0087. bloggerczteryzywioly.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Cztery żywioły

Przedwieczna: Gayaruthiel

 Cześć i czołem!

Zaczynasz od poinformowania czytelnika o zmianie przez bohaterkę szkoły licealnej, pod koniec roku szkolnego, w maju. Co stało za tą decyzją, skoro wiadomo, że nie przeprowadzka?

Czarne rajstopy, czarna ołówkowa spódnica, jakaś ładna bluzka i na to bluza. Od lat nosiłam też stare wojskowe czarne buty. Podobne trochę do glanów. Moja garderoba nie była wyszukana, więc ja też nie wyglądałam jak z żurnala. Ale przynajmniej czułam się sobą i miałam trochę pokręcony, ale własny styl. Ze względu na swoje kształty lepiej czułam się w szerszych ubraniach.  – Ołówkowe spódnice nie są szerokie, są przylegające.

Ma 15 lat  – W opowiadaniach cyfry zapisuje się słowami.

Miał nieziemsko rozszerzone źrenice (nic dziwnego skoro przed chwilą uniknął śmierci), ale dało się dostrzec, że są niebieskie, głęboko niebieskie, jeśli wiecie co mam na myśli  – Miał niebieskie źrenice? A jakiego koloru tęczówki? Chyba że opisujesz to  

Były także podkrążone, tak, jakby zarywał wiele nocy.  – Podkrążone źrenice? Jak to wygląda?

Zapukałam, otworzyłam drzwi i napotkałam zdumione spojrzenia klasy mat-fiz. To znaczy, pomyślałam, że to była mat-fiz ponieważ, głównie byli to chłopcy, choć zauważyłam też kilka dziewczyn. Hmmm, powiem jedno. Cheerleaderki to nie były.  – Pierwszy stereotyp odhaczony.

- I jak ci się podoba w Polsce? - nauczycielka mówiła przesadnie wyraźnie i powoli. // - Ładnie tu - powiedziałam, też przesadnie wyraźnie – no i klimat nie jest taki inny. // - Szkoda tylko, że tak pod koniec roku - nauczycielka zdawała się nie zauważać, że mówię po polsku bez obcego akcentu, tak jak każdy Polak mówić powinien.  – Dlaczego właściwie nie ma akcentu, jeśli całe życie spędziła w Kanadzie?

Całkiem wypitna woda oraz Kevin odblaskozęby

Jestem z natury realistką. Przynajmniej tak sobie pochlebiam. (...) jestem cholernie poważnym człowiekiem. Przynajmniej lubię tak o sobie myśleć.  – Podoba mi się to, jak przedstawienie pierwszej postaci nawiązuje do autoprezentacji drugiej, zgrabnie wyszło.

Maszerowałem sobie spokojnie ulicą, nie zwracając niczyjej uwagi. Zobaczyłem tłumek ludzi, przechodzących przez jezdnię. Nie zwalniając kroku podążyłem za nimi. Zrobiłem duży krok i...  – No nie, nie. Nie było tłumu przechodzącego ulicą, bo było czerwone światło i wszyscy stali w miejscu, popatrując nieżyczliwie.

Miała rozszerzone źrenice ale kolor... momentalnie skojarzył mi się ze wzburzonym oceanem.  – Dwie ślepe myszki. 

Zazwyczaj nie zawracam sobie głowy dziewczynami. Same do mnie lezą jak muchy. Czasem jest to męczące.  – Znasz choć jednego żywego człowieka, który naprawdę narzeka na powodzenie? Do którego płeć przeciwna lgnie wbrew jego woli, bez włożonych w to wysiłków? Bo ja nie. Aktorów i innych sławnych ludzi pomijając.

Mój wzrok przesuwał się po tych wszystkich nudnych, znanych twarzach i nagle natrafił na, jakżeby inaczej, dziewczynę, wszyscy wiedzą skąd.  – Ja wiem, że z Kanady, ale Maciek nie ma szans tego wiedzieć. ;)

Stała z Marleną (jedną z normalniejszych osób w szkole. Przynajmniej miała zasady i nie była głupią lalą, Tak, tak, nawet mi się oparła swego czasu).  – No to w końcu laski same się rzucają do jego stóp, czy jednak Maciek jest aktywnym zdobywcą?

Śmiała się, trochę jeszcze niepewnie. Nie była odstrzałowo wypindrzona, ale z pewnością miała klasę.  – Tak, Ic, biol-chem. Serio, jak kolo może wysnuwać takie wnioski po pięciu minutach kontaktu wzrokowego?

Nie opowiedziałam wam jeszcze o moich zwierzętach. Aktualnie mamy psa i kota, czyli taki standard rodzinny.  – Rozumiem, że zwierzaki przywieźli z Kanady?

Teraz Cuksik leżał na moich kolanach i mruczał jak mały silnik diesla. Miał na coś uczulenie, więc musiałam co rano serwować mu wapno w strzykawce.  – Alergii nie leczy się wapnem. „Wapno to jeden z najpowszechniej stosowanych środków na alergię. Niezależnie od tego czy nasze objawy uczuleniowe mają charakter wysypki, kataru czy łzawienia stosujemy wapno, które większości pacjentom pomaga! Jednakże należy podkreślić fakt, iż wapno nie jest lekiem przeciwalergicznym! Jest to środek wspomagający, stosowany jako łagodzący objawy alergii. Nie nadaje się do stosowania w monoterapii - czyli terapii z użyciem jednego leku,(w tym przypadku - tylko wapna) - ale należy je zażywać w skojarzeniu z lekami takimi jak chociażby Allertec, Zyrtec, Claritine. Choć aktualne badania alergologiczne poddają w wątpliwość skuteczność wapna w leczeniu alergii, to jednak istnieją argumenty potwierdzające słuszność zastosowania go w łagodzeniu objawów uczulenia. Przede wszystkim jedna z teorii powstawania alergii wiąże się z niedoborem jonów wapnia w organizmie, stąd suplementacja wapnia w okresie uczulenia znacznie łagodzi przykre objawy alergii! Ponadto Calcium posiada działanie uszczelniające na komórki śródbłonka naczyń, co zmniejsza obrzęki” http://www.pogromcymitowmedycznych.pl/myth/977/wapno-%C5%82agodzi-objawy-uczulenia//

Ubrałam się, wzięłam kota na ręce i zeszłam do kuchni. Wstrzyknęłam mu do pyszczka jego lekarstwo. Zagulgotał śmiesznie i zeskoczył obrażony na podłogę. Wczoraj nie mieliśmy okazji pogadać o naszych doświadczeniach ze szkoły ale byłam pewna, że dojdzie do tego wieczorem.  – A jakie doświadczenia szkolne ma kot?

Chłopcy mieli na drugą lekcję (farciarze)  – Gramatyka leży.

O oceny nie musiałam się martwić. Zdobyłam ich dostatecznie dużo w poprzedniej szkole i był całkiem niezłe.  – A różnice programowe?

- Przypadkiem nie. A można wiedzieć jak masz na imię? // - Kevin. // - Sam w domu. // - Co? // - Ee, nieważne.  – Jakim sposobem kolo nie zauważył nawiązania do puszczanego co roku w telewizji filmu, mającego w tytule jego imię? Nie wierzę.

Zeszłam na dół i przygotowałam miski dla wszystkich. I znowu się zacznie... Opowiadajcie, opowiadajcie dzieci co tam w szkole? Tak jakby to był jakieś fascynujące. Ciągle to samo. No i jakie normalne dziecko odpowiada inaczej niż „Było ok, normalnie, spoko itd.”?  – To, które przeprowadziło się na drugą półkulę, które wpadło w kompletnie nowe środowisko, kulturę, język?

Obrośnięta bluszczem z kamieni i pięknie wykutą metalową korbą.  – Co to jest bluszcz z kamieni? Jak wygląda studnia obrośnięta korbą?

Sztuka przez duże S

Filip dumny jak nie wiem co opowiadał właśnie o tatuażu z czachą, który rzekomo miałem mu zafundować. Faktycznie, kiedyś coś tam o tym wspominałem, ale teraz nie wiem czy był to dobry pomysł. Chociaż w sumie... Sam mam kilka dziarek. Na biodrze, na łopatce i na nadgarstku.  – Ciekawa jestem, skąd miał na to pieniądze.

- Poszedłbyś do sklepu, co? // - A co mam kupić? Uczę się teraz. // Mama bez słowa zamknęła drzwi. Cholera! Nie cierpiałem tego. Teraz wyszedłem na kompletnego dupka. Poszedłbym przecież do tego sklepu. Ale odkąd skończyłem osiemnastkę, matka traktowała mnie ostentacyjnie dorośle. To znaczy jak w jakiś najmniejszy sposób okazywałem zniechęcenie (ale nie otwarty sprzeciw) ona zaraz szybko się usuwała, jakby nie chciała mi rozkazywać, bo co? Uderzyłbym ją? Zrobił awanturę? Nigdy nic takiego nie miało miejsca. Mam duży szacunek do rodziców. Mimo wszystkich moich wad. // Usłyszałem jak cichym, udręczonym głosem pyta Filipa, czy on by nie poszedł. Filip zaczął marudzić, że ma gości i w ogóle. Jacek i Paweł twierdzili, że oni i tak muszą już iść. // Zazgrzytałem zębami i jednym skokiem zerwałem się z łóżka. Było już ciemno. Nie powinni się szwendać o tej porze. Kto im na to pozwala w ogóle? Wyszedłem z pokoju i wziąłem siatkę na zakupy. // - Dobra chłopaki, zbierajcie się. Odprowadzę was. Filip, idziesz? Zakładaj buty. // - Ależ nie musisz… // - Muszę - wycedziłem, a w myślach sobie powtarzałem coś takiego jak: "zachowaj spokój, zachowaj spokój". - Przecież mogę iść. Nie wiem dlaczego kazałaś Filipowi. // - Bo miałeś… // - Nic nie miałem. Idę.  – No... ale Maciek dalej nie wie, co właściwie ma kupić. Wszystko mu jedno, czy zapałki, czy też barani udziec?

Mokro, mokrzej, najmokrzej

- A ta ruda? // - Oj, pprzestań - prychnęła ostentacyjnie. - Żadna ruda. Ona ma tycjanowskie włosy, zawsze się wkurza jak ktoś mówi inaczej. Ma na imię Natalia. Lepiej nie miej chłopaka, bo ci go odbije i zmiesza z błotem. To dziwne. Zawsze znajdzie się ktoś taki, w każdej klasie, a przynajmniej w szkole. // - Wiesz, do niej pasuje mi bardziej imię Charlotte. Mogłaby być jakąś francuską aktorką. //     Rzeczywiście, nasza Charlotte miała prześliczne TYCJANOWSKIE pukle. Autentycznie zielone oczy, zalotne piegi na porcelanowej cerze i uroczą przerwę między górnymi jedynkami. I figurę miała jak modelka. (...) Teraz mnie dopadła. Nie miałem dokąd uciec. Wzięła mnie pod rękę i zapiszczała do ucha - Maaciuś... Co tam u ciebie? // - Oo, Natalia. Jak miło cię widzieć – wycedziłem – u mnie spoko. // - Hejjj a może gdzieś wyskoczymy razem? Tylko ja i ty. Jak za dawnych czasów. - spojrzałem na jej szeroki uśmiech i przerwę między jedynkami. Ciekawe jak często utyka jej tam jedzenie.  – Stereotypowa Scary Sue, piękna i wredna, przyklejona do głównego bohatera wbrew jego chęciom i kopiąca dołki pod bohaterką? Come on, stać cię na więcej.

Mój najlepszy kumpel, Igor, patrzył się na mnie i zwijał ze śmiechu. „Tylko się nie posraj z tego szczęścia”. On miał co chwilę inną dziewczynę i potrafił z nimi tak zerwać, że nawet po tym nie dzwoniły. I unikały go. Szczęściarz.  – Powiedziałabym raczej, że buc rzadkiej klasy, ale co ja tam wiem.

Ja nie mogę. Co musi się dziać w jej biednej, chorej głowie. Już nigdy się tam nie pokażę.  – Nie pokaże się w jej głowie?

Ludzie patrzyli się na mnie jak na ostatniego bydlaka. Zamówiłem jej taksówkę, bo jeszcze coś by jej się stało po drodze (przykład – ja), i tak wydałem ostatnie oszczędności. Była suką, ale co ojciec mnie nauczył to nauczył. I pewnie już się nie zmienię. Chociaż w tym momencie miałem ochotę walnąć ją w twarz. Uwodziciel ze mnie, co?  – Co ona mu zrobiła takiego, by sobie zasłużyć na takie określenia? Wrobiła go w ojcostwo cudzego dziecka? Otruła brata? Wrzuciła do sieci jego nagie zdjęcia? Nie? No to nie uważasz, że kolo cokolwiek przegina z reakcją?

W jeziorku siedział po pachy jakiś mokry, nieszczęśliwy stworek. Odgarnął czymś (ręka?) coś (włosy?) i pomachał do mnie. Podbiegłam bliżej i rozpoznałam … no tak. Maciuś. Co, ja jakiś wybawca ludzkości jestem? // - Nie ruszaj się - moja nieśmiałość jakoś nie dawała o sobie znać. Możliwe, że ze względu na jego wygląd. Zdusiłam w sobie wybuch wesołości. - Czekaj... teraz podam ci smycz, ok? Nie wiem czy dam radę cię wyciągnąć, więc musisz chyba iść po dnie czy coś...  – Nie rozumiem. Jeśli chłopak siedzi, a woda sięga mu tylko do pach, to jak wstanie, będzie ją miał gdzieś do wysokości ud. Nie może stamtąd po prostu wyjść?

- Daj spokój, takich rzeczy się nie zapomina, wyciągasz mnie? // - Ok – stęknęłam gdy chwycił smycz – ciągnę. // - Ciągnij, ciągnij nasza szkapo. // - Zaraz zostaniesz tu na zawsze. Zamknij się. // Po tym jak chwycił smycz w kilku susach wyskoczył na brzeg i wpadł, oczywiście, na mnie.  – Oczywiście. Wielka miłość bez wpadania na przeciwnika nie ma żadnych szans rozkwitnąć. Dziewczyno, przestań opisywać kalkę za kalką, bardzo ładnie proszę. No i nie rozumiem tego wyciągania z płytkiej wody, za nic.

Trudno, trzeba zajrzeć do rzeczy taty, które zawieruszyły się, gdy się przeprowadzał, znalazłam stare sztruksowe spodnie, pewnie za duże na Maćka i jakąś koszulkę.  – Jeśli rzeczy były zawieruszone, czyli zgubione, to skąd Laura wiedziała, gdzie leżą?

Ta od syropu

Stanowcze ciemne brwi. Podobny trochę do Deana z „Supernatural”. I przede wszystkim inteligencja wypisana na twarzy. (...) - Grasz na fortepianie? - pokazałem instrument. // - Tak, trochę. I zaczynam na klarnecie. // - Haha, płuca jak miechy. - skomentowałem głupio.  – Czyli jak pierwsze wrażenie potrafi być mylne.

- A wy jutro robicie te naleśniki? - drążyłem temat. // - Yhym - patrzyła na mnie badawczo. Nie rób tego idioto! // - A mogę się wprosić? Mam straszną chrapkę na takie naleśniki - powiedziałem. Za późno. Już zaczynałem żałować tych słów. Postawiłem ją i siebie w niezręcznej sytuacji. Kretyn! Nie miałem przecież zamiaru się z nią spotykać  – Nie? Nic na to nie wskazuje.

- Ja słucham starego rocka. // - Oo klasyka. Też czasem sobie słucham. Jest naprawdę niezły - patrzyłem na nią zafascynowany. // - Wyjdź za mnie - zrobiłem ruch jakbym miał uklęknąć. // Odskoczyła i wybuchnęła śmiechem. Sam nie wiem czemu to powiedziałem. Dobrze, że zrozumiała, że to żart.  – Bo gdyby nie zrozumiała, to, panie, żadnej ucieczki, czwórka dzieci, hipoteka, małżeństwo, póki śmierć nas nie rozdzieli. Ale serio, jak można byłoby wziąć to na poważnie?

- Żebym nie musiała cię znowu ratować – zastrzegłam i przytrzymałam drabinę. W końcu z małymi trudnościami zeskrobał naleśnika, który spadł mu na głowę.  – Ahahaha? Element komiczny, tak?

Wciągaliśmy naleśniki jak koks  – To porównanie średnio pasuje do cukierkowej narracji reszty tekstu.

Marlena zawiesiła sobie Cuksia na szyi i poszła na hamak. Ja przyniosłam resztki syropu. Wysilała się dość mocno, żeby dosięgnąć językiem wszystkich kropelek w butelce. Potem pozwoliła kotu wylizać palce. // Leżałyśmy obok siebie w hamaku i zaśmiewałyśmy się ze swoich głupich kawałów. Przybiegł Drops. Usiadł przy drzewie i przekrzywiał głowę patrząc na nas. Potem jakoś nie miałyśmy ochoty na gadanie więc po prostu leżałyśmy i opalałyśmy nogi.  – To fascynujące. Co jakiś czas raczysz czytelnika opisami, które nie wnoszą zbyt wiele do treści opowiadania.

*prywata* jezujezu jaki słodki kotek <3 *koniecprywaty*

Przypalony blondynek i Kosmiczne Karaoke

Szkołę ogarnęło przed imprezowe szaleństwo.  – Przedimprezowe pisze się razem.

Akurat była biologia. I mikroskopy! O tak... zawsze lubiłam mikroskopy, choć zawsze miałam nieokreślony niepokój o to, czy ktoś mnie nie popchnie kiedy akurat pochylam się nad obiektywem (tak to się mówi?) i nie wepchnę go sobie do oczodołu. Marek, czyli dość pucołowaty, różowy blondynek ze szkłami jak denka od butelek oraz uroczym dziewiczym wąsikiem, stał w kącie i mieszał odczynniki chemiczne. Widocznie jego obejmowały inne zasady, teo nie wiem. Miał bardzo skupioną minę i wydawało się jakby nic nie mogło go wyrwać z tego letargu. // Maurycy otoczony wianuszkiem płci pięknej, żywiołowo rozprawiał coś o Legue of Legends (chyba). Kilka osób gadało, grało na komórkach lub czytało,ale zdecydowana większość pchała się w kolejce do mikroskopów.  – Na pewno jesteśmy w polskim liceum? Ja wiem, że od czasów, gdy chodziłam do szkoły, minęła dekada, ale serio teraz uczniowie mieszają odczynniki w klasach innych niż biol-chem? No właśnie, do jakiego profilu zapisała się Laura?

- Laurka? // - Co? - patrzyłam na nią nieprzytomnym wzrokiem. // - Mogę do ciebie przyjść? U was jest tak chłodno. I mogłybyśmy iść nad rzekę. Drops by się ucieszył. // - Dobrze. Możesz wpaść od razu. Na obiad.  – A mamy nie trzeba uprzedzać o kolejnej paszczy do wykarmienia?

Podeszła do nas ładna, wysoka dziewczyna, z długimi bladozłotymi włosami. // - Cześć Marlenka! - cmoknęła powietrze obok jej twarzy - A twój brat będzie na imprezie końcowej? - zaszczebiotała. // - Nie wiem. Chyba tak. // - Suuper. A nie wiesz czy z kimś idzie? // - Nie wiem. // - Aha, aha. A co tam u ciebie? - wyjęła pilniczek i zaczęła ostrzyć pazurki.  – I serio to wszystko, te pilniczki, komórki, odczynniki, na jednej lekcji z nauczycielem w klasie?

W tym momencie rozległ się huk i dźwięk tłuczonego szkła. Wszyscy schowali się pod ławki.  – No jakoś tego synchronicznego chowania, kurczę, nie widzę. Nie przy takim luzie i rozprężeniu, jakie opisałaś.

Symbioza rzuciła się mu pomagać i teraz klęczała wśród szkła, trzymając jego przypaloną główkę na kolanach. // - Niech ktoś leci po pielęgniarkę!!! - wrzasnęła. (...) Pielęgniarka zaraz pospieszyła z nami z powrotem. Chlusnęła dziarsko wodą na biednego chemika i o nieba! Uchylił on leciutko powieki  – No fajnie, ale czy ktokolwiek zadał sobie trud sprawdzenia, z JAKIMI odczynnikami ten chłopiec się bawił? Może akurat z takimi, które agresywnie reagują z wodą? Kto mu to dał do ręki i zostawił bez nadzoru? BHP poniżej krytyki. A pani nauczycielka, jak rozumiem, dyscyplinarnie zwolniona, względnie pozwana przez rodziców.

I tak nie mam dresu - zachichotała. - I tak będzie ciemno.  – Powtórzenie.

Był to Chevrolet Impala z roku 1967. (...) Początkowo miała kolor zielony, ale przelakierowałem ją na błyszczącą czerń.  – Jakże subtelne nawiązanie do Supernatural. No i ta nagła zmiana płci samochodu.

- Nie lubisz disco-polo? - spytałem, trochę wbrew sobie, bo nie zamierzałem się odzywać.  – Przeoczyłam jakąś kłótnię, czy jak? Skąd te nagłe śluby milczenia?

Podszedłem do Darii. // - Przynieść ci coś? - popatrzyła na mnie ostro, ale złość chyba już jej przeszła. // - Dobrze. Poczekam tutaj.  – Które z nich wypowiada tę drugą kwestię?

Stwierdziłem, że czas się w końcu zabawić. Z zasady nie piłem alkoholu, wiedząc że muszę prowadzić. W sumie nie chodziło o moje bezpieczeństwo, bałem się, że mogę potłuc moją Impalę. Ale teraz chciałem się rozluźnić więc chwyciłem małego drinka z sokiem pomarańczowym i wódką.  – Coś te jego zasady gibkie jak trzcina na wietrze.

Zbliżyłem się do stolika, na którym stały sałatki. Oblężony był przez tabuny lasek. Na chwilę zapomniałem, po co przyszedłem. Ale otrząsnąłem się i nałożyłem kopiastą furę na talerz. Okazało się, że Daria beztrosko flirtuje z jakimś karkonoszem w dresie, który beztrosko pożerał moją kiełbasę. Co ja tu robię?! Mogłem zostać w domu i posłuchać muzyki, może nawet posprzątać moją jaskinię, a nie to! Oparłem się wściekły o słupek podtrzymujący wielki namiot (dach?) i nawet nie wiem kiedy, zacząłem wcinać sałatkę. Uch! Jakaś dziewczyna podeszła do mnie i widocznie chciała porozmawiać, ale spojrzałem na nią zbójeckim wzrokiem i się zmyła.  – Po pierwsze, order z ziemniaka dla bohatera, który z tak wielkim wysiłkiem jednak potrafi się obsłużyć spożywczo, gdy w zasięgu wzroku ma więcej niż dwie kobiety. Po drugie, Maciek przechodzi w tym rozdziale sam siebie w zakresie nastolęcego zidiocenia. Ktoś mu zabronił podejść do Marleny, Laury albo Igora i bawić się z przyjaciółmi?

Laura lekko się zatoczyła. Chwyciłem ją za łokieć. // - Ja nie wiem, dlaczego wy się tak przejmujecie. Wypiłam parę drinków i tyle. Sama mogę wrócić do domu - faktycznie, nie mówiła jak pijana. Ale i tak wiedziałem swoje. // - Nie, bezpieczniej będzie jak ja cię odwiozę. - powiedziałem stanowczo.  – Eee... taaaak. Bo Maciek wcale nie pił, oh wait.

Chwile szczerości, czyli dlaczego Maciek jest świnią

Wciągnęłam szybko białą bluzkę i czarną spódnicę. Na szyi niedbale zawiązałam szkolny krawat.  – Słyszałam o mundurkach w gimnazjum, czyżby ta moda dosięgła też polskich liceów...?

Miałem dużo dziewczyn, zrywałem z nimi a one błagały mnie później żebym do nich wrócił. Ale ona jest szalona. Poza tym ja nie wchodzę dwa razy do tej samej rzeki. Natalia po prostu mnie cholernie zaskoczyła, dlatego dałem się na to złapać. // - Czyli nie szanujesz kobiet? // - Szanuję. Na przykład ciebie. Albo siostrę Igora. // - Ale ja nie jestem twoją dziewczyną. Marlena też. // - Słuchaj, one wszystkie są takie same! Nie da się ich szanować! Traktuję to jako rozrywkę. Zresztą nie mów, że im się to nie podoba. Po za tym dziewczyny są takie fajne, że wstyd ograniczyć się o jednej.  – Wow, co za buc. Rozumiem, że to świadoma kreacja?

- Żadnej swojej dziewczyny nie kochałeś? - zapytałam nieśmiało. // - Chyba nie. Jak można pokochać piękne malowane pudełko, które jest w środku puste? I nie ma żadnego prezentu w środku? // - A mówiłeś, że je kochasz? // - No, tak. // - To ty jesteś zwyczajną świnią! - wyrwało mi się mimowolnie. Wbiłam w niego oskarżycielskie spojrzenie. Zmarszczył brwi urażony. // - Jak możesz tak mówić? Ja tutaj się tobie wywenętrzniam, a ty? Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi! I nie patrz tak na mnie! // - Nie ma takiego słowa „wywenętrzniam”. // - Teraz już jest - był wyraźnie obrażony. Siedzieliśmy dłuższą chwilę bez słowa. Moja plecionka miała już z 30 cm długości. W końcu poruszył się i odchrząknął. // - Chyba od tego są przyjaciele, nie? Ci prawdziwi. Nikt mi nigdy nie powiedział, że jestem świnią.  – Nie wierzę, kompletnie w to nie wierzę. Chyba że Maciek uznaje, że nie należy słuchać tego, co do powiedzenia mają „puste pudełka”.

- Hem hem. Miałam kiedyś taką koleżankę. W Kanadzie… // - Nie no, o koleżankach będziesz gadać. Ładna chociaż?  – Jak możesz chcieć gadać o czymś innym niż o mnie? Koleś pogrąża się z każdą wypowiedzią.

Dlaczego jesteś mokra? // - Wpadłam do wody. // - Tak sama z siebie? // - Nno nie. Był ze mną przyjaciel. // - Masz przyjaciela?  – Szanowną mamunię dopadła nagła skleroza? Przecież co chwila ktoś im przyłazi do domu. A nawet gdyby nie przyłaził, skoro Laura miała znajomych w Kanadzie, to czemu nie w Polsce?

Zjedliśmy obiad i każdy poszedł robić to na co miał ochotę. I dobrze. Nie miałam specjalnych planów na wakacje ale i tak byłam ciekawa co przyniosą.  – Kto? Domownicy? Plany?

- Ok. to jedziemy. Tylko nie zapaskudźcie siedzeń. To wóz mojego taty.  – Czy to znaczy, że Maciek prowadzi tak kiepsko, że pasażerom zwyczajowo zbiera się na wymioty?

Maciek z całą pewnością nie był Mężczyzną. Jeszcze. Był tylko małym chłopcem, dzieciakiem, który poszukuje czułości. I podziwu. Oklasku. A ja nie zamierzałam mu tego dać. Z całą pewnością nie był jeszcze dojrzały. Ale przyznać muszę, miał zadatki na odpowiedzialnego, zaradnego i opiekuńczego Mężczyznę.  – No nie wiem, szczerze w to wątpię po tym pokazie bucery…

Wszyscy kochają grilla!

Moja mama była pod wrażeniem rodziny Jastrzębskich. Często tam chodziła i to zdawało się poprawiać jej humor i samopoczucie. Właściwie nie były jej już potrzebne antydepresanty.  – Gdybyż to było takie proste.

- Zuch mama. Idę wziąć prysznic. // Poszedłem wziąć prysznic.  – Nie, naprawdę?

Mama podśpiewywała w kuchni jakąś arię z jakiejś opery.  – Jakoś podśpiewywała.

Jego ojciec to naprawdę spoko koleś. Nawet daje mu auto. Mi tata rzadko pożyczał. A jak jeździłem to tylko w jego towarzystwie. Tak trząsł się nad Impalą. W sumie ja teraz też się trzęsę.  – Zaraz zaraz, a kiedy tatko odszedł? A od jakiego wieku można prowadzić samodzielnie samochód?

Zaczęła opowiadać szczegółowo o jakimś filmie (albo o swoim śnie) więc się wyłączyłem. Ograniczyłem się do kiwania głową i wtrącania co jakiś czas „Tak”, „Yhym”, „ To nieźle”, „Niesamowite!” itd.  – A potem wciska głodne kawałki, że nikt go nigdy świnią nie nazwał. Kolo przecież jest tak skupiony na sobie, że nie ma szans, by rejestrował przekaz od innych.

Jedziecie na biwak!!! - wykrzyknęła pani Milena. Jej mąż walnął głową w słupek i zwiesił ręce.  – Jaki słupek? Masochista?

Marlena przyjęła to z mniejszym entuzjazmem. // - To nie mogło być SPA? - mruknęła cicho.  – Yyy... do tej pory nie sugerowałaś, że te rodziny śpią na pieniądzach. Skąd więc ten pomysł?

- Albo plaża - szepnąłem do niej. - Nie lubię takich wyjazdów.  – A to nie można biwakować nad morzem?

- No więc tak - tata Igora odzyskał rezon. - Jedziecie z Maćkiem Impalą. Do końca lipca. A potem na tydzień w Bory Tucholskie. Całkowite odcięcie od ludzi. Survival. Szkoła przetrwania. Tak, tak. To wam się przyda. - spojrzał wymownie na Marlenę, która przewróciła oczami.  – Uch, imperatyw znów w akcji. Ten wyjazd jest tak nieuzasadniony i tak kompletnie od czapy, że wali po oczach, że jest tu tylko po to, by czwórka bohaterów znalazła się w miejscu odciętym od rodziców.

- Będziecie mieli osobne namioty i mam nadzieję, że jesteście na tyle dojrzali żeby nie robić żadnych głupot. - wtrąciła pani Milena.  – Aahahaha. Możesz to dopisać do tej listy: http://joemonster.org/phorum/read.php?f=3&i=682209&t=682209

- To wyjeżdżamy jutro? - spytała Laura. // - Tak. Chyba zdążycie się spakować?  – A co, jeśli nie? Co za koszmarny pomysł w ogóle stawiać tak ludzi przed faktem dokonanym, z natychmiastowym wprowadzeniem w życie.

Zebraliśmy się szybko i poszliśmy każdy w swoją stronę. Tak się złożyło, że strona moja i Laury była taka sama.  – Jakim cudem? Grill był u niego w ogrodzie, a teraz Laura biegnie do swojego domu. Czyje ciuchy chłopak chce właściwie pakować?

Początek przygody!!!

- Nie mówiłaś, że masz chorobę lokomocyjną - powiedział z wyrzutem. // - Też myślałam, że nie mam - przyznałam, czując się tak głupio, jak to tylko możliwe. – Też, jak kto?

Po dosyć długich poszukiwaniach znaleźliśmy przytulną polanę w lesie ze ścieżką prowadzącą prosto na zatoczkę jeziora. Wysiedliśmy z wozu. Przeciągnęłam się zadowolona. // - Może poszukamy czegoś lepszego? - zapytał Maciek. Najprawdopodobniej przez „lepsze” miał na myśli dom albo hotel. Na pewno nie namiot. – Rozbijanie namiotów poza polami namiotowymi, na dziko, raczej nie jest legalne. Młodzież może się spodziewać wizyty strażnika, upomnienia, grzywny.

Potem kopiemy dołek na ognisko... I tu kończy się mój zasób wiedzy o biwakowaniu. – Palenie wolnego ognia w lesie to kiepski i chyba nielegalny pomysł, zwłaszcza że dopiero co wspomniałaś, że młodzież dysponuje kuchenką gazową. Ich rodzice musieli być świadomi, że dzieciarnia nie ma pojęcia o obozowaniu i tak ich puścili w ciemno, bez przygotowania, bez trasy, bez rezerwacji miejsc na kempingach, totalnie na wariata? Brak słów.

Kłótnie

Obudził mnie mokry pocałunek w policzek. Wcześniej śniła mi się Laura, więc odczułem lekki wstrząs myśląc, że to ona. Ale był to Drops. Na szczęście. Rozmasowałem sobie tyłek i poszedłem do obozu. Czy to nie nudne? Tak ciągle opowiadać o tym samym. – Czego dotyczy ten ostatni komentarz? Czy to jest jedno z tych openiek, które analizują się same?

Było ciepło, więc zdjąłem koszulkę i podłożyłem ją sobie pod głowę. Teraz leżałem wyciągnięty na kładce i wpatrzony w nocne niebo. Mimowolnie przypomniałem sobie chaotyczne wywody pijanej Laury, na tematy astronomii i uśmiechnąłem się bezwiednie. Zaraz potem przypomniałem sobie, że jestem na nią wkurzony. A potem chyba zasnąłem. – Jeśli Maciek nie obudzi się z oparzeniami słonecznymi, pożarty przez komary i z kilkoma kleszczami tu i ówdzie, będę głęboko zawiedziona.

Interwencja

- Miałyśmy być cicho. // - Właściwie nie – zauważyła moja współlokatorka. Ziewnęłyśmy synchronicznie. // - Ciekawe co robią chłopaki. // - Pewnie nas obgadują. Znam mojego brata, to straszny plotkarz. – To oni mają dźwiękoszczelne namioty, czy też rozbite w odległości kilometra, że się wzajemnie nie słyszą?

Scena godzenia zwaśnionych na plus, jest napisana z jajem, ale równocześnie bez przegięcia. Więcej takich proszę!

- Znasz „I see fire” Eda Sheerana? No tak, znasz. Grałeś już to. Mogę zaśpiewać do tego? // - Ok. //   Zaczęłam śpiewać. Ta piosenka zdawała się całkowicie pasować do tego ogniska i tych ludzi. – W jaki sposób tekst o umieraniu w pożarze i bitwie pasuje do czwórki nastolatków na wakacjach?

Niestety nici z tego wyszły. Rano Maciek obudził się z gorączką. I zamiast jak normalny człowiek o tym powiedzieć, snuł się po obozie z błyszczącymi oczami i żłopał niewiarygodne ilości wody. Kiedy się wreszcie zorientowałam, wpakowałam go w śpiwór i kazałam leżeć. Saniewscy poszli razem na ryby, a ja zostałam z chorującym i marudnym chłopakiem. Cały czas wyłaził z legowiska i był ciekawy wszystkiego co robię. Jak mały chłopczyk. // - Maciek! - powiedziałam stanowczo. - Wracaj do śpiwora. Jesteś chory i masz gorączkę. // - Nic mi nie jest - mruknął i zaczął strugać patyk. // - Jesteś rozpalony, chłopie - skarciłam go. // - Noo dobra… // - Przyniosę ci herbaty.  – Czy oni pojechali na biwak, do lasu, na dziko, bez apteczki? Żadnego paracetamolu, nic? Herbatą leczyć gorączkę?

Julitka - Jelitka

Ładny jacht. // - Z rodzicami pływamy nim, gdzie się da. Na szczęście na nim nie śpimy, tylko w hotelach. Nie zniosłabym takiego życia. W hotelu, zawsze mogę iść do kosmetyczki i fryzjera. No i się wykąpać.  – Uhm, ile znasz polskich nastolatek, które tak się zachowują w wakacje? A zresztą, cofam, załóżmy, że to początkująca szafiarka, czy coś w ten deseń.

Wzięła mnie pod ramię i zaczęła paplać o podróżach swoich rodziców. Potakiwałem od czasu do czasu, aż w końcu się zreflektowała i zaczęła pytać mnie o różne rzeczy. Każdą moją odpowiedź kwitowała wybuchem entuzjazmu oraz zapewnieniem, że „ona też”. Miałem ochotę powiedzieć, że nie goliłem się od trzech dni, ale powstrzymałem się. Jeszcze by mi przytaknęła.  – Zobacz, jak chcesz, to wychodzą ci fajne, zabawne obyczajowe kawałki.

- Kupujesz coś? - zapytała Laura. // - Nie, może po jakimś rożku dla mnie i Julitki. // - Bosz... - jęknęła Marlena. - Julitki – Jelitki. // - Może pójdziesz coś wybrać? - zaproponowałem dziewczynie, która weszła do sklepu. Kiedy w nim zniknęła, zwróciłem się do Marleny, Igora i Laury.  – Z tego cytatu wynika, że Julita była równocześnie na zewnątrz, jak i wewnątrz sklepu, wygodnie głucha na uwagi Laury, ale równocześnie idealnie słysząca pytania Maćka.

- Możecie się zachowywać? Dlaczego jesteście tak uprzedzeni do niej? // - Najpierw może zaprzyjaźnij się z jej rodziną - doradziła mi przyjacielsko Laura. - Współczuję ci, chłopie - skrzywiła się komicznie i wgryzła w rogalika. // Chcąc nie chcąc przyznałem jej rację.  – Hipokryzja lvl hard, bo z rodziną Maciek zamienił dwa słowa, nie przeszkadza mu to jednak żywić własnych uprzedzeń. No i nie jest to jeszcze etap planowania ślubu, więc czemu nieprzyjemni rodzice mieliby odstraszać od kontaktów z latoroślą?

- To jakaś melina - stwierdziła z niesmakiem i podała mi loda. // - A spodziewałaś się butiku jak z centrum Paryża? - zapytała z kpiną Laura. Julita nie odpowiedziała, ale minę miała jakby właśnie tego się spodziewała. Cóż.  – No fajnie, ale przecież to nie jest pierwszy dzień Julity na jeziorach. Gdzie robiła zakupy wczoraj i przedwczoraj i przez pozostałe dnie?

Różany azyl

Julita! Argh! Zatłuc, zakopać, zapomnieć! To była moja dewiza na ten moment. Nie wiem dlaczego, ale ta osoba wzbudzała we mnie autentyczną chęć mordu. Dziwne, bo zazwyczaj jestem dość miła. Chyba. // W każdym razie, włóczyła się za nami wszędzie. Wszędzie! Praktycznie zamieszkała w naszym obozie. Na początku nawet myślałam, że ją polubię. Miła aparycja i tak dalej. Ale gdy tylko przyczepiła się do Maćka... Dobra, dobra. Wcale nie jestem zazdrosna! Tylko ta jej głupota! Te teksty! Uch!  – No weź, strasznie to stereotypowe. Stać cię na więcej. A wysnobowani rodzice Julity nie mieli nic przeciwko tym eskapadom? Sama Julita czuła się dobrze w dziczy, bez dostępu do fryzjera i kosmetyczki?

Chłopak Marleny (można w sumie go tak nazywać) był średniego wzrostu brunetem o oczach koloru gorącej czekolady i wesołym uśmiechu. Miał duże zacięcie komiczne. Myśleliśmy, że może nawet występuje w kabarecie. Uwielbiał się opalać i bawić ze zwierzętami. Drops praktycznie go ubóstwiał. Często też wpadał na nasze ogniska.  – Dobrych pięć minut czytałam ostatnie zdanie bez zrozumienia, myśląc, że Francuz wpadał w te ogniska dosłownie, fajcząc se klapki.

A co to? Maniuziska? - zaciekawił się Michele. Marlena zaczęła mu to ochoczo wyjaśniać. Gdy w końcu zrozumiał, zaczął ziewać ostentacyjnie.  – Yyy, ale słowo manicure jest pochodzenia francuskiego właśnie…

Miała intonację osoby inteligentnej i ani śladu akcentu typowego dla starszych mieszkańców wsi. // - Pani chyba nie jest stąd, prawda? - ośmieliłam się zapytać między jednym kęsem a drugim. Ciasto było pyszne. // - Zgadłaś. Wyszłam za mąż i tu zamieszkałam.  – Ale zdajesz sobie sprawę z tego, że ludzie mieszkający na wsi też chodzą do szkół, a nawet kończą studia? I nie jest to żadne wymagające podkreślenia dziwowisko?

Rzeczywiście. Wróciłam i byłam prawie pewna, że nikt nie zauważył mojego zniknięcia. Julita na wstępie zważyła mi mój dobry humor. A mianowicie przyczepiła się do moich butów. // - O ty szatanistko! Nie wiem, Maciusiu jak ty możesz się obracać w takim towarzystwie. - powiedziała naburmuszona.  – Ugh, proszę, nie rób z Julity takiej karykatury człowieka.

wybrałyśmy sobie po parze sekatorów oraz rękawic i poszłyśmy przycinać róże. Między jednym ciachem (chodzi mi o ciachanie kwiatów) a drugim wspomniałam o tym, że mam urodziny.  – Słowa powinny być tak dobrane, żeby nie trzeba było tłumaczyć czytelnikowi swoich intencji w nawiasie. Tu wystarczyłoby napisać "między jednym ciachnięciem"

Kiedy byłem małym chłopcem…

Nie mogłem się spotkać z Julitą, ponieważ jej rodzice zabierali ją do jakiejś drogiej knajpki w Olsztynie i mieli tam spędzić cały weekend.  – Cały weekend w knajpie?

W końcu usiadłem za kółkiem i włączyłem radio na cały regulator. Niestety to mi nie pomogło, więc ściszyłem muzykę i gwizdnąłem na Dropsa.  – Musi mieć mocarny akumulator, że znosi granie muzyki godzinami bez ładowania.

- Tak. Postanowiłem, że nauczę cię podstaw prowadzenia urządzeń mechanicznych. To jest samochodu. Cieszysz się? // - Samochód to urządzenie mechaniczne? Ale jesteś pewien? A jak wyląduję na drzewie?  – A jak wyląduje na drzewie, to już nie będzie urządzeniem mechanicznym, tylko ptaszyną, urządzeniem biologicznym.

- Jakbyś nie wiedział. A kto spędził w areszcie 24 godziny? Ze mną? Bo mnie wkręciłeś? // - To było zajebiste! Nie mów, że ci się nie podobało - Igor uśmiechnął się szeroko i pochłonął kolejny kawałek tortu  – I co, pani Helena nic a nic się nie oburza słownictwem Igora? Dlaczego mu się nagle na bluzgi zebrało w gościnie, skoro na co dzień raczej nie przeklina?

To było „Kiss from the rose” Seal'a. // Mruknąłem na potwierdzenie. Teraz sobie skojarzyłem. // - Z „Mrocznego rycerza”?  – Ach, młodzież. Piosenka pochodzi z 1994 roku, Mroczny rycerz z 2008. Co więcej, na soundtracku z tego filmu nie ma piosenki Seala. Jest na płycie z Batman Forever, datowanej na rok 1995.

Jak jeździć Impalą i wygrać życie

- Jak tam Julita? Wytrzymujesz? I jak ci się podobała pani Helena? // - Och, ona jest świetna. Muszę koniecznie do niej jeszcze wpaść. A ty nadal będziesz do niej chodzić? - celowo pominąłem temat Julity.  – Może i Maćkowi się wydaje, że pominął ten temat, ale ni hu hu nie da się tego wywnioskować z jego odpowiedzi, bo tę można odnieść do obu kobiet.

- Dzięki. Możesz trochę przyspieszyć. Wciśnij gaz. // Oczywiście wcisnęła gaz do dechy i autem znowu zarzuciło. // - Czuję się jak na rodeo - stwierdziłem. I zacząłem przeglądać wiadomości na telefonie. // - CO TY ROBISZ?! - wrzasnęła, gdy zorientowała się co robię. - JA TU PROWADZĘ!!! DRZEWOOOO!!! // Z całkiem niezłym rozpędem przejechała obok drzewa szorując po korze, a samochód znowu zgasł. // - AAAAAA!!! - wydarłem się i wyskoczyłem z auta. - CO TY ZROBIŁAŚ!!! // Upadłem na kolana i zacząłem z przerażeniem oglądać zarysowany bok. // Równie przerażona Laura uklęknęła obok mnie.  – Boże, trzymajcie mnie, kretyn. Nie mam słów na taką naukę jazdy.

- Ale, Maciek? Ty mnie nie zabijesz? - spytała z autentycznym niedowierzaniem. // - Jeszcze nie dzisiaj. Ale jestem zły na ciebie. // - Przepraszam. Naprawdę, nie wiesz jak mi przykro. Przepraszam. // - Przestań przepraszać. // - Przepraszam! // Spojrzałem na nią groźnie, więc zatkała sobie usta dłonią. // - Tak to jest, jak się powierzy samochód kobiecie - zakończyłem filozoficznie. Z satysfakcją zauważyłem, że czuła się tak winna, że nawet nie zaprzeczyła.  – Boże, Maciek jest okropnym człowiekiem. Nie dość, że z pełną świadomością bawi się komórką, gdy Laura próbuje ruszyć jego samochodem pierwszy raz w życiu, zamiast faktycznie uczyć ją jeździć, to potem jeszcze z premedytacją wpędza ją w poczucie winy i ma z tego satysfakcję. Wstrętny typ. 

Wyszliśmy na zewnątrz i moją uwagę przykuła grupka ludzi oblegająca zagrodę z pięknym, czarnym ogierem i facetem, który go dosiadał. Przez jakieś 30 sekund. Potem został haniebnie zrzucony na tyłek. Uśmiechnąłem się z satysfakcją, patrząc na to piękne zwierzę. Swego czasu dość długo uczęszczałem do szkółki jeździeckiej. Poczułem nagle, że muszę, po prostu muszę, dosiąść tego konia i go okiełznać. Podobał mi się ponieważ widać było, że ma nieokiełznaną duszę wolnego strzelca. Zrobiło mi się też żal, że taki skarb tkwi na jakimś zadupiu na Mazurach.  – Szkoda, że nie było wcześniej o tym ani słowa.

Ale i tak to zrobię. I nie musisz się martwić. Jeździłem na gorszych urwisach.  – W szkółce jeździeckiej, tak? Ktoś dał żółtodziobowi dzikie brumby, tak? I na wsi, gdzie ludzie raczej mają kontakt ze zwierzętami gospodarskimi, nikt nie ma pojęciu o postępowaniu z ogierami, tak? Ale mimo to ustawiają się w kolejce by spróbować swoich sił? Strasznie to wszystko pretekstowe.

Okazało się, że trzeba wypełnić formularz i być pełnoletnim. Szybko go wypełniłem i z wciąż niespokojną Laurą u boku zająłem miejsce w kolejce. Przede mną było kilku gostków, których koń szybko pozrzucał.  – Co to w ogóle za barbarzyńska rozrywka? Stresujmy konia i narażmy na solidny uszczerbek idiotów próbujących go ujeździć, ku uciesze gawiedzi?

Pewnym krokiem podszedłem do ogiera. Położyłem mu rękę na szyi i od razu poczułem nić porozumienia.  – Oczywiście. Maciek, the Mary Sue of the Horse Whisperers.

Niestety nie wiedział. To ja ZAWSZE lepiej od niego radziłem sobie z końmi, podobnie Marlena. Razem z nami chodziła podczas wakacji do stadniny.  – Jeszcze lepiej, cała trójka namiętnie biegała do stadniny, ale dowiadujemy się o tym dopiero teraz.

Szampon

- Waćpanna zapewne niekontenta jest, więc uniżenie o wybaczenie upraszam i rączki całuję – zwrócił się do mnie wyszczerzony Maciek. // - Waćpan konfundujesz mnie okrutnie – powiedziałam z obrażoną miną. – Więc wybaczenia swego nie dam. // - Och, byle tylko jakie delirium waćpanien nie chwyciło od tego zimna – włączył się Igor. // - Waćpan możesz być pewien, że nie chwyci – zgasiła jego troskę Marlena.  – Bardzo fajny kawałek, tak jak i wcześniejszy z dziewczynami we wiankach. Uśmiech zaiste przyozdobił me lico.

Kiedy jest się na wakacjach, bardzo łatwo jest stracić rachubę czasu. Mi także się to przydarzyło. Cudowne tygodnie mijały jak z bicza strzelił, a ja nie wiedziałam czy jest już piątek, a może poniedziałek.  – No właśnie, od dłuższej chwili zastanawiam się, ile czasu oni przeznaczyli na to obozowisko?

Podróż z rockiem w tle

Albo za każdym razem było mi smutno, kiedy Włóczykij opuszczał na zimę Dolinę Muminków. I wiele innych przykładów.  – Włóczykij opuszczał przykłady?

Igor odwrócił się do mnie, żeby o coś zapytać i zastygł w pół słowa. Byłam przekonana, że zaraz powie coś dowcipnego na nasz temat, obudzi Maćka, albo zrobi coś w tym stylu, ale nie. Otaksował nas poważnym spojrzeniem, potem puścił do mnie oko i wrócił na swoje miejsce.  – Skoro na miejsce wrócił, do znaczy, że wcześniej je opuścił. Tyle tylko, że Igor właśnie prowadzi samochód, więc musi być niezłym akrobatą.

Burza mózgów

W każdym razie, za dwa dni mieliśmy się zwinąć i pojechać na „szkołę przetrwania” do Borów Tucholskich. Tata Igora i Marleny dzwonił do nas już chyba z dziesięć razy, tylko po to żeby upewnić się, że na pewno tam zmierzamy. (...) Z racji tego, że okolica niespecjalnie nam się spodobała, a towarzystwo jeszcze mniej, postanowiliśmy zrobić naradę wojenną. // Pomysły były generalnie takie: // Wrócić do domu - ja. // Szukać hotelu. Taniego - Marlena. // Poszukać innego pola namiotowego - Laura. // Zagłębić się w głąb lasu i wbrew rozmaitym zakazom, ochronie przyrody i temu podobnych rzeczach, koczować na gołej ziemi wśród wilków i innych takich - oczywiście Igor.  – No, a co z tym obozem przetrwania, na który ponoć mieli jechać?

Nie będę opisywał całej drogi przez las, nadmienię tylko, że Impalę zostawiliśmy schowaną w krzaczorach, a sami przedzieraliśmy się teraz przez zarośla taszcząc na plecach namioty, żywność i torby z ubraniami. // Przede wszystkim szukaliśmy dogodnego miejsca do biwakowania. Sam nie jestem specjalistą w tego typu sprawach, ale nie mogłem milczeć, kiedy dziewczyny wybierały, w ich przekonaniu, urocze miejsce, aby rozstawić namioty i próbować koczować. Natomiast Igor sprawiał wrażenie, że może się rozłożyć gdziekolwiek, byle tylko był skrawek ziemi i szyszki. Uwielbiał palić szyszki. Godzinami potrafił kucać przy ognisku i wrzucać do niego pojedyncze szyszeczki.  – Palenie ogniska z szyszek w lesie. Na dziko. Jezus Maria. 

Reszta powlekła się za mną. Szliśmy już dobre kilka godzin i zagłębiliśmy się naprawdę daleko. Już nawet nie było ścieżek.  – Od kilku godzin idą wgłąb nieznanej sobie puszczy? Ciekawa jestem, jakim cudem trafią z powrotem do samochodu.

- A co ty tu robisz? – spytała bezpośrednio Marlena. // - Obserwuję ptaki. Jestem ornitologiem. // - No, tak, bo prawdziwych zawodów już nie ma… - mruknąłem pod nosem i podniosłem z ziemi plecak. 

- I co? Mieszkasz tak w lesie? W namiocie? – zainteresowała się Laura. Ornitolog spojrzał na nią uważniej i parsknął śmiechem. // - Ależ nie. Znalazłem opuszczoną leśniczówkę. Jest malutka i pilnie potrzebuje remontu, ale mi wystarcza. Po za tym państwo przyznaje mi środki na badania. // Okazało się, że mieszkał tam całą wiosnę, a teraz zostaje tylko do połowy sierpnia. Radzi sobie jak umie i wybrał się tu specjalnie, bo wie, że nikt tu nigdy nie bywa. // - A może pokażesz nam gdzie mieszkasz? – spytała Laura, a ja rzuciłem jej wściekłe spojrzenie. // - Kamil jestem – powiedział ornitolog i uścisnął jej dłoń. // - Laura – uśmiechnęła się. Flirciara.  – Serio, bucu, serio? Przedstawiła się. Dziwka. Mam dziwne wrażenie, że Maciek będzie wymagać od swojej żony dokładnego zakrywania ciała i nie patrzenia w oczy obcym.

Wszyscy po kolei się przedstawili i w szampańskich humorach ruszyli za nowym przewodnikiem. Ja oczywiście też ruszyłem, ale bynajmniej nie w szampańskim nastroju.  – Gdyż ponieważ pojawił się nowy samiec na rewirze, a samiec twój wróg!

Ornitolog poczuł się bardzo swobodnie w naszym towarzystwie, ponieważ zaczął nucić. Widocznie często to robił w samotności. Laura się roześmiała i dołączyła do niego. Marlena po krótkiej chwili zrobiła to samo i zajęła drugie miejsce przy boku Kamila. Klnąc pod nosem powlokłem się za nimi. // Dlaczego ja się zadaję z takimi szurniętymi ludźmi? – po raz kolejny zapytałem sam siebie i po raz kolejny nie umiałem sobie odpowiedzieć na to pytanie.  – Ja się zastanawiam, dlaczego oni zadają się z tobą.

- Badanie ptaków… dobre, dobre – zarechotał obok mnie Igor. Najwyraźniej miał jakieś skojarzenia i chyba nie wiedział, że istnieje taki zawód.  – a) nie wierzę, b) to właściwie jak tłumaczył sobie obecność tego człowieka w leśniczówce?

państwo przyznaje mi środki na badania. (...) Nasz ornitolog zaczął o sobie opowiadać. Okazało się, że ma 21 lat, chociaż jak dla mnie wyglądał na mniej więcej siedemnaście, kocha ptaki, naturę i ogólnie cały ten bełkot o ochronie środowiska.  – W tym wieku, to nie jest ornitologiem, tylko najwyżej uczy się, by kiedyś nim zostać. A jego badania to raczej wakacyjne praktyki.

Ornitolog czuje miętkę

A ty masz dziewczynę? – spytał znowu Kamil, ignorując moją błyskotliwą uwagę. Niechętnie zaprzeczyłem.  – A co się stało z Julitką?

- A Igor? – zaczął drążyć temat, jednocześnie patrząc na mnie dziwnie. // - Stary! – wkurzyłem się. – Nie, nie ma dziewczyny, ale zapewniam – jesteśmy całkowicie hetero, więc nie licz na zbyt wiele. // Kamil popatrzył na mnie jak na idiotę i założył ręce na piersi. // - To jakim cudem Laura nadal jest wolna? To wy jesteście zdrowo rąbnięci. Ty i Igor.  – Gdyż albowiem cały świat po prostu musi lecieć na Laurę i cześć. Taki imperatyw, co pani zrobisz.

Otóż ujrzałem Laurę i Ornitologa, który stał za nią i beztrosko ją obejmował. Lecz nie to było najgorsze. Dziewczyna oburącz dzierżyła wielką piłę łańcuchową. Włączoną. Kamil odsunął się, a piła o mało nie obcięła jej nogi, ponieważ nie wyczuła jej siły i nie przygotowała się odpowiednio na to, że włączone urządzenie trochę zarzuca i bądź co bądź, ma swoją siłę. Doskoczyłem do nich i wyłączyłem akumulator. // - Odbiło ci?! – wydarłem się na Kamila. – Dajesz jej piłę?! Chłopie! // Odebrałem stanowczo piłę z rąk zszokowanej Laury i obejrzałem ją pobieżnie. Dziewczynę, nie piłę. Na szczęście była cała i wpatrywała się we mnie ogromniastymi oczyma. // - Nawet nie masz okularów – zdenerwowałem się. – Zgłupiałaś do reszty?! Twoje paczadła i tak są wystarczająco dużym celem. Jakby ci się wbiła drzazga, to co? Chciałaś sobie coś udowodnić? Że taka odważna jesteś? // - Nnie – wyjąkała zdezorientowana. // - Hej, daj jej spokój. To ja zaproponowałem, że pokażę piłę – powiedział Kamil. // - Zamknij się – warknąłem. // Zamknął się i zrobił minę potulnego szczeniaczka. Laura popatrzyła na niego z lekką pogardą.  – Gardzę tobą, gdyż chciałeś mnie nauczyć, jak obsługiwać piłę. Tak. Dorosły mężczyzna rugany przez nastolatka i przyjmujący to potulnie to też interesujące zjawisko.

Miałem właśnie zapytać dlaczego tak się na mnie gapi, ale ona otworzyła drzwi do naszego pokoju i zapytała, dość głośno, Saniewskich, czy aby nie mają ochoty iść na grzyby. Albo jeżyny, w razie gdyby grzybów jeszcze nie było. (...) W każdym razie postanowiliśmy nie zapraszać Kamila. Jeszcze by się okazało, że robimy coś nielegalnie. W końcu to rezerwat.  – Owszem, nielegalne. A co za tym idzie, karalne.

Igor bezskutecznie usiłował połączyć się ze swoim tatą. Wyjaśniłem mu krótko, że to nie ma sensu, ale on i tak panikował. W końcu nie mieliśmy prawdziwego survivalu, tylko domek w lesie, rozwalony, bo rozwalony, bez bieżącej wody, prądu i wifi, ale jednak lepsze to niż spanie na cienkiej karimatce w lesie. Dla Igora był to poniekąd cios. Chyba czuł się, jakby oszukiwał własnego ojca.  – Umm, myślałam, że ten obóz przetrwania to jakaś zorganizowana akcja. A teraz mam wrażenie, że rodzice mieli już serdecznie dość swoich pociech, więc wysłali je do głębokiego lasu z nadzieją, że już nie wrócą.

Wróciliśmy do naszej leśniczówki i rozpaliliśmy ogień na kominku. Obok niego leżała wielka skóra niedźwiedzia  – Takie wygody w opuszczonej, rozpadającej się leśniczówce?

Mój z kolei to: „ Milczeć, a nie czuć skrępowania – to dopiero sztuka. Udaje się tylko w przypadku prawdziwego pokrewieństwa dusz.” Nawet nie wiem skąd jest ten cytat. Możliwe też, że go trochę przeinaczyłem. Ale przecież najważniejszy jest sens.  – Wspominałaś ten cytat ze dwa rozdziały temu, czy to powtórzenie jest celowe?

Wszyscy kochamy zupę pieczarkową!

Otóż Maciuś zapomniał gdzie zaparkował Impalę. Kiedy wreszcie po 36 godzinach szukania samochodu w leśnej głuszy, szczęśliwy właściciel wsiadł i zapalił silnik, w celu jak najszybszego udania się do sklepu, po to, żeby uzupełnić nasze skromne zapasy za pomocą jeszcze skromniejszego budżetu, okazało się że zapomniał zatankować.  – Facepalm tak bardzo.

Kamil, który zaofiarował się, że pokaże nam drogę z powrotem, stał w tym czasie nieopodal i zaciskał nerwowo ręce. W ogóle cały był drażliwie nerwowy. Nerwowo poprawiał sobie fryzurę, nerwowo trzęsły mu się palce, nerwowo rozpalał ognisko. I równie nerwowo utrzymywał kontakt wzrokowy.  – Niespecjalnie mu się dziwię, biorąc pod uwagę, że zwaliła mu się na głowę banda obcych dzieciaków, które siedzą już parę dni, wyżerają zapasy i nie wiadomo, kiedy sobie wreszcie pójdą.

- Dlaczego siedzisz tak daleko? Przysuń się trochę – wyszeptał wilgotnym szeptem, a ja poczułam się jak w jaskini Szeloby. – Bardzo cię lubię, tak. Mówiłem ci już, jak mnie moja Marzenka rzuciła? Miała takie same włosy jak ty. A mówiłem ci, że stałem kiedyś na moście i się zastanawiałem, czy nie skoczyć? // Przytaknęłam słabo i zaczęło mi brakować powietrza. // - Podobam ci się? – zapytał. Skwitowałam to wymijającym grymasem ust. - To teraz ci coś powiem. I zastanów się nad odpowiedzią, bo ja mam naprawdę zranioną duszę – urwał i nabrał powietrza. - Kocham cię. // - Fajnie – to wszystko co zdołałam z siebie wydusić po dłuższej chwili milczenia. Czułam się jak w potrzasku. W małej, ciasnej klatce. // - Mogę cię pocałować? – spytał nieśmiało głosem pełnym nadziei. Odzyskałam wigor. // - Nie! – krzyknęłam i poderwałam się z krzesła. // - Nie zostawiaj mnie! Tak bardzo cię kocham! Załamię się, jeśli odejdziesz ode mnie! – zaczął żałośnie zawodzić. Łzy ciekły ciurkiem po jego bladej twarzy. – Musisz! Nie możesz mi tego zrobić! Myślałem, że będziesz matką moich dzieci! // - Co?! – wrzasnęłam. – Nie, nie, nie, nie!!!  – Przegięłaś. Z wiarygodnej sceny wyszła ci śmieszna i to nie w ten dobry sposób.

Ja nie pytam...

Stałem sobie właśnie, oparty o ścianę domu, strugając patyk i myśląc o wszystkim i o niczym, kiedy z leśniczówki wybiegła wzburzona Laura. Pięści miała zaciśnięte, w oczach groźne błyski, a włosy tańczące wokół głowy w nieładzie. Podeszła do mnie gniewnym krokiem i oparła się o węgieł domu. Bez słowa podałem jej bluzę. Zrobiło się trochę chłodno. // Wciągnęła ją i westchnęła ciężko. // - Co jest? – spytałem po chwili. // - Kamil powiedział mi, że mnie kocha. I zapytał, czy może mnie pocałować – wyrzuciła jednym tchem i widać było, że od razu jej ulżyło. // Popatrzyłem na nią uważnie i ryknąłem homeryckim śmiechem. Walnęła mnie lekko w ramię. // - To nie jest śmieszne. Nawet nie wiesz, jak się bałam. // - Kiedy ślub? – wykrztusiłem przez łzy i prawie wycharczałem płuca. // - Nigdy! – wrzasnęła i odwróciła się do mnie. Ale, ponieważ Laura nie umie zachować powagi, gdy inni się śmieją, też parsknęła śmiechem. Trochę niepewnie, ale jednak. // - Ale ty to masz problemy… - stwierdziłem. – Serwetki białe czy ecru? Ślub w Notre Dame, czy Hagia Sophia? Welon z wiankiem, czy bez? Suknia w stylu klasycznym, czy może postawić na bogactwo baroku?  – Nie ma opcji, żeby Kamil, oddzielony jedną ścianą i otwartym oknem, mógł nie słyszeć tej rozmowy. Wiadomo, że jest niestabilny emocjonalnie i że młodzież nie dość, że nadużywa gościny, to jeszcze natrząsa się z gospodarza. Dlaczego nie wyniosą się gdzie indziej? Mają przecież namiot.

Popatrzyłem jej prosto w oczy, tylko po to, żeby sprawdzić jak zareaguje. Wytrzymała spojrzenie, a jej oczy wyrażały szczerość i migotały w nich iskierki humoru. Wobec tego przesunąłem wzrok na jej usta i po raz kolejny stwierdziłem, że są bardzo miłe. Usłyszałem jak wstrzymała oddech i poczułem, jak lekko się odsunęła. //   Nie myśląc wiele, przysunąłem się, pochyliłem, a potem po prostu pocałowałem ją mocno i stanowczo.  – Dziewczyna właśnie wybiegła roztrzęsiona po odrzuceniu niechcianych zalotów? Odsuwa się od swojego męskiego rozmówcy? No jasne, że trzeba ją pocałować! Boże, to nie są zerowe umiejętności społeczne, one są ujemne.

Czarne dziury

Po tym jak odrzuciłam biednego Kamila i po tym jak Maciej mnie pocałował, uciekłam. Ale o tym już wiecie.  – Skąd ona wie, że czytelnik został o tym poinformowany przez Maćka?

Ja starałam się na niego nie patrzeć, ale gdy przypomniałam sobie jakim głosem mówił „Ja nie pytam” straciłam na chwilę wątek.  – Wątek niepatrzenia?

- Też nie możesz spać podczas pełni? – usłyszałam cichy głos za sobą. // To był Igor. Podszedł bliżej i zapatrzył się na srebrny świat za oknem. Odwróciłam się tak, żeby nie widział jak płaczę. To byłoby zbyt upokarzające. Jednak chłopak jakimś wewnętrznym instynktem to wyczuł i spojrzał mi stanowczo w twarz. Podniósł brwi do góry, ale to co było w jego wzroku odczytałam jak zrozumienie. // - Mów – polecił krótko.  – Ta scena byłaby fajna, gdyby nie to, że nici z intymnej rozmowy, gdy w tym samym pomieszczeniu przebywają cztery osoby. Gdyby Laura z Igorem poszli na spacer, albo chociaż do drugiego pokoju, byłoby lepiej.

Łowy na zająca, czyli klasyka kryminału

To znaczy te szczątki, których nie zdążył spożyć Drops. Miał się on nad wyraz dobrze. Polował na własną rękę (lub łapę) i latał z radością po lesie, powiewając jęzorem i strasząc okoliczne ptaki. – Ugh, to wstrętne. Wiesz, ile szkody potrafią narobić latające luzem psy, i to jeszcze polujące? Ciekawa jestem, czy Laura podchodziłaby do tego tak spokojnie, gdyby jej Drops przyniósł pod nogi rozszarpaną sarenkę. Proszę, tu masz link do informacji na ten temat, napisanej spokojnym rzeczowym tonem – mnie na usta cisną się same brzydkie słowa. http://zamerdani.pl/pies-w-lesie-na-smyczy/

Koniec początku

Mijaliśmy opuszczone wioski. Puste i ciche autostrady. Ciemne sklepy i mrugające latarnie. Sierpień powoli dobiegał końca. – Co ma piernik do wiatraka, a pora roku do zagęszczenia ludności?

Piwnica! Zbiegłam po schodach, o mało nie łamiąc sobie nóg i wparowałam do ciemnego pomieszczenia. Pomacałam nerwowo szorstką ścianę i włączyłam mrugającą upiornie żarówkę. – Nasi bohaterowie przejechali samochodem wyludnione pół Polski, teraz odkryli, że i ich miasteczko jest pozbawione mieszkańców, a jednak… żarówka się pali. Czyli prąd jest. Kto obsługuje elektrownie?

Przerośnięte włochate krowy

Ma (teraz już przydługawe) ciemnoblond włosy i niebieskie oczy. – Wiemy, jak wygląda Igor, po co to powtarzać?

W każdym razie, dziewczynom się podoba. – Tym dwóm, które się ostały na świecie? Z których jedna jest jego siostrą?

Jest młodszą siostrą Igora, ma trochę ciemniejsze włosy i wielkie, orzechowe oczy, które upodabniają ją do szalonego wiewióra. – Wiemy!

Dopchaliśmy samochód do stacji. Nalałem paliwa, zrobiłem czary mary z silnikiem i byliśmy gotowi do dalszej drogi. – Dlaczego oni uporczywie zapominają kontrolować stan paliwa?

Myślicie może, że skoro w kraju nikogo nie było, to mogłem pędzić sobie gładką drogą 200 na godzinę i uszłoby mi to na sucho. Oczywiście, gdybym był sam, to pewnie bym tak robił, ale tak się złożyło, że zwierzęta ośmielone nieobecnością człowieka, wylegały na ulice i łatwo było je przejechać. – Tylko zwierzęta? Żadnych zwalonych drzew choćby? Rozbitych samochodów? Wszyscy grzecznie poszli zaparkować przed nadejściem katastrofy?

Mieliśmy niezbitą nadzieję, że nasze rodziny żyją – Niezbitą to można mieć pewność.

Na pewno są tu jakieś opuszczone hotele! // – Może i są, ale po pierwsze nie wiem gdzie, a po drugie na pewno są zdemolowane. No i rzeczy są porozkradane. Widzieliśmy kilka takich – Tylko kto kradnie, skoro od paru miesięcy bohaterowie nie widzieli żywego ducha?

Fajnie było tak leżeć i się niczym nie przejmować – Wojna, apokalipsa, z kraju nagle zniknęło trzydzieści osiem milionów ludzi, bliscy przebywają nie wiadomo gdzie i nie wiadomo w jakim stanie – idealne warunki do słodkiego relaksu na leśnej polanie.

– Kim jesteście? – zapytałem. Walnąłem leżącego obok mnie Igora w brzuch, aż stęknął. Podniósł się zaraz i chciał mi oddać, ale zauważył naszych gości. – Potencjalnie niebezpieczni ludzie naszli obozowisko? Obudzę kumpla w sposób uniemożliwiający mu szybką reakcję na zagrożenie. Genialne.

Studenci i ich ogórek

Zaśmiałyśmy się niepewnie. Miałam ochotę zapytać, co w ogóle się dzieje w kraju i jak to się stało, ale stwierdziłam, że mogę zrobić to później. Wyciągnęłam gałąź z ogniska i zaczęłam w nim grzebać – Bo kogo obchodzą takie nieistotne szczegóły, kiedy można grzebać w ognisku, mhm. Priorytety, plażo.

Wyszłam ostrożnie z namiotu i zacmokałam na Dropsa. Przybiegł od razu. Sierść na pysku miał mokrą od krwi. Pewnie zeżarł jakiegoś królika, czy coś w tym rodzaju. – Albo rozharatał sobie o coś pysk, ale po co sprawdzać.

Zrozumieć kobiety

Igor spojrzał na nią nieznacznie, zezując spod swojego kowbojskiego kapelusza. // – Co ta smarkula...? – zapytał retorycznie wszechświat – Wszechświat zadaje pytania Igorowi?

– I nic – odpowiedział i zamilkł. Potem z zawadiacką miną wyjął piersiówkę Wilka. // Wybałuszyłem oczy, po czym zarechotałem, a on dołączył do mnie. Siedzieliśmy tak sobie na pieńkach i sączyliśmy napój z piersiówki. Była to całkiem niezła whiskey. (...) – Wiesz, że to Wilka, co nie? // – Wiem, wkurzy się jak się skapnie. //    To zdanie sprawiło, że miny nam spoważniały. Nikt nie chce zadzierać z Wilkiem. Tak czy siak, było wyraźnie widać, że whiskey znacznie ubyło. Dolaliśmy więc wody. Niestety, po skosztowaniu było wyraźnie czuć, że nie jest to ten sam szlachetny trunek, którym raczyliśmy się chwilę wcześniej. Ig wpadł oczywiście na pomysł. On zawsze ma pełno pomysłów, a ja w takich momentach uważam, że jestem nudny i mało kreatywny. W każdym razie wlał do piersiówki perfumy Marioli. Dopiero post factum zorientował się, że właścicielka także nie będzie zachwycona. Niestety, pomysły nam się skończyły. Zakorkowaliśmy piersiówkę, a potem wcisnęliśmy ją w najdalszy kąt namiotu Wilka. Pozostawało nam mieć nadzieje, że nikt się nie zorientuje. – Jakim cudem te dwa głąby dożyły pełnoletności, to ja nie wiem.

Sekta Humoru

Dni mijały i trwaliśmy w dziwnym zawieszeniu. W końcu Wilk zarządził, że trzeba się stąd zwijać. Postanowiliśmy jechać nad morze w przyszłym tygodniu. A co! Dlaczego by nie? – Innymi słowy siedzą na zadzie od dłuższego czasu i WCIĄŻ nie przyszło im do głowy spytać, co się do diabła stało w kraju, dokąd ewakuowano trzydzieści osiem milionów ludzi, gdzie mogą być ich rodziny. Co za głąby sakramenckie.

Tymczasem jednak cierpieliśmy z powodu braku kąpieli. Igor wziął mnie na stronę i zapytał czy bym mu w czymś nie pomogła. Na moje uzasadnione pytanie: w czym?, nie odpowiedział, tylko zaprowadził mnie do lasu i pokazał zaimprowizowaną kotarę oraz wiadro na sznurku. (...) Ponieważ nikt nie chciał przynieść wody biednemu chłopakowi, chłopak ten zadowolił się jedynie wytarciem zielonej mazi. Chodził potem i roztaczał wszędzie arbuzową woń. – No a co z tym wiadrem, które było zawieszone na sznurku?

Wirująca Pięść Sprawiedliwości

Laura, proszę cię. Jestem najstarszy z paczki, no i niestety to mi przypadła rola przywódcy. A jak wybiorę źle? Jak oni nas oszukają? – Ale czy stało się coś, co uzasadniałoby te obawy, czy też jest to imperatyw z tyłka wzięty?

– Maciek? – krzyknęłam. (...) – Jak można być taką idiotką?! – wydarł się. – Dlaczego nie krzyczałaś? Mogłem akurat nie przyjść na czas, wiesz? I co by się stało?! // – Ppszeeeszam – wymamrotałam i otarłam krew z wargi. // – Ty mnie, kurwa, PRZEPRASZASZ?! – wrzasnął. Tęczówki miał teraz zupełnie czarne. Przestraszyłam się. – Czyli jak NIE zwracać się do niedoszłej ofiary.

Księciunio

– Jak się czujesz? – zapytałem, zniżając głos i udając, pod badawczym i rozbawionym wzrokiem Leny, że mało mnie to wszystko obchodzi. // – Better – wystękała z amerykańskim akcentem. Jak z reklamy Snickersa. – Dlaczego nie z kanadyjskim? Ktoś jeszcze pamięta, że Laura spędziła tam gros życia?

– Może ty wiesz, gdzie on tak ucieka? Całkiem zdziczeje od tego… – rzuciłem w stronę Laury. // – Śmiem domniemywać, że na suczki – mruknęła ze śmiertelnie poważną miną, a ja mimo woli się uśmiechnąłem. // – Natura, co zrobisz? Nic nie zrobisz. – Wzruszyła ramionami i też się krzywo uśmiechnęła. – A taka zdobycz cywilizacyjna jak smycz nie pomogłaby czasem?

Laura ze skupieniem pochylała się nad ptakiem, a Psuj czytał jej ustępy z Księgi Mądrości Wszelakich, czyli jego podręcznika o anatomii i innych takich medycznych bzdurkach. – Medyczne bzdurki. Niech Maciek się cieszy, że jest postacią fikcyjną, bo budzi we mnie agresję.

Nadmorski katar

W końcu załadowaliśmy wszystko do bagażnika i ruszyliśmy w dalszą drogę. Oczywiście, wszyscy już wiedzą, co robimy gdy ruszamy w drogę, ale mogę powtórzyć. – Ale po co? Dla wodolejstwa?

Zrobiliśmy także porządny rachunek wszystkich naszych zapasów żywności. Nie było ich już wiele. Jak się okazało, Psuj miał łuk, a Esmerald umiała strzelać. Ustrzeliła na kolację kilka tłustych mew. – Tylko po co? Polskie wybrzeże usiane jest większymi i mniejszymi miastami, w każdym z nich jest sklep, w większości powinno się ostać jakieś jedzenie. Do tego mięso mew jest mało smaczne i niezdrowe, tak jak i szczurów czy miejskich gołębi.

przypomniałam sobie tamtą noc. Wypiłam wtedy trochę więcej i śpiewałam karaoke wśród tłumu ludzi, których ledwo znałam. A potem Maciek zawiózł mnie nad rzekę i oglądaliśmy razem czerwcowe niebo. Pamiętam też, że wtedy płakałam mu w koszulkę. – Wiemy.

Twórczości sekty humoru wolę nie dotykać, chyba że bardzo, bardzo chcesz. W wolnej chwili przeczytaj ją sobie na spokojnie i popraw literówki.

No, to tyle merytoryki. Stronę językową powinno ci się udać poprawić w miarę łatwo, bo wydaje mi się, że większość błędów popełniasz przez nieuwagę i roztrzepanie. Popracuj też nad właściwym zapisem dialogów, przejrzyj sobie nasz Necronomicon. Odśwież zasady stawiania przecinków albo nawiąż współpracę z dobrą betą:

Nie da rady, ostatnie fundusze zainwestowałyśmy w te pyszności.

A mu i tak na tym nie zależało. – Jemu.

- Wezmę tylko plecak - wzięłam plecak i wyszliśmy przed budynek.  – Powtórzenie.

Wystroił się w bojówki z milionem kieszeni i trzymał pokrowiec na wędki, z wędkami w środku. – A ja myślałam, że w pokrowcu trzyma banany.

ryczał razem z radiem: „Take a look ahead, take a look ahead, yeah, yeah, yeah, yeah...woa!”. – Nagła zmiana czcionki uderza co jakiś czas, najczęściej w świeżych rozdziałach.

Marlena w Igorem wypełzli z wozu – Literówka

A zapłatą może być ciasto, takie jak te.  – Jak to.

Brodziłam właśnie przy brzegu i snułam takie właśnie rozważania. Jak wyżej. Usłyszałam krzyk Marleny.  – Albo połącz te zdania, albo wywal środkowe, bo wygląda to kiepsko.

W końcu jednak (nie oszukujmy się) każda piękna chwila się kończy i musiałam wyjść z tej uroczej łazienki. Byłam pewna, że już w najbliższym czasie zatęsknię za nią i to bardzo mocno. Nie uprzedzajmy jednak faktów.  – Ostatnie zdanie zbędne. Zabija suspens.

- Choć, zrobię nam herbaty. W  – Urwane zdanie, literówka.

przestałam martwić się panią Helenę – Odmiana rzeczowników.

zwrócenie wagi na fakt – Literówka

Ogromnie podobają mi się ilustracje stworzone przez ciebie i twoją siostrę. Mam jednak wrażenie, że niektóre obrazki po prostu pobrałaś z internetu – pamiętaj o poproszeniu ich twórcy o zgodę na publikację i podpisaniu ich. Nie propaguj kradzieży, zwłaszcza że sama nie pozwalasz na kopiowanie swoich treści.

Od czego by tu zacząć… Może od tego, że nie rozumiem, do kogo kierujesz swój tekst. Pierwszych dwadzieścia parę rozdziałów to typowa obyczajówka młodzieżowa, przywodzi na myśl Siesicką czy inną Ożogowską, lekkie czytadełko na wakacje. Aż tu wtem! Pod sam koniec zsyłasz na bohaterów apokalipsę, której nic (poza wspomnianym ze dwa razy samolotem) nie zapowiadało. Osoby, które miały ochotę na obyczajówkę, zostaną z wielkim znakiem zapytania nad głową, zaś ci, którzy mieli nadzieję na post-apo, umrą z nudów, zanim dojdą do akcji właściwej. Żeby to miało ręce i nogi, albo wprowadź wojnę dużo, dużo wcześniej, albo dopiero od drugiego tomu - wtedy będzie można traktować te opowieści jako dwa osobne byty w dwóch różnych gatunkach.

Podoba mi się to, że twoi bohaterowie nie żyją w próżni, że mają rodziców, rodzeństwo, zwierzęta – przynajmniej póki trzymasz się obyczajówki. To dodaje realizmu i buduje świat zależności, relacji, w którym obracają się postacie. Najlepiej na tym wyszła Laura – nie mam nic do zarzucenia jej kreacji, wiadomo, skąd wypływają jej decyzje, nie jest tylko papierowym ludzikiem z poprzyczepianymi trzema hasłami na krzyż – naprawdę można uwierzyć, że ktoś taki chodzi po świecie. Jedyne, czego nie rozumiem, to czemu uparłaś się uczynić ją Kanadyjką – nie ma to żadnego wpływu na fabułę, a po początkowych rozdziałach nikt już o tym nie pamięta. A przecież dziewczyna, jak i jej rodzeństwo, powinna mieć zupełnie inny zestaw doświadczeń, obracać się w nieco innych odniesieniach kulturowych, ale tutaj, poza naleśnikami, które przecież robi się i w Polsce, nie ma nic. Całkiem jakby Kanada to była wieś pod Warszawą, w której ludzie oglądają te same filmy, czytają książki i słuchają piosenek tych samych, co reszta województwa. Nie ma też żadnych więzi – czy Laura naprawdę nie tęskni za przyjaciółmi, których musiała zostawić, czy chociaż za jakimś durnym rodzajem batonika, który jest nie do dostania po tej stronie oceanu? Zupełnie nic ją nie dziwi, żadne zachowania, żaden slang w polskiej klasie? Nic?

Zaraz po Laurze, drugą dobrze skonstruowaną postacią jest nasz kolejny narrator, Maciek. Niestety, jest on bardzo dobrze skonstruowanym bucem, a mam wrażenie, że nie do końca tak chciałaś go ukazać. Serio, Maciek jest wstrętny, niezależnie od tego, czy dostajemy jedynie opis jego działań, czy też gdy mamy okazję zajrzeć do jego głowy. Wydaje mi się, że próbowałaś opisać jego przemianę – zgniłka, który pod wpływem uczucia się zmienia – zresztą, Marlena mówi o tym w pewnym momencie otwartym tekstem. Niestety, ja tej ewolucji nie widzę. Na samym początku Maciek myśli samymi stereotypami – że baby są głupie, puste i że nie ma o czym z nimi gadać. Ale potem? Zobacz, jak reaguje, gdy tylko Laura zaczyna rozmawiać z jakimkolwiek innym samcem, choćby i na najbardziej błahe tematy. Zazdrość rzuca mu się na mózg i zmienia go w neandertala. Laura przywitała się z ornitologiem? Maciek zarzuca jej flirt. Uczy się, jak zszywać rany? Maciek naśmiewa się z medycznych bzdurek. To jest bardzo niezdrowe zachowanie osoby, która nie kontroluje swoich negatywnych uczuć. Dorzuć do tego przekonanie o własnej wspaniałości, o tym, że żadna kobieta mu się nie oprze, napady agresji (z namiotu wysunęła się kędzierzawa głowa Marleny. Podbiegłem do niej i chwyciłem ją za ramię. // – I co jej jest? Jak się czuje? – zapytałem gorączkowo. Pisnęła z oburzeniem i wyrwała rękę z mojego uścisku. // – Auuu to boli! Nie musisz wyładowywać na mnie swojej frustracji – wysyczała, rozcierając ramię.), to, że pławi się we wprowadzaniu ludzi w nieuzasadnione poczucie winy (scena nauki jazdy). Sprawy nie ratuje fakt, że przypisałaś mu umiejętności wzięte z powietrza (wtem! Kiedyś uczył się jeździć konno, po mistrzowsku. I strzelać. I prowadzić samochód. I naprawiać go. I co jeszcze), które nie zostały wplecione w akcję, a pojawiają się znienacka akurat wtedy, gdy jest ci to niezbędne dla danej sceny. Jedyne momenty, w których Maciek jest opisywany w pozytywny sposób to te, gdy zachwyca się nim Laura:

Wyglądał jak młody półbóg, wracający z wyprawy wojennej. Ateńczyk. Zagapiłam się na jego harmonijne rysy twarzy. Jeśli w tej chwili czułam jakąkolwiek złość na niego, właśnie minęła. Na paluszkach wycofałam się do lasu. // Jak ja mam tu normalnie funkcjonować? On mnie jak widać nie cierpi, ja nie mam siły cały czas się kłócić. Miałam ochotę po prostu wrócić do domu. I zapomnieć o nim. Wyczuwałam niebezpieczeństwo. Bo on był niebezpieczny. Ale fascynujący. Jak czerwony guzik, o którym wiesz, że nie można go wciskać, ale i tak to robisz.

Zauważ jednak, że i ona zwraca głównie uwagę na jego urodę fizyczną, a nie zalety ducha. To też dość kiepsko świadczy o truloffie. Podoba mi się za to powolne tempo rozwijającego się uczucia, to, że najpierw opisujesz koleżeństwo, następnie przyjaźń, żeby dopiero na jej fundamentach zbudować miłość. Lubię to, że nie poszłaś na łatwiznę i Laura nie skończyła w ramionach Maćka z amputowanym mózgiem, bardzo przyjemnie czyta się o ich relacji – o ile akurat Maciej nie działa w trybie buca. Tak samo podoba mi się więź łącząca Laurę z Igorem.

Igor jest postacią drugoplanową i tzw. comic relief, ale na szczęście nie zrobiłaś z niego jednowymiarowej karykatury. Wiemy o jego problemach, o tym, że kiedy trzeba, potrafi się ogarnąć, że coś się dzieje w jego mózgu i sercu. Jest dobrze.

Najmniej wiadomo o Marlenie, jest strasznie nijaka. Właściwie nie umiałabym określić jej charakteru czy upodobań, poza tym, że nie przepada za dziczą. To raczej mało, biorąc pod uwagę, że bierze udział w większości wydarzeń rozpisanych na około czterdziestu obecnie rozdziałach. Tak, jakby na nią nie starczyło ci już konceptu.

Niestety, od czasu do czasu nachodzi cię ochota na skonstruowanie postaci jednoznacznie negatywnej i wtedy nie ma zmiłuj, taki zbój będzie kopać szczeniaczki, pić krew niemowląt i deptać trawniki. Charlotte, Ornitolog, Julita – przy ich tworzeniu popadłaś w groteskę. Pamiętaj, że rzadko kiedy – może wręcz nigdy – ludzie nie są jednoznacznie źli. Każdy ma jakieś dobre strony, nawet jeśli jest ich mało. Pomyśl o Umbridge z Pottera – lubowała się w torturach i nadużywała swej władzy, ale równocześnie otaczała się portretami słodkich kotków. Zwróć uwagę na to, jak jej pozytywne strony sprawiały, że te negatywne wydawały się jeszcze gorsze, porównaj choćby z Voldemortem, który też torturował ludzi, ale przy tym nosił się na czarno i był, hm, równomiernie okropny. Po Voldziu człowiek spodziewał się złych czynów, po Umbridge, na pierwszy rzut oka, niekoniecznie. To jak z malarstwem, nie uda ci się oddać naprawdę mrocznych plam, jeśli nie podkreślisz ich dla kontrastu promykami światła. (Daj znać, jeśli nie czytałaś Pottera, podrzucę inne przykłady).

Masz przebłyski prawdziwego talentu, ale niestety dusisz je rozwlekłymi opisami nieistotnych drobiazgów. Parę razy w części merytorycznej zacytowałam ci te dobre kawałki, pełne lekkiego humoru, dobrze wyważone, nie popadające w śmieszność. Niestety, trzeba je wyławiać spośród morza słowotoku. Przeczytaj sobie całość na spokojnie i zadaj sobie pytanie, czy na pewno wszystkie opisy są potrzebne. Czy coś wprowadzają do opowiadania? Czy dzięki nim lepiej poznajemy postać? Czy budują świat przedstawiony? Czy tworzą nastrój? Czy też powtarzają znane już czytelnikowi dane albo są zbędne i nudne?

Kolejna rzecz do rozprawienia się to imperatyw narracyjny. Choćby decyzja o wysłaniu młodzieży na obóz jest dla mnie kompletnie niewiarygodna. Nie wiem, z jakich przesłanek wypływa, co też rodzice mieli w głowie, że się na to zdecydowali, i dlaczego pozbywają się dzieciaków dosłownie z dnia na dzień. Nie wiem, po co zadałaś sobie tyle trudu z budowaniem tła szkolnego – opisywaniem Charlotte, Symbiozy, chłopca od wybuchu i tego drugiego od zalotów, skoro po apokalipsie bohaterowie nie poświęcają im nawet pół myśli.

Największą zagadką tego tekstu jest: gdzie schowano trzydzieści osiem milionów ludzi? Serio, gdzie? Co się stało? Jak do tego doszło? Czy część z nich zginęła? Jeśli tak, to czemu nigdzie nie ma ciał? Jakim sposobem uciekły te osoby, których nie ewakuowano? Jakim sposobem ewakuowano cały kraj na raz? I, co chyba ważniejsze: dlaczego Laury i reszty to zupełnie nie obchodzi? Z tych problemów wnioskuję, że piszesz tekst na pałę, bez planu i pomysłu, z nadzieją, że po drodze samo się wyklaruje. To ma sens tylko jeśli traktujesz pisaninę jak bryłę gliny – natrzaskać tego jak najwięcej, żeby potem zacząć odcinać kawałki głupie i zbędne i uformować coś sensownego z tego, co zostanie.

Mimo że dziury fabularne są dość poważne, wystawiam ci czwórkę, bo a) wierzę, że to poprawisz, b) uśmiechnęłam się kilka razy podczas czytania, tekst pochłaniało się łatwo, nie brnęłam jak przez grzęzawisko, c) styl pisania nie podnosi włosów na głowie, myślę, że dobra beta pomoże ci wspiąć się na wyższy poziom bez większych problemów. Nie zawiedź mnie!