadek.

Wcisnął pedał, obiekt znalazł się na masce.

Hm, brakuje mi tu czegoś, co zespoiłoby to jako związek przyczynowo-skutkowy. Może „a”? W sensie: Wcisnął pedał, a obiekt znalazł się na masce. Chociaż z drugiej strony zdanie straci trochę na dynamice. Twój wybór.

Natychmiast podążyła w stronę ciała, które przed chwilą uśmiercił mężczyzna.

Uśmiercone ciało raczej źle brzmi. Poza tym nie widzieli jeszcze tego, z czym się zderzyli, prawda? Nie mogą być stuprocentowo pewni, że to zabili. Osobiście poszłabym, hm, w lekką sugestię co do tego, że coś zabili. Może coś w stylu „natychmiast podążyła w stronę postaci, którą przed chwilą potrącił mężczyzna”. Poza tym użycie słowa „ciało” niejako nakierowuje już na to, że mowa o kimś martwym, bo przestaje być osobą, staje się tylko ciałem. Dlatego „martwe ciało” to trochę tak, jakby powiedzieć, że masło było maślane. Ciało nie może więc zostać uśmiercone, bo z definicji już raczej jest martwe.

Natychmiast podążyła w stronę ciała, które przed chwilą uśmiercił mężczyzna. Obawiała się najgorszego.

Widzisz? W jednym zdaniu piszesz, że mężczyzna kategorycznie uśmiercił to stworzenie, w drugim podajesz informację, że Renata obawiała się najgorszego. Czyli była czy nie była pewna co do tego, że Kacper potrącił kogoś ze skutkiem śmiertelnym?

Nie wiedziała, gdzie się podział mężczyzna, którego pokochała, poślubiła?

To nie pytanie, więc nie powinno kończyć się znakiem zapytania. To po prostu stwierdzenie faktu, że nie wiedziała, co się stało z mężczyzną (...).

Nigdy jej nie uderzył, nie upijał się i zachowywał w porządku w stosunku do dzieci.

Nie zrozum mnie źle, ale sformułowanie „zachowywał się w porządku w stosunku do dzieci” trochę kojarzy mi się z tymi opkoizmowymi stwierdzeniami, że np. „było mu trochę przykro, że jego matka właśnie umarła”. Chodzi o złe stopniowanie emocji odnośnie sytuacji. Analogicznie w tym przypadku: w porządku można zachowywać się wobec kolegi lub teścia, wobec dzieci mógł być raczej dobrym, złym lub chociaż takim ojcem, który nie wprowadzał patologii, jeśli przesadnie się nie starał. Ale to tylko taka kosmetyczna uwaga.

Przepełniał ją gorzki, irracjonalny żal o to, że człowiek, którego poślubiła, nie uprzedził jej wcześniej o tym, że byłby w stanie uciec przed odpowiedzialnością za zabójstwo, w dodatku z tak zimnym wyrachowaniem.

Orzeczenia oddzielamy przecinkiem.

— O mój boziu... — pisnęła Renata przez zaciśnięte gardło. Kilka metrów przed nimi pojawił się wilk.

Kobieta widziała je tylko na filmach przyrodniczych. Kacper interesował się myślistwem i znał się na nich nieco lepiej, ale i tak był zszokowany. Nie słyszał o żadnej watasze na terenach Trójmiasta.

Chwila, moment. Bo z tego wynika, że tereny Trójmiasta to gdzieś w mieście, ale jednak jest las w pobliżu. Może bardziej przedmieścia? Albo okolice? (późniejsze nakierowanie na rejony Oliwy jest już okej)

wilki raczej unikają ludzi, również nie atakują ich.

To „również” jakoś mi tam nie pasuje. Poza tym cała konstrukcja drugiego członu trochę kuleje. Co powiesz na: „wilki raczej unikają ludzi, a już tym bardziej ich nie atakują”? (ot, luźna sugestia, co z tym zrobisz – twój wybór)

ROZDZIAŁ 1. ALFA USTALA REGUŁY

A to wszystko przez głupi pasek ze srebrną sprzączką. Dziewczyna, którą przyprowadził, miała go na sobie. Gdy rzucił się na nią, łapa musnęła klamrę. Zamiast dobrać się do gardła ofiary, odskoczył od niej z głośnym piskiem, a ta mogła swobodnie uciec.

Nie wydaje ci się, że srebrna klamra paska jest trochę mało wiarygodna? Prędzej może jakaś bransoletka, pierścionek, zawieszka na piersi, coś w tym stylu. Bo cóż to musiałby być za pasek, żeby mieć srebrną klamrę?

Włożył zegarek leżący na nocnej szafce i powolnymi ruchami udał się do szafy.

Mógł po prostu powoli podejść do szafy.

Maks wykrzywił ustaw w grymasie.

Usta w grymasie.

— Musicie się kłócić? Przecież Maks niedługo się wyprowadza — Anita posłała synowi łagodny uśmiech.__Adrian przewrócił oczami. Nienawidził, gdy ktoś podważał jego autorytet. W pracy pełnił stanowisko poważanego komendanta. W domu natomiast jego własny syn ignorował niemalże każdą uwagę, którą do niego kierował, a to wszystko wina Anity! To ona go tak rozpuściła! Wprawdzie oboje dużo czasu spędzali w pracy, jednak to głównie ona poświęciła się wychowaniu syna, doprowadzając go tym samym — jak to Adrian zgrabnie ujął — do skrajnej nieodpowiedzialności i braku poszanowania do osób starszych. Kobieta twierdziła, że mąż grubo przesadzał.

Po dialogach strasznie daleko ciągniesz akapit, mimo że z dialogiem właściwie nie ma on już nic wspólnego. Tam, gdzie zaznaczyłam, proponuję nowy akapit. Poza tym zły zapis dialogu – „Anita posłała synowi łagodny uśmiech” to nie czynność „mówiona” w stylu „powiedział, mruknął, wyszeptał, krzyknął” itp., więc powinna być kropka, a dalsza część zaczęta dużą literą. Więcej na temat dialogów znajdziesz tutaj w punkcie pierwszym.

Był dobrze zbudowanym dwudziestopięciolatkiem o burgundowych włosach i bujnym zaroście oraz alabastrowej karnacji, co sprawiało, że wszyscy zwracali na niego większą uwagę.

Brzmi trochę jak special snowflake. Trochę martwią mnie te burgundowe włosy, bo to raczej kolor, którego bez farbowania nie da się uzyskać.

Patrzyli nań z ciekawością, ale też lekkim przerażeniem.

Przerażenie to dość intensywne, mocne uczucie. Myślę, że zestawianie go z przymiotnikiem „lekkie” trochę źle brzmi. Wydaje mi się, że lepiej brzmiałoby, gdyby czuli lekki strach, może niepewność, niepokój.

Maks wyciągnął z kieszeni dżinsów Lucky Strike i poczęstował go papierosem.

Lucky Strike’i.

ROZDZIAŁ 2. KOJOT

tylko Maksowi mógł się z  tego zwierzyć.

Masz podwójną spację przed „tego”.

(w dodatku jeszcze zanim zdążył ów przysięgę oficjalnie złożyć).  

„Ów” się odmienia. Ta przysięga, więc ową przysięgę. Punkt piąty.

No chyba, że zależy ci, aby doprowadzić stado do ruiny.  

Przecinek przed całym wyrażeniem „chyba że” (analogicznie do „mimo że”).

ROZDZIAŁ 3. AMELIA

Nie ważne czym — ważne, że w końcu dotarła.

„Nieważne” piszemy łącznie.

ROZDZIAŁ 4. UCZTA

Czy tam wszyscy przeczesują sobie włosy ręką co rozdział? Teraz Kastor, wcześniej Michał przeczesywał grzywkę, Maksowi chyba też się zdarzyło (a może Wiktorowi?). ;)

Kastor starał się mówić coraz ciszej, mijające ich osoby mogły się zorientować, że coś się nie zgadzało. Claude wbił w niego spojrzenie swoich przenikliwych, czerwonych oczu. Mężczyzna wiedział, że on zaczął coś podejrzewać.

W ostatnim zdaniu nie wiadomo, o kogo chodzi. Najpierw mamy Kastora, później jest Claude, ale obaj są mężczyznami, więc „mężczyzna” może się odnosić równie dobrze do jednego, jak i drugiego. Tak samo „on”.

Najpierw przysunął nos do szyi i przejechał nim wzdłuż tętnicy. 0Rh+ — jego ulubiona. Zaraz po tym powędrował palcem, szukając odpowiedniego miejsca, zupełnie jak pielęgniarka próbująca znaleźć idealny punkt na wkłucie się. Odchylił jej głowę do tyłu tak, by naczynie krwionośne lepiej wystawało, następnie wpił się w nie.

Poprawka (dzięki za zwrócenie uwagi w komentarzu :) ) – „przysunął nos do szyi – odchylił jej głowę” – wynika, że tej szyi mógł odchylić głowę. Lub grupie 0Rh+, bo „0Rh+ — jego ulubiona. Odchylił jej głowę”. 

Każda grupa krwi posiadała swój odrębny zapach i smak, który wampiry odczuwały zupełnie inaczej niż ludzie — 0 słodki, AB gorzki, A kwaśny, B słony.

Jak AB może być gorzkie, skoro A jest kwaśne, a B słodkie? Już lepiej by wyglądało, gdyby AB było słodko-kwaśne, przy czym B musiałoby być słodkie, a 0 słone.

Gdy skończył, przez chwilę leżał, czekając, aż szalejące myśli uspokoją się.

Przecinek przed „aż”, bo dalej masz „uspokoją się”, przysłówki zakończone na „-ąc” oddzielamy. Więcej tutaj, punkt drugi.

— Jestem — Michał nie był w ogóle zdziwiony bezpośredniością Kastora.

Zły zapis dialogu, powinna być kropka po „jestem”.

ROZDZIAŁ 5. KRYJÓWKA

Mając w głowie chaotyczną sieczkę, panicznie bał się, że w jednej chwili Kastorowi może przyjść do głowy jakiś durny pomysł i nagle pociągnie za spust.

Jeszcze przed chwilą bez zastanowienia wsiadł z Kastorem do samochodu, zwierzył mu się z tego, że jest likanem i dopiero teraz, kiedy Kastor celuje do niego z broni, Michał zdał sobie sprawę, jak bardzo schrzanił…

Sam przecież zwracał niejednokrotnie uwagę, że Kastor miał prawo być zły przez zaistniałą sytuację. Dlatego Michał powinien być czujny, ale tak po prostu zrobił wszystko nie tak, jak powinien. Sam jest przecież nadnaturalną istotą i w stadzie mają swoje zasady odnośnie polowań, mógł bez problemu założyć, że podobnie ma się sprawa w przypadku wampirów.

Dziwne, bo Kastor nie wyglądał na bałaganiarz.

Bałaganiarza.

Kastor z wysiłkiem wypuścił powietrze, spuszczając głowę w dół.

Nie można spuszczać głowy w górę.

ROZDZIAŁ 6. STARBUCKS

Kastor siedział w obitym bordową skórą krześle ustawionym przy małym, hebanowym stoliku o metalowej nodze przytwierdzonej do podłoża.

Na krześle.

Nie powinien rozpowiadać o rzeczach stricte dotyczących stada pierwszemu lepszemu napotkanemu na swojej drodze, wampirowi.

Bez przecinka.

Podsumowanie:

To całkiem poprawnie napisane czytadło. Ale akcja wolno się toczy. Może nawet za wolno. Najwięcej mamy jej właściwie w prologu. W trzecim rozdziale, kiedy rozwijasz skrzydła, równie szybko je chowasz, bo moment, w którym Amelia ma zostać odurzona, to ledwie chwilka, ot, wypiła jeden kieliszek, drugi, trzeci i już. Wszystko rozgrywa się w trzech-czterech zdaniach, czytelnik nawet nie zdąży przyswoić tego, że coś zaczęło się dziać. Dopiero później wydarzenia stały się faktycznie interesujące.

Z kolei w prologu podobało mi się to, że Kacper niespecjalnie przejął się tym, że właśnie kogoś zamordował. Że ściąga z jezdni ciało, by nikt nie posądził jego i żony o tę śmierć. Oczywiście nie wiemy, czy to za sprawą szoku, czy może jeszcze do niego nie dotarło to, co zrobił, ale dobre jest to, że bohaterowie nie reagują jednakowo. Bardzo ładnie kontrastuje to z reakcją jego żony, która krzyczy, niedowierza, nie może się z tym pogodzić.

W prologu fajnie zbudowałeś dwie różne postaci i żywiłam sporo nadziei względem tego, jak to pójdzie dalej. Trochę się zawiodłam, bo ledwie Michał trochę wyróżnia się idiolektem na tle reszty bohaterów. Poza tym wiemy o nim również to, że jest gejem. Jednak kiedy pojawia się Wiktor, Maks i reszta, właściwie trudno ich od siebie odróżnić. Byłoby dobrze, gdybyś spróbował pogłębić portrety psychologiczne tych postaci, nawet jeśli w zamierzeniu mają być drugoplanowymi lub po prostu tłem dla nadchodzących wydarzeń.

Nie bardzo rozumiem to, co działo się w czwartym rozdziale. Bo Claude dał Kastorowi klucz do pokoju, w którym miała znajdować się ofiara czekająca na wampira. Jak długo dziewczyna leżała tam nieprzytomna? Środki otumaniające mają ograniczony czas działania.

Martwi mnie też sprawa tych wszystkich środków odurzających, na które to wampiry są odporne, oraz to, w jaki sposób mikstura mogła wykryć oszusta w pijalni wampirów. Nie wspominasz o tym, jak to jest zrobione, ot, po prostu jest taki sobie środek, wykrywa oszusta, wsio. Nie informujesz czytelnika, w jaki sposób to wszystko się dzieje, jakim cudem Amelia mogła zmienić się w kogoś innego (a raczej ktoś w Amelię). A co prawda to opowiadanie z działu fantastyki, ale nie ma w nim zbyt wiele „fantastycznych” elementów – chodzi mi o to, że pomijasz tak istotne kwestie jak działanie magicznych eliksirów lub okoliczności przemian w wilka, a już zupełnie po macoszemu traktujesz sprawę wampirów oraz ich głodu.

Chyba najważniejsze pytanie: czy nikt nie interesował się losem tych wszystkich zamordowanych ofiar wampirów i wilkołakow? Rozumiem, że w przypadku wampirów istniały te specjalne kluby, w których wszystko się odbywało, ale przecież taka sprawa musiała w końcu wypłynąć, prawda? Rodzina, przyjaciele, ktoś ich musiał szukać.

Jak wyglądają posiłki likanów? To znaczy w ludzkiej postaci żywią się jajecznicą, jedzą kanapki z twarożkiem, ale w wilczej postaci koniecznością jest pożywienie się człowiekiem? Nie mają żadnych wyrzutów sumienia przez to, że zabijają? W końcu to studenci, uczęszczają na zajęcia, żyją między ludźmi i tak w ogóle nic? Żadnej wątpliwości odnośnie tego, czy to, że zabijają, jest słuszne?

I jak się ma sprawa przemian? W literaturze oraz mitologii zakorzeniło się, że wilkołaki zmieniają postać w czasie pełni księżyca – ale u ciebie albo czas jakoś dziwnie płynie, albo polowania w wilczej postaci są urządzane zdecydowanie częściej. Przydałoby się wyjaśnienie.

Wydaje mi się, że za dużo uwagi poświęcasz opisom w stylu „u kolegi w pokoiku leżał piernik na stoliku”. Czytelnik niekoniecznie chce czytać o tym, jak bohater zakładał majtasy, potem spodnie, potem koszulkę, potem lewą skarpetę, prawą, później spodnie, następnie bluzę, po czym jeszcze ją zapiął. Podobnie jest z sytuacją w, niech będzie, rozdziale szóstym, kiedy sporo uwagi poświęcasz temu, jak Michał odwieszał kolejne rzeczy na wieszak, zamiast skupić się na rozmowie między postaciami. Wydaje mi się, że mógłbyś więcej miejsca poświęcić opisom przeżyć wewnętrznych bohaterów, niż temu, jakie właśnie wciągają majtki.

Opowiadanie jest jak najbardziej poprawnie napisane. Pomysł na fabułę wydaje się interesujący, chociaż trudno powiedzieć cokolwiek konkretnego po tak niewielkiej ilości tekstu. Już samo to, że akcja dzieje się w Polsce i nie silisz się na wymyślanie fantastycznych imion, jest godne uznania oraz zwyczajnie ciekawe. Błędy, jeśli są, to raczej drobne. Czasem literówki, może lekkie przejęzyczenia, nic wielkiego i chyba głównie przez nieuwagę. Tak trzymać. Zarzucić mogę temu tylko tyle, że raczej nie jestem targetem dla tego typu opowiadania i, cóż, jak dla mnie akcja trochę za wolno się toczy. Trudno mi ocenić, w jakim kierunku chcesz poprowadzić to opowiadanie, ale, póki co, jako lekkie czytadło dla nastolatków sprawdza się całkiem dobrze.