0023. Symphony-of-death.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Symphony of death

Przedwieczna: Broz-Tito

Symfonia? Śmierć? Jedyne, co mi wychodzi z tego równania, to opowiadanie o wampirach. Cóż, obecny szablon na to nie wskazuje, ale ja już wiem swoje. O grafice, od dziwo, mogę powiedzieć całkiem sporo dobrego. Blog  jest przejrzysty, estetyczny, po prostu ładny. Szata graficzna na szczęście nie jest przeładowana efektami, nie mamy tu żadnej tandetnej fotoszopki – słowem: nie ma się do czego przyczepić.

Pomińmy zatem kwestie estetyczne, zajmijmy się tekstem. Tekst jest najważniejszy.

Prolog

Pierwsze zdanie, pierwszy zonk.

Rok 1546, pierwszy dzień Nowego Roku – W kalendarzu mamy jeden dzień (zazwyczaj jest to 1 stycznia), który możemy nazwać Nowym Rokiem i zapisać to wielką literą. Chyba że tu chodzi o jakiś wypaśny nowy rok, którego nikt nie śmiałby napisać inaczej. Ale nie sądzę.

(…)że miejsce to było strzeżone pilniej, niż jakiekolwiek współczesne więzienie. – Niepotrzebny przecinek przed niż.

Bez świecidełka byłaby nikim, zwykłą śmiertelnicą, młodą kobietą żądną władzy. – „Śmiertelnicą”? A nie chodziło o „śmiertelniczkę”?

A przede wszystkim inteligencję, której od wieków odmawiana przedstawicielkom płci pięknej. – Odmawiano.

(…)właśnie usłyszała miejsce pobytu uśpionego Pierwotnego – Fascynujące, że wampiry mogą usłyszeć miejsce pobytu… Tylko, że nie. To błąd. Usłyszała o miejscu pobytu już wygląda lepiej. Bo miejsca jako takiego, sorry Winnetou, usłyszeć się nie da, można w nim tylko być. 

To ja zadecyduję czy jeszcze się spotkamy skarbie – Przecinek przed czy i  skarbie. Dlaczego? Ano dlatego, że przed imionami nazwiskami i innymi zwrotami, głównie w wołaczu, po prostu stawia się przecinki. Więcej tu: http://www.ekorekta24.pl/porady-jezykowe/2-porady-jezykowe/314-przecinek-przed-imionami-nazwiskami-czyli-przed-wyrazami-w-wolaczu

Cóż, prolog sugeruje grę znanymi motywami: wampiry są niebezpieczne, więc jednoczymy się, by je zabić. Jak je zabić? Zabijając twórcę, czyli Pierwotnego. Widziałam takie cuda w Pamiętnikach Wampirów. Nic nowego pod słońcem, lecimy dalej.

Rozdział pierwszy

Dom, do którego podeszła nie wyróżniał się od pozostałych. – Po podeszła też przecinek, ponieważ to wtrącenie. Generalnie widzę u ciebie problem z przecinkami, więc wypadałoby przypomnieć sobie zasady. Najlepiej poczytać tu: http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629769

Uśmiech nie zniknął z piegowatej buźki, nieco dziewczęcej, zupełnie nie pasującej do  osobowości – Niepasującej.

Spokojna odpowiedź nieco zbiła z pantałyku czarownicę, która nie spodziewała się zapowiedzianych gości – No, tu przyznam, że zgłupiałam. Od logiki się odlepiło temu zdaniu. Bo jak można być zaskoczonym, że oto przyszedł ktoś, kto zapowiedział wizytę?

Lekki materiał sukienki obwijał żylaste ciało. – A nie owijał?

(…)lęku ni strachu. – Jak również nie czuła smaku masła maślanego.

Złoty, ciężki medalion na mocnym łańcuszki – Łańcuszku.

(…)a następnie wszyscy zainteresowani byli świadkami zwrot akcji i to ludzie byli na prowadzeniu – Zwrotu.

(…)tym samym, Isaac, pozostawił tam ślad swojej krwi – A tym razem nie wiadomo, po co oddzieliłaś imię bohatera przecinkami.

(…)kiedy postawił pierwszy krok na posadzce z białych kafelek – Kafelków. A jeszcze lepiej wyłożonej białymi kafelkami.

(…)przyłączyło się do niego jeszcze paru ważniejszych osobistości – Parę.

Widząc w szybie obok samego siebie, drobną sylwetkę rudowłosej kobiety – Niepotrzebny przecinek.

Czarnowłosy mężczyzna podszedł do Isaaca, poklepując go ramieniem po plecach.

Ramieniem? RAMIENIEM PO PLECACH? Niech ktoś mi to rozrysuje, bo jak na razie wychodzi mi, że gość go musiał poklepać po tych plecach cudzym ramieniem. Poklepać to można, ale dłonią, nie ramieniem, na bora!

Rozdział drugi

Metalowe miski w byle jakiej oberży na zabitej dechami wsi w 1540 roku zwróciły moją uwagę. Bo to znaczy, że albo oberżyście się powodzi albo jest szlachcicem, co chce się dowiedzieć, czym jest praca, albo to jednak dalej jest bardzo mocny AU i tylko udaje, że nim nie jest. Tym bardziej, że łyżki mają jednak drewniane, a wnętrze karczmy jest biedne i obskurne. Niby ołowiane naczynia znane są już w Rzymie, ale metalowa miska plus drewniane sztućce nijak nie idą ze sobą w parze. W kiepskiej oberży spodziewałabym się raczej misek drewnianych lub glinianych, ewentualnie cynowych. Miałoby to więcej sensu w zestawieniu z tymi nieszczęsnymi drewnianymi łyżkami.

Skobel przytrzymujący je, spełniał swoje zadanie. – A tutaj składnia znów padła i leży. Podtrzymujący je skobel spełniał swoje zdanie raczej.

Był jej Stworzycielem, podarowawszy tym samym życie wieczne. –  Tu się poplątały czasy i formy. Bardziej sensownie brzmi: Był jej Stworzycielem, co znaczy, że podarował jej tym samym życie wieczne.

Jego twarzy bliżej było do mordy szczura, a przenikliwie jasne oczy zdawały się zabijać. – Ze zdania wynika, że jego oczy zabijały się nawzajem. Nie o to chyba chodziło…

No i znowu sens i logika wzięły nogi za pas. Chwilę temu napisałaś, że Lucius sprawuje dyktatorską władzę, teraz piszesz, że jego władza generalnie jest tylko pozorem, bo wampiry robią co chcą. Zdecyduj się na jedną wersję i trzymaj się jej, ładnie proszę.

(…)na ponów chciała zostać człowiekiem i chciała mu pomóc w zaspokojeniu podstawowego instynktu – Na PONÓW? Nie znam takiego słowa w takiej funkcji. Zwykle chodzi o na powrót/znów

Rozdział trzeci

Niestety, Jasmine wywodząca się z rodziny założycieli, nie mogła wybrać innej ścieżki życia, nie posiadała innych przekonań, a po latach zaczęła ślepo wierzyć w racje, które wpajano jej od dziecka. – To zdanie jest niezgrabne. Przekonań się nie posiada, przekonania się zwykle ma.

Zupełnie bezsensu uderzała pięściami o metalowe, ciężkie drzwi i wyzywała opiekuna od stu diabłów. – Bez sensu. Co prawda bezsens pisze się łącznie, ale nie o bezsens tu chodzi. I nie można wyzywać od stu diabłów tylko wysyłać do (stu diabłów) diabła.

Musiała potrafić i umieć wszystko. – I musiała codziennie na śniadanie jeść masło maślane.

Brani byli w zasadzki, sfingowane porwania miała na celu sprawdzenie ich wytrzymałości. – Miały.

Spodziewała się odzianego w czerń mężczyznę – Spodziewała się odzianego w czerń (kogo? czego?) mężczyzny.

Rozdział czwarty

(…)nie uraczyło się w nim żadnych mebli, świadczących chociaż o odrobinie wygody. – Uraczyło? Wiem, że takie wyrażenie istnieje, ale mimo to dalej mi to brzmi kulawo.

Czarne spodnie ze sporą ilości kieszeni, typowe oficerki i czarne topy – Ilością. I w ogóle czy mogą być nietypowe oficerki, skoro tak się przyjęło nazywać bardzo określony typ obuwia?

Potrzebowali bojowników, mięsa armatniego. Dostali go. – Je. To mięso, nie tego mięsa, prawda?

(…)spojrzała w bok i napotkała spojrzenie ciepłych, piwnych tęczówek.

Oprócz tego, że masz powtórzenie spojrzeć, to jeszcze ten paskudny, blogaskowy błąd z tęczówkami. Raz jeszcze: tęczówki nijak się mają do patrzenia, bo to tęczówki. Źrenice zaś są zawsze czarne. Sorry, Winnetou, że właśnie rozwiałam romantyczną wizję patrzenia piwnymi tęczówkami.

Uchodził za surowego, który przestrzega wojskowej dyscypliny – Za surowego kogo? Coś urwało od zdania.

(…)które jedynie kojarzyła z widzenia, a może z dwoma zamieniła kilka zdań – To wszystkich znała jedynie z widzenia, czy jednak z niektórymi rozmawiała? Bo to się trochę kłóci.

Jasmine, mimo tego, że gotowała się w środku, zachowywała pozorny spokój. Wynikało też z tego, że przejęła rolę dowódcy – Z czego wynikało? Z tego, że zachowała spokój?

(…)przedstawiła po krótce to, co w zawiły sposób przedstawione było na kilku kartkach papieru – Pokrótce.

Ciemnowłosa dziewczyna, która mówiła wcześniej, ponownie zabrała głos przyglądając się uważnie niemianowanej liderce. – Jeszcze jeden przecinek po głos.

(…)jedynie O’Connor siedziała milcząc i wpatrując się w przeciwległą ścianę. – Przecinek po siedziała.

(…)lepki język i ohydny posmak na języku. – Powtórzenie.

Zaczesała długie, blond włosy – Niepotrzebny przecinek.

Jednak ciężar krzesła i skrępowanego ciała, robił swoje – Znów niepotrzebny przecinek.

(…)pięć laboratoriów i kilka, dobrze zaopatrzonych magazynów – I znowu.

(…)że straciła wtedy pierwszy ludzi. – Pierwszych/ pierwszy raz

Podobnie, jak krwiopijcy – Niepotrzebny przecinek, bo porównujesz.

Szczerze przyznam, że ta bardzo tró trólawerska scena na koniec mnie trochę zaskoczyła, bo nie ma wcześniej w tekście przesłanek, że taka miłość mogłaby zaistnieć. W każdym razie teraz wygląda to na miłość ex machina, mam nadzieję, że jakoś ją udowodnisz w następnych rozdziałach i kolejnych flashbackach.

Podsumowując:

Styl masz całkiem przyjemny, to muszę przyznać, ale nie jest tak, że nie masz żadnych problemów ani nie przytrafiły ci się potknięcia – większość z nich wytknęłam przy okazji pobieżnej bety. Chyba nie będzie to dla ciebie zaskoczeniem, jeśli powiem, że twoim największym wrogiem są  przecinki – czasem stawiasz ich za dużo, czasem wcale. Co zabawne, niektóre błędy przepuściła nawet twoja beta, więc może sprawdzajcie się nawzajem. Albo lepiej: obie powtórzcie sobie zasady interpunkcji.

Kulawych zdań jest w tekście malutko, głównie trafiają się takie z dziwną składnią, jakbyś chciała tekst stylizować, ale nie wiedziała jak. A stylizacja, przynajmniej wypowiedzi bohaterów, tekstowi by się jak najbardziej przydała. Jak na razie bowiem wszystkie postaci – czy te ze średniowiecza, czy te ze świata przyszłości, mówią dokładnie tak samo. Nie różni się ani styl ich wypowiedzi, składnia, nic. W przypadku wampirów jestem w stanie to zrozumieć. Da się to jakoś podciągnąć pod twierdzenie, że ze względu na długość swojego życia (choć w ani jednym fragmencie tego nie sugerujesz) dostosowują się do określonych czasów. Jednak w przypadku Miriam wypada to dosyć nienaturalnie, język z lat 1540/45 powinien się odrobinę różnić od tego z roku 2045. Co zabawne, czarownica pochodzi ze wschodu, z małej wioski na ziemiach ruskich…  Zastanawiająca jest zatem kwestia języka, którym porozumiewa się z Sagą czy Isaakiem. O ile w przypadku wiekowego wampira jestem w stanie przyjąć, że jest poliglotą (przez wieki mógł przecież mieszkać w wielu krajach) o tyle u Sagi to tłumaczenie jest już bardzo, bardzo mocno naciągane. Chyba że czarownice posiadają dar rozumienia wszystkich języków świata. Chociaż osobiście uważam, że zalatująca na razie merysujskością Miriam byłaby ciekawsza gdyby chociaż robiła drobne błędy językowe.

Musisz też tłumaczyć terminy, których używasz (jak chociażby Próba Krwi). Takie informacje, przemycane w tekście, chociażby w dialogach czy monologach, na pewno sprawią, że tekst będzie ciekawszy, a świat przedstawiony pełniejszy i bardziej atrakcyjny.

Musisz popracować także nad tym, by w odpowiednim momencie wprowadzać nowe postaci. Zdarzyło się w tych czterech rozdziałach co najmniej kilkukrotnie, że najpierw piszesz, iż ktoś coś powiedział, ale dopiero kawałek później podajesz jego imię i funkcję. Tak samo jest w tych fragmentach ze strumieniem świadomości: najpierw piszesz, że bohater coś zaproponował, ale dopiero dwa zdania później mówisz dokładnie kiedy, co i komu. Mam wrażenie, że ten lekki nieład wynika z tego, że za szybko chcesz coś napisać przez co nie zwracasz uwagi na to, jak całość brzmi dla kogoś, kto na taki pomysł nie wpadł. Czyli dla czytelnika.

Dobrze, zajmijmy się teraz kreacją świata. A raczej światów.

Dużo lepiej wyszedł ci ten świat przyszłości, świat  z roku 2045. Jest bardziej spójny, obfitszy w dosyć szczegółowe opisy, bogatszy w postaci, a przez to dużo ciekawszy. Sądzę, że jest on zdecydowanie lepiej opracowany, tak jakby te wstawki ze średniowiecza były pisane troszeczkę na siłę, jakbyś bardzo starała się przedstawić nam Miriam, ale nie wiedziała, jak to zrobić.

Co ciekawe, dużo lepiej wychodzi ci przedstawienie świata ludzi niż wampirów.W przypadku tych pierwszych zasady są proste: jednoczą się w organizacji Libre i walczą z krwiopijcami, a celem walki jest ich całkowite usunięcie i przywrócenie równowagi, dobra oraz bezpieczeństwa. Libre ma swoje struktury, ma środki, ma program szkoleniowy, wszystko to opisane w dwóch rozdziałach, a jednak bardzo szczegółowo, dokładnie i interesująco. Jest w tym świecie coś fascynującego. Antywampirza organizacja to powiew świeżości, odrobina oryginalności.

Mam takie wrażenie, że w przypadku ludzi wiedziałaś, co chcesz opisać, miałaś jakiś plan, bo świat przedstawiony jest właściwie dobrze i nie mam do niego na razie żadnych zastrzeżeń. Natomiast fragmenty ze średniowiecza nie tylko są ubogie w opisy, ale także nielogiczne. Tak jakby zabrakło ci czasu na research, na sprawdzenie tego, o czym piszesz. Dla przykładu: najpierw twierdzisz, że ludzie nie wierzą w magię i czarownice, a potem, w połowie tego samego rozdziału, jednak zmieniasz zdanie i napomykasz, że tak naprawdę polują na czarownice, przeprowadzają procesy i palą je na stosach. To jak tym jest, co? Poza tym przytrafiają ci się również drobne potknięcia historyczne: pisząc o wydarzeniach we Florencji używasz słowa „Włochy”, podczas gdy takie państwo jeszcze nie istnieje. Raz napisałaś też, że Miriam pochodzi z Rosji, podczas gdy kraj ten zostaje zjednoczony dopiero w roku 1462 jako Księstwo Moskiewskie, a od 1547 nazywane jest Carstwem Ruskim/Rosyjskim. Skąd pochodzi Miriam? Na pewno nie z Rosji. Jeśli akcja toczy się w roku 1545, to powinna powiedzieć, że z Księstwa Moskiewskiego, albo dookreślić swoje pochodzenie wymieniając konkretną nazwę jakiejś ziemi, a nawet wioski, mieściny czy miasta – wyglądałoby to dużo bardziej prawdopodobnie niż ta nieszczęsna Rosja. Takich potknięć można łatwo uniknąć zaglądając chociażby na Wikipedię.

Świat wampirzy natomiast, bo nim się na koniec zajmiemy, jest odrobinę niespójny. Z jednej strony piszesz, że to demokraci, z drugiej, że jednak Lucius sprawuje władzę dyktatorską. Gdzieś w połowie zmieniasz zdanie i z dyktatury robisz władzę pozorną, bo przecież wampiry robią, co chcą. Śmieszne, mają jakąś radę, ale nie pokusiłaś się nawet o krótkie wytłumaczenie, jakie są zasady jej działania, po co została powołana, dlaczego należy do niej dany wampir, a nie ktoś zupełnie inny. Odnoszę takie wrażenie, że kompletnie nie zależy ci na tym, by przedstawić drugą stronę konfliktu, jakby liczył się jedynie Isaac, jego wrażenia, przemyślenia i historia. To sprawia, że kreacja wampirów wypada przy ludziach dosyć słabo.

Jeśli chodzi o opisy, to w większości przypadków serwujesz suche informacje. Szczególne względy mają u ciebie opisy wnętrz: wyliczasz w nich wszystkie sprzęty, ich wielkość, kolory. Szkoda, że zwykle pojawiają się na początku sceny, niczym didaskalia. Bardzo rzadko wprowadzasz szczegóły ubioru czy opisy wnętrza w trakcie dialogów.

Jest jedna rzecz, która mnie martwi. Są to proporcje między opisami otoczenia a opisami uczuć. Odpowiednia ich ilość znalazła się dopiero w rozdziale trzecim. Psychologicznie Jasmine jest kompletna i doskonale opisana. Reszta postaci? Raczej ubogo. Dlaczego ciągle próbujesz przekonać nas, że tak naprawdę wampiry mają uczucia, skoro nie dajesz żadnych przykładów? Teoretycznie piszesz, że Donna czy Anna kochają się w Isaaku, ale jakoś tego nie widać. Zbyt to płaskie i papierowe, nie sądzisz?

Nope, zmieniam zdanie, są dwie rzeczy, które mnie martwią. Rozmawiając, twoje postaci praktycznie nie wykonują żadnych gestów ni ruchów. Zachowują się jakby po prostu stały naprzeciwko siebie i beznamiętnie wygłaszały swoje kwestie.

Właśnie, postaci! Zajmijmy się postaciami.

Jak napisałam wcześniej, Miriam wygląda na typową Mary Sue. Nie dość, że była w stanie sama ogarnąć magię, to jeszcze jest magiczką wcale niezłą, ma diaboliczny plan i może bez problemu olśnić swoim urokiem osobistym nawet wampira. Co gorsza, najprawdopodobniej posiadła też trudną sztukę perfekcyjnego opanowywania wszelkich języków i bez żadnego wykształcenia jest w stanie żyć na dość wysokim poziomie. Brr, zimno mi się robi, jak sobie pomyślę, co może wyrosnąć z tak merysójskiego materiału.

Jasmine natomiast to najlepiej napisana postać w tym opowiadaniu. Prawdopodobna psychologicznie, pozbawiona pierwiastka Mary Sue, budząca sympatię, energiczna, mająca jakiś cel, w przeciwieństwie do Miriam, której cel jest dosyć niejasny mimo jej planu. Jasmine to urodzona liderka, twarda, choć mająca momenty załamania, posiada ludzkie uczucia. Nie mam wobec niej żadnych zastrzeżeń.

Isaac – niewiele można powiedzieć o nim i o pozostałych wampirach. Bohater drugiego planu, dosyć papierowy. Wydaje mi się, że wybrany spośród wszystkich trochę na chybił-trafił, nie bardzo widzę dla niego jakąś większą rolę. A przynajmniej nie na tym etapie.

Co to ja miałam jeszcze… Ach, tak: z tego krótkiego podsumowania widać, że dużo lepiej wychodzą ci postaci kobiece. Łatwiej ci o nich pisać, umiesz się wczuć w rolę swojej bohaterki, jednocześnie nie starając się z żadnej zrobić swojego fajniejszego awatara, chociaż musisz uważać przy czarownicy. Z drugiej strony wydaje mi się, że pisząc o nich, bardzo starasz się, by Miriam i Jasmine były tak różne, jak to tylko możliwe, kompletnie zapominając o Donnie czy Annie. Szczególnie ta ostatnia ma potencjał, chociaż to, że nie pije ludzkiej krwi po sukcesach Zmierzchu i Pamiętnikach Wampirów nie jest już żadną nowością. Napomknęłaś coś, iż Anna bardzo różni się od pozostałych wampirów, ale nie pociągnęłaś tego wątku, tak naprawdę wcale tego nie pokazując. Koniecznie musisz popracować nad bohaterami drugiego planu: zarówno wampiry, jak i ludzie wypadają na dość… papierowych i płaskich.

Zbierając to wszystko zusammen do kupy: bardzo dobre, świeże oraz ciekawe elementy przeplatają się w opowiadaniu z elementami po prostu słabymi lub niedopracowanymi. Niedoróbki i potknięcia w researchu, które łatwo sprawdzić, są bardzo irytujące. Potrafisz tworzyć ciekawe postaci, takie jak Jasmine, by jednocześnie pisać o kimś tak (w porównaniu) bezbarwnym jak Isaac i jednocześnie denerwująco perfekcyjnym jak Miriam. Mimo wszystko całość czytało się lekko, łatwo i przyjemnie. Jestem w kropce.

W związku z tym nie wystawię ci konkretniej oceny. Miejsce Symphony of death jest  gdzieś pomiędzy trójką z plusem a czwórką z minusem. Nie umiem jednoznacznie stwierdzić, gdzie.