0044. oszukac-smierc.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Oszukać śmierć

Przedwieczna: Nefariel

Witaj, Nikumu!

Na starcie należą Ci się przeprosiny – w końcu czekasz na ocenę już od bardzo dawna. Nie widzę sensu w wypisywaniu wymówek na temat swoich problemów osobistych – napiszę więc tylko, że z całego serca Cię przepraszam.

A teraz przejdźmy do wstępu oceny właściwej.

Szablon jest bardzo ładny, przejrzysty i – co najważniejsze – czytelny. U mnie nieco się rozjeżdża, ale może być to kwestia przeglądarki. Chociaż nie powinnam może robić uwag związanych z moim osobistym gustem, nie umiem się powstrzymać – Itachi ma tu niesamowite spojrzenie.

Brawo należy Ci się za dwa pomysły – po pierwsze „Lucens”. Wstawianie odniesień i nakłanianie czytelników do odnajdywania to naprawdę ciekawa sprawa.

Po drugie i najważniejsze: „Prolegomena”. To świetnie, że wymieniasz osoby, którymi się inspirowałaś,i wprost fantastycznie, że pamiętasz o prawach autorskich!

Skoro te kwestie mamy już za sobą – przejdźmy do części właściwej oceny. Oceny sponsorowanej przez Talibów, ruski specnaz i film „9 kompania”. Skąd tak nietypowy wybór sponsorów – czytajcie, a się dowiecie.

Widzę, że w introdukcji siliłaś się na poetyckość. I stwierdzam, że wyszło Ci średnio: na tyle słabo, że kilka rzeczy bardzo razi, ale na tyle dobrze, że obszerne fragmenty przekopiowałam do przeglądarki – nie bierz tego do siebie, kwestia ograniczonego zaufania do wszystkiego i wszystkich w internetach. Widać, że masz spory potencjał – nie jestem wielką fanką ani znawczynią poetyckich tekstów, ale myślę, że jeśli będziesz dalej pisać i czytać poezję, może być z Ciebie coś szalenie wartościowego w tej materii.  A co mnie zraziło do Twojej introdukcji?

Po pierwsze – sposób konstruowania zdań. Mistrza Yody mowa rzeczą fajną nie jest.

Szczególnie w takich zdaniach jak to:

„W ten ostatni ślepo idźmy bój.”

To nie brzmi poetycko, tylko pretensjonalnie. W przeciwieństwie do:

„Zmęczony jestem...”

Może powiem tak: im mniej da się przestawić, tym śmielej przestawiaj.

Z innych błędów:

„Jakbyśmy umierali oboje, ale Ty przeżyjesz...”

Do kogo on teraz mówi, do brata czy do Sakury? Jeśli to pierwsze – obaj.

Poza tym… nie jestem w stanie połączyć tego stylu wypowiadania się z żadnym z bohaterów. Czyżby Itachi? Sasuke był w końcu tylko małym, przyziemnym egoistą, nijak nie pasuje do niego poetycka stylistyka. Ale z drugiej strony… widzę jakieś uczucia do Sakury, więc modlę się do wielkiego Cthulhu, żeby to jednak NIE BYŁ Itachi.

No i wreszcie – skąd, do ciężkiego groma, MONTE CASSINO W NINJALANDZIE? To chyba jeden z najgrubszych anachronizmów, z jakimi przyszło mi się kiedykolwiek spotkać!

Przejdźmy dalej.

W pierwszym rozdziale wita mnie styl, który nadal stara się być poważny i nadal wychodzi mu to średnio. (Czuję, że to słowo na stałe zagości w ocenie, i to nie jako eufemistyczne określenie czegoś słabego). Jest trochę pretensjonalnie (to odbijanie każdej rzęsy bardzo gryzie się z ogólnym tonem) i niestety miejscami niezbyt poprawnie. Poniżej wypiszę większość błędów i niezręczności z całego opowiadania, ale na pewno nie wszystkie. Jest ich MNÓSTWO.

„Opuszczała kilka własnych ścian.”

Brzmi, jakby miało być nietypowo i inaczej, ale się zbuntowało i popsuło frazeologię. Bo frazeologia, niestety, to wredna suka i nie uwzględnia ścianek działowych ani nietypowego kształtu mieszkania. Powinno być „własne cztery ściany”.

„Liczący ponad metr i osiemdziesiąt centymetrów mężczyzna”

Nie mówię, że to niemożliwe – ale bardzo mało prawdopodobne. Naruto musiałby urosnąć przynajmniej piętnaście centymetrów w mniej więcej rok.

„głos zabrał wysoki brunet, Lee”

Ależ zgrzytnęło! Czy bycie „wysokim brunetem” to naprawdę główna cecha Lee? Wysokich brunetów jest na pęczki, nie lepiej wspomnieć, że miał zielony strój, okrągłe oczy albo włosy obcięte jak spod garnka? Poza tym Lee nie był szczególnie wysoki jak na standardy Ninjalandu. Jak na zachodnie standardy był nawet dość niski…

„Teraz Konoha angażowała każdego, kto był wstanie trzymać broń.”

Khem. Ja wiem, że to brzmi bardzo dramatycznie, ale „trzymanie broni” to średnio przydatna umiejętność w walce przeciwko shinobi.

„Sakura poprawiła maskę na twarzy, by nikt nie ujrzał jej zaskoczenia.”

Zaskoczenia tej maski?

„Ciemny, tym razem schludny, strój opinał ciało, jakby przywódca już rozpoczął żałobę po wiosce.”

Jestem niemal pewna, że nie chodziło Ci o „opinanie”. Opinają ubrania… no, opięte, obcisłe. Komuś chodzącemu całe życie w dresie w takim stroju byłoby po prostu niewygodnie.

„ – Hinata! – Złapała za rękę pierwszą osobę, która stała obok, była nią właśnie Hinata. – Teraz ty tu dowodzisz.”

Skoro krzyknęła jej imię, to chyba jasne, że właśnie o nią chodzi. No i dlaczego złapała ją za rękę? Jakoś nie na miejscu wydaje mi się ten gest.

„Wokół oczu dziewczyny żyły stały się bardziej widoczne.”

Ja wiem, że zapadłam na riserczozę, ale… wokół oczu nie ma żył, a już na pewno nie ułożonych tak jak podczas aktywacji Byakugana.

„krzyknęła, a własny krzyk sprawił jej ból.”

Skoro ona krzyknęła, to chyba jasne, że własny.

"Brzydzę się Tobą.”

To nie list. „Tobą, ciebie, ci” – małą literą.

„Tyle, że”

Zbędny przecinek. „Że” bywa podstępne, poczytaj sobie o tym, co się dzieje, kiedy łączy się z innymi wyrazami (tyle, mimo itp.).

„Nie było sensu, by próbowała ich od siebie odróżniać.”

„Nie było sensu próbować” brzmiałoby lepiej. Twoja wersja nie jest raczej niepoprawna, ale brzmi bardzo niezręcznie.

„Zagryzła zębami dolną wargę”

Zagryźć CZYMŚ to ona mogła wódeczkę. Przecież wiadomo, że gryzie się zębami, a nie uszami…

„Haruno podparła się na przedramionach i obróciła się na brzuch.”

Jedno „się” wystarczy. Poza tym używanie nazwisk postaci zamiennie z imionami brzmi dosyć niezgrabnie.

„Miał równie dużo sił co ona sama. Może odrobinę więcej, bo stał o własnych nogach i nie podpierał się na mieczu.”

Równie niedużo chyba. Poza tym merytoryka – podpieranie się na japońskim mieczu to duże ałała dla tego miecza, bo japońskie miecze są dość delikatne.

„(…) i nie podpierał się na mieczu. Tak robiła ona.”

No nie gadaj!

„Może nie robił tego, bo nie miał żadnej broni?”

Gdyby tak było, toby zaliczył glebę. Na litość, przecież ona się nie wspierała na tym mieczu po to, żeby bardziej zajebiście wyglądać!

„Nawet demona, który właśnie ukrył się we wnętrzu władcy.”

Podpieranie się na demonie musiałoby wyglądać niesamowicie. Czy Ty w ogóle pamiętasz, co napisałaś zdanie wcześniej? Bo ten fragment wygląda mi na bardzo luźny strumień świadomości.

„Haruno dostrzegła rozpacz w twarzy Naruto”

W spojrzeniu. Albo (malującą się/widniejącą) na twarzy.

„Ten wzrok, pełen wyrzutów sumienia, skierowany na nią, bolał bardziej niż gałąź.”

- Sakura, biedactwo, co cię boli?

- Ano gałąź, Hinatko. Gałąź mnie boli.

I wtedy Hinata przepędziła wszystkich hobbitów spomiędzy liści i kwiatów Sakurodrzewca.

„Sasuke widział tylko blady róż splamiony zaschniętą krwią.”

E, jak to? Że Sakura cała była różowa?

„Utsukushi patrzył to na nią to na Naruto”

„To na nią, to na…” Przecinek Ci uciekł.

„W oczach obojga pojawiło się coś na kształt łez. To odkrycie było im zaskoczeniem.”

W swoich oczach (ślimaczkowych, bo po drodze jeden zmienił płeć) odkryli coś na kształt łez, ale tylko na kształt. Bo tak naprawdę to była woda spod kiszonych ogórków. Też byłabym zaskoczona, nie powiem.

„ – Zdejmij maskę, Obito! – zabrzmiał donośny głos, który wywołał na jego plecach ciarki.

– Podejdź i zrób to sam – krzyknął w odpowiedzi”

Kto krzyknął, ten głos? Takich błędów masz więcej. Pilnuj podmiotów, bo uciekają jak kurczaki…

„Bezsensowny, nieuzasadniony tragizm, który nigdy nie miał szansy skończyć się dobrze.”

Jeśli na literaturze mnie nie okłamali, to tragizm ze swej natury jest bezsensowny i (najczęściej) nieuzasadniony. I nie kończy się dobrze.

„Kakashi zeskoczył z muru, ale wcale nie dlatego, że groził zawaleniem”

Kakashi groził zawaleniem?

„Dotknąwszy ze swego rodzaju powabem ziemi,”

Powabem ziemi, powiadasz. W ogóle ogarnij trzeci rozdział, bo składnia zachowuje się w nim jak naćpana.

„ – Lepszy? – Z jego ust wydobył się szyderczy śmiech. – Nie dorównujesz do pięt nawet...”

Zła frazeologia. „Nie dorastasz (mi) do pięt” nie jest jak Sakura i Sasuke, jest jak Pain i Konan. Znaczy się: stały związek. I się go nie zmienia.

„Zawsze wydawał mu się stuprocentowym dżentelmenem, który nigdy nie okazuje lekceważenia.”

Nie okazuje lekceważenia, ma idealnie dopasowany garnitur, herbatę pija zawsze o piątej i regularnie bierze udział w ekscentrycznych zakładach. Nie, słowo „dżentelmen” nie pasuje ani do świata przedstawionego, ani do sytuacji.

„To dokumenty, zawierające spis wszystkich wojaków liścia.”

Kolejne niepasujące słowo. „Wojak” to określenie potoczne i dosyć współczesne, chyba tylko „sołdat” mniej by pasowało. A „Liścia” w tym kontekście wielką, bo nie jakiegoś tam liścia, tylko Wioski Liścia.

„ – Sakura... – wyszeptał Uchiha, bez troski, bez żalu, jedynie z lekkim poczuciem winy.

Kakashi bez trudu rozpoznał to imię z ruchu warg. Samego krzyku nie rozpoznał.”

Zaraz, jakiego krzyku? Przecież jeszcze przed chwilą Sasuke szeptał. To dosyć częsty błąd u Ciebie – chcesz, żeby czytelnik się domyślił, że stało się coś, czego nie opisałaś. A tymczasem to tak nie działa.

„wyciągnął z kabury nóż, który oznaczony był czerwoną karteczką. Nie, nie była to bomba.”

Opatrzony, nie oznaczony. I na pewno nie była to „bomba”, kurczę, jesteśmy w ninjalandzie, a nie w Afganistanie. Może jeszcze napisz, że nie granat ręczny.  Takich anachronizmów jest dużo więcej i właśnie dlatego ocena ma taki, a nie inny patronat.

Żeby nie było – jestem świadoma, że w świecie wykreowanym przez Kishimoto były bomby, z tym, że wyglądały zupełnie inaczej. Używał ich Deidara, do „noży” (a raczej do sztyletów-kunaiów, różnica jest zasadnicza) podczepiano eksplodujące karteczki.

(Aha – i noże trzyma się w pochwie, w kaburze to rewolwer raczej)..

„Mniej niż co dziesiąte uderzenie trafiało w czyjeś ciało. Najczęściej ofiarą był najmłodszy, który już przy walce z Naruto sądził, że to jego limit. Sasuke w końcu upadł na ziemię, a dwaj pozostali kontynuowali walkę niezrażeni.”

Przepraszam najmocniej, ale: TEN DYNAMIZM. Opisujesz walkę, czy pogawędkę przy herbacie?

„Nic nie widział, aż zorientował się, że to przez zaciśnięte powieki.”

Heee, bystry był.

„Gdy uległy, ujrzał trzy kamienne ściany i kraty zamiast czwartej.”

To chyba miał oczy dookoła głowy. Nie wspominając już o niezgrabności tych „ulegających powiek”…

„Gdziekolwiek się teraz znajdywał”

Znajdował.

„Zwierzę... Szarpnęło nogą”

Mała litera po wielokropku niekończącym zdania.

„rozplatając warkocza z włosów.”

Rozplatając kogo, co? Warkocz. Nie rozplatając kogo, czego? Warkocza. I łatwo się domyślić, że z włosów.

„Chłopak przesunął krzesło w pobliże łóżka, ale tak, by nie być za blisko. Ustawił je po prawej stronie pryczy”

Łóżko =/= prycza.

„Przejście zaledwie dwóch, krótkich uliczek”

Zbędny przecinek.

„Trzymając się lewą ręką ściany, a prawą przyciskając do brzucha w strachu, że mogłaby zgubić duszę”

Duszę, powiadasz. Ja na to mówię „jelita”, ale co ja tam wiem.

„Uśmiechnęła się w najsmutniejszy możliwy sposób, a jej oczy zamknęły się. Ideał sięgnął bruku.”

W sensie, że się przewróciła? W zasadzie tylko dzięki kontekstowi się domyśliłam…

„Nienawidzisz ją, ale jednocześnie masz ochotę zabić każdego, kto źle o niej powie.”

Nienawidzisz JEJ.

„W momencie nadejścia informacji o zbliżającej się wojnie, gabinet hokage już na zawsze zmienił się w miejsce ciche i przepełnione zadumą.”

Ale tak… na zawsze-na zawsze? Czterdzieści lat po wojnie nadal taki był?

„Choć Ino nie stosowała najmniejszych gestów przemocy”

„Gestów przemocy”? Frazeologia szaleje, niech ktoś ją ujarzmi. *Patrzy znacząco na pewną Nikumu.*

„skutego w ciężkie łańcuchy, które poraniły przeguby jego kończyn.”

Nietrudno zgadnąć, że nie chodzi o przeguby autobusów.

„a miejsce Sasuke jest na razie w Konoha.”

W Konosze. To się odmienia.

„potrzebowała chwili, by uspokoić serce. Owe nie biło w przyśpieszonym tempie”

To jest Sakura czy Kakuzu? Owe serca, owo serce.

„zabrzmiał zimny głos, a po chwili ukazał się jego operator.”

Przepraszam, ale nie wiem, jak to skomentować. Operator głosu to za wysoki poziom abstrakcji dla mnie.

„Ma wciąż myśleć, że pozostaję martwy.”

Że jestem martwy. Chyba że u Ciebie Itachi regularnie się respawni.

„które zrzuciły obojga Konohan”

Obydwu konoszan (małą, bo Konoha to miejscowość, a nie kraj).

„To nie tylko chłystki machający mieczem”

Machające.

„Oboje jednak, bezwiednie dla siebie wzajem, w myślach przyrzekali i zarzekali, że nikt nigdy nie może się dowiedzieć, o takim schwytaniu, że zdać się musieli na wzajemne łaski.”

Przepraszam, o co chodzi w tym zdaniu?

„a wzrok jego skierowany był w jedzeniu”

Rzadkiej urody kwiat zła. Weź Ty zacznij czytać to, co piszesz, hę?

„– Zazdroszczę ci – wyznał w końcu – moje życie zostało zaplanowane.”

Zły zapis dialogu. Byłby dobry, gdyby po obu stronach „wyznał w końcu” znajdowały się części tego samego zdania.

Wypowiedzi bohaterów są często sztywne i nienaturalne. Nie jest to reguła, ale także nie pojedyncze przypadki.

„Podobno dawny przyjaciel. Taki brunet. Nie przyjrzałem się.”

Jak często słyszysz, żeby ktoś używał określenia „taki brunet” w normalnej rozmowie?

„ – Nie masz prawa mnie oceniać! Nic nie rozumiesz...”

Och, ojej. Proszę zabrać temu panu z zasięgu rąk wszystkie żyletki. Serio, tak nie mówi nikt, kto ma więcej niż trzynaście lat.

„ – Przepraszam – szept Sakury zagłusza krew, którą się krztusi. – Wybacz mi”

Tani dramatyzm. Plus… szept zagłuszający krew? I krztuszący się nią?

„– Aresztuję za zabójstwo niewinnych, za zdradę, za ucieczkę, za atak na wioskę. Aresztuję WAS! W imieniu Sakury Haruno, mojej przyjaciółki, mojej ukochanej... I niestety w a s z e j  p r z y j a c i ó ł k i.”

I znowu – nie to uniwersum. Tak może mówić współczesny gliniarz, nie shinobi. Ale nawet on nie wspominałby, jak ważna była dla niego Sakura. Słabości się nie odsłania. (I zainwestuj w formatowanie, te rozstrzelone literki są straszne.)

„ – Chyba śnisz! – warknął – Zabiłeś ją! Wybaczyłbym ci wszystko, tylko nie to! Jeszcze chwilę temu byłeś  mi bratem! Byłbyś nim nawet zrównawszy tę wioskę z ziemią. Mógłbyś zabijać mnie po kawałku i błagałbym cię tylko o to bym mógł dalej nazywać cię przyjacielem. Mógłbyś to robić, a ja nie czułbym żalu. Ale ona?!”

Za dużo patosu. Poza tym… to mówi Naruto, tak? I on obwinia Sasuke o śmierć Sakury? Przecież to na jego gałąź się nadziała… Ale gdyby nadać temu mniej napuszoną formę, mogłoby być niezłe, szczególnie to o zabijaniu po kawałku. Idealnie oddaje stosunek Naruto do Sasuke.

Jeśli chodzi o kanoniczność bohaterów (i ogólny ich realizm):

„Sakura skinęła jej głową z szacunkiem. To dodało odwagi pobladłej dziewczynie”

Zaraz, zaraz. Jak to. Przecież to Sakura trzęsła portkami przed każdą walką (co zresztą bardzo fajnie opisałaś – u Ciebie nieco się wyrobiła, ale wciąż widać, że to ta sama osoba). To prędzej Hinata mogłaby dodawać odwagi, bo tchórzem to ona była, ale wyłącznie w kontaktach międzyludzkich. W walce wykazywała się ogromną odwagą, czasem nawet brawurą.

„Musiała cierpieć na każdy możliwy sposób...”

Nope. Cierpiała w taki sposób, w jaki cierpi człowiek z wielką dziurą w brzuchu. No i po co ten człowiek w ogóle mówi to Saskowi? Żeby wjechać mu na psychikę?

„ – Mogę zaoferować, i piekło, i niebo – powiedział tajemniczo i zaśmiał się.”

„Każdy ma niebo, każdy ma niebo, w Hotelu Boga każdy ma niebo…” *Nuci.* Nie, serio. To brzmi, jakby Sasuke był luksusową kurtyzaną. (Plus jeden zbędny przecinek w ramach gratisu).

Wywód Utsukushiego o Sakurze mnie bardzo rozczarował. W ogóle nie pasował do dotychczasowej kreacji tej bohaterki. Taka pospolita, ale taka wyjątkowa, taka niedoskonała, ale taka uwodzicielska – to za bardzo kojarzy się ze współczesnymi romansidłami w typie „Zmierzchu”.

Nie rozumiem też, dlaczego zrobiłaś z bohaterów personel więzienia. Może Kiba od biedy mógłby pasować na strażnika więziennego (to znaczy w afgańskim AU, bo w narutowersum pewnie przejąłby rodzinny biznes związany z psami), ale Lee przesłuchujący kogokolwiek? Nie ten charakter, nie ta osobowość, wreszcie nie te zdolności. Przypomnij sobie, jak wyglądał i jak się zachowywał konoszański spec od przesłuchań.. Lee to zupełnie inna liga, inna specjalizacja – inny typ człowieka.

„- Mógłbym teraz zrobić z tobą wszystko, Uchiha. Jesteś nikim.”

I to Rock Lee powiedział, tak? Siedźcie tu na tyłku, towarzyszko, a ja pobiegnę, żeby Wam uwierzyć…

„– Dość! To nie jest zwierzę!”

Po raz kolejny – co to za zbędna litość nad więźniem? (Abstrahując od niepokojącej sugestii, że nad zwierzętami można się znęcać.) Przecież i tak obojgu chodziło o to, że nie mogli go zabić, a nie o to, żeby biedaczka nie bolało…

„Trzymaj dziób na kłódkę, choćby nie wiem co.”

Że niby Itachi tak powiedział? To chyba jakiś inny Itachi… Ten, którego ja znałam, był mrocznym skurczysynem z klasą i mówił w nieco inny sposób…

„– Chcę powiedzieć, że to nie jego wina. Pijany był, nie wiedział, co się dzieje. Lee był trzeźwy, na niego się złość.”

Jego wina, oczywiście, że jego wina. Mógł się nie upijać, upicie nie jest żadnym usprawiedliwieniem.

Wreszcie – błędy merytoryczne.

„Już po chwili, zmagając się z ludzkimi odruchami płaczu i wymiotów”

Takie „ludzkie odruchy” to może mieć dwudziestolatek na widok pogorzeliska w Afganie. Nie ktoś mający doświadczenie w walce. Nie ninja. Wreszcie – nie człowiek ruszający do boju, bo jest za bardzo nabuzowany wspomnianą przez Ciebie adrenaliną.

„Fartem udało jej się zabić jednego z nich. Po prostu przypadkiem nadział się na jej miecz, gdy parowała ich natarcia”

Serio, to jest najbardziej failowa śmierć we wszystkich dziełach, z jakimi kiedykolwiek się zapoznałam. Przebiło biednego sołdata z „9 kompanii”, który dostał kulkę w łeb, wołając „przejmuję dowództwo”. Przebiło nawet Kościeja Nieśmiertelnego, który dostał kopa w zęby od konia Marii Moriewny. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak ciężko jest przypadkiem nadziać się na miecz podczas parowania. Nawiasem mówiąc – azjatyckimi mieczami walczy się zupełnie inaczej niż zachodnimi. Są precyzyjne, ale bardzo kruche, parowanie ciosów może się bardzo źle dla nich skończyć.

„od kiedy jeden z jej przeciwników leżał martwy, szanse wzrosły o pięćdziesiąt procent.”

Wzrosły znacznie bardziej, bo walka z dwoma przeciwnikami naraz jest DUŻO trudniejsza niż z każdym z nich osobno. Ewentualnie sakurowe szanse mogły zmaleć, bo tamta pierdoła pewnie tylko by zawadzała…

„Teraz po prostu próbowała zatrzymać krew, która chciała wydostać się jej ustami po uderzeniu w splot słoneczny. Ostatni raz zacisnęła dłoń na rękojeści. Zabolało. Przeciwnik nie drgnął, widząc, co planuje. Wbiła ostrze prosto w jego serce, przerażona tym, że potrafi zrobić to bez mrugnięcia okiem.”

Ten fragment mogłabym przypisać w zasadzie do każdej kategorii, ale chyba tu pasuje najbardziej. On już nie jest „średni”. Jest ZŁY.

Po pierwsze – panuje tu straszny chaos. Musiałam przeczytać akapit trzy razy, żeby zrozumieć, o co w ogóle chodzi. Głównie dlatego, że wyrwałaś kawał potrzebnego opisu.

Po drugie – jakim cudem krew miała trysnąć jej z ust po ciosie w splot słoneczny? Po takim ciosie ona by się zgięła i zaczęła charczeć. Albo zemdlała. Albo – co najbardziej prawdopodobne, biorąc pod uwagę to, że mówimy o ninja – od razu umarła. Bez romantycznego krwotoku z ust.

Po trzecie – styl. Ta krew własnego rozumu dostała, że chciała się wydostać?

Po czwarte – dlaczego wszyscy wrogowie Sakury są tacy pizdowaci i pozwalają się jej zabijać?

Po piąte – jakim cudem dorosła kunoichi ma takie wątpliwości? Dlaczego przeraża ją to, że umie zabić bez mrugnięcia okiem? Podczas walki nie myśli się o takich rzeczach! „Tu się nie myśli, tylko zabija”, cytując klasyka. Poza tym – nie to uniwersum. Ponownie: takie myśli mogłyby mieć współczesna dziewczyna, która jest przerażona tym, że po zastrzeleniu kilkunastu Talibów przestała mieć opory przed zabijaniem. Nie ktoś, kto od urodzenia żyje w ogarniętym wojną świecie, w którym średnia długość życia waha się między trzydziestką a czterdziestką, a życie ma stosunkowo niską wartość.

„Wtargnęła między nich dwoje. Nie miała pojęcia, z jaką siłą uderzy Naruto. Może zastanowiłaby się wtedy... Gałąź wbiła się w jej brzuch i przebiła na wylot. Sakura wytrzeszczyła oczy i otworzyła usta. Z bólu zwiesiła głowę.

Czując cytrusowy zapach, odważyli się spojrzeć. Obaj doskonale go znali.”

Co tu się dzieje. Co tu się, kurna, dzieje.

Podsumujmy: Naruto kuśtyka w stronę Sasuke, chcąc przebić go gałęzią (dlaczego właśnie gałęzią, nie dowiemy się nigdy – no hej, to nie jest mordujący ludzi łyżeczkami specnaz, to są shinobi z nadprzyrodzonymi mocami!). Sakura wbiega między nich i nadziewa się na gałąź. Jakim cudem i w sumie PO CO wbiega na nią z takim pędem, że ta przebija ją wylot – nie dowiemy się nigdy. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że chłopaki cały czas mieli zamknięte oczy i otworzyli je dopiero kiedy poznali Sakurę PO ZAPACHU. Jakim cudem kobieta po ciężkiej walce pachnie cytrusami, zamiast śmierdzieć krwią i potem – nie dowiemy się nigdy. Podobnie jak nigdy nie dowiemy się, dlaczego jeden z panów na bieżąco zmienia płeć (bo raz obaj, a raz dwoje). Czyżby ślimaczki?

„To ty ją zabijasz! Jeśli tak ją kochasz to daj jej pomóc. Ona umiera! Ja nie uciekam!”

Zara, zara. Wait. Czyli ona jeszcze nie była martwa w tamtym momencie? CZY TY PRÓBUJESZ MI WMÓWIĆ, ŻE ONI KŁÓCILI SIĘ NAD UMIERAJĄCĄ SAKURĄ, ZAMIAST JEJ POMÓC?! Przecież ona zaraz się wykrwawi! W brzuch dostała, jeśli jakimś cudem nie wykończy jej krwotok wewnętrzny, to zapalenie otrzewnej się wda!

„Wolałbym połączyć rozmowę z potyczką. To chyba nie jest dla ciebie zbyt skomplikowane, prawda?”

Jest. Dla większości normalnych ludzi jest. Albo się walczy, albo się, murcza kać, gada. Gadałaś kiedyś z koleżanką podczas wychowania fizycznego? Zadyszka gwarantowana. Dodaj do tego konieczność skoncentrowania się na tym, żeby nie dostać sztychu. Za to drzeć mordę można. Jest to nawet wskazane, bo jak wrzaśniesz, to mocniej pier*olniesz.

„Sasuke bez trudu domyślił się, że właśnie teraz Utsukushi wyciągnął gałąź z rany. Do teraz Haruno żyła, a może i to wołanie nie było jej ostatnim.”

Chyba pogięło go do reszty! Utsukushiego w sensie. To ma być medyk?!

NIE WOLNO USUWAĆ CIAŁA OBCEGO Z RANY W WARUNKACH POLOWYCH. Nie. Nope. Niet. Nein. Po czymś takim Sakura powinna była wykrwawić się na miejscu, zwłaszcza że nie był to nóż wbity w rękę, tylko gałąź w brzuchu. Typek powinien okryć cały ten majdan jałowym opatrunkiem (albo podleczyć jutsu, w końcu jesteśmy w ninjalandzie), wezwać pomoc i zabrać Sakurę do szpitala. Nie miał jak wezwać pomocy? Tym gorzej dla Sakury.

„ – Ruszysz się? – spytał po dłuższej chwili Hatake, który był najwidoczniej przeciwnikiem odpoczynków w trakcie walki.

Młodzik od niechcenia wyciągnął z kabury nóż”

No nie. No serio, no nie, no. Bo Sasuke wcale nie padł ze zmęczenia, tylko sobie odpocząć chwilkę chciał. I Kakashi w ogóle nie wziął pod uwagę tego, że młody może być ranny, bo od razu wiedział, że on tylko sobie chciał odsapnąć. A Sasu tak sobie od niechcenia nóż wyjął.

„Ruchem, po którym nie spodziewał się cudów, rzucił narzędzie prosto w czyjeś plecy i stracił przytomność.”

Czy to był nóż kuchenny, że „narzędzie”? Broń i narzędzie to nie synonimy, naprawdę. Poza tym nie ogarniam, jak mógł „rzucić prosto w czyjeś plecy”, będąc na granicy przytomności.

„Odskoczył jednak od nich wyjątkowo szybko, gdy poczuł, jak rażą go prądem.”

Biedny Talib!Sasuke. Złapały go złe kacapy/amerykańce i zamknęły u siebie w więzieniu. Bo ninja to na pewno nie byli, oni zabezpieczyliby więzienie jakimś jutsu, a nie pastuchem…

„– Gdzie Juugo? – spytał o trzeciego poddanego, który bez wątpienia powinien być z nimi.”

Czyim „poddanym” był Juugo?

„ – OIOM na trzecim piętrze.”

Jestem pewna, że po bitwie cały szpital był jednym wielkim OIOMem. Abstrahując od tego, czy w ninjalandzie w ogóle używano tego skrótu…

„Sakura leżała na lewym boku. Prawdopodobnie położono ją tak, by pościel nie drażniła ran na brzuchu i plecach. Wiedział, jak to wyglądało – poszarpane, wielkości pięści...

Nie. Osoby ranne w brzuch układa się na plecach, z nogami w górze. „Drażnienie” ran na plecach to małe piwo w porównaniu z porozrywanymi flakami. Ogólnie bardzo widać brak wiedzy o tym, o czym się pisze. Znalezienie informacji w Google zajęło mi może pół minuty. Napisałabym, że research nie boli, ale po przedzieraniu się przez opisy „wypchniętych pętli jelita” jakoś nie umiem. Jak widzisz – zranienie w brzuch jest mało romantyczne.

„Ból został uśmierzony przez końską dawkę leków przeciwbólowych. Dzięki nim czuła się niezwykle lekka, znów miała kontrolę nad własnym ciałem.”

E, nie. Po końskiej dawce leków przeciwbólowych powinna być… no, naćpana. Mogła czuć się lekko (nie bardzo wiem, co dostałaby w ninjalandzie, ale w tym Twoim wyrobie afganistanopodobnym to chyba smaczną i zdrową morfinkę, nie?), ale o „kontroli nad własnym ciałem” nie może być mowy.

„Powinna przecież być sparaliżowana, pamiętała, jak gałąź zahaczyła o jej kręgosłup.”

Jak jej się udało to zarejestrować? Błagam. Wbicie gałęzi w brzuch napieprza tak strasznie, że człowiek nie analizuje, CO dokładnie go boli. No i jako medyczka (ba! ogólnie jako ninja!) Sakura powinna wiedzieć, że nie uszkodzenie samego kręgosłupa czyni z człowieka paralityka, a przerwanie rdzenia.

„Mogła poruszać nogami. Ba! Mogła wstać, o czym szybko się przekonała.”

Mogła wstać KILKA DNI po przeraźliwie ciężkim i straszliwie zaniedbanym zranieniu. Wy, towarzyszko, siedźcie tu na tyłku, a ja pobiegnę Wam uwierzyć, okej? Chyba że ten wyrób afganistanopodobny to było stadium przejściowe między ninjalandem a filmem Quentina Tarantino…

(A mogłaś to złożyć na wyuczone zdolności regeneracji - i od razu byłoby sensowniej!)

„Średnio skoordynowanymi ruchami wyrwała przewody, którymi była podłączona do jakiegoś urządzenia i kroplówki.”

Dzięki czemu odłączyła sobie dopływ składników odżywczych do krwi, bo żołądek miała w kawałkach. PS: W narutowersum nie ma kroplówki.

„Skierowała się do gabinetu lekarskiego, nie mogąc wyjść z szoku, jak łatwo może przejść niezauważona obok tych wszystkich ludzi. Było tak wielu pacjentów, że nikt nie zawracał sobie głowy pytaniem, kim ona jest lub nie jest. Była anonimowa.”

No helloł, ale nikt nie zauważył, że pacjentka im ucieka? Że w koszuli nocnej (albo i naga),  że z wymizerowaną twarzą? Powinni być przecież przygotowani na to, że pacjent, który powinien leżeć, jest w takim szoku, że wstaje i próbuje się ulotnić… A Sakura, jako medyczka, powinna wiedzieć, że „dobrze się czuję” nie oznacza „jestem w dobrym stanie”.

„Zachwycała się każdym kamykiem, o który potykała się na żwirowanej drodze. Podpierała się wciąż o ściany i kurczyła, czując, że środki przeciwbólowe przestają działać.”

Gdyby przestały działać, toby się nie zachwycała.

„Shikamaru zmarszczył brwi. Skory był raczej do tego, by sprowadzić cały oddział specjalny, który zabrałby stąd szarpiąca się dziewczynę, niżby pozwolić jej zostać. Miał już zaprotestować, gdy zobaczył jak Haruno mocno przyciąga dłoń do brzucha. Kiwnął już tylko głową, by nie utrudniać niczego ani sobie, ani jej.”

Usłużny ten Shikamaru, nie chciał utrudniać ciężko rannej dziewczynie zrobienia sobie jeszcze poważniejszej krzywdy. I nie mam pojęcia, dlaczego potrzebny był im specna… khem, odział specjalny. Dwóch chłopa nie poradziłoby sobie z ciężko ranną dziewczyną?

„Niecierpliwił się powrotu medyka, w Sakurze widział klucz, który mógł wyciągnąć go z niewoli i uratować przed stryczkiem.”

Może jeszcze przed rozstrzelaniem, co? W ninjalandzie to by go raczej ścięli (albo ukrzyżowali, ale to raczej nie konoszanie)…

„Teoretycznie mija już trochę czasu, od kiedy bitwa, bo wojną tego nie nazwę, skończyła się, a reakcji Sam–Wiesz–Kogo, ni widu, ni słychu”

O rany… o rany. Mieliśmy Naruto, 9 Kompanię i Kill Billa, a teraz wchodzi jeszcze Harry Potter. Ciasno się robi.

(Żeby nie było: to nie jest jakiś straszny błąd, „Sam-Wiesz-Kto” to nie nazwa własna, ale mimo wszystko kojarzy się dość jednoznacznie. Zwłaszcza pisane wielką literą.)

A „wojna” to nie „taka większa bitwa”, więc nie wiem, dlaczego miałby nazwać bitwę wojną.

„Trzy kobiety dosiadły się bez pytania za to z butelką dobrego whisky”

Co się będziemy szczypać – napisz, że z flaszką stolicznej. SKĄD whisky w ninjalandzie? No skąd?

„Wszystkie tleniły włosy i miały całkiem dobry gust w kwestii ubioru, a to czyniło je dla lekko już pijanych mężczyzn identycznymi.”

Podobny gust, jeśli już. Jedna mogła być dobrze ubraną modnisią, druga dobrze ubranym punkiem, a trzecia dobrze ubraną gotycką lolitką. I to tlenienie włosów też zgrzyta, ale tylko troszkę – w końcu fakt, że żadna z bohaterek „Naruto” się nie farbowała, nie oznacza że w tym uniwersum nie było to praktykowane.

„W małym saloniku kawalerki”

Uch, skąd salonik w kawalerce? Kawalerka jakby z definicji składa się z sypialni, łazienki i (czasem) kuchni. Chyba że „salonik” był odgrodzony parawanem, ale o tym wypadałoby wspomnieć.

Na sam koniec, jako deser – miłe rzeczy!

„ – Utsukushi! – wrzeszczę, opluwając niechcący jej twarz.”

Dobre to jest. Bardzo ładnie wybija się ponad tani sentymentalizm całej tej scenki.

O dziwo – nagła zmiana narracji wcale u Ciebie nie razi. Jest zrobiona jakoś tak… ja wiem, z wyważeniem? Nie wydaje się być nie na miejscu, chociaż sama scena jest dosyć tandetna.

„Ale w Sakurze nie było naprawdę nic świętego. Była normalna. Nienadzwyczajnie silna czy piękna. Nie grzeszyła dobrocią.”

To też jest niezłe. W ogóle podoba mi się Twoja Sakura – nie lubię jej, tak jak nie lubiłam w mandze, ale doceniam to, że nie starasz się zrobić z niej kogoś, kim nie była. Dziwi mnie tylko trochę, że nie wyrobiła się za bardzo (z wyjątkiem zdolności bojowych), ale w końcu nie każdy musi być bohaterem.

„Miała długie, rozpuszczone włosy, które już z daleka pachniały świeżością – albo tak mu się tylko wydawało. Wniosła do pomieszczenia przyjemny chłód, który pozwolił mu się nieco odprężyć, niemal zapomnieć o pięści Lee, która w każdej chwili była gotowa do uderzenia.

– Będziesz mówił? – odezwała się Ino, zasiadając w dawnym miejscu jej poprzednika.”

Fajnie to zadziałało na wyobraźnię. Gdyby to rzeczywiście było wojenne AU, byłoby wprost świetne. Poza tym bardzo miło mnie zaskoczyłaś tak pozytywnym wprowadzeniem znienawidzonej rywalki Sakury. (Większość autorów zrobiłoby z niej paskudną sucz i Scary Sue.)

„Na ulicy ciągle mijał chichoczące dziewczęta i kobiety, które szeptały między sobą o przystojnym mężczyźnie, półnagości i zaułku.”

Ładne. Dobrze oddaje podsłuchane urywki rozmowy. W ogóle cały fragment z pobytem w dzielnicy grzechu i rozpusty jest bardzo klimatyczny, chociaż niepozbawiony rozlicznych błędów.

„– Ciebie też okradli? – spytał dla pewności.”

I to jest PRAWDZIWY Rock Lee. Tylko dlaczego na jedno, jedyne zdanie?

„Chudszy niż sobie wyobrażała, niż wnioskowała po zdjęciu i danych sprzed kilku lat. Wciąż tak samo wysoki, może jeszcze wyższy. Z może zbyt wyraźnymi aż rysami twarzy, które podkreślały zapadnięte oczy na tle zszarzałej cery. Mimo wyraźnych dowodów czynników, które nie działały korzystnie dla jego urody, pozostawało w nim coś niezwykłego, z czym nie warto było się kłócić. Była to swego rodzaju duma, której wręcz nie dało się mu odmówić. Dodawała blasku i wzbudzała jeszcze większy szacunek – zupełnie jakby był stworzony do bycia podziwianym.”

Bardzo dobry, obrazowy opis. Na tle opowiadania zdecydowanie się wyróżnia, a do tego (przynajmniej moim zdaniem) idealnie oddaje to, jaki był prawdziwy Itachi.

„W wilgotnej ziemi przeleżał długie tygodnie nim znów wziął oddech – pierwszy jako ślepiec. Ktoś najwidoczniej postanowił zabawić się w boga życia i śmierci lub usłyszawszy kilka legend o klanie Uchiha, które krążyły czas jakiś po wsiach, postanowił wyciągnąć jedną z grobu. Nie pozostawało w wątpliwościach, że był to ktoś utalentowany i potężny, bo dokonał wskrzeszenia doskonałego, przywracając do życia to samo ciało, które gniło w ziemi. Bez ofiar, ale niestety bez oczu, które zabrał młodszy brat Itachiego. Legenda musiała okazać się rozczarowująca, bo porzucono ją jeszcze nim wróciła pełna świadomość umysłu. Pozostał więc Itachi samotnie, pozbawiony oczu, jedzenia, wody czy chociaż ludzkiej pomocy, gdzieś na rozstaju dwóch dróg, które prowadziły donikąd.”

To jest po prostu DOBRE. Wprawdzie wkradł się błąd (powinno być „nie było wątpliwości”), ale sam zamysł jest świetny. Mam propozycję: dopracuj ten fragment do granic możliwości, wydrukuj go i powieś sobie nad biurkiem – jako dowód na to, że kiedy się przyłożysz, to naprawdę POTRAFISZ.

Mam tylko nadzieję, że dowiemy się, kto był tak potężny, by wskrzesić Itachiego.

Słowem podsumowania – jest źle. Nie tragicznie, ale zdecydowanie źle. Na plus – fabuła, na którą ewidentnie masz pomysł. Z realizacją bywa gorzej, niektóre rozwiązania są naiwne i naciągane (poza niesławną gałęzią mam tu na myśli głównie paplanie Sakury). Gdybyś jednak nad tym przysiadła, mogłoby wyjść Ci coś naprawdę wartościowego.

Kolejna rzecz – research. Przyłóż się szczególnie przy wszystkim, co związane z walką: od broni po rany, bo tutaj wyjątkowo się wyłożyłaś. Zawsze sprawdzaj, czy na pewno wiesz, o czym piszesz. Jeśli nie jesteś pewna – upewnij się. Większość informacji potrzebnych do poprawienia Cię znalazłam na pierwszej stronie wujaszka G. To nie jest trudne, naprawdę.

Zastanawia mnie też świat przedstawiony, zupełnie odmienny od tego znanego z mangi i anime. Wprawdzie sporą rolę odgrywają rzeczy związane z lokalną mitologią i mocami „wyższymi”, ale bohaterowie prawie wcale nie używają ninjutsu. Nie mam pojęcia, dlaczego. Mam wrażenie, że przeczytałam historię nie o obdarzonych mocami ninja, tylko o świetnie wyszkolonych wojownikach żyjących w fantastycznym uniwersum.  Bez większego uszczerbku dla fabuły można by przenieść akcję do uniwersum fantasy typu low magic albo wręcz urban.

Chyba najpoważniejszą radą, jakiej mogę Ci udzielić w kwestii świata jest to, żebyś na razie wstrzymała się z pisaniem fanfików. Jeśli nie chcesz rozstawać się z bohaterami „Naruto” – spróbuj z AU (same nasuwają się różne odmiany fantasy oraz realia wojenne – tylko lepiej jednak nie Afgan, bo to za świeża rana, żeby wpychać w nią Sakurę. Może pierwsza wojna światowa albo jakiś wymyślony konflikt z niedalekiej przyszłości?). Ninjaland, niestety, rozłazi Ci się w szwach. Oczywiście nie zachęcam Cię do porzucenia tego opowiadania – przeciwnie, skończ je. Ma ogromny potencjał. Rada o porzuceniu świata ninja też jest tylko sugestią. Musisz tylko pamiętać o jednym – pisząc o cudzym świecie, należy trzymać się jego zasad.

I na koniec: styl. Styl mnie boli. Nie dlatego, że jest tak okropny, chociaż to też. Boli przede wszystkim jego niechlujność. Proszę – czytaj po trzy razy to, co piszesz. Czytaj to na głos albo drukuj i poprawiaj błędy czerwonym długopisem, albo i jedno, i drugie. I znajdź sobie betę. Dwie bety. Trzy bety. Osiem bet, jeśli będzie trzeba. Z tego tworu da się wydobyć coś dobrego, naprawdę w Ciebie wierzę!

Gdybyś do wszystkiego przykładała się tak, jak do prologu, i gdybyś nie siliła się na poetyckość, mogłabyś stworzyć coś naprawdę świetnego. Jeśli za rok czy półtora wciąż będę tu oceniającą, koniecznie się do mnie zgłoś. Chcę zobaczyć Twoje postępy.

Tymczasem otrzymujesz jednak…

…dwa pomiociki.