0056. bez-sarkazmu.mylog.pl

Miejscówka przyzywającego: Bez sarkazmu

Przedwieczna: Gayaruthiel

Twój profil na myspocie boli. Tło, czyli paski w gryzących się kolorach, wypala oczy.

Nie podoba mi się rozwiązanie, które zastosowałaś w menu. Po co utrudniać czytelnikom dostęp do opowiadania? Nie sądzisz, że to tekst powinien przyciągać uwagę, a nie szablonowe sztuczki? Czy dobrze zgaduję, że chcesz, żeby czytali cię tylko ci, którym naprawdę na tym zależy? Jeśli tak, mam nadzieję, że nie przeszkadza ci ilość wiernych czytelników, którą można policzyć na palcach jednej ręki. Potencjalne nowe dusze do kolekcji takie rozwiązanie szybko zniechęci. Niedobitki zaś mogą nie zdzierżyć drobnych białych literek na czarnym tle, zbitych w wąski pasek tekstu. Strasznie bolą od tego oczy.

W lisku, a, jak mówią moje źródła, i w operze, ucina końcówki tekstu pisane kursywą. Owszem, zamieściłaś informację, że szablon najlepiej wygląda w chromie, ale nie oczekujesz chyba, że czytelnicy popędzą ściągać jedyną przeglądarkę, w której tekst wyświetla się bez błędów, tylko po to, by móc się zapoznać z twoim opowiadaniem? Wspomniane źródła donoszą mi zresztą, że pod chromem też ucina końcówki, o tak: http://oi41.tinypic.com/dbh279.jpg

Przedstawiam tutaj dziesięć lat zamknięte w dwudziestu jeden notkach – A jednak notek jest tylko sześć. Rozumiem, że to twój plan, jesteś pewna, że nic się w nim nie zmieni?

00

cieszył się tym, że nie musi się mierzyć z dorosłością. – Myślisz, że właśnie takie myśli nachodzą siedmiolatka podczas urodzin? Hurra, jakże się cieszę, że nie jestem dorosły?

Widzę siebie i ich wszystkich, a także moich rodziców i państwa Black, i państwa Wilkes – Widzisz rodziców państwa Black, czyli dziadków dzieci, które opisujesz, tak?

Dla dziewczynki, która nie znała jeszcze sztuki teleportacji, była to niemal zamorska wyprawa – uwzględniała zmianę linii metra w tym koszmarnie mugolskim i zapchanym Oxford Circus – dlatego zaprowadził mnie tam mój ojciec i on miał mnie odebrać. – Widzę tu odstępstwo od kanonu, wszakże czarodzieje, jak widać na przykładzie Artura Weasleya, nie ogarniali ludzkiej technologii, nie umieli się nią zbyt dobrze posługiwać. Czystokrwiści nią gardzili. No i czemu by nie użyć sieci Fiuu?

bo oto leżę na swoim łóżku w dokładnie po środku pokoju – Wyrzuć nadmiarowe w.

Nawet jeśli brzmi to ukrutnie – Okrutnie. Twoje opowiadanie było oceniane już wiele razy, nikt nie zauważył tego błędu, czy też raczej postanowiłaś niczego nie poprawiać?

01

Jedna z moich kuzynek, w rodzinach takich jak moja naprawdę trudno je zliczyć czy rozróżnić, przyjechała, by się mną zająć – miałam bowiem tylko szesnaście lat i nie wolno mi było nawet zaczarować wody na herbatę. – W poprzednim rozdziale pisałaś, że rodzina bohaterki mieszkała w mugolskim domu i posługiwała się metrem. Dlaczego więc nie użyć starego dobrego czajnika do gotowania wody? Nie wiem, w jakich dokładnie latach toczy się akcja, ale skoro jest metro, to i powinny być elektryczne czajniki, wydaje mi się, że prędkością doprowadzania wody do wrzenia mogą się równać magicznym sztuczkom.

Pomagała, jak mogła, pilnowała Kłapouchej, żeby wypełniała swoje obowiązki i nie wchodziła mi w drogę. – W domu jest skrzat, skrzat nie może zagotować wody? W czym opieka kuzynki nad skrzatem będzie efektywniejsza od opieki bohaterki?

Wtedy to do mnie trafiło. – Może jednak: wtedy to do mnie dotarło.

02

w tej, która nie łączyła się ze światłymi Arbanddelami a z moją całkowicie pomyloną babką – Przecinek przed a.

nawet Morris, och, nasz słodki Morris, który potrafił wybaczyć każdemu, nie potrafił jeszcze wybaczyć mnie – Wybaczyć czego, nie odpowiadania na listy? To kiepski z niego przyjaciel, zwłaszcza, że zna chyba powody depresji koleżanki, jej sytuację rodzinną? Ponadto, wybaczyć MI.  

– Próbowałam. // Estera wybudziła mnie z półsnu, który w końcu odnalazłam, i tym jednym słowem zraniła mnie bardziej niż całym swoim milczeniem. Odwróciłam głowę w jej kierunku, ale wcale na mnie nie patrzyła, swoje duże, żabie oczy wlepiała w poduszkę i za nic miała sobie to, z jakim uporem maniaka szukałam jej dla samej siebie. // – Przepraszam – spróbowałam, ale nie odpowiedziała i na tym skończyła się nasza pierwsza rozmowa od feralnej nocy, gdy aresztowali mojego ojca. – Ale o co chodzi, skąd ten dramat? Lisa zostaje sama jedna na świecie, matkę zamordowała jej babcia, ojciec siedzi w Azkabanie – a przyjaciele mają jej za złe, że nie odzywała się w wakacje? Serio? W takim razie ci przyjaciele to wyprane z empatii buce. Za co Lisa właściwie przeprasza? Oraz, laska za nic miała to, jak druga laska z uporem maniaka szukała dla siebie poduszki?

– Rozmawiałaś już z Frederickiem? – spytała kiedyś Estera, bo to ona z całej trójki najczęściej próbowała się jeszcze ze mną skontaktować. // – Dlaczego miałabym z nim rozmawiać? (...) Spojrzała na mnie z autentycznym oburzeniem. Virginia, chowająca się gdzieś za jej plecami, prychnęła, a ja na moment przypomniałam sobie, że przecież nie lubiłam nigdy tej wyrachowanej podróbki dobrego człowieka. // – No nie wiem, nie wymieniliście przypadkiem wystarczająco śliny, żeby nazywać to związkiem? (...) – Freddie i ja nie rozmawialiśmy ze sobą od czerwca i nie sądzę, żeby to się zmieniło – odpowiedziałam gorzko, bo przecież powód, dla którego przestał się on do mnie odzywać, był aż nazbyt oczywisty. – Przestraszył się tego, co spotkało mojego ojca. – Jakim cudem Estera nie wie o reakcji Freddiego na aresztowanie ojca Lisy? Czy też wie i celowo się znęca?

Dopiero pod koniec listopada mojego szóstego roku w Hogwarcie po raz pierwszy dotarło do mnie to, że może wszyscy nie odwrócili się ode mnie ze względu na moje wakacyjne humory, że może prawdziwa przyczyna leżała w moim ojcu. – Rozumiem, że nasza bohaterka nie jest szczególnie bystra.

– Luna. // Tyle powiedział, zanim usiadłam koło niego na tej ławce – Ok, coś mi tu nie bangla. Mugolska koleżanka wołała na nią Lisa, ślizgoński kolega woła Luna. Wspomniałaś w poprzednim rozdziale, że Rosier nie musiał wypierać się nazwiska, bo to nie jego ojciec siedział w Azkabanie. Rozumiem z tego, że Luna/Lisa nazwisko musiała zmienić. Imię też? Ale przecież mieszka wciąż w tym samym domu, bo nic nie wspomniałaś o przeprowadzce. I żaden mugol się nie dziwił tej nagłej zmianie? Z międzywiersza wynika, że dziewczyny znały się jeszcze za życia seniora, więc zanim zmiana nazwiska stała się konieczna. Dlaczego w ogóle Arbanddel siedzi w Azkabanie, skoro prześladowanie mugoli jest na porządku dziennym i mało kto przeciw niemu aktywnie protestuje? A przynajmniej taki obraz sytuacje daje nam zachowanie Leah, a przede wszystkim zachowanie Gryfonów obserwujących katowanie koleżanki – bo dlaczego żaden z nich nie pobiegł po pomoc? To w końcu atakowanie innych ludzi jest normą społeczną w tym czasie, czy nie? Co da Lisie/Lunie zmiana nazwiska, jeśli w szkole wszyscy wiedzą, kim jest, a mugole i tak nie mają o tym pojęcia?

03

Znienawidzisz go za to, co robił, bo na tej wojnie zginęła twoja szkolna koleżanka? – Szkolna koleżanka? Czyje zdjęcie było w gazecie? Do tej pory byłam pewna, że tamtej bezimiennej dziewczyny z ulicy. Dopiero pod koniec rozdziału, w ostatnim zdaniu, dowiadujemy się, że jednak chodziło o Esterę.

Kiedy właściwie Luna wizytowała Narcyzę? Podczas roku szkolnego, jak to wynika z narracji? Przecież wtedy wszyscy byli skoszarowani w Hogwarcie. Podczas wakacji? Dobrze byłoby o tym wspomnieć.

04

Patrzyłam, jak rozsiada się wygodnie na ławce tuż obok mnie, jak wyciąga się i rozciąga tak zwinnie, że nie powstydziłby się tego nawet mój kot, może to wspólna cecha rzeczy rudych? – Ani kot, ani chłopak nie są rzeczami.

05

Nawet nie wiem, czy nie była to tylko jedna z wielu prób zabicia w sobie tego głosu, który był naprawdę, który brzmiał naprawdę i który został naprawdę. – Trochę za daleko poszłaś ww poetyckość i nie mam już pojęcia, o czym właściwie piszesz.

Ofiara po to żaden sport, tak potem wielokrotnie mówiła, sama to słyszałam, sama temu przytakiwałam. Ofiara przed jest najsmaczniejsza. – Przecinek po po. Oraz przed czym, po czym?

Wewnętrzną niespójność tej notki sponsoruje fakt, że miało być o jednym, a jak zwykle wyszło o czymś innym i zrobił się bałagan. A ja to chyba jestem ostatnią osobą na świecie, której by się chciało ten bałagan sprzątać. – Jeśli nie chce ci się sprzątać bałaganu, po co w ogóle zgłaszasz się do ocenialni?

06

czułam jego oddech na swojej skórze, czułam jego oddech na jego skórze – Wilkes chuchał sam na siebie? Jak mogła czuć oddech na CZYJEJŚ skórze?

Nie wiem, ile czasu zajęło Wilkesowi przekonanie Rosiera, że cała ta scena była tylko fatalnym porozumieniem – Nieporozumieniem.

nie musiałam już skradać się po własnylim domu i nie musiałam już bać się słońca – Własnym.

Ocena będzie ekstremalnie krótka, bo i opowiadanie nie poraża długością.

W opisie opowiadania piszesz, że tematem jest Luna i jej związek z Rosierem – co przyjęłam bez mrugnięcia okiem, bo po opowieściach o miłości kałamarnicy do zamku i Hagrida do Zgredka żaden możliwy pairing mnie już nie zdziwi. Niemniej okazuje się, że nie o Lunę Lovegood chodziło, a Lunę Arbanddel. Dlaczego użyłaś imienia postaci, która już istnieje w świecie HP? Oczywiście, wiele osób nosi takie same imiona, ale w potterlandzie rody magiczne stawiały raczej na oryginalność. Nie jest to błąd, raczej luźna uwaga. Zresztą, kto wie, może celowo dezinformujesz potencjalnych czytelników?

Ojciec Luny należy do starego, arystokratycznego rodu. O matce wiemy niewiele, tyle tylko, że nie pochodziła z właściwej rodziny. Domyślam się, że skoro ojciec Luny nie został wyklęty z kręgu znajomych i przyjaciół Blacków, oznacza to, że nie była mugolką ani nawet mugolakiem – pewnie należała do czystej krwi rodu niższych kręgów. To samo tyczy się teściowej, Elisabeth, zastanawiam się więc, dlaczego arystokratyczne środowisko nie kręciło nosem na wybory życiowe Arbanddelów. Dlaczego w ogóle Arbanddel mieszka pośród mugoli? Jeśli był śmierciożercą i podzielał poglądy Blacka, jeśli brał udział w znęcaniu się nad zwykłymi ludźmi, dlaczego pozwalał Lunie na zabawy z tamtą dziewczynką z ulicy? A skoro już przy tym jesteśmy, dlaczego Rosier, ze wszystkich ludzi, też zdecydował się na mieszkanie w mugolskiej dzielnicy? Zastanawiam się też, skąd ta mnogość kuzynek, skoro arystokracja miała zazwyczaj małą ilość dzieci. Bo raczej nie masz na myśli tego, że wszystkie wysokie rody są ze sobą spokrewnione, skoro wcześniej wyraźnie rozróżniałaś nazwiska progenitury znajdującej się na przyjęciu urodzinowym.

Główna bohaterka jest rozchwiana, chronicznie niewyspana, na granicy psychozy. Rozpaczliwie spragniona akceptacji, zaszczuta. Nie dziwi więc jej chwiejność, wpadanie w ramiona Wilkesa, ani chora, rozpaczliwa fascynacja Rosierem. I w zasadzie tylko jej słaby stan psychiczny tłumaczy scenę nagłego pocałunku, bo w normalnych warunkach uroda fizyczna Rosiera nie powinna mieć na Lunę aż takiego wpływu. Bo przecież piękne oczy to jedyne, co ją w nim przyciąga, dziewczyna nie ma pojęcia o jego poglądach i zainteresowaniach, co jasno widać w scenie znęcania się nad Gryfonką.

W jednym z komentarzy pytasz, jak i za co można lubić Lunę. Otóż można, właśnie za jej człowieczeństwo, za ludzkie odruchy. Jest ofiarą sytuacji, tonie w środowisku śmierciożerców, z którego nie ma już dla niej drogi ucieczki, ale nie przeszkadza jej to opłakiwać śmierci znajomych czy żywić sympatii do mugoli. Jej słabość psychiczna jest przekonująca, a ponieważ mało kto jest supermenem w prawdziwym życiu, jej wady pozwalają czytelnikom lepiej się z nią identyfikować. Oczywiście ty, jako że znasz już całą historię, możesz patrzeć na nią inaczej, ale my mamy na razie tylko sześć odcinków, a w nich Luna nie jest potworem.

Bardzo słabo wypadło tło, czyli koledzy Puchoni. Jak wspomniałam wyżej, wykazują się szokującym brakiem empatii, wpędzając Lunę w nieuzasadnione poczucie winy. Twojego ojca zabrano do najcięższego więzienia na świecie, a ty popadłaś w szok i być może ciężką depresję? Mam to w rzyci, strzelam focha, bo nie odpisujesz na moje listy z ploteczkami. Nie jestem pewna, czy takie potwory chciałaś zbudować. Nikt nie zaoferował Lunie prawdziwego wsparcia w tych trudnych dla niej chwilach, nikt poza kuzynką. Nijak się to ma do wcześniejszych opisów sugerujących, że jeśli nie przyjaźń, to z pewnością koleżeństwo łączyło dziewczęta dzielące jeden pokój. Mimo tego, podobał mi się opis Virginii wpatrującej się w Lunę z nienawiścią, to był dobry, mocny kawałek.

Z postaci drugoplanowych najbardziej podoba mi się Narcyza. Czytanie o jej dziecięcej radości i dorosłym strachu i poświęceniu budziło emocje, jest to bardzo zgrabnie poprowadzony wątek.

Wilkes jest na razie zarysowany bardzo słabiutko. Mam wrażenie, że sugerujesz jego uczucie do Luny, i to, że biedny Wilkes nie potrafi samodzielnie podjąć żadnej akcji, skrępowany dobrym wychowaniem i nieśmiałością. Średnio ta nieśmiałość pasuje mi do zdeklarowanego śmierciożercy.

O Rosierze wiemy też malutko, ale już zaczyna się rysować rasowy psychopata. Wiemy, że obdarzony był urokiem osobistym i urodą oraz że uczucia innych osób nie zaprzątały jego myśli. Z komentarzy bohaterki wynika, że ich związek był patologiczny i jednostronny.

Jest też Leah, z pozoru cicha i opanowana, lecz de facto ledwo kontrolująca swoje szaleństwo i swoją agresję. Dziwię się, że scena napaści na Gryfonkę nie doczekała się odpowiedzi ze strony ciała pedagogicznego. Jasne, czasy były takie, że obsesja czystej krwi podnosiła głowę coraz wyżej, ale myślę, że tak otwarte zachowanie nie przeszłoby bez echa. Ocalona Gryfonka nie miała żadnego powodu, by milczeć po zdarzeniu, nie wspominając o świadkach. A gdyby Luna nie stanęła w jej obronie, to co, Leah by ją zamordowała na szkolnym korytarzu? Jasne, psychopatka jest do tego zdolna, ale wyobrażasz sobie, że nie trafiłaby po tym prosto do Azkabanu? Dziwi w tym kontekście, że Rosier nie próbował jej powstrzymać na równi z Luną – chyba że również chciał się pozbyć koleżanki. Tylko że to z kolei ma się nijak do opisywanej wcześniej tendencji czystokrwistych do trzymania się razem.

Jest melodramatycznie, ale w granicach rozsądku i strawności. Nie popadłaś w mniszkowatość ani w przesadny angst. Opowiadanie czyta się płynne i bezboleśnie; od strony językowej nie mam ci nic do zarzucenia. Jeśli zaś o prowadzenie historii idzie, odnoszę wrażenie, że zapominasz czasem, że wiesz więcej niż czytelnik i zapominasz podrzucić mu wskazówki, które pozwoliłyby odnaleźć się w przedstawionym świecie – jak choćby podczas sceny ze zdjęciem w gazecie. Trudno jest się przejąć losami kogoś, kogo nie znamy, nie wiemy, jakie są relacje łączące anonima z bohaterką, ani co właściwie się stało. Moim zdaniem powinnaś nieco wcześniej wyjawić , że to o Esterę chodziło, tak, by czytelnik mógł poczuć jakieś emocje. Podobny problem pojawia się już w pierwszym rozdziale – z opisu bloga dowiaduję się, że chodzi o Lunę, zakładam, że o Lunę Lovegood, po czym czytam rozdział i próbuję jakoś posklejać te informacje – wcześnie i tragicznie zmarła matka niby się zgadza, ale już nijak nie pasują do obrazka herbatki u Blacków. Nie wiem, kim jest główna bohaterka, czy opisujesz kogoś z kanonu, czy też wymyśloną postać – tego ostatniego dowiaduję się dopiero, gdy pada jej nazwisko.

Niewątpliwą zaletą opowiadania jest jego tematyka, podoba mi się, że chcesz pokazać drugą stronę medalu, śmierciożerców jako ludzi, a nie jako jednowymiarowe roboty do zabijania. Jasne, są przerażający, okrutni, ale też smutni i złamani, ludzcy po prostu.

Fajnie też, że na dom Luny wybrałaś Hufflepuff, bo jest on często pomijany w fanfikach i przyda mu się nieco światła. Nawet jeśli ukazujesz go jako dom odrzutków, dla których nigdzie indziej nie było miejsca, ma to sens.

Jak na potterowego fika jest nieźle, ale jak na opowiadanie, które przepisujesz i dopieszczasz od ponad dziesięciu lat, cóż. Po takim wprowadzeniu oczekiwałam dopracowanego do najmniejszych szczegółów majstersztyku. Nie widać tego niesamowitego nakładu czasu włożonego w ten tekst. Nawet jeśli patrzeć na niego jak na zwykłe opowiadanie, pisane na bieżąco, brakuje tego ostatecznego elementu przyciągającego uwagę i wyróżniającego twoje opowiadanie spośród setek innych.  

Cztery.