0050. glosne-szepty.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Głośne szepty

Przedwieczna: Deneve

  

Rozdział 1:

Nie, żebym bardzo tego pragnął

W konstrukcji „nie żebym…” nie stawiamy przecinka.

A co właściwie stało się z Tiną? Moją uroczą mamuśką, to znaczy. Otóż umarła.

Wiemy to, bohater-narrator wspomina o tym wcześniej.

Ale, jako człowiek z natury szczery, wspomnę jedynie o pięknym poranku

Przecinki w zaznaczonych miejscach (wtrącenie).

Rozdział 2:

Spostrzegłszy jej urodę, zielone oczy i drogie ubrania, odchrząknąłem

Przecinek, bo imiesłów zakończony na „-łszy” (więcej: TUTAJ w punkcie drugim).

Oczywiście Ruda nie miała tysiąca kolczyków, tatuaży i nie nosiła się jak świrnięta gotka, ale za upór i opryskliwość można je było obrzucić kwiatami. 

Czekaj, nie nadążam. To, że była zła, bo ktoś zwinął jej sprzed nosa paczkę chrupek, za którą miała zaraz zapłacić, to upór i opryskliwość? Bo jakiś koleś chciał odebrać jej wcześniej chrupki, po które ona sięgnęła pierwsza i odmówiła? Nie, chyba nie. (co ma upór i opryskliwość do definicji gotki?)

W końcu nigdy nie wiadomo, gdzie wcześniej się znajdowały, skoro miały takiego właściciela

Skoro wcześniej piszesz o jednej ręce, to „nie wiadomo, gdzie się znajdowała”.

Chcecie powiedzieć, że ta ruda istota weszła do mojego sklepu, buszowała między moimi zapleśniałymi pułkami, ukradła moje kaloryczne chipsy, zmyła się, a teraz śmiała jeszcze udawać oburzoną?

Po lekturze zaledwie dwóch rozdziałów, jedyne, co mogę stwierdzić, to fakt, że opowiadanie w ogóle mi się nie podoba. Generalnie jest całkiem poprawnie napisane, jakieś drobne błędy w stylu braku przecinka tak naprawdę nie rzucają się w oczy. Razi mnie natomiast to, że główny bohater na siłę stara się być fajny. Wszystkie te wstawki o jego pseudoświetności są jedynie niepotrzebnymi, irytującymi zapychaczami i tak krótkich rozdziałów.

Twój bohater, który (jak zakładam) miał być super, posiadać ripostę na każdą okazję, w rzeczywistości jest głupim, chamskim bucem, wszyscy są głupi, jedynie on inteligentny, a w ogóle to angst i hejt na cały świat – wnioskując po tym, co przeczytałam do tej pory. Ma mentalność trzynastolatka, który, gdy jest głodny, idzie do sklepu po paczkę chipsów. Dziewczyno, ten chłopak ma 21 lat! Nawet jeśli wychował się bez matki, powinien jako-tako kontaktować z rzeczywistością i wiedzieć, że na obiad warto zjeść co innego – ktoś, kto jest faktycznie głodny za chrupkami raczej się nie obejrzy.

Skoro jesteśmy już przy wieku i, o czym wspominasz wcześniej w opowiadaniu, braku pieniędzy na koncie głównego bohatera… rozumiem, że pracą się nie skalał?

Rozdział 3:

szlajał się po klubach w dzień w dzień

„Dzień w dzień”.

Stan zamrugał powiekami, 

No przecież, że nie uszami, co?

Dłuższa chwilę skakał

Dłuższą.

o czym machnął ręką, jakbym był jego sługą

Przecinek.

Przy scenie „kupowania herbaty” (nazwijmy ją umownie w ten sposób, dobrze?) opuściłam Internety i wyszłam na balkon, żeby ochłonąć. Nigdy nie czytałam czegoś tak głupiego. Kolesiowi nie chce się wstać, więc proponuje głównemu bohaterowi forsę za zrobienie herbaty, kolejno, UWAGA, dziesięć, dwadzieścia, dwadzieścia pięć, pięćdziesiąt, aż wreszcie sto dolarów. Sto. Dolarów. Za herbatę. Sto. Proszę, wyobraź sobie absurdalność tej sytuacji.

Wreszcie, gdy nasz cudowny chłopiec zdecydował się na zaparzenie herbatki, mamy piękną scenkę rodzajową poszukiwania torebeczki do zalania jej wrzątkiem. O, proszę:

No bo skąd, na litość, miałem wiedzieć, że herbata jest w skrzynce na herbatę? Skąd w ogóle miałem wiedzieć, że istnieje coś takiego jak skrzynka na herbatę?

I już po tym cytacie zaczynam naprawdę poważnie zastanawiać się, czy to opowiadanie aby na pewno nie jest prowokacją. Nie mam zielonego pojęcia, w jakim celu robisz z bohatera takiego kretyna. Coś podszeptuje mi, że miało to być takie fajne i w ogóle świetne… tylko że nie. Nie jest, poważnie.

Stan miał to szczęście, że zakupił jakiś nowoczesny czajnik, co znaczyło, że nie musiałem czekać, aż ta czarodziejska maszyna zrobi swoje i zagotuje wodę.

No nie, pewnie. Wcisnął guzik i *poof!* wrzątek gotowy.

Odskakując na moment od tematyki opowiadania. Dialogi zapisujesz raczej poprawnie, jednak wprowadzasz je dywizami, ewentualnie edytor tekstu czasem poprawi ci coś na półpauzę (i właśnie z nimi, to jest: – lub z pauzami: —, wypadałoby się zapoznać).

Bohaterowie udają się do super wypasionej restauracji i zamawiają pieczonego kurczaka z ziemniakami w serze, seems legit. Plus cola. Bo ona musi być koniecznie. Dalej główny bohater wpada w toalecie na koleżankę poznaną w sklepie. Wpada na nią w toalecie – czy w tej super mega świetnej i w ogóle WOW restauracji nie ma podziału na łazienki dla kobiet i mężczyzn?

Rozdział 4:

Trochę brakuje mi słów, żeby skomentować ten rozdział, ale spróbuję. Po prostu nie wyobrażam sobie, jak główny bohater mógł nie zauważyć, że Katie go rozbiera? Dobra, ja rozumiem, że się odcinał od rzeczywistości, czy coś. Ale w takich chwilach? I jeszcze to święte oburzenie, gdy w końcu ostatecznie zorientował się, co dzieje się dookoła niego. Po prostu szok.

Nie wiem, co mam ci powiedzieć o imprezie na parkingu. Rozumiem, że nikt po policję nie zadzwoni, więc prawie wszyscy będą zachlewać się i ćpać na otwartej przestrzeni w najlepsze. Super. Bardzo to realne.

Zrobił krok, zamachnął się i uderzył Jacka w nos z taką siłą, że tego odrzuciło dobry metr do tyłu.

A ten koleś nie wyglądał przypadkiem tak?

Rozdział 5:

Mam takie strrrraszne nieodparte wrażenie, że główny bohater i „Ruda” w końcu zostaną trulovami. Zbyt często na siebie wpadają i za bardzo się nienawidzą, żeby później nie paść sobie w ramiona. Mam nadzieję, że się mylę, czas pokaże.

Rozdział 6:

Trochę zastanawia mnie to, kto kupuje jedzenie, skoro młody nie ma kasy, a ojciec jest alkoholikiem na każdym kroku próbującym zabić syna.

Ruda obserwowała mnie oczami bazyliszka

Pożyczyła te oczy od bazyliszka? Można kogoś obserwować wzrokiem bazyliszka, jak już.

 Wskazał na mnie, na co wydąłem wargi i zrobiłem minę. 

Lądową? Zażenowaną? Wściekłą? Przeciwpiechotną?

Masz skłonności do autodestrukcji, nie myśl, że nie zauważyłam. 

Mówi to bohaterka, która ćpa, a jej chłopak jest dilerem. Słodko to brzmi w jej ustach, serio.

Zastanawia mnie, skąd Rose wiedziała, że Sickley jest u Blacka? Telepatia? Do nikogo przecież w międzyczasie nie dzwoniła, więc nikt raczej nie mógł jej tego powiedzieć. I nie wiem, skoro już dowiedziała się, że nasz bohater znajduje się u swojego „sąsiada”, to nie mogła powiedzieć o tym Stanowi, żeby sam się do niego pofatygował…?

Generujesz też bardzo dużo powtórzeń, głównie to wszystkie odmiany „być”. Powtarzasz też imiona bohaterów, choć, całe szczęście, jedynie Rudą opisujesz na podstawie koloru włosów.

Rozdział 7:

Bawi mnie też twój bohater, którego kreujesz na takiego twardziela i w ogóle. W rzeczywistości jest niczym więcej niż męska odmianą Mary Sue. Każdy rozdział jest pełen jego angstu, wściekłości i nienawiści do świata. Pracą się nie skala, bo po co, w końcu łatwiej wyciągnąć forsę od Stana i wziąć udział w walkach ulicznych.

W rozdziale siódmym szaleje ci też czas. Skoro opowiadanie piszesz w czasie przeszłym, to niech tak zostanie, nie mieszaj go z teraźniejszym.

Nie byłem w szpitalu odkąd zmarła moja matka i do tej pory unikałem ich jak zarazy. Złamana ręka, wybity ząb, zatrucia, uczulenia – nic nie mogło mnie zmusić, bym postawił nogę w tym białym burdelu. Nigdy. 

Rękę nastawił sobie sam, zęba przypiłował/wyrwał, z ciężkiego zatrucia leczył się herbatką i sucharkami, a uczulenia ignorował. No jasne.

Rozdział 8:

Czytając dialogi twoich bohaterów, czuję się, jakbym przyglądała się kłótni małych dzieci. W dodatku powód, dla którego Rose czepia się Stana… bo być może jest w ciąży. Nie rozumiem tego przeświadczenia o tym, że skoro kobieta spodziewa się dziecka, to na pewno będzie marudna i to w aż tak przerysowanym stopniu jak w tym tekście.

Próbujesz opisać sytuację człowieka, który stracił matkę, a jego ojciec stacza (stoczył?) się na dno. Chłopak obraca się w nieciekawym towarzystwie (dilerzy i narkomani), jak sama zauważyłaś (no dobrze, Rose zauważyła), ma skłonności autodestrukcyjne.

Miało być poważnie – wyszło śmiesznie (ale nie śmiesznie-zabawnie, tylko śmiesznie-kiepsko). Poważny diler zachowuje się jak małe dziecko, dla kaprysu wymachuje pistoletem na wszystkie strony, celując przy tym w swojego najlepszego przyjaciela, by później wykonać sto telefonów, żeby go przeprosić. Sam Jace na swoje utrzymanie „zarabia”, żebrząc pieniądze od Stana lub, ewentualnie, biorąc udział w walkach ulicznych. Pracą się nie skala, bo po co. Nie mówię już o studiach, skoro rzucił naukę. Oczywiście jest jeszcze Ruda, która na naszego głównego bohatera wpada z taką częstotliwością, że to po prostu musi skończyć się jedyną-słuszną-miłością. Żeby było zabawniej, Ruda, jako jedyna chyba, nie daje się nabrać na kłamstwa Jace’a i również jako jedyna nie uważa go za kogoś, kto jest w porządku. Tym niemniej imperatyw opkowy sprawia, że gdy Sickley wraca z bijatyki zakrwawiony i posiniaczony, wpadają na siebie i cudowna Ruda zaczyna się przejmować jego stanem.

Rozdział 9:

Całe życie twoich bohaterów toczy się wokół imprez, najpierw ta na parkingu, teraz u Marie (zresztą sama Vicky wspomina, że to już druga impreza w tygodniu, jaką tamta dziewczyna urządza). Skoro nikt tam nie pracuje (nie licząc Stana, który rozprowadza prochy), to skąd mają forsę na wieczne imprezowanie? (żeby było ciekawiej – Marie ma 17 lat… no błagam!)

W ogóle przeraża mnie to, ile nienawiści znajduje się w Jace’u. Wszyscy są głupi, wszyscy są gorsi, każda impreza jest do bani (skoro tak, to po co na nie jeździ?!), a jedyne, co potrafi robić, to narzekać.

Przewróciłem oczami i oparłem się o maskę jego samochodu, częstując się papierosami Stana. 

Zaraz… Jeszcze przed chwilą na kolanach Sickleya siedziała jakaś dziewczyna, znajdowali się w salonie, okej, wspomniałaś, że dziewczyna (Bella) sobie poszła, ale… teleportowali się na zewnątrz, czy jak?

Jakby Bóg mógłby płakać ze śmiechu

Jeśli „jakby” to dalej „mógł”, jeśli „mógłby” to wcześniej „jak” (Jakby Bóg mógł płakać…/Jak Bóg mógłby płakać…).

Rozdział 10:

Zakładam, że policja w świecie wykreowanym przez ciebie po prostu nie istnieje. Dzieciaki urządzają mega głośne imprezy na parkingach, w ogrodach, domach, gdziekolwiek – nikt się tym nie interesuje, nawet sąsiedzi.

Jace, o którym wiemy, że podczas imprezy zdążył wypić co najmniej około pięć piw, później, jak gdyby nigdy nic wsiada za kółko samochodu Stana i prowadzi. Serio? Ja wiem, że to wielki gangsterski świat i w ogóle są tak bardzo wyjęci spod prawa, że och!, ale naprawdę nikt nie interesuje się tą całą gówniarzerią?

Odzywki i w ogóle narracja Sickleya w założeniu miała być pewnie śmieszna. Nie jest, co więcej, jest żałosna i wręcz… gimbusiarska? (wybacz, zabrakło mi bardziej inteligentnego słowa). Sposób w jaki piszesz, nie jest zabawny. Miałam nadzieję, że z czasem twoja pisanina poprawi się choć w niewielkim stopniu, ale tak się nie stało. Stoisz w miejscu lub uparcie trzymasz się tego samego poziomu, bo sądzisz, że tak jest dobrze.

Nie dość, że narracja pod względem sposobu jej prowadzenia leży, to jeszcze za bardzo popłynęłaś, opierając się na nieszczęsnym narratorze w pierwszej osobie. Wiemy tylko, że Jace jest wiecznie niezadowolony, a wszyscy są gorsi, głupsi itp. (powtarzam się, przepraszam), ale tak naprawdę nie ukazujesz nam realnego obrazu innych postaci. Równie dobrze mogłabyś wprowadzić jeszcze setkę postaci, a i tak każdy byłby taki sam. Każdy zostałby opisany wyłącznie z perspektywy Sickleya i sprowadzony do kilku niezbyt przyjemnych epitetów.

Z drugiej strony, jeśli już na siłę mam wyciągać informacje o wszystkich tych ludziach, to i tak ich sytuacja nie wygląda lepiej. Faktycznie każdy wydaje się być w pewnym sensie taki sam – czy bogaty, czy biedny, nie radzi sobie w życiu, które oscyluje wyłącznie wokół imprez, chlania, ćpania i palenia; nikt chyba nie pracuje, ale każdy ma kasę (nawet siedemnastolatki organizujące imprezy dwa razy w tygodniu – gdzie są rodzice, opiekunowie, dziadkowie, wujostwo, ktokolwiek?).

Jeszcze bardziej ciekawi mnie to, że kiedy Jace został dźgnięty nożem, krew lała się strumieniami, a to pozwala mi myśleć, że rana nadawała się do szycia. Gdzie tam, przyłożył ręcznik, opatulił skaleczenie kilkoma chusteczkami higienicznymi i poszedł imprezować dalej. Żeby było zabawniej, na drugi dzień wybiera się ze Stanem do restauracji i zraniona ręka wydaje się być jedynie wspomnieniem, choć wcześniej jej właściciel niemal się wykrwawiał.

- Apropo znajdywania

à propos.

Musimy wpaść do takiego jednego, Will’a.

Punkt 11.

Rozdział 11:

Nie bardzo rozumiem, po co sporą część dialogów zapisałaś w tym rozdziale caps lockiem. Emocji targających bohaterami nie trzeba przedstawiać w ten sposób. Jeśli stworzyłabyś umiejętnie tego typu dyskusje, mogłabyś posłużyć się zaledwie jednym.

rozpowie o nas innym Pączkom, a nawet i Panią Pączkiniom

Skoro w liczbie mnogiej to pewnie „paniom”…

  - O nie – powiedziałem, widząc jak sięga do kieszeni.

– Nie pozwolę…       

Ale on już zdążył skuć moje ręce kajdankami.       

Tak, właśnie.   

Zostałem skuty kajdankami. 

 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Te emocje.

Nawet nie wiem, jak powinnam skomentować to, że wszyscy trafili do aresztu przez naćpanego Stana. Oczywiście nikt nic z tym nie zrobił i wystarczyło, by Rose wpłaciła za całą czwórkę kasę. Borze zielony, serio? Nikt nie postanowił sprawdzić w jakikolwiek sposób trzeźwości Stana? Cały czas opiekował się nim wyłącznie jeden policjant, którego udało się im przekupić? Nikt inny całej tej sytuacji nie widział?

Rozdział 12:

To była katorga. W takich chwilach naprawdę żałowałem, że nie mam pracy albo nie chodzę do szkoły, bo puste dni to najgorsze, co mnie spotkało. Człowiek idzie się zabić z nudów i serio, skoro tak wygląda moje życie teraz, ciekawe co będzie, kiedy przejdę na emeryturę i będzie mi brakowało nie tylko chęci, ale i sił.

Nie chcę cię zasmucić, ale Jace raczej nie będzie mógł przejść na emeryturę, skoro… nie ma pracy. A, jeszcze przecinek po „ciekawe” ci zjadło.

Momentami zastanawiam się, po co Jace ciągle spotyka się z Katie. Sam mówi, że nawet jej nie lubi, nie zależy mu na niej, w ogóle dziewczyna go nudzi. Jest jakimś masochistą, czy jak? Poza tym trudno mi uwierzyć w fakt, że ta laska jest aż tak tępa (bo inaczej nie można jej nazwać). Nie widzi się z Sickleyem przez dwa tygodnie, a gdy się spotykają, wszystko jest w porządku. Może nią pomiatać, opuszczać, a ona i tak zawsze go przygarnie.

Ponadto niepotrzebnie ciągle powtarzasz te same informacje. Za każdym razem, gdy Jace spotyka Katie, wspominasz o tym, jak bardzo dziewczyna go nudzi, jak bardzo jemu nie zależy, jak bardzo to, jak bardzo tamto… Po co? Raz wystarczy. Ewentualnie dwa, ale nie dziesięć. I jeszcze te rozważania Sickleya, czy są, czy też nie, razem. No na litość… wprost zabiło mnie stwierdzenie:

Byliśmy czy nie byliśmy, co mnie to obchodziło.

Tak samo bohater wciąż i wciąż wyłącza się i rozpisujesz nam elaboraty o tym, jak to „był, ale nie było go tam wcale”.

Rozdział 13:

Nie rozumiem, jakim cudem Jace może obwiniać Stana o to, że wyjechał? Skoro nie ma czego wrzucić do gara, to, cholera, dlaczego nie ruszy się i nie zarobi na żarcie? Niech już nawet idzie na te śmieszne uliczne walki i tam zarobi trochę grosza, bo jak nie, to zaraz bohater padnie ci z głodu, czekając, aż Stan wróci i go nakarmi. No błagam.

Strasznie przewidywalne jest to, że Emma jest oparciem dla Jace’a w chwili, gdy ojciec skatował go niemal na śmierć. Poważnie, nie spodziewałam się nikogo innego.

Rozdział 14:

3/4 tego rozdziału to dialog. Zaskoczyło mnie to bardzo, ale nie powiem, że w pozytywnym sensie. Bo twoje dialogi są raczej nienaturalne, biorąc pod uwagę to, że Jace wydaje się mieć wahania nastrojów, raz się na Rudą wydziera, raz w ogóle nie chce z nią rozmawiać, a teraz zwierza się jej, jak najlepszej przyjaciółce. W dodatku, żeby było śmieszniej, Emma wcale go nie zna, ale zaprasza całego brudnego i zakrwawionego do pustego mieszkania babci i dziadka.

Zastanawia mnie też lekkomyślność Emmy. Sprzecza się z Sickleyem, by w końcu zdecydować się na samotną podróż w kierunku samochodu. Oczywiście zostaje zaczepiona przez kilku osiedlowych meneli, ale ostatecznie żaden z nich nic jej nie robi. Chociaż skończyło się na słowach, Ruda powinna chyba mieć na tyle oleju w głowie, by wyobrazić sobie, co mogło się stać?

Nie rozumiem też, w jaki sposób ta dziewczyna była wychowywana – nawet jeśli pod tzw. Kloszem, czy nie powinna zdawać sobie sprawy z tego, że na świecie są miejsca naprawdę patologiczne? Chodzi mi o moment, w którym dziwi się bezpańskim psom i z niesmakiem marszczy nosek na widok blokowych obszczymurków. Nawet jeśli faktycznie żyje w idealnej wręcz rodzinie, to nie wierzę w to, że nigdy, nawet w telewizji, nie widziała czegoś, co zahacza chociaż o skrajną biedotę.

Rozdział 15:

Zawyłam z żalu po przeczytaniu tego rozdziału. Zdążyłam oswoić się z tym, że Emma to zupełnie inny świat dla Sickleya, bo jest bogata i w ogóle, ale z tymi służącymi to chyba trochę przesada. Ponadto Emma od pewnego czasu obraca się w towarzystwie ćpunów, dilerów i w ogóle marginesu społecznego, a w głęboki szok wprawia ją jedzenie zapiekanki palcami?!

Nie chcę ci niczego z góry narzucać, ale byłoby naprawdę fajnie, gdybyś zdecydowała się na konkretną długość (lub zbliżoną) dla wszystkich rozdziałów. Skakanie od trzech do pięciu stron fajne nie jest.

Rozdział 16:

Końcówka tego rozdziału była zdecydowanie lepsza. W końcu ukazałaś jakieś realne uczucia bohatera, a nie tylko jego nienawiść do wszystkiego i wszystkich, chociaż fakt, nadal zwracał uwagę na „pedalskie” piosenki w samochodzie Stana. Na szczęście sama scena powrotu do domu i przebywania w pokoju matki była zdecydowanie lepsza od poprzednich.

Rozdział 17:

Jak już na samym początku stwierdziłam, dało się przewidzieć to, że Emma i Jace będą razem, za bardzo się nie znosili. Oczywiście teraz Sickley jest zazdrosny o dziewczynę, bo jakżeby inaczej. Na sto procent wmówi też sobie, że nic go to nie obchodzi, ale koniec końców wszystko i tak skończy się piękną miłością.

Potwierdzają się jedynie moje wcześniejsze przypuszczenia. Jakby tego było mało – Jace ratuje Emmę przed gwałtem. Takie to wspaniałe, że bogata dziewczyna ruszyła jego zatwardziałe serce, och! A tak naprawdę: nie, to bardzo sztampowe i utarte, gdy laska robi z maczo swojego słodkopierdzącego chłoptasia…

Rozdział 18:

Wyglądał na zdumionego, bo nie użyłem szczerego „proszę” chyba ani razu od dziesięciu lat. 

Kilka rozdziałów temu błagał o jedzenie, używając dokładnie tego słowa.

Zastanawia mnie też, czy Jace, biorąc ze sobą Emmę do swojego pokoju, zostawił imprezę we własnym mieszkaniu samopas? Przecież wszyscy zapewne zdążyli zdemolować mu pół salonu, o jakże świętym pokoju matki, łazience itp. nie wspominając.

Styl niestety masz prosty, wręcz prostacki. Niby to narracja pierwszoosobowa i widzimy wszystkie myśli Jace’a, ale jeśli faktycznie właśnie to znajduje się w jego głowie, to równie dobrze mogłoby to być powietrze. Jeszcze nigdy nie czytałam opowiadania, gdzie główny bohater byłby tak „pusty”, a zarazem wypełniony jedynie negatywnymi emocjami. Oczywiście, co bardzo łatwo było przewidzieć, pojawiła się ONA, by wywrócić jego chory świat do góry nogami.

Rozdział 19:

Umarłam, gdy Emma tłumaczyła, że chodzi do łóżka z każdym swoim nowym chłopakiem nawet po krótkiej znajomości, bo uważa to za przejaw swojego uczucia do nich. Nie, to, że niektórzy (jak mówi o tym sama dziewczyna) robią takie rzeczy po kilku miesiącach znajomości, nie znaczy, że jak Emma zrobi to po dwóch dniach, to okaże w ten sposób swoją wielką miłość, serio. I jeszcze to jej święte oburzenie, gdy Jace jej to wypomina. Może mówił nieprawdę…?

Rozdział 20:

„Coby” piszemy łącznie.

Cała historia jest nieprawdopodobna. Trochę męczył mnie ten „serial”, gdy Emma i Jace ciągle się kłócili, a potem znowu ze sobą rozmawiali, jakby nigdy nic. I zakładam, że ten nudny i męczący serial będzie trwał co najmniej jeszcze kilka rozdziałów.

W skrócie:

– dużo, dużo powtórzeń (głównie wszelkie odmiany „być”, powtórki imion bohaterów, słownictwo masz bardzo ubogie w spójniki i często powtarzasz te same, ponadto zaimki);

– monotematyczność (wciąż i wciąż powtarzasz te same myśli, np. Jace, który ciągle rozczula się nad „debilizmem” Stana);

– pustynia uczuciowa (wybacz nazwę, ale zaledwie w jednym rozdziale naprawdę nieźle wyszło ci opisanie uczuć Sickleya, który stracił przecież matkę i powinien w starciach z ojcem jakkolwiek reagować, nie dając się przy tym okładać po całym ciele za każdym razem);

– dywiz to nie pauza;

– oderwanie od rzeczywistości (naprawdę, ona po prostu u ciebie nie istnieje, dzieciaki urządzają co chwilę imprezy, chociaż nie mają żadnego źródła utrzymania, diler w ogóle nie rozprowadza prochów, za to sam często potrafi się nimi naćpać, mimo to ma pełno forsy, ponadto sytuacja, w której policja zatrzymała Stana prowadzącego pojazd pod wpływem i po prostu po wpłaceniu kaucji puściła go wolno… nawet nie skomentuję, co jeszcze… Sickley zostaje dźgnięty nożem, prawie się wykrwawia, ale z pomocą chusteczek higienicznych na drugi dzień nic już mu nie dolega);

– bardzo, bardzo kiepski styl pisania, powiedziałabym, że wręcz gimbusiarski (naprawdę brakuje mi określenia);

– ubogie słownictwo;

– strasznie przewidywalna fabuła (w skrócie: chłopak z problemami, zły i w ogóle angstujący, poznaje dziewczynę, która go z tego wyciąga);

– jesteś niekonsekwentna w swoich działaniach (najpierw piszesz, że Jace o coś błaga, a później, że nie prosił o nic od dziesięciu lat);

Róże rzeczy czytałam w swojej ocenkokarierze, ale jeszcze nic wcześniej tak bardzo mnie nie zmęczyło. Uważam, że powinnaś pójść zupełnie w innym kierunku, ponieważ narracja pierwszoosobowa zbuntowanego młodzieńca zwyczajnie ci nie wychodzi. Brzmi bardzo sztucznie i ubogo. Może powinnaś spróbować sił, pisząc w trzeciej osobie? Może powinnaś przemyśleć, czy ktoś w wieku i sytuacji Jace'a zachowywałby się i myślał w taki, a nie inny sposób (bo na tę chwilę nie potrafię pogodzić się z tym, że ktoś naprawdę może działać tak, jak to opisujesz)?

Nie czuj się skreślona przez tę ocenę. Opowiadanie jest złe głównie przez narrację, jaką prowadzisz (ma też trochę luk w fabule i czasem urywa mu od rzeczywistości, ale to mniejszy problem). Myślę, że gdybyś nad tym popracowała, to spokojnie dostałabyś trójkę. Dziś jednak wystawiam jeden.