0048. edukacja-anny.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Edukacja Anny

Przedwieczne: Gayaruthiel&Leleth

Zauroczenie

Ławki znały natomiast historię całego budynku. – Rozumiem, że budynek miał mniej niż sto lat?

Każda z nich nosiła znamiona świadczące o tożsamości minionego użytkownika. – A w zasadzie dużo mniej, około trzech lat ma ten budynek, skoro użytkownik był tylko jeden.

popękana nieco tablica kredowa – Tablica zrobiona z kredy?

Klamka ledwo dychająca w drzwiach – A gdyby nie była w drzwiach, oddychałaby całkiem sprawnie?

Czułam klasyczne motylki w żołądku i całe morze rozdętej przyjemności w moim podbrzuszu wirującej w rytmie falującego powietrza – Falujące powietrze w podbrzuszu. Czy to opowiadanie jest prowokacją?

Czułam klasyczne motylki w żołądku i całe morze rozdętej przyjemności w moim podbrzuszu wirującej w rytmie falującego powietrza.Jego feromony atakowały moje ciało i rozbrzmiewały weń jak wybuchające bomby atomowe. Czułam się dewastowana od wewnątrz biochemią własnego, nieznośnego organizmu.Żywy ogień wybuchnął w mojej klatce piersiowej – Detektory nadmiernej egzaltacji zaczęły popiskiwać niepokojąco.

Był męski, ale zadbany. – Bo prawdziwy mężczyzna wonieje niesprzątaną od pół roku oborą?

Z pewnością znał swoją wartość gdyż biła od niego ogromna pewność siebie. Rozdając plany lekcji udawał, że traktuje nas jak przyszłe numerki na liście bądź PESELe na kartach od matur – Był pewny siebie, bo traktował uczniów przedmiotowo?

Oczywiście tak myśli każda zadłużona młoda dziewczyna – Okej, to NIE MOŻE być pisane na poważnie. A przynajmniej nie przez studentkę przygotowującą się do roli nauczyciela. PS – słowo, o którym myślisz, to zadurzona.

urodzę mu setkę dzieci – Aaa… Um… Na pewno.

Miłość zakazana, ale czy gorsza od innych? Czy fakt, że nie dałam rady znaleźć szczęścia u boku rówieśnika powoduje, że jestem dziwadłem? Dlaczego ludzie widzą drzazgę w cudzym oku, a we własnym belki nie dostrzegają? Prawdopodobnie dlatego, że owa belka przesłania im ich własne przewinienia i błędy. – Aha. Nie ma jak robienie psychoanalizy obcych ludzi, którzy najprawdopodobniej nie są nawet świadomi istnienia dylematów i dramatów naszej bohaterki, na podstawie… w zasadzie nie wiadomo, na jakiej podstawie.

Zatapiamy się w szarym tłumie korytarzy, spoglądamy na zmęczonym i wypalonych nauczycieli. Straszny widok. Jak ich traktować? Wszak też są ludźmi – Nie, poważnie? Nie zamieniają się w ogry po trzydziestce? Zostać nauczycielem to jak dostać wyrok, najwyraźniej.

Jednakże ambicje i plany osoby szalenie zakochanej są odwrotnie proporcjonalne do uprzejmości otaczającego ją świata. – Tak? Prawda objawiona wzięta z czterech liter.

Mawia się w dodatku, iż nie da się pokochać kogoś, kogo nie znamy. Nie jest tak do końca. Szczególnie, kiedy nie wiemy jeszcze, czy jest to miłość, czy obranie sobie nauczyciela na autorytet i przewodnika życiowego. Kim dla nas jest taki ktoś? Pragnieniem milczącym? Mistrzem w swej dziedzinie? Dodatkowym rodzicem? Przyjacielem? – WHUT. Topię się w tej „głębi”.

Artur

Dotarło to do mnie, gdy kazał nam postawić karteczki z naszymi imionami, a on postąpił podobnie. Już drugą dobę nie docierało do mnie nic, co miał do powiedzenia – a) powtórzenie b) i tak dwie doby ciurkiem siedzi w tej ławce, w tej szkole?

Skupiałam się głównie na tym, aby jak najdokładniej wyobrazić sobie Jego bez tego, co miał na sobie. Jego oczy były koloru głębokiego, czekoladowego brązu. – Powtórzenie. Pierwszy zaimek po pierwsze nie powinien być pisany dużą literą, po drugie powinien brzmieć go.

Niestety owy urok osobisty bardzo mnie onieśmielał – Ów.

Nie ma chyba nic bardziej poniżającego niż dezaprobata miłosna – Dezaprobata miłosna, czyli brak aprobaty, który jest pełen miłości. Chyba jednak nie o to ci chodziło.

Był mistrzem ironii. Doskonałym szydercą i z wielką lubością demonstrował swą władzę despotyczną w klasie. – A skąd ona może to wiedzieć, skoro go nie słucha i ledwie udało jej się przyswoić jego imię?

Nigdy nie chadzał z uczniami na układy – A Anna wie, co ten człowiek robi nigdy lub zawsze, po zaledwie dwóch dniach znajomości. Aha.

Drgania powietrza wywołane przez jego struny głosowe pieściły przyjemnie moje bębenki słuchowe. – Bo napisać, że miał miły tembr głosu to jak cofnąć się do malunków naskalnych, nie?

Jednakże przemówił niczym duce na wiecu politycznym. To zwykłe zapytanie, ale wypowiedziane tonem godnym samego fuhrera. – Znaczy, wysokim, piskliwym i pełnym przesadnej ekscytacji? Miodzio. A może to znaczy, że krzyczał, parskał i pluł, trzymając jedną rękę opartą na biodrze, a drugą wymachiwał? W dodatku powinnaś oba te słowa napisać dużą literą. Frapuje mnie też nieco uwielbienie dla dyktatorów objawiające się w tym fragmencie. Hitler i Mussolini byli cool?

o obrzydliwie pooranej cerze niczym Księżyc w szczytowej fazie ataków meteorytowych i zadartym lekko świńskim nosku. – Skoro w szczytowej fazie ataku, to znaczy, że meteoryty nie zdążyły jeszcze wszystkie spaść, tworząc kratery, czyli z jego cerą nie było tak źle.

Tak mogą myśleć półgłówki, które kierują się w życiu stereotypami, ja profesorze z zamiarem pójścia na historię – Co? Co mają stereotypy do kierunku studiów? I co się stało z gramatyką w tym zdaniu?

Chciałam na siłę wydać się inteligentniejszą niż jestem w rzeczywistości. Składałam słowa powoli tak, aby wśród błyskawic szalejących po moim umyśle znaleźć bardziej wysublimowane synonimy słów, które brzmią nieco typowo. – Widzę ją tak, jak bohaterów tego skeczu. Tylko, niestety, jest o wiele mniej zabawnie.

Papierosy

W tym wieku raczej ludzie bywają rozwodnikami. – Raczej ludzie, a nie żyrafy.

Łojezu, druga połowa tego odcinka jest wyjątkowo drętwa.

Przedział i płomienny wstyd

Owa dziewczyna, podobnie jak ja, nie była nietuzinkowej urody. Ciemne włosy i blada cera dodawały jej aury tajemniczości, a poezja, którą się zajmowała weszła jej w krew. Istotnie, była jakby wyjęta z onirycznej twórczości Witkacego. – Ale wiesz, że podwójne przeczenie to potwierdzenie i w tym fragmencie albo przeczysz sama sobie, albo obrażasz Witkacego?

Wiedziałam, że moi rówieśnicy w większości do zrównoważonych emocjonalnie osób nie należą. – Składnia

Anka, po co się zgodziłaś żebyśmy pojechały? Oni nas tak zjadą… – A...aha. A czemu mieliby...?

Nie zraniło mnie to do głębi, ale gest niemiły, zakrawający wręcz na wrogi. – I co ten gest? Uciekło orzeczenie.

Koleżanka opuściła mnie. – Teh drama i biblijna składnia.

Nawet nie miałam za bardzo z kim usiąść w przedziale, kiedy ruszaliśmy w góry. Tachając za sobą torbę podróżną zaglądałam do kolejnych pomieszczeń w pociągu. Niestety wciąż otrzymywałam odmowy. Koledzy sami postanowili mi wskazać miejsce w klasowej hierarchii. Znajdowało się ono ni mniej, ni więcej na poziomie zafajdanej szkolnej podłogi. Zrezygnowana, podążyłam do przedziału, gdzie miał siedzieć Artur i drugi opiekun wycieczki. Okazało się, że nie jako jedyna zostałam odrzucona przez klasową społeczność. Obok nauczycieli siedziało jeszcze dwóch nieznanych mi bliżej kolegów z klasy. Narażałam się na swego rodzaju ostracyzm, ale nie miałam innego wyboru. Usiadłam obok jednego z kolegów. – Kalego odrzucać – źle. Kali odrzucać – dobrze.

Jeden z nich był autorem niedawnej docinki w moim kierunku. – Docinek jest samczykiem. Ten docinek.

Integracja alkoholowa

W moim żołądku buzowała niemal cała tablica Mendelejewa – Neon, rad, hel ...

Pokiwałam twierdząco głową. – Nie trzeba dodawać, że twierdząco.

Wspominał także o tym, jak bardzo spokojna i ułożona zdawałam się mu dotychczas, kiedy nagle zrobiłam coś tak spektakularnego. – Schlanie się w trupa na popijawie jest zaiste spektakularne jak diabli.

- Tak jak wszyscy pojechali na wycieczkę. Jak ktoś się wyłamuje, ma przesrane! Ups! – zasłoniłam dłońmi usta. Nie dość, że przed kilkoma chwilami był świadkiem moich rewolucji żołądkowych i sam mało nie zwymiotował, gdy poczuł smród zwracanej treści żołądkowej, to jeszcze jako wisienkę na torcie, umieściłam między zdaniami przekleństwo. Nie twierdzę, że było to słowo wielce wulgarne, ale Artura oczy powiększyły się znacząco, gdy je wypowiedziałam. – A… Aha. Bo Artur jest niczym baranek nieskalany żadnym szlamem i słów brzydkich nigdy nie słyszał. Pracując w szkole. Nigdy.

- Na mnie już czas profesorze. Przepraszam za kłopot. Dobranoc – nieco sepleniłam z powodu nietrzeźwości, ale trzymałam się jakoś. Artur pomógł mi doczłapać się do pokoju. Uczniowie siedzieli już pod kołdrami. Jedni bardziej pijani, inni nieco mniej. Wszyscy jednakowo poobrażani na zdecydowane działanie wychowawców. – Zaraz, co? Wszyscy, cała klasa, śpią koedukacyjnie w jednym pokoju?

Ohydne pomówienie

położyłam się na łóżku w pozycji horyzontalnej. – Bo cała reszta ludzkości kładzie się pionowo, no tak.

Wzięłam najkrótszy prysznic w swoim życiu, a przepoconą sukienkę wrzuciłam bezpośrednio do pralki – Dopiero co spała w koszuli nocnej.

Czym prędzej ubrałam na siebie przypadkowe rzeczy i wybiegłam z domu. – Kalesony taty, sztuczną szczękę babci, ręcznik psa.

Julia opuściła mnie również w znaczeniu fizycznym. Przesiadła się do tyłu, do innych dziewczyn i z pogardą patrzyła teraz w moim kierunku. – Teh drama!

Było mi szalenie smutno, że Julia nie była już dla mnie kimś bliskim. – A wcześniej była bliska?

Pomyślałam sobie, że to niesamowicie dziecinne podejście, ale z drugiej strony skutki drobnego nieporozumienia były drastyczne! Czułam się poniżona do bólu. – Drastyczne i poniżające przeniesienie się do innej ławki i rzucanie spojrzeń. Tak.

Rozejm

Pominę już fakt, że ludzie są zwykłymi kutafonami. – Potoczny kutafon wygląda wyjątkowo komicznie z tymi wszystkimi górnolotnymi frazami.

Opowiadałam jej bowiem o tym, że kocham nauczyciela, że bardzo mi się podoba, że mimo dwudziestu pięciu lat różnicy między nami działa na mnie niesamowicie. Rozgadywałam się na temat jego licznych zalet, z dbałością o szczegóły, opisywałam jej co bym najchętniej z nim zrobiła po lekcjach. – Nic dziwnego, że Julia się od niej odsunęła i podkablowała, Anna potrzebuje pomocy i to natychmiastowej.

Dziewczyny z klasy mówiły mi, że obgadywałaś mnie tam! – zarzucała Julia podczas konfrontacji. Artur jedynie przysłuchiwał się naszej potyczce słownej. Widziałam, że coś odnotowywał na kartce. // - One pieprzą… - tu na chwilę się zatrzymałam. Zapomniałam, że Artur jest w pobliżu. Nauczyciel odchrząknął i kazał mi kontynuować – mówią głupoty, zmyślają, chcą nas rozdzielić. Nie wiesz jak bardzo mi dokuczały! // Połączyłyśmy się po chwili w płaczliwym uścisku. – Scena jak z opery mydlanej najgorszego sortu. I ta składnia w pierwszym zdaniu… Zgroza.

Podwózka

Był taki rozentuzjazmowany, że nie zauważył nawet, kiedy odbił sobie ślady kredy na wysokości podbrzusza. Uczniowie wysmarowali mu bowiem uprzednio krawędź ławki, wiedząc, że historyk ma tendencję do opierania się o nią. Chodził ubrudzony przez cały dzień i pytał, z czego wszyscy się tak śmieją na korytarzu. – I żaden z innych nauczycieli, którzy musieli go przecież widzieć w pokoju nauczycielskim, nie zwrócił mu uwagi? To wygląda tak, jakby Artur i jego klasa byli zawieszeni w próżni, bez innych zajęć, bez innych ludzi.

Gdy znów siedziałam smutna w kącie toalety, zjawił się tam historyk. Stanął nade mną i podparł się jedną ręką o ścianę. – a) dziwna to szkoła, w której nauczyciel co i rusz biega po damskich toaletach b) skoro jest już po lekcjach, powinien się raczej spodziewać, że Anna już poszła do domu.

Ciągle tu przesiadujesz. Mi nie umknie w tej szkole żaden szczegół. // - Wiem, ale tutaj mi pan nie pomoże. // - Ja myślę, że jednak pomogę. Chodź! – wyciągnął w moim kierunku rękę. Odtrąciłam ją w niegrzeczny sposób. Artur westchnął głośno i chwycił mnie za koszulkę. // - Co pan robi?! Niech pan mnie nie dotyka! – krzyczałam. – Co to ma być? Tak złe na tak wielu poziomach. Nauczyciel nie powinien dotykać uczennicy z żadnego powodu, a już na pewno nie, kiedy ta głośno przeciw temu protestuje. Miało być romantycznie? Wyszło głupio.

Szukałam wzorkiem osób – Czym szukała?

W tym momencie mocno zahamował. Przestraszyłam się i automatycznie złapałam go za udo, a drugą ręką uwiesiłam się na uchwycie przy oknie. Dostrzegłam to dopiero, gdy stanęliśmy. Artur spojrzał na moją rękę i na mnie. Szybko zdjęłam ją z niego i zobaczyłam jak rumieniec pojawia się na jego twarzy. – WTF? Kto łapie kierowcę za udo podczas hamowania? Naciągane jak diabli.

Wlewało się owo milczenie do naszych uszu jak paląca lawa zalewająca nieszczęsne miasto. – Jakie miasto? oO Chyba Pompeje, ale nie wiem, co tam robią, a ponadto taka przesada jest niesmaczna.

Oplatała myśli pędzące we wszystkich kierunkach niczym spłoszone stado saren. Myśli jak owady, kąsały mnie dotkliwie. Skrzydełkami przywiewały wspomnienie karteczek – Tyle dużo egzaltacji i przesady.

A te gwiazdy to może moje mętne oczy spoglądające na niego, migoczące w rytm skołatanego serca? – Mętne oczy to raczej nie jest zachęcający widok. A migoczące oczy to widok zwyczajnie głupi.

Zostawiłam go z myślami, z pocałunkiem na policzku, z kołatającym sercem i krwią napływającą w coraz niższe partie jego ciała. – Jakoś mi umyka, skąd Anna posiada wiedzę, że na pewno mu stanie po buzi w policzek.

To było straszne. Rozegzaltowane, przedramatyzowane, mdłe, miałkie i nudne. Nie wiem, czy to miała być prowokacja, a jeśli tak, to nie wiem, co miała mieć na celu. Sprawdzenie naszej wrażliwości literackiej?

Jeśli jednak piszesz tak na serio, i na serio jesteś studentką, to ręce opadają.

Zastanawia mnie kreacja postaci drugoplanowych. Poza Julią, która po prostu miała wypełnić imperatyw narracyjny, rozpuszczając plotki z byle powodu, reszta zachowuje się w całkiem prawdopodobny sposób. Wytykają Annie jej przesadną drobiazgowość, mściwość i rozstrząsanie głupot. Nawet Artur zachowuje się tak, jak powinien nauczyciel nieświadom afektu uczennicy, traktuje ją jak jeszcze jedną szarą twarz z miliona.

To wszystko sprawia, że opowiadanie może i mogło by być wiarygodne (choć wciąż nie porywające), gdyby nie to, jak wypowiada się Anna. Jasne, istnieją przesadnie egzaltowane nastolatki, najczęściej jednak wyrastają z tego w wieku okołolicealnym. Czytanie tego pamiętnika to droga przez mękę. Nadinterpretacje, sztuczne głębie, mniszkowatość wylewająca się z każdego zdania – dramat.

Ponadto, w tej szkole, oprócz klasy Anny i nauczyciela o imieniu Artur, nie pojawiają się żadni inni ludzie. Nie ma innych zajęć niż historia, nie ma innych belfrów, nie ma niczego.

Pozwól, że odnośnie metafor zacytuję ci profesora Bańko:

Tyle pisano o niebezpieczeństwie łączenia metafor, że poprzestaniemy na zacytowaniu dwóch przykładów (za Słownikiem języka niby-polskiego W. Pisarka): „Nuda zionąca z estrady wzbogaciła, być może, wachlarz jej odcieni, ale samej nie nadgryzła" i „Nie ma skuteczniejszego środka przeciwdziałania przestępczości niż tłumienie ognisk demoralizacji – zanim zdążą zaowocować zbrodnią". Zauważmy, że efekt łączenia metafor jest często przeciwny do zamierzonego. Piszącemu zależy na ożywieniu wypowiedzi, lecz w rzeczywistości eksponuje tylko szablony językowe. Co gorsza, czytelnikowi narzucają się nonsensowne wyobrażenia, np. nuda gryząca estradę lub owocujące ogniska. Zdarza się, że nawet jedna metafora, umieszczona w niewłaściwym kontekście, jest przyczyną niezamierzonego komizmu: „Dla wędkarstwa trzeba szerzej otworzyć bramy podmiejskich jezior" (z tego samego źródła). Najłatwiej jednak popsuć zdanie, biorąc słowo użyte przenośnie w cudzysłów lub dystansując się od niego w inny sposób, nр.: „W Lublinie mało jest ośrodków, gdzie można się – za przeproszeniem – rozerwać" (za książką Polszczyzna płata nam figle pod redakcją J. Podrackiego).

Zastanawiające jest, że błędy językowe, o ile się pojawiają, należą do gatunku tych najczęściej wyśmiewanych – jak choćby owy zamiast ów. Na ogół piszesz poprawnie, po czym wyskakujesz z czymś tak niewiarygodnym, jak zadłużenie zamiast zadurzenia. Naprawdę lepiej dla ciebie by było, gdyby to była prowokacja.

Na domiar złego fabuła też nie rzuca na kolana, wlecze się wszystko koszmarnie, a motyw miłości uczennicy do nauczyciela jest zgrany jak stara płyta. Jasne, każdy zgrany motyw da się opisać w interesujący sposób, ale u ciebie tego wyraźnie zabrakło. Jedyny skok fabuły następuje, kiedy Anna widzi nauczyciela – po raz pierwszy w życiu – i nagle BUM, zaczynają się ni stąd, ni zowąd wywody o Wyelkiej a Tragicznej Miłości. Poważnie, u Disneya widziałam lepiej i wiarygodniej poprowadzone wątki miłosne.

Główna bohaterka jest mitomanką z potwornymi skłonnościami do wyolbrzymiania – patrz wątek nagłej miłości. Jej fobia społeczna i niesprawiedliwe, pozbawione jakichkolwiek podstaw osądy urastają przez to do rozmiarów, na jakich etapie dziewczyna powinna się już leczyć.

U Artura widzę analogiczne zjawisko jak u fandomowego Snape’a – słynne CIS, czyli cynizm, ironia, sarkazm, właściwie niczym nie potwierdzone. Nie, to, że ktoś się zachowuje jak cham, nie jest równoznaczne z błyskotliwą ironią i nie jest powodem do zachwytu. Tym bardziej, że bez przerwy piszesz o rzekomych ciętych ripostach i surowości nauczyciela, a w rzeczywistości rzuca on kilka dość żałosnych odzywek, a poza tym jest dla Anny i innych miły – trzyma jej nawet głowę, gdy dziewczyna wymiotuje, nie wyciąga żadnych sankcji z powodu plotki o zauroczeniu, a nawet wzywa do szkoły jej ojca, bo widzi jej zachowanie i się o nią martwi. Po spiciu się uczniów na wycieczce ledwie rzucił parę zirytowanych zdań, nawet nikomu o tym nie wspomniał – to jest ten ubersurowy nauczyciel i doskonały szyderca?

Udało ci się napisać opowiadanie niemal pozbawione jakichkolwiek zalet. Kreacja bohaterów, prowadzenie akcji, styl, język, budowanie metafor, fabuła, wszystko leży. Jedyne, co się broni, to prawdopodobieństwo psychologiczne. Anna jest wiarygodna w swojej psychozie, tylko nie wiem, czy na pewno chciałaś przedstawić nam postać chorą i smutną.

Nie jesteśmy w stanie wystawić oceny wyższej niż jeden.