0074. bogini-aeis.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Bogini Aeis

Przedwieczna: Deneve

Prolog

Szczerze mówiąc, czegoś mi w tym prologu brakowało. Nie chodzi o to, że jest krótki. Bo można przecież w jednym zdaniu zawrzeć najważniejsze emocje i przekazać to, co się chciało – tutaj tej siły przekazu w pierwszym akapicie zabrakło. Jest napisany dość… nie wiem, czy będzie to dobre słowo, ale: dość sztywno.

Poza tym dla kogoś, kto przeczytał w swoim życiu kilka opowiadań w Internecie, początek brzmi mniej więcej tak, że znowu mamy do czynienia z jedyną, tru wybranką samych bogów, która ma wszelkie możliwe supermoce, a wszyscy faceci ścielą się u jej stóp. No, ale odrzućmy na bok uprzedzenia i skupmy się na właściwej treści.

Drugi akapit wygląda zdecydowanie lepiej, nie piszesz o fabule w sposób przesadnie suchy, mamy tu wyrywek akcji z dalszych części twojej twórczości, który pozwala nam sądzić, że główna bohaterka wpadnie w tarapaty. W bardziej wyraźny sposób zarysowujesz fabułę opowiadania i nie ma się uczucia, że tej części prologu czegoś brakuje.

Rozdział I

Nigdy nie śmiała nawet przypuszczać, że osoba tego pokroju nawet zwróci na nią uwagę, a co dopiero szczerze polubi.

– Najpierw autobus wywozi was poza miasto, potem wbijacie się na koncert bez biletów, chodzicie wieczorami po lasach, a teraz chcesz iść na spotkanie z jakimś kompletnie nieznanym chłopakiem... – Mama Julii wyliczała kolejne ekscesy córki, głęboko wzdychając.

Nie jestem pewna, czy matka, osoba dorosła, używałaby takich słów – szczególnie że nie kreujesz jej raczej na kogoś, kto ze swoją córką miałby czysto przyjacielskie stosunki.

Trochę męczy mnie to ciągłe wspominanie o tym, jaka to Angelika jest cudowna, och, jakie ma piękne oczy, ach, jaką jest pięknością, ojej, jaka jest seksowna. Rozumiem, że uwypuklasz w ten sposób kompleksy głównej bohaterki oraz jej szarość na tle tak „barwnej”, jak mogłoby się wydawać, Angeliki, ale w tej chwili jest to przerysowane tak bardzo, że aż boli. Zupełnie jakbyś za obowiązek wzięła sobie uświadamianie czytelnika: „ale pamiętaj, jaka Angi jest super!” tak, gdyby jakimś cudem przez dwie linijki tekstu udało mu się o tym zapomnieć…

A tak w ogóle, to chyba powinno być „Angie”?

Jeśli chodzi o styl – też mam mu wiele do zarzucenia. Mam wrażenie, że czytam książkę skierowaną nawet nie do nastolatków, ale do dzieci. Narrator zasypuje mnie tyloma informacjami, że zastanawiam się, czy to naprawdę konieczne. Czy jestem aż tak niedomyślna, żeby nie zrozumieć, jeśli nie wszystkie informacje podasz mi na tacy? Chodzi mi o łopatologię w postaci (między innymi) powtarzania czytelnikowi wciąż i wciąż, jaka to Angi(e) jest piękna, pewna siebie (a zarazem bezmyślna) – jakby za pierwszym razem nie potrafił tego zapamiętać.

Rozdział II

W tym rozdziale jest zdecydowanie lepiej. Nie wiem, może stoi za tym brak Angeliki? W każdym razie nie czuję się przytłoczona tym, ile informacji powtarzasz – jest pod tym kątem naprawdę lepiej.

Z kolei jeśli chodzi o bohaterów… Wiem, że to dopiero drugi rozdział, ale na ten moment wszystko zdaje się tłem dla Julii. Niby mamy Angi, ale ona odzywa się raczej niewiele i nie jest też zbyt aktywna. Właściwie to z perspektywy głównej heroiny dowiadujemy się trochę na temat Angi, ale czytelnik nie ma możliwości poznania Angeliki osobiście.

Ponadto zaskakuje trochę naiwność siedemnastolatki (więc już raczej nie dziecka). Julia działa bowiem w myśl zasady rodem z amerykańskich horrorów: „zamiast brać nogi za pas, rozejrzę się za najprawdopodobniej uzbrojonym zbirem” – chociaż w tym wypadku jest to, analogicznie zresztą, pójście w nieznane. Bo niby bohaterka tłumaczy sobie: „no nie, to na pewno nie jest Patryk, przecież ubiera się inaczej, byliśmy umówieni w zupełnie innym miejscu, a poza tym jest już dawno po czasie”, a dalej w narracji pojawia się radosna pewność, że to jednak musi być Patryk. Dlatego że bo tak.

Rozdział III

No ale dobrze, wchodzimy z bohaterką do portalu.

Zauważyłam zdecydowaną różnicę między tym a poprzednimi rozdziałami. Akcja nabiera tempa i nie mam już wrażenia, że pisałaś coś na siłę. Zupełnie jakbyś w poprzednich częściach jak najszybciej starała się przejść do właściwych wydarzeń, na których koniecznie chciałaś się skupić, ale potrzebne było ci tło, z którego budowaniem miałaś mały problem.

Rozdział IV

Ufff, muszę ci powiedzieć, że byłam dość sceptycznie nastawiona do tego tekstu. Dwa pierwsze rozdziały zwyczajnie mnie nie kupiły. Ale teraz zdecydowanie zatracam się w świecie opowiadania.

Rozumiem też, dlaczego wcześniej nie zarysowałaś charakterów innych bohaterów, np. Angi(e) – wszak była ona nawet drugo-, a raczej trzecioplanowa, stąd tak mało przewidzianego dla niej czasu antenowego. Z drugiej strony mogłabyś kiedyś tam, w jakiejś odległej przeszłości, pokusić się o rozbudowanie jej osobowości, bo mimo zmieniających się szybko realiów, czytelnik potrzebuje jakiegoś punktu zaczepienia w opowieści, bohaterów, do których mógłby się zdążyć przyzwyczaić w danym świecie, czego trochę zabrakło na początku.

Rozdział V

W zaskakujący sposób odgadujesz moje myśli. Zastanawiałam się bowiem nad tym, że przecież Julia zmuszona do przebywania w obcym, zacofanym świecie, przez dwa miesiące, musi jakoś poradzić sobie ze swoimi kobiecymi problemami, ale zaraz szybko zbyłam to myślą, że przecież „w opkach takich kwestii się nie porusza”, a tu, o! Zaskoczenie. Jak najbardziej pozytywne, bo mimo wszystko nie masz zamiaru robić z głównej bohaterki wiecznie pachnącej fiołkami heroiny, dla której potrzeby fizjologiczne nie istnieją.

Podoba mi się to, jak powoli pozwalasz Julii się rozwijać. Bohaterka nie bierze swojej pewności siebie znikąd, nie zmienia się też całkowicie od razu i generalnie ładnie oraz w dobrym tempie ewoluuje na oczach czytelnika.

Jedyne, co mnie boli, to fakt, że od pięciu rozdziałów jest to teatr 1,5 aktora. Już mówię, dlaczego tak uważam. Główną bohaterką na tę chwilę jest Julia, to jasne. Częściej lub rzadziej pojawia się również Daniel, ale jest raczej takim zapychaczem potrzebnym do odpowiedzi na pytania, które męczą Julię. Mam nadzieję, że w dalszych rozdziałach jego udział w akcji trochę się rozwinie.

Rozdział VI

Jest i to, na co czekałam – rozwijają się dialogi, rozwija się też udział Daniela w całej akcji, a poza tym widać, że fabuła zyska wkrótce choć trochę rozgałęzień, bo już sama postać Sergiusza pozwala sądzić, że Julii i nowemu arcykapłanowi łatwo nie będzie.

Jeśli zaś chodzi o same dialogi – wychodzą ci całkiem naturalnie, chociaż momentami mam wrażenie, że Daniel jest dużo bardziej dojrzały od Julii… to znaczy to normalne, bo przecież przez różnicę w upływaniu czasu fizycznie ma dziewiętnaście lat (a psychicznie pewnie i sporo więcej). Chodzi mi raczej o sposób, w jaki się wysławia. Zastanawia mnie, skąd w nim taka psychiczna dorosłość względem niedużo przecież młodszej od niego koleżanki (mogę tak nazwać Julię, prawda?). Oczywiście nie mówię, że to źle, bo przecież może kryć się zanim jakieś wydarzenie, które wymusiło na nim szybsze wejście w świat dorosłości, co zresztą może sugerować jego powściągliwość i zachowanie podczas rozmowy z Julią po pierwszej mszy nowej bogini.

Póki co jest ciekawie – akcja rozwija się w dobrym tempie do przodu, nie zdradzasz zbyt wiele szczegółów, więc czytelnik nie jest przytłoczony nadmiarem.

Rozdział VII

Bardzo podoba mi się również to, że nie robisz z Julii Marysi Zuzanny. Dobrze, że Julia, wstępując do nowego świata, nie ma o nim pojęcia, i sam Sergiusz łatwo potrafił wytknąć jej niewiedzę. To dobrze, że bohaterka jest zagubiona w obcym miejscu, a jeszcze lepiej, że trudno jej się odnaleźć, a to ukazuje jej ludzką słabość i trudność odgrywania teatrzyku, od którego zależy przecież jej życie.

Ale może skończę ci kadzić i poczekam, aż coś w końcu zepsujesz, co?

Rozdział VIII

Podoba mi się to, że potrafisz znaleźć logiczne wytłumaczenie dla konieczności przemycenia Sergiusza do grupy podróżującej z młodą boginią. Wygląda na to, że wszystko masz dobrze zaplanowane i w tekście nie ma miejsca na głupoty czy nieścisłości.

Dotarłam do końca tego rozdziału i co? Nadal nie mam się do czego przyczepić!

Dobrze, że potrafisz zaskoczyć czytelnika nagłą zmianą akcji. Nie popieram jednak kończenia w takich momentach. Oczywiście to twój cyrk i twoje małpy, ale urywanie w kulminacyjnych momentach wydaje mi się o tyle niedobre (a jednak się czepiam!), że wygląda to trochę na nieporadność autora na zasadzie: „nie wiem, co dalej, więc urwę w najciekawszym miejscu”. Owszem, można tak zrobić raz czy dwa, to nawet wskazane, by pobudzić ciekawość czytelnika, ale mam jednak nadzieję, że nie będziesz się do tego posuwać zbyt często.

Rozdział IX

– B-błogosławię to domostwo słowem prawdy i pokoju! - wydusiła jednym ciągiem z niespodziewanym trudem

Brzydki dywiz jest brzydki. Półpauzy ładne takie!

Na górze paliły się świece i panował zaduch, toteż córka gospodarzy uchyliła prędko małe zaśniedziałe okienko i powiew ostrego, zimnego powietrza wypełnił izbę świeżością.

Tutaj nie mam zastrzeżeń. Chciałam jedynie rzucić uwagę co do tego, w jakich czasach mogłaby się rozgrywać powieść. Oczywiście to inne uniwersum, co stanowi dla twojej wyobraźni pole do popisu, no, ale zakładając, że w danym okresie oba światy rozwijają się w podobnym tempie. No, ale do rzeczy: sprawa z oknami jest o tyle ciekawa, że dawno, dawno temu okien nie było w ogóle (ale zakładam, że to wiesz). Z kolei tu piszesz o oknie. Dobrze byłoby, gdybyś określiła (nawet nie w tekście, ale dla siebie samej) jakieś ramy czasowe dla Ardmoru, żeby przypadkiem nie wymieszać wczesnego średniowiecza z późnym. Mówię o tym, bo właśnie na przykładzie tego okna można by pokusić się o jakieś rozwinięcie tematu (choć niekoniecznie, twój wybór) i w zależności od okresu dopasować budowę okien (przepraszam, to moje zboczenie prawie-zawodowe…). Bo szklenie okien dajmy na to na ziemiach polskich znano od około XIII wieku. Wcześniej były błony zwierzęce, a jeszcze wcześniej brak jakichkolwiek otworów okiennych. A w ogóle to w szpary drewnianych domów wciskano mech, a potem obrzucano to gliną. Ale to taka dygresja.

– Pani... pozwól, że zajmę się twym ziemskim ciałem – Na te słowa to Julia teraz zaświeciła czerwienią, robiąc wielkie oczy ze zdumienia.

Kropka po „ciałem”.

Z moich innych uwag: mam takie nieodparte wrażenie, że nie potrafisz załatwić kwestii higieny w Ardmorze. W sensie z rozdziału na rozdział wygląda to tak, jakbyś higienę związaną z myciem włosów odkładała jak najdłużej, bo w zasadzie nie wiesz, co o tym napisać – ale oczywiście może to być mylne wrażenie. Tym niemniej śpieszę donieść, jeśli masz problem z tym, w jaki sposób w średniowieczu myto włosy, że roślina o nazwie mydlnica mogłaby być dla ciebie bardzo pomocna, a jeśli chodzi o zęby – lukrecja (gdybyś potrzebowała więcej informacji, to wiesz, gdzie mnie złapać). Ale wiem, że interesujesz się historią, więc może mówię to tak trochę na zapas.

No, ale ostatecznie mamy jakieś zioła, żółtawą maź i wodę. I wszystko jest cudownym środkiem do mycia zarówno zębów, jak i skóry oraz włosów. Ubrania też w tym prano? Może to inny świat, ale w tym czasie raczej nie znano tam środka „do wszystkiego”, prawda?

Momentalnie wyskoczyła z łóżka i ostrożnie podeszła do szyby tak, aby powoli wyjrzeć, samej pozostając niezauważalną.

No i mamy szybę. Mierząc to miarą naszego świata, powinnaś pamiętać, że realia (o ile nie uzasadnisz w jakiś sposób ich zmiany) powinny rozgrywać się generalnie około trzynastego wieku. Weź też pod uwagę to, że nie każdego było stać na szyby. Właściwie jeszcze naprawdę dłuuuugo używano zwierzęcych błon zamiast szkła w oknach.

Podsumowanie:

Wydaje mi się, że mogłabyś popracować nad początkiem. Wygląda na lekko wymuszony – przynajmniej w moim odczuciu, kto inny mógłby się zachwycać – ale poza tym jest naprawdę dobrze. O ile nie kupiłaś mojego serca pierwszymi dwoma rozdziałami (bo do teraz w pewnym sensie ubolewam nad naiwnością Julii i zestawiam to z takim lekkim imperatywem opkowym), tak resztę tekstu przeczytałam właściwie jednym tchem.

Jeśli chodzi o poprawność – raczej nie mam do czego się przyczepić, skoro Leleth betuje ci tekst, to i od niej najlepiej wiesz, co musisz poprawić i na co zwrócić uwagę, bo ja przecież nie widzę utworu przed poprawkami. Mogę jedynie skupić się na fabule. Bo tego chyba ode mnie oczekiwałaś i mam nadzieję, że chociaż po części udało mi się te oczekiwania spełnić.

 THIS STORY. I LIKE IT. ANOTHER.

A poza tym zachwycam się twoimi rysunkami.

W pełni zasłużona piątka!