0019. oddech-milosci-hogwartu.blogspot.com

Droga Freddie, naprawdę bardzo Cię przepraszam, że musiałaś tyle czekać. Jak już mówiłam w poprzednim poście, zaczęłam ocenę Twojego bloga dość dawno temu. W dokończeniu jednak przeszkodziły mi najpierw poważne problemy w szkole, a potem wyjazd na bezinternetowe wakacje. Poza tym wciąż miałam okropne uczucie, że przegapiłam coś bardzo ważnego – dlatego tyle zwlekałam. Mam nadzieję, że jednak efekt mojej pracy w jakimkolwiek stopniu Cię satysfakcjonuje.

I, uprzedzając zawczasu, nie mam absolutnie nic do Ciebie osobiście i nie chcę, żebyś odebrała tę ocenę jako atak.

Mam nadzieję, że opinia sadystki nie przylgnie do mnie na stałe. :<

Wielki Przedwieczny: die_Kreatur

Lokalizacja: http://oddech-milosci-hogwartu.blogspot.com/

Ofiara: ongiś Freddie, teraz Forfeit

Na sam początek mam takie pytanko: czy w szablonie, adresie i napisie na belce kryje się jakaś głębia (czy w ogóle myśl)? Zwłaszcza w szablonie? Zwłaszcza w Hermionie rozpościerającej się gotyckim wnętrzem? W trakcie oceniania przychodziły mi do głowy mniej, bardziej lub dużo bardziej absurdalne teorie na ten temat, którym jednakowoż wolałabym się w tym momencie nie dzielić, bo prawdopodobnie jestem mistrzem nadinterpretacji. Ale to tak tylko z ciekawości, bez stresu.

Swoją drogą... zastanawiam się, po co masz na stronie głównej tekst „opowiadanie jest parodią. Proszę podejść do niego z dystansem”. Na parodię mi to nie wygląda i trochę nie wiem, do czego mam podejść z dystansem. Nie, wiesz, tekst powinien mówić sam za siebie.

Będzie dużo odwołań do kanonu, bo chciałabym Ci dobrze zilustrować Twoje błędy.

Dlaczego opko jest niemożliwe, czyli przed użyciem zapoznaj się z ulotką dołączoną do oceny

Akcja dzieje się w wakacje po czwartym tomie, a te wakacje Hermiona spędzała na Grimmauld  Place, więc nie było czasu ni okazji, żeby zdemoralizowała ją banda mugolskiej młodzieży. Co więcej, Bliźniacy też siedzieli tam całe wakacje. To raz.

 Dwa, że na takie wydarzenia, jak opisałaś, w kanonie po prostu nie ma miejsca, gdyż zachowanie Hermiony przez całą serię nijak nie wskazuje na posiadanie takich doświadczeń. Zauważ, że Hermiona zawsze jest grzeczna, kulturalna, pierwsza do nauki, że zawsze myśli o ewentualnym zagrożeniu (także wynikającym z zażywania eliksirów i substancji niepewnego powodzenia, jak mamy w tomie V) i stosuje się do zasad wytyczonych przez własny rozsądek. Hermiona wierzy w siebie, opiera się na własnym rozeznaniu sytuacji i poniekąd wartościach wyniesionych z domu – dzięki temu tak sprawnie działa w siódmym tomie.

Ty zaś zaprezentowałaś nam scenkę pt. „łamanie charakteru Hermiony”. Abstrahując w tym momencie od tego, że zachowanie dziewczyny z Twojego opowiadania nie ma nic wspólnego z zachowaniem Hermiony, owa scenka – patrząc przez pryzmat V, VI i VIII tomu - nie mogła się wydarzyć. Rzeczy, do których zmusili Hermionkę Alex i paczka, były skrajnie wbrew jej naturze i coś takiego musiało, po prostu musiało poskutkować traumą, wyrzutami sumienia, wątpliwościami. Zauważ, że Hermiona nie wraca do żadnej Mrocznej Przeszłości i cały czas akceptuje siebie.

Mam nadzieję, że wyjaśniłam to dostatecznie jasno.

Ale mniejsza z tym, to tylko problem Twojego sumienia.

Dlaczego opko jest bez sensu, czyli chyba fabuła

Zachodzę w głowę, dlaczego piszesz potterowskiego fanfika – i dlaczego akurat o Hermionie. Główna bohaterka nie jest Hermioną, mimo że się tak nazywa, Fred nie jest Fredem, wszystko dzieje się w wakacje w otoczeniu mugolskiej młodzieży, magii i nawiązań do przygód Harry’ego nie ma. Znaczy się, ja rozumiem doskonale, że sytuacje graniczne i łamanie charakteru są fajne, ale a) żeby ruszało to, że omujcthulhu Hermionę zmusili do palenia szluga, Hermiona musi być sobą, b) mogłabyś nie bawić się w dekoracje i napisać coś własnego. Czytanie o jakichś koszmarnych karykaturach nie bawi i nie wciąga, co najwyżej irytuje, gdyż totalnie odrealnione są postacie, sytuacja, relacja między Fredem a Hermioną, no słowem wszystko – a i tak wiadomo, jak opko się skończy. Ot, gdy nic się nie trzyma kupy, trudno czerpać przyjemność z czytania.

Znaczy… ja chyba wiem, o co chodziło. Hermiona miała się zmienić nie do poznania i w ogóle, i Fred też się zmieni, i nie będą do siebie pasować, taki dramat. Jednakowoż jeśli żadne z nich nie ma nic wspólnego z pierwowzorem, nie ma też związanych z tą aferą emocji. Sad but true.

Już lepiej byś zrobiła, konstruując własne, wzorowane na Twoich przyjaciołach postacie, a wtedy przynajmniej odpadłoby nawracające a cokolwiek frustrujące pytanie „gdzie do diabła jest prawdziwa Hermiona”. Mogłabyś również wówczas z czystym sumieniem praktykować obserwację, wrzucać ich oryginalne słowa do dialogów, opisywać realne sceny itp. Zawszeć to łatwiej niż pisać o w obcych realiach postaci fikcyjnej, na dodatek wymyślonej przez kogoś innego.

Czy opowiadanie byłoby wtedy ciekawsze? Pewnie nie. Mamy: romans skończonej chamki z skończonym bucem, średnio interesujące spotkanie na piwo i aferę godną fotostory w niezastąpionym Bravo.

Prolog – tyle dużo dramy! Napięcie sięga zenitu, latają ostre teksty, taka konfrontacja dwóch bojowych charakterów, od ciętych ripost można się pokaleczyć, czekam, aż ktoś wyjmie zza pleców placek, żeby rzucić w adwersarza. A przełączając się z trybu ironii na standardowy strumień świadomości: przesadziłaś z pompowaniem atmosfery i wyzwiskami – wygląda to trochę jak starcie dwóch czołgów, nie jak rozmowa inteligentnych, kulturalnych ludzi na poziomie. Chciałabym więcej opisów ich reakcji, a mniej monologów narratorskich, może humoru na rozładowanie tego nieznośnego, zahaczającego o śmieszność napięcia. Ponadto od pierwszych zdań widać ten rys tragiczny bohaterów… i koniec opowiadania. Niezbyt mi się podoba ta kompozycja klamrowa.

Nie, nie umiem tego prologu traktować na poważnie, ale może przejęłam się słowami o parodii.

Przyjazd Alex jest odrealniony tak, jak chyba tylko się dało. Podsumujmy: dziewczyny nie widziały się minimum cztery lata („kiedyś Granger się z nią przyjaźniła, lecz gdy poszła do Hogwartu, dziewczyna przeniosła się na osiedle po drugiej stronie miasta”), nigdzie nie było mowy o jakiejkolwiek korespondencji, rodzice Hermiony nie zapytali się, co ona o tym sądzi, Alex ma paczkę dobrych przyjaciół. Wtf?

Podejrzewam, że prawdziwa Hermiona

1. nie dałaby się namówić na ciuchy, które się jej nie podobają (Hermiona normalnie nie zwraca uwagi na ubrania, co jednak nie oznacza, że nie ma gustu i nie umie się ubrać – tom IV),

2. nie zrobiłaby niczego wbrew sobie, lecz podziękowała grzecznie a stanowczo i ewentualnie odłączyłaby się od towarzystwa,

3. z którym więcej by się nie spotkała, chociaż obiecałaby Alex, że jej nie wyda,

4. byłaby dla Alex miła i szukała innych tematów do rozmowy/innych form spędzania czasu (bowiem Hermiona nie zwykła angażować się z coś, do czego nie jest przekonana, patrz: Magiczne Dowcipy Weasleyów),

5. w ostateczności ignorując Alex lub rozmawiając z rodzicami o odesłaniu jej do domu (co byłoby wykonalne, bo patrz wyżej).

Przyznasz, że w tej wersji ów epizod jest cokolwiek nudny i nie nadaje się na motor akcji. Zresztą w ogóle nie rozumiem, dlaczego poświęciłaś mu tyle rozdziałów, tak szczerze mówiąc. Na Twoim miejscu w ogóle bym go wycięła i skupiłabym się na relacji Freda i Hermiony, ponieważ jak coś z tego opowiadania ratować, to właśnie ją.

Bo wiesz, ten, no, nawet gdybyś w tym wariancie kwiat mugolskiej młodzieży wymieniła na dzikie stado śmierciożerców chcących Hermionkę przeciągnąć na stronę Sama-Wiesz-Kogo i miotających crucio  niby zwykłe accio, to dopóki nie ogarniesz charakterów postaci, akcja będzie tak wcią…

Ojej, chyba mi się trochę przysnęło. Przepraszam.

Dobra, a teraz bez ironii: gdyby akcja się działa na Grimmauld Place, to może by nawet Twoje opko miało ręce i nogi mimo spotworzonych bohaterów. Konspiracyjny klimat kwatery głównej, wyrzuty sumienia wobec Harry’ego, konieczność spędzenia dwóch miesięcy razem na współpracy, dużo dziwnych, niebezpiecznych sprzętów (coś odurzającego dało się tam wepchnąć na sto procent, a wtedy byś mogła przeprowadzić podobne sceny, tylko że z udziałem swoich Weasleyów), dużo podejrzanych czarodziejów i czarownic, którzy są świetnym obiektem do opisywania. Zrezygnowanie z tych wszystkich możliwości to prawdziwy strzał w stopę.

Przesłania wątku z Sarą i Fredem nie rozumiem, bo nie rozumiem motywacji Freda, o czym za chwilkę. Natomiast mogę Ci powiedzieć, że scenka ze wściekłą Sarą i zbiegającymi się ludźmi była nieco kuriozalna, bo bardziej powierzchownie i na odwal się chyba już się tego napisać nie dało. Sara ewidentnie jest dla Ciebie tylko pionkiem w grze z uczuciami Freda, w ogóle nie starasz się wykrzesać z niej jakiegoś życia czy indywidualności.

Do sceny gwałtu (oraz prawie-gwałtu), i w ogóle scen w klubie, nie mam zastrzeżeń od strony fabularnej. Jest ona logicznym następstwem prowadzenia się Hermiony i Freda i bardzo cieszę się, że doprowadziłaś rzecz to tego momentu. Jeśli chodzi o przebieg akcji, są to chyba najbardziej spójne momenty w opowiadaniu. Pojawiają się też emocje, opisy i informacje o zachowaniu bohaterów, i, uwaga, pewien realizm w ich zachowaniu.

Chwała Ci, że nie przedstawiasz gwałtu jako najpiękniejszego przeżycia ever, tak trzymać.

Na osłodę powiem, że podoba mi się realizacja motywu przewodniego, chociaż sceny z samodzielnie sięgającą po papierosy Hermioną są najsłabsze. Zastanów się dobrze, czym są dla niej papierosy, po co to robi i jakie emocje powinno to w niej wyzwalać. Opisuj te emocje oraz myśli towarzyszące jej przy paleniu.

Wiesz co? W sumie widzę jakiś postęp. Cieszę się, że masz jakiś plan i dążysz konsekwentnie do zacieśnienia akcji, że zbierasz wątki. Jeśli porówna się rozdział szósty z prologiem, pod każdym względem rozdział szósty miażdży. Nie wiem jednak, czy to tylko chwilowy skok formy, czy raczej tendencja długofalowa. Spodziewaj się komci pod kolejnymi dwoma rozdziałami, a co.

Co zrobiłaś źle albo bohaterowie

Kim jest prawdziwa Hermiona? Zdolną dziewczyną, mającą kochających, dbających o jej dobro rodziców (ktoś zaakceptował to, że jest czarownicą, ktoś pozwalał jej jeździć do przyjaciół, ktoś bez szemrania kupował jej – drogie! – nowe rzeczy do szkoły, ktoś z nią wyjeżdżał za granicę; z całości książki możemy wywnioskować, że relacja między nimi a Hermioną była dobra, bliska), którzy raczej nie zafundowaliby jej wizyty gościa na całe wakacje bez konsultacji z nią. Jest pewna siebie, lojalna wobec przyjaciół (do których notabene zaliczają się bliźniacy, ale o tym później), nie boi się bronić własnego zdania (przykładem zgłaszanie się na lekcjach, odcinanie się Malfoyowi, stowarzyszenie W.E.S.Z., zapytanie się profesora Binesa o Komnatę Tajemnic), twardo stąpa po ziemi, ma głowę na karku, nie waha się z zimną krwią łamać regulaminów i kłamać, jeśli tego wymaga sytuacja. Lubi się uczyć, gdyż odnajduje w tym przyjemność i najzwyczajniej w świecie ceni sobie wiedzę, ergo postępuje zgodnie z własną hierarchią wartości. Robi to, co uważa za słuszne (szantażowanie Rity Skeeter). Jednocześnie jednak ma w sobie bardzo dużo empatii (przejęcie się losem skrzatów domowych), ciepła (traktowanie Neville’a), taktu, jest dość elastyczna, wyrozumiała, ma ogładę i umie zachować się na poziomie. Podsumowując: Hermiona nie ma problemów ze sobą i mimo że lubi się uczyć, jest przyjacielska i jak najbardziej dostosowana do życia. Po prostu nie jest typem duszy towarzystwa, lecz woli przebywać w małej grupce dobrych przyjaciół, którzy ją akceptują taką, jaka jest, oraz rozwijać swoje zainteresowania.

Twoja Hermiona jest przede wszystkim lekkomyślna, po drugie chamska, po trzecie niestabilna emocjonalnie. Jest egoistką, patrzy tylko na siebie, olewa lojalnych, sprawdzonych przyjaciół, „na pocieszenie” wchodząc w podejrzaną paczkę (mój Cthulhu, jakimisiętokojarzy z akapitem ósmym tego dzieła...). Nie ma za grosz poczucia własnej wartości, goni za jakimś ideałem. Z godną podziwu konsekwencją zachowuje się fenomenalnie głupio na każdym kroku, gdyż w jeden wieczór wymazała ostatnie piętnaście lat życia. I… w sumie jest coś fascynującego w tej odmóżdżonej Mionsi, która robi się zua dla Freda, a potem będzie szok. Tylko że, do wszetecznicy nędzy, czytanie o tym ni chory nie bawi, bo dziewczę nie ma NIC wspólnego z Hermioną.

W ogóle to dlaczego Hermiona ani razu przez te sześć rozdziałów nie pomyślała, że jest czarownicą i mogłaby to, to, tamto? Fred zresztą też nie używa czarów, chociaż już może.

Był to chyba ten przedmiot, w którym była najgorsza. Radziła sobie doskonale z teorią, lecz mało ćwiczyła praktykę. (rozdział czwarty)

Bzdura. Hermiona miała opanowane całkiem sporo zaklęć, a najgorsza była we wróżbiarstwie – z którego się wypisała. OPCM nie sprawiało jej kłopotów.

Po chwili przemierzały już zatłoczony peron miasteczka Little Haness, wesoło rozmawiając i śmiejąc się z otaczających ich osób. Może było to i wredne, lecz miały to gdzieś. Dobrze się bawiły i to się liczyło. (rozdział piąty)

Hermiona, która zwykle troszczy się o Neville’a. Tak, na pewno.

Alex jest naciągana, acz nawet realistyczna ze swoimi prostackimi tekstami. Niezbyt podoba mi się to, że w pierwszej chwili zrobiłaś z niej metala (gota? nie wiem, co Ci wówczas przyświecało), potem skejta, a potem rzuciłaś wątek w cholerę i tyle o niej wiemy. Tak nie przedstawia się bohaterów, no sorry. Notabene zastanawia mnie, o ile Alex była starsza od Hermiony, skoro nawet obcy dla niej Fred zauważył, że Alex jest starsza; na początku mamy informację o tym, że Alex jest malutka, a z mojego doświadczenia wynika, że małe osoby wyglądają na młodsze przy wysokich (do których chyba zaliczała się Hermiona, z tego co pamiętam).

Idąc dalej, trochę się gubię w tym, co pannica zaprezentowała w rozdziale czwartym: najpierw roztrzaskanie wazonu ze złości na koleżankę, potem brawurowy popis zazdrości (skądinąd dodawanie złym postaciom Trałmy Z Dzieciństwa to takie pójście na łatwiznę, że ze wstydu powinnaś się teraz schować pod biurkiem), następnie robi wyrzuty o to, że sama Hermionkę stworzyła, a wszystko kończy się tak, iż Hermiona musi być w paczce i nie ma nic do gadania. Znaczy… rozumiem zamysł, tylko do pełnego prześledzenia drogi myśli Alex potrzeba mi opisu jej zachowania, mimiki, tonu głosu. Nie jestem w stanie się połapać, co pcha ją do tak błyskawicznych zmian swojego stosunku do Hermiony. Cały ten dialog jest za szybki. No i, kurczę, z jednej strony Alex gra twardą, z drugiej już po jednym dniu znajomości (kiedy to głównie na Hermionę narzekała) mamy „przyjaciółki”.

A teraz łap dziurę logiczną. Jak to się stało, że a) paczka Alex się nie skapnęła, że Hermiona jest w jej ciuchach, b) te ubrania były wszystkie tak po prostu dobre? Opko. *kiwa głową ze znawstwem*

Najbardziej niezrozumiałą dla mnie postacią jest jednak opkowy Fred. Nie rozumiem go tak dalece, że aż chyba nie napiszę tej charakterystyki. :( Kłóci się ze wszystkimi, jest wyprany z wartości, szuka chyba sensu życia (ale nie wiem), nie ma poczucia humoru, lubi kłamać, chce sobie sam udowodnić, że jest królem życia (czy coś), ma zamiłowanie do łamania zasad, bo tak, no i jest egoistą.

Ze wszystkich wyżej wymienionych kanonicznemu Fredowi przypisałabym tylko to ostatnie, aczkolwiek na pewno nie w takim natężeniu, jak zrobiłaś to Ty. Egoizm Freda a) utożsamia interes Freda z interesami duetu, b) jest raczej łagodny i prowadzi bardziej do skupienia się na swoich sprawach i sobie niż do nadmiernej empatii, c) nie powoduje konfliktów z otoczeniem. (Niestety nie mam na podorędziu przykładów; wnioski wyciągnięte z kilkunastokrotnej lektury całej serii.) Reszta Fredowego charakteru, coś mi się widzi, została dopisana tylko po to, żeby zrobić z Freda badassa. Ubolewam nad tym, ponieważ oryginalny Fred, choć łobuz i żartowniś, miał klasę, maniery, ogromne poczucie humoru i był elastyczny w relacjach międzyludzkich, z kontaktem.

Nie ogarniam jego motywacji i całej tej nienawiści. Mam nadzieję, że możliwie szybko uzasadnisz ten Imperatyw Narracyjny.

O Paczce Przyjaciół nie mam zdania. Są… nijacy. Kevin jest pionkiem jak Sara, słabo go znamy. Z Jen, Emily i resztą, imion których to osób nawet nie pamiętam,  w ogóle się nie zaznajomiłam. Myślę, że opowiadanie równie dobrze poradziłoby sobie bez nich – no, chyba że w przyszłych rozdziałach planujesz rozbudować im rolę i dorobić trochę indywidualnego charakteru, to zwracam honor. Póki co jednak robią sztuczny tłum, a Ty, próbując znaleźć im zajęcie, dorabiasz bezsensowne wątki (np. ten z wypadkiem był hiperbezsensowny), robiąc dłużyzny. Nie wprowadzaj tylu bohaterów, jeśli nie zamierzasz ich przybliżać czytelnikowi.

Mistrzem Trzeciego Planu był jednak Roger, właściwa osoba na właściwym miejscu.

Dlaczego to nie jest parodia?

A powiedz Ty mi, co chciałaś w ten sposób sparodiować, przepraszam bardzo? Przedzierając się przez opowiadanie, dopiski autorskie, a nawet czasami zaglądając w komentarze, odnoszę niemiłe wrażenie, że Ty, droga autorko, zwyczajnie nie wiesz, co się za tym słowem kryje.

Pragnę też zauważyć, że nawet Bliźniakom odjęłaś poczucie humoru, redukując tym samym element komediowy do zera.

Podoba się? Jeśli wolicie coś bardziej normalnego, to nie tutaj. Mam dość nudnych Fremione, wciąż o tym samym. Cudowna miłość od pierwszego wejrzenia (chociaż sama piszę już prawie rok Fremione i Dramione w jednym). Rzygać mi się już chce od tych wszystkich blogów przepełnionych miłością. Mam chęć, na coś innego. 

Kontrowersje? Dziwne przypadki? Szara rzeczywistość (ostro przesadzona xd) ?

Tak, to tutaj. 

Dzie kontrowersje, no dzie? Kontrowersje to by były, gdyby udało Ci się zrobić dobre Hassliebe z kanoniczną Hermioną i Fredem. Albo i nie, bo wtedy mielibyśmy do czynienia ze pełnoprawnym opowiadaniem Z Pomysłem. Oryginalnym, nie kontrowersyjnym.

Btw, „ostro przesadzona szara rzeczywistość” to oksymoron…?  I bez przecinka między „chęć” i „coś innego”, tam dalej przeca nie ma orzeczenia ani nic.

Gdybyś chciała napisać parodię, powinnaś zacząć wyłapania absurdów schematu, który chcesz parodiować. Następnie pomyśl, jak skonstruować fabułę, żeby te absurdy obnażyć przed czytelnikami i uczynić śmiesznymi. Może rozwiązaniem byłoby sięgnięcie po groteskę?

Jedną z dróg mogłaby być okazywana przez bohaterów wyraźna pogarda dla standardowego scenariusza i próby bycia w tym szaleństwie sobą. Drugi z przychodzących mi na myśl sposobów to napisanie o Wyelkiej Miłości zgodnie z prawidłami blogasków (mogą być nawet chamskie Hermionki, wszak to też element opkowego kanonu), ale zostawienie żywego, kanonicznego tła, które by zachodziło w głowę, jaki urok rzucono na tych dwoje.

Dialogi, czyli wrażenia z lektury

Klucz był taki: co mą wczonsło, to wkleiłam. Niestety dialogi owe wstrząsnęły mną tak mocno, że wklejałam je bez adnotacji o rozdziałach, ale że koniec końców powinnaś znać swoje opowiadanie, już sobie darowałam wyszukiwanie. Zresztą chodzi tu o całokształt… Wiem, że ta część oceny bardziej przypomina analizę, wyśmiewanie i kopanie leżącego, za co też szczerze przepraszam, jednak niektórych fragmentów po prostu nie umiałam skomentować sensowniej. Mam nadzieję, że będzie mi wybaczone. :)

Często się wściekał na dziewczynę i wszczynał kłótnie, które prawie zawsze kończyły się ostrą awanturą.

Hermiona stała się bardziej agresywną, jednak nadal solidnie broniącą przepisów osobą.

Wolał z nią nie zaczynać, bo wiedział, że to spore ryzyko.

- To, że jestem młodsza, nie znaczy, że mniej inteligentna niż ty!

Gryfonka zebrała się na odwagę, zacisnęła dłonie w pięści, aż paznokcie zaczęły jej się wbijać w skórę. Odetchnęła głęboko i wycedziła przez zaciśnięte zęby:

- Jesteś okropnym egoistą, cynikiem, dzieciakiem i dupkiem, Weasley. Nie chcę cię więcej widzieć na oczy - powiedziała, a głos miała opanowany, choć w jej wnętrzu wrzało.

…

…

…

Freddie, jeśli Cię to coś pocieszy, kolejne cytaty przynajmniej umiem skomentować. Od czasu napisania prologu zrobiłaś duży postęp.

- I tak nie mam zamiaru odzywać się do kogoś tak zarozumiałego, jak ty, szlamo - powiedział spokojnie Fred.

A. Aha.

*trzy miesiące później*

- Nikt cię nie pytał o zdanie, ty nędzna szlamo – warnął.

Harry poznał od razu, że Malfoy powiedział coś wstrętnego, bo po jego słowach zakotłowało się, Flint rzucił się, by go zasłonić przez atakiem Freda i George’a, Alicja krzyknęła: „Jak śmiesz!”, a Ron pogrzebał w fałdach szaty, wyszarpnął różdżkę, wrzasnął: „Zapłacisz mi za to, Malfoy!” i pod łokciem Flinta wymierzył w twarz Malfoya. (Harry’ego Pottera i Komnatę Tajemnic)

W „Zakonie Feniksa” też są fragmenty – nie chce mi się szukać, bo nie są aż tak wymowne, wybacz – jak Fred i George potępiają Stworka za rzucanie „szlamami” i „zdrajcami krwi”.

Krótko mówiąc: to wyzwisko pasuje do Freda jak pięść do nosa.

Niestety, czasu nie da się cofnąć. A nawet, gdyby się dało, czy chciałby?

Dlaczego nie pomyślał o zmieniaczu czasu? To powinno być dość naturalne dla pełnoletniego czarodzieja czystej krwi zbliżającego się do końca edukacji. Przekładasz mugolskie realia do świata czarodziejów, który jest zgoła inny.

- TY masz spokój. My zawsze go mieliśmy - rzekł jego bliźniak z grymasem na twarzy.

Tak bardzo nie pasują do bohaterów.

- O ile nasz kochany Ronuś albo siostrunia Ginny nie zaproszą jej na wakacje.
- Coś wymyślimy. Nie ma siły, która przechytrzyła by bliźniaków Weasley i ich cudownego przyjaciela Lee Jordana - powiedział George, po czym każdy z każdym przybił piątkę.

O mój Cthulhu, co za konspiracja.

- Cieszę się, skarbie. Posłuchaj, mamy dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę.

- Jaką? - zapytała podekscytowana Hermiona. Rozejrzała się z ciekawością po pomieszczeniu.

Pre-zent! Pre-ZENT! PRE-ZENT!

Głębia opisu zabija. Dojrzałość na poziomie dziesięciolatki.

- Coś ci się we mnie nie podoba? - zapytała z oburzeniem Hermiona.

Ten takt Hermiony. Powinna jeszcze dodać „śmierdzę czy co?”, a karykaturalności stałoby się zadość.

- Nawet nie ma mowy! To i tak cud, że Alex wcisnęła mnie w te ciuchy i pozwoliłam jej nałożyć na siebie tyle tapety - wybuchła Hermiona.

O Wielki Cthulhu.

Pozwolę sobie zauważyć, że - czy chcesz ją przemieniać, czy nie – Hermiona ma przeszłość zdeklarowanego kujona i od czterech lat mieszka w szkole, w która w stosunku do świata mugoli zatrzymała się gdzieś w XIX wieku. Do tego większość czasu ta dziewczyna spędza  w bibliotece lub z równie odrealnionymi Harrym i Ronem, a na część wakacji zawsze wyjeżdża z rodzicami. „Wcisnęła mnie w te ciuchy” i „nałożyć na siebie tyle tapety” to nie są zwroty naturalne dla kogoś, kto ma tak mało kontaktu ze światem normalnych nastolatek i tyle czyta. Nie i już.

- To jak, zaciągniesz się mocniej? - zapytał Mike.

- No nie wiem. To już mój trzeci papieros, a do tego trochę się boję... - Herm zaczęła wyłamywać sobie palce ze zdenerwowania. 

Ten dialog na tle pozostałych aż błyszczy, ale przytoczyłam go, bo jest to wisienka na torcie kreacji Hermiony.

Hermiona by odmówiła i koniec, to po pierwsze. Po drugie, zdenerwowanie objawiało się u Hermiony paniką, nie nieśmiałością – bo to były te chwile, kiedy traciła grunt pod nogami. Hermiona działała zdecydowanie i nie miała problemu z nieśmiałością, np. bez mrugnięcia okiem spetryfikowała Neville’a w pierwszym tomie. Tak nigdy nie zachowałby się człowiek nieśmiały. Poza tym kto jak kto, ale ona nie dałaby się namówić na nic, co jednocześnie uważała za głupie i niebezpieczne.

- Nie lubię mocnego makijażu, kontrowersyjnych ciuchów czy picia lub palenia, żeby zaimponować.

If you know what I mean.

…nie, ja za dziękuję za recytację wierszyka. Nie umiesz wykrzesać z Hermiony więcej życia? Jakiegoś, sama nie wiem, oburzenia? Jakichś porad życiowych, że to nie jest jedyna droga?

- Wiem, że to wyznanie było dla ciebie trudne - wyszeptała Hermiona, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciółki.

- Aczkolwiek dziękuję ci. Postanowiłam jednak się trochę zabawić. Nie bój się, nie da rady zaciągnąć mnie do łóżka. Po prostu trochę się zrelaksuję. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza? No wiesz, kiedyś z nim byłaś... - tłumaczyła Gryfonka. Jej towarzyszka westchnęła tylko.

Yyy… yyy… y. Taaaaak. W pierwszej kwestii zabija niezwykła empatia, w drugiej… eee… całokształt. Hermiona mówi to tak, jakby była stałą bywalczynią melanży i jakby odkąd ojciec alkoholik prawie jej nie zabił, nic nie było jej obce. Dla przypomnienia: niewiele ponad tydzień temu jej najlepszy przyjaciel wygrał najbardziej prestiżowy turniej w świecie czarodziejów i o mało co nie został osobiście zamordowany przez największego czarnoksiężnika wszechczasów. W powrót którego to czarnoksiężnika jako jedna z nielicznych wierzy. Ale to wszystko jest wobec możliwości flirtowania z dwa dni wcześniej poznanym chłopakiem, który nie ma i nigdy nie będzie miał pojęcia, w jakim świecie żyje Hermiona? Jeno prochem nędznym.

Btw, na cholerę ten enter? Nie pierwszy i nie ostatni raz robisz ten błąd. http://www.ekorekta24.pl/proza/130-interpunkcja-w-dialogach-czyli-jak-poprawnie-zapisywac-dialogi

- Sama nie wiem - odparła Granger. - Chyba mam dość mojej nudnej tożsamości. Czuję, że potrzebuję czegoś nowego.

- Wiesz co to oznacza? - uśmiechnęła się łobuzersko Wilson.

- Zakupy?

- Zakupy!

Hermiona była dziewczyną jednego z najsławniejszych graczy Quidditcha świata, jest najlepszą przyjaciółką tego Harry’ego Pottera, brała udział w takich przygodach, o jakich inni tylko mogą marzyć i nie, nie sądzę, żeby uważała siebie za nudną. Rozumiałabym ten dialog o tyle, gdyby Alex i reszta wpędzili ją w kompleksy, zmuszając do wejścia w „mugolską” hierarchię… ale to są przemyślenia, które towarzyszyły Hermionie od dawna.

- Spałaś, więc cię brutalnie okradłam - stwierdziła Hermiona z łobuzerskim uśmiechem. 

Hermiona, która nie lubi łamać regulaminów. Okeej.

- Masz całą szafę ciuchów! Nie spotykamy się dzisiaj z ekipą, więc możesz włożyć swoje ukochane jasne rureczki i różowy sweterek - stwierdziła Wilson. Herm rzuciła jej mordercze spojrzenie. 

Jeśli będzie biczfajt, to pójdę po popcorn.

- Wcale nie! Po prostu odkryłam, że lepiej czuję się w nowym wcieleniu. Nie chcę, by ludzie wiecznie uważali mnie za głupią kujonkę, nie zwracającą do tego uwagi na swój wygląd. Mam dość. Chcę wreszcie poczuć się wolna, poczuć się sobą. Musisz mi pomóc... 

Harry, Ron, profesorze Flitwick i Lupin, wiem, że uważacie mnie za najinteligentniejszą czarownicę, jaką kiedykolwiek spotkaliście, ale to coś próbuje przejąć kontrolę.

(Wiem, że to jest poniżej pasa i w ogóle, ale się autentycznie załamałam.)

- Co zrobimy z ubraniami, w których nie będziesz chodziła? - zapytała Lexi, tymsamym wyrywając Gryfonkę ze szponów refleksji. 

- Myślę, że oddam je małej Weasley. Nie przepadam za nią, ale w końcu to siostra mojego przyjaciela - stwierdziła bez ogródek. 

- Kto? Co? - Wilson zdawała się być nie w temacie. W tym momencie dotarło do Hermiony, że mimo ich więzi, Alex nie zna nawet jej przyjaciół. (…)

- Rodzina Weasley'ów jest wielodzietna.

Autorko, czy znasz kogokolwiek, kto by od tego zaczął przedstawianie swoich przyjaciół? Cała opowieść o Weasleyach jest drętwa, a przy takich sprawach załamania głosu nie pasują do Hermiony.

Bez apostrofu.

- Faktycznie, Potter miał nieciekawe dzieciństwo.

Czy Hermiona kiedykolwiek mówiła o swoich przyjaciołach po nazwisku? Podpowiem: nie.

[Harry] Potrafi odstawiać głupie sceny, ale jest słodki.

W walce z Sama-Wiesz-Kim powinien był się spisać lepiej i uratować Cedrska, ale na szczęście tam sędziowie nie przyznawali punktów za styl. „Ostawiać głupie sceny” to zresztą też wyrażenie typowo młodzieżowe – lepiej byłoby „zachowywać się głupio”, to tak.

Najgorsze jest to, że Wiewióra miesza się wciąż w nasze prywatne sprawy i twierdzi, że chce dobrze. Jest taka irytująca! 

Mujcthulhu, nie. Nie. NIE.  Czy miła dla wszystkich (oprócz Malfoya) Hermiona przezywałaby tak siostrę swojego najlepszego przyjaciela? Notabene Hermiona lubiła Ginny, nawet powiedziała jej jako jedynej, że Krum zaprosił ją na bal. Ups.

- Tak, ale... dziwnie się czułem, opuszczając ją bez słowa.
- Przecież zawsze tak robiłeś z każdą inną. 

- Wiem, stary. Po prostu... zrobiło mi się jej żal? Nie chciałem, by uznała, że jestem draniem. 

A Hogwart nie huczał od plotek o reputacji Weasleyów, bo…?

- Och, Granger! To naprawdę ty? Nigdy bym cie nie poznał w tych pozerskich ciuchach! - stwierdził głosem pełnym jadu. 

Ale ten, przecież w Hogwarcie pod szatami nosili normalne ubrania. A Fred nie był konserwatywny.

Ale, ale! Jest też dialog, który bardzo mi się spodobał. Nadal uważam, że nie pasuje do Hermiony, jednak sam w sobie jest naprawdę fajny.

- Palisz. Nigdy tego nie tolerowałaś. Nie musisz udowadniać, że jesteś kimś wielkim dlatego, że jarasz. To nie jest coś, czym można szpanować.

- To czemu ty właśnie to robisz? - zapytała, rzucając jej rozbawione spojrzenie.

- Uzależnienie. Palę nałogowo od trzech lat. Moje płuca zapewne są już czarne niczym popiół, a gdyby nie paski wybielające, zęby miałabym żółte niczym mocz mojego zdechłego już kota - powiedziała z nutą ironii.

Ta kwestia również jest niczego sobie:

- Wybacz, George. Jestem po prostu wściekły - odparł, po czym mocno zaciągnął się dymem tytoniowym. 

Jest w nich coś życiowego, brzmią naturalnie, są nacechowane indywidualnym językiem postaci i mają ciekawe opisy.

***

Po pierwsze i najważniejsze, zapoznaj się dokładnie z odmianą nazwisk obcych. Szczególnie punkt o nazwiskach i nazwach zakończonych na spółgłoskę i „y” wymawiane jak „j” polecam Twojej uwadze.

Językowo nie ma masakry, ale z przykrością muszę stwierdzić, że do mistrzostwa we władaniu słowem Ci daleko – nie masz za grosz wyczucia językowego. W dialogach boli przede wszystkim brak wyczucia bohaterów, o czym zresztą już pisałam, jednak opisy mimo to są level lub dwa niżej.

Najbardziej kuleją opisy świata przedstawionego, albowiem ich w ogóle nie ma. O co opierali się Kevin i Hermiona, gdy się całowali? Czy ściana była chropowata? Może kolorowe od kwiatów balkony bloków zlały się Hermionie w jedno pasmo tęczy? I tak dalej, to wcale nie jest trudne. Czasami jakiś akapit na temat wnętrza, pogody czy krajobrazu by nie zaszkodził, ale – ważne – musisz pisać szczegółowo, sentymentalnie, wrażeniowo. Inaczej to będzie bessęsu.

Na sam początek trochę o logice tego opka. Czy w ogóle czytasz przed publikacją to, co napisałaś?

- Fred! Ty idioto, zostaw! - krzyknęła Sara, bijąc chłopaka po dłoniach. (…)

- Na dole siedzą rodzice. Zaraz coś usłyszą - wyszeptała, śmiejąc się, ponieważ chłopak błądził dłońmi pod jej bluzką. (rozdział trzeci)

Sorry, nie wmówisz mi, że tak miało być i to element komiczny, nie ma siły. Gdyby to był element komiczny, to rodzice zaraz wtargnęli by do pokoju. Uważaj na logikę, dobra?

Żeby nie było zbyt gwałtownego przeskoku, zacznijmy od połączenia dialogów z opisami.

Granger drgnęła. Jennifer widząc to, skinęła głową na Kevina, który dotąd nic nie mówił. Brunet zaciągnął się papierosem, podszedł do szatynki i dmuchnął jej dymem prosto w twarz.

- Idioto! A jak moi rodzice wyczują? Przecież uziemią mnie do końca życia! (rozdział trzeci)

W rozdziale trzecim jest sobie kilka takich wypowiedzi niczyich, że po prostu tylko zrobić losy z imionami prawdopodobnych nadawców. Problem zresztą wynika bezpośrednio z tego, że imć narrator tak się rzuca od jednej osoby do drugiej, że już przy trzecim zdaniu w akapicie biedny czytelnik traci w tym wszystkim orientację. Przede wszystkim radzę zatrzymywać się dłużej przy jednej postaci i powiedzieć o niej coś konkretnego. Lub przynajmniej unikaj podmiotów domyślnych i dziwnych synonimów, a już będziesz do przodu.

Chociaż, między Bogiem a prawdą, podjęłaś się cholernie karkołomnego zadania: wprowadziłaś do opowiadania… jeden, dwa, trzy (tak, muszę liczyć, bo ich nie kojarzę)… sześć nowych postaci naraz, a w rozdziale liczącym sobie dwie strony Worda tmr 12 występuje jednocześnie siedem osób! Okej, powiedzmy wprost, to się nie mogło skończyć dobrze. Powinnaś jakoś gdzieś wcześniej umieścić o większości tych Ludzi Znikąd jakąś wzmiankę, serio, jakąkolwiek. Mogłaś kilkoro z nich wrzucić w słowotok Alex (to jej przyjaciele, o przyjaciołach się wspomina nawet mimochodem… a zwłaszcza, jak chce się ich komuś przedstawić), mogłaś zrobić w którymś momencie we wcześniejszych rozdziałach przebitkę na tą grupkę. Czy coś. Aczkolwiek i tak prawie na pewno przy dwustronicowych rozdziałach powstałoby wrażenie tłumu nie do ogarnięcia.

Noale wracając do opisów.

Opisy są ważną częścią świata przedstawionego i kreacji bohaterów. Dzięki nim poznajemy ich zamiary, charakter, gust, tak jak zachowanie świadczy o ludziach. Zastanów się dobrze, co chcesz przekazać i jak usposobić czytelników do postaci. Najlepiej, zanim zasiądziesz do pisania, spisz sobie na kartce, jaki kto jest, żeby nie pogubić się w swoim nastawieniu, i sukcesywnie, drobnymi kroczkami, przez szczegóły „gdzieś w tle” maluj swoich bohaterów.

No bo co ja mam myśleć o Hermionie, gdy czytam coś takiego?

[Hermiona] Przytuliła ją [swoją mamę]  mocno i zaczęła wypytywać o różne sprawy. Po chwili pani Granger przerwała tok pytań. (rozdział drugi)

Ta uczuciowość bijąca z tego fragmentu… „Różne sprawy” brzmią emocjonalnie jak jasna cholera – czy to oznacza, że Hermiona a) nie lubiła rodziców, b) targały nią Silne Uczucia dotyczące Freda, c) nie ma uczuć? W każdym razie wynika stąd, że Hermiona bredzi tak, że nawet jej mama jest w szoku. Co nie byłoby złe same w sobie, tylko nie umiem tego złożyć do kupy z resztą opowiadania i znaleźć przyczyny, więc koniec końców nie wiem, co chciałaś nam o Hermionie w ten sposób powiedzieć.

Obawiam się, że trzeba więcej czytać, i to nie fanfików i inszych opek, ale normalnych książek. Najlepiej dobrych. Może klasyka literatury?

Co więcej, strój, styl też świadczą o bohaterach. Co mam myśleć o Alex?

1)     Dziewczyna miała czarne, farbowane włosy, ubrana była w czarną koszulkę, czarne spodnie i glany. Na ręku nosiła bransoletkę z ćwiekami. Jej makijaż był przerażający. Oczy pomalowane kredką i czarnym cieniem, usta muśnięte szminką w tym samym kolorze. W nosie miała kolczyk.

2)      Nie tylko z wyglądu, ale i z zachowania, a w tej chwili próbowała zmusić Gryfonkę do włożenia podobnych do jej ciuchów. (…)Granger czuła się nieswojo w ciemnych dresach, skórzanej kurtce, czerwonej bokserce i z full capem na głowie.

(Oba fragmenty pochodzą z rozdziału drugiego.)

Już na pierwszy rzut oka widać, droga autorko, że nie masz za wiele wspólnego z mhhhrocznymi subkulturami. :D Ten strój – niespodzianka – nie świadczy o ogólnej degrengoladzie, ale o przynależności do subkultury i  lubieniu określonej muzyki. Zatem bynajmniej nie implikuje jeszcze bycia skończoną sucz, jest po prostu li i jedynie wyrazem upodobań. I tutaj klops, bo szybko okazuje się, że ona się tak ubrała, bo… bo… bo tak. Gdzie tu konsekwencja? Chyba że chciałaś z Alex zrobić Kindera, ale błagam, bez przesady.

Poleciałaś w bolesny i zarazem mało prawdziwy schemat: Alex jest zła, zua i epatuje biczyzmem, bo nawet nosi glany i nawet ma czarne włosy, łaaał.

W sumie to chyba boli mnie ten fragment. :<

Jak tak se myślę, to opisy stroju idą Ci szczególnie źle, droga Freddie. Naprawdę niezbyt mnie interesuje, co miał na sobie który z naszych milusińskich, gdy wymieniasz to łopatologicznie jednym ciągiem. Takie opisy trzeba wprowadzać, no nie wiem, subtelnie, ukradkiem, przy okazji. Zamiast

Miała na sobie czerwony stanik, na to włożyła skórzaną, czarną kurtkę, luźne dresy i full cap. W pępku i nosie miała kolczyki, umalowana była na czarno, nawet przefarbowała włosy. (rozdział trzeci)

kilka razy na rozdział wolałabym coś w stylu „Zaczęło zmierzchać. Gdy zapaliły się światła latarni, kolczyk, który miała w nosie, błyszczał przy każdym ruchu głową”.

Czasami w ogóle chyba nie zdajesz sobie sprawy z nacechowania pewnych słów. Widać to w drugim cytacie (czy dla Hermiony jej mama będzie „panią Granger”?), ale mam jeszcze lepszy. Hermiona do Alex:

- Dobrze wiesz, że nie czuję się jak królowa w tym wszystkim - powiedziała Gryfonka, wskazując na swój strój. (rozdział czwarty)

No fajnie, tyle że Alex i jej przyjaciele nie mają prawa wiedzieć, że Hermiona jest Gryfonką, więc ten synonim w tym momencie jest taki z lekka… no, nie na miejscu. Teoria o rolach społecznych się kłania. Tak samo, jak nie widzę uzasadnienia dla ciągłego nazywania Hermiony per „Granger”. No, ale z dwojga złego lepsze to niż „Herm” w ustach narratora.

Druga rzecz, która tak bardzo mnie urzeka w tym cytacie, to zestawienie „Gryfonki” i „swojego stroju”. Czy tylko mnie nasuwają się skojarzenia z hogwarckimi szatami?

A tak w ogóle to „gryfoni” są z małej litery, tak dla informacji. Litościwie zakładam, że „Gryfonka” robi tu za nazwę własną.

Zdarzają Ci się też błędy leksykalne, które jednak wynikają stricte z bezmyślności i jakiegoś dziwnego braku świadomości, o czym właściwie piszesz. Jak tak sobie myślę, chyba jedyne lekarstwo na tę przypadłość to publikowanie swoich tekstów w miejscach, gdzie Ci ludzie uczciwie wytkną potknięcia językowe, np. na Mirriel. Dobra byłaby też stara metoda „na winiarza”, czyli odkładanie rozdziałów na jakiś czas do szuflady.

Jak już jesteśmy przy bezmyślnym używaniu słów. Tym, co niesamowicie mnie w Twoim opowiadaniu drażni, są tzw. „opkoizmy”, czyli pewne wyrażenia wchodzące już w kanon blogowej literatury, elementy do odhaczenia z listy. Masz nawet gdzieś, na szczęście rozsądnie wykorzystane, nieśmiertelne „schodzenie na śniadanie”. Ale przyjrzyjmy się przykładowi, gdyż znalazłam naprawdę taki, że pierwsza klasa. Opis pokoju Sary, dziewczyny Freda:

Był mały i przytulny. Różowe ściany, niewielkie łóżko w rogu, stolik z dwoma miękkimi fotelami, mahoniowe biurko i puszysty dywan na środku. (rozdział trzeci)

Mahoniowe drzwi też tam gdzieś dalej są.

A teraz zajrzyjmy w internety.  

I jeszcze raz, dla pewności.

Ups?

Z tej samej kategorii, acz nieco w innym stylu:

Jej błękitne tęczówki świeciły się niczym gwiazdy na nocnym niebie. (wciąż rozdział trzeci, tak)

Ja nie mam słów i cierpliwości na wymyślanie argumentów, więc przyjmij na wiarę, że to kicz przeokrutny i najbardziej oklepane porównanie świata, że tęczówki nie są synonimem oczu, że nie powinno się znienacka uderzać w sentymentalną nutę i w ogóle tak się nie robi, okej? Dzięki.

Na deser cytat, który mnie absolutnie ómarł.

Jennifer od dwóch tygodni leżała w szpitalu. Hermiona nadal się martwiła o koleżankę. Siedziała właśnie u Kevina i oglądali jakąś komedię. 

Cóż za szalone uczucie, cóż za emocje, cóż za wyraz głębokiej troski. Nie widzisz, jak bardzo, jak ogromnie, jak nieziemsko to do siebie nie pasuje? Jakie to jest groteskowe? Jeśli chciałaś pokazać, że Hermiona przy Kevinie ma wszystko gdzieś, trzeba było walnąć opis uczuć (tak, opisy uczuć przy momentach stresu, nerwów, sytuacjach granicznych itp. są mile widziane) lub monolog wewnętrzny z dylematami Hermiony, a nie –iść w najdurniejszy motyw świata i skutecznie zabijać jakikolwiek realizm, resztki sympatii do bohaterów oraz napięcie wytworzone pod koniec ostatniego rozdziału.

Prolog

1. Harry wpatrywał się w jasny ogień tańczący w kominku. -  ­­­Gryfon nic się nie zmienił. – Niby poprawne, ale jednak niefortunne. Automatycznie nasuwa się skojarzenie, że owo „gryfon nic się nie zmienił” jest obserwacją Harry’go.  Najlepiej byłoby, imho, przeredagować to na „jej przyjaciel w ogóle się nie zmienił”.
2. Często był wystawiany na próby, gdzie musiał wykazać się odwagą i męstwem. – [Czepialstwo:] lepiej brzmiałoby „w których”.
3. Naprzeciwko niego siedział Ron, rudowłosy chłopak, który towarzyszył Potterowi w przygodach oraz okazał się wiernym i lojalnym przyjacielem. – [Styl:] zestawienie ze sobą tych dwóch rzeczy z jakiegoś powodu mnie boli; wygląda to tak, jakby „okazanie się wiernym i lojalnym przyjacielem” było czynnością czy elementem życiorysu. Może rozbić na dwa zdania i w drugim napisać, że Ron okazał się wiernym przyjacielem?
4. [Ron] Często się denerwował z byle powodu i strasznie nienawidził pająków. Hermiona również była dla Harry'ego jak siostra, choć czarnowłosy może jeszcze wstydził się jej to okazać. – Ron też był dla Harry’ego jak siostra? Zresztą końcówka też jest cokolwiek bessęsu, bo albo Hermiona była Harry’emu jak siostra, ergo raczej w tej relacji nie było dużo miejsca na wstyd, albo nie.
5. Otóż Fred i George Weasley'owie byli starszymi braćmi bliźniakami Ronalda i uwielbiali rozrabiać. – Za ten apostrof smaż się w piekle dla pisarzy, a poza tym z Twojej pisaniny wynika, że Ron był trzecim bliźniakiem, co jest oczywistym bluźnierstwem i bzdurą. Lepiej byłoby „otóż bliźniacy Fred i George”.  Z kolei „uwielbiali rozrabiać” jest infantylne jak cholera – tak to możesz powiedzieć o siedmio-, ośmiolatkach, ale, na macki Cthulhu, nie o osiemnastolatkach!
6. Właśnie promienieli radością na tle czarnej od sadzy ściany. – [Styl.] A-ha. Aura radości odznaczała się od czerni ściany jak aureola świętych na ikonach?
7. Znów urządzacie pokaz wybuchu bomb, czy sprawdźcie jak będzie wyglądał Pokój Wspólny w czarnym kolorze?! - http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek-przed-czy#c
8. Tylko testujemy nasz nowy wynalazek - uśmiechnął się George. – Ja bym napisała „uśmiechnął” z dużej litery, bo to tło dla dialogu jest, nie sposób wypowiedzi. Aczkolwiek to przypadek z lekka kontrowersyjny, więc jak wolisz.
9. rzekła Granger, swoim zarozumiałym tonem. – Przecinek w, dziwnym miejscu. Mamy do czynienia bodajże z okolicznikiem sposobu (no, w każdym razie z jakimś okolicznikiem zdania pojedynczego).
10. - Chyba nie wiesz, jak to jest, gdy komuś grozimy, ale chętnie możemy na tobie udowodnić (…) – To uwodnij!– Niby mówi to bohater i tak dalej, więc nie powinnam się czepiać, ale… co robi w tym miejscu „udowodnić”? Za PWN:  „udowadniać «wykazać prawdziwość czegoś, przytaczając dowody»”.  Co dziwne, słowo podchwyciła Hermiona, która ze swoją wiedzą, inteligencją i skłonnością do poprawiania błędów innych powinna raczej jakoś to skomentować.
11. George wycofał się powoli do tyłu. – Klasyczny pleonazm. Jak nie chciałaś krótkiego zdania, mogłaś napisać „z dyskusji”.
12. Przysłuchiwał się jej gotowy powstrzymać brata, przed rzuceniem się na Gryfonkę. – „Przysłuchiwał się jej, gotowy powstrzymać brata przed rzuceniem się na Gryfonkę.” Pierwszy przecinek jest dlatego, że część od „gotowy” odpowiada na pytanie zdania złożonego – jaki? Drugiego przecinka nie ma, bowiem nie ma tam żadnego orzeczenia.
13. Freddie'mu – Freddiemu. Ponieważ apostrof odcina fonetycznie ostatnią literę, Twoją wersję czytałoby się „Fredimu”.
14. 'zbyt mądra' – Zły cudzysłów. Gdy używasz cudzysłowu ze względów stylistycznych, Jedyny Słuszny wygląda tak: „”. Amen.
15. Zacisnęła zęby i przymknęła powieki, aby się nie rozpłakać, jak w pierwszej klasie w toalecie. – Nie, bez przecinka przy „jak”. To porównanie.
16. Spojrzała prosto w jego brązowe tęczówki. – [Styl.] Spojrzała w tęczówki, starannie omijając wzrokiem źrenicę i białka, tak, na pewno. Proszę, bardzo proszę, nie używaj tego zwrotu NIGDY. Już pal licho, że jest niemiłosiernie kiczowaty i zęby od niego bolą – on po prostu uwłacza logice. Zwłaszcza że za moment piszesz „zdawało jej się, że przez chwilę zauważyła w nich współczucie zmieszane ze smutkiem” – TAK,  W TĘCZÓWKACH. *facepalm*
17. Stało na niej zdjęcie całej jego rodziny z Harry'm – Harrym.
18. Przecież ta przemądrzała, nadęta i zarozumiała Hermiona Granger, sama się o to prosiła. –  Nie, nie, nie. W pierwszej części nie ma orzeczenia, więc jest to zdanie pojedyncze, więc nie ma prawa być przecinka.

Rozdział 1

1. wreszcie szczerze porozmawiali popijając Ognistą Whisky. – Przecinek przed „popijając”, bo to imiesłów przysłówkowy. Przy imiesłowach przysłówkowych zawsze przecinek.
2. Już od tygodnia nie odzywał się z Granger – Można tylko nie odzywać się DO kogoś.
3. Z drugiej jednak, nękały go lekkie wyrzuty sumienia. – Ja bym tu nie wstawiała przecinka, bo mi nie brzmi, ale da się go obronić, więc rób, co uważasz.
4. Wstał, jeszcze zaspany, i zszedł do Pokoju Wspólnego. – Sytuacja jak wyżej. To naprawdę nie brzmi i nie wygląda mi na wtrącenie.
5. Hermiona siedziała już w fotelu z podręcznikiem do Numerologii w ręku i czekała na Rona i Harry'ego. – [Styl.] Nie sądzisz, że lepiej by było uniknąć powtórzeń, zamieniając „i czekała” na „czekając”? Nawiasem mówiąc, ja bym od tego zdania zrobiła nowy akapit, bo wcześniej było tylko o Fredzie.
6. Słysząc kroki na schodach, spojrzała w jego stronę. – [Styl.] Składniowo jest poprawnie, ale. Fred, o którego tutaj chodzi, pojawia się w tekście dużo wcześniej niż Harry i Ron, na których Hermiona też czekała, wobec czego zdanie wcale nie jest takie oczywiste. Po drugie, brzmi toto cokolwiek topornie. Może „Słysząc kroki Freda na schodach, spojrzała w jego stronę”? Albo „Słysząc kroki na schodach, spojrzała w ich stronę”?
7. Jej wzrok z ciekawskiego zmienił się natychmiast na nienawistny. – [Logika.] Dlaczego? Przecież wiedziała, że to Fred idzie i bez patrzenia. (Chyba że wybierzesz wariant drugi z poprzedniego punktu, wtedy to ma sens.)
8. Usiadł między Lee, a Angeliną. – Bez przecinka. http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek-przed-a#c
9. - Co słychać braciszku? - zapytał George. – Przecinek przed „braciszku”. Zwroty do kogoś (i w ogóle wszystko, co w wołaczu) wydzielamy przecinkami.
10. Powiedziałem co to tym myślę i nie zmienię zdania. – Przecinek przed „co”. Zdanie podrzędne, dwa orzeczenia.
11. odpowiedziała jego kopia we własnej obronie. – [Czepialstwo.]  To nie zabrzmiało fortunnie. http://pl.wikipedia.org/wiki/Kopia_%28bro%C5%84%29  Może wyrzuć „we własnej obronie”?
12. Nie ma siły, która przechytrzyła by bliźniaków – „Przechytrzyłaby” lub „by przechytrzyła”, ale: można by.
13. To jak Hermiono? – Przecinek przed „Hermiono".
14. Jasne Ginns, Nie mógłbym odmówić waszej mamie - uśmiechnął się Potter. – „Jasne, Ginns. Nie mógłbym (…). – Uśmiechną się Potter.”
15. zapytał Neville znudzony rozmową przyjaciół. – Przecinek przed „znudzony”, gdyż w elipsie jest „który był”.
16. Wszyscy się zgodzili, oprócz Ginny. – Nie mogłam się doszukać na to zasad, jednak ja bym tutaj przecinka nie postawiła – to nie brzmi jak dopowiedzenie.
17. Za szybą przemykał krajobraz pól i lasów, skąpany w blasku zachodzącego słońca. – Bez przecinka przed imiesłowami przymiotnikowymi („skąpany”).

Rozdział drugi

1. Hermiona wniosła bagaże do swojego domu. – [Logika.] Imho Hermiona nie jest taką herod-babą, żeby sobie samej nosić superciężkie kufry z masą oprawionych w skórę książek. Jest na to trochę zbyt dziewczęca.
2. Wszędzie wisiały obrazy, a po jej prawej stronie stał wieszak, a obok lusterko. – [Styl, logika.] Lusterko jest, w odróżnieniu od „lustra”, raczej małe, więc musiało stać na czymś, skoro nie wisiało. Po drugie to paralelizm składniowe są lekko groteskowe, więc uważaj.
3. - Mama! - krzyknęła uradowana, na widok swojej rodzicielki. – [Styl.] To ni cholery nie pasuje to Hermiony. „Rodzicielka” jest ironiczne, bądź co bądź wskazuje na pewien dystans. Hermiona szanuje rodziców (decyzja o wysłaniu ich do Australii).
4. Nie denerwuj się, bo złość piękności szkodzi, a przecież nie możesz mieć zmarszczek, bo jedziesz jutro do Sary - puścił mu oko. – Kropka po „Sary” i „puścił” z wielkiej litery. Czemuż to tak? Bo „puścił” nie jest nowym zdaniem, opisem zachowania, a nie sposobem wypowiedzi.
5. krzyknął jego brat i z wyrazem triumfu poszedł do kuchni na lody waniliowe.  – [Czepialstwo.] „Z wyrazem triumfu na twarzy”, nie?
6. Kiedyś Granger się z nią przyjaźniła, lecz gdy poszła do Hogwartu, dziewczyna przeniosła się na osiedle po drugiej stronie miasta. Teraz, gdy wróciła, znów miały szansę na poprawę stosunków. –
7. - Wkładaj to, bo się z tobą nie pokażę przy moich kumplach - rzuciła sarkastycznie. – A teraz zapoznamy się z definicją sarkazmu. http://sjp.pwn.pl/slownik/2574878/
8. Pod starym blokiem, ozdobionym różnego rodzaju graffiti, stała grupa kilku osób. Wszystkie były ubrane podobnie do dziewczyn. – To ciekawy sposób na oddanie urody oraz gustu Kevina, Mike’a i Adama.
9. - Cześć wam! – Ave!

Rozdział 3

1. - Ej, co jest? - zapytał Mike - blondyn, całkowicie ubrany w czarny dres, pijący właśnie jakiś trunek z butelki koloru miedzianego. – Nie. Zamiast myślnika powinien znaleźć się tu przecinek, bo teraz to wygląda jak kontynuacja dialogu. Myli.
2. Miała na sobie czerwony stanik, na to włożyła skórzaną, czarną kurtkę, luźne dresy i full cap. – Wszystko to włożyła na ten stanik? Z czapką włącznie? AHA. No i pytanie dnia: skoro tyle rzeczy włożyła na stanik, jakim cudem wciąż go było widać?
3. W pępku i nosie miała kolczyki, umalowana była na czarno, nawet przefarbowała włosy. W tym momencie zrobiła wielkiego balona z truskawkowej gumy, który po chwili pękł z trzaskiem. – W tym momencie, czyli wtedy, gdy przefarbowała włosy? No i powinno być chyba „zrobiła wielki balon”, bo zrobić kogo? co?, nie kogo? czego?...
4. Siedząca pod ścianą Emily prychnęła, spoglądając wrogo na Hermionę. Właśnie paliła jointa. Ona była nieco inna. Granatowa bluza, z kapturem zarzuconym na głowę, przykrywała jej jaskrawe, czerwone włosy opadające na ramiona, aż do pokaźnego biustu, który zaprezentowała, zakładając zieloną bokserkę z dużym dekoltem. Czarne rurki i air maxy pasowały idealnie do jej figury. Nie była bardzo szczupła, ale też nie gruba. Coś w niej przyciągało. Może to jej buntowniczy charakter? A może specyficzny wygląd? – O kim to? Nie mam zielonego pojęcia, serio-serio.
5. - Spokojnie słońce – Przecinek przed „słońce”, bo zwrot do adresata.
6. Chłopak wyjął zapalniczkę, oraz paczkę Marlboro i otworzył ją. – Są dwie opcje. a) „Chłopak wyjął zapalniczkę, oraz paczkę Malboro, i otworzył ją” – chłopak otwiera zapalniczkę po wyjęciu paczki Malboro; b) „Chłopak wyjął zapalniczkę oraz paczkę Malboro i otworzył ją” (chociaż lepiej brzmiałoby „którą zaraz otworzył”) – chłopak wyjmuje zapalniczkę i paczkę Malboro, następnie otwiera paczkę.
7. - Na co czekasz? - zapytała podniecona Alex. Czy udało jej się przekonać współlokatorkę? – Alex nie jest współlokatorką Hermiony, tylko jej gościem (no, chyba że zamieszkała u państwa Granger na stałe, ale o tym nic nie wiemy). Słowo-klucz to właściwie samo „lokator”.
8. - No bo... chyba nie umiem palić - zawstydziła się Gryfonka. – Kropka i „zawstydziła” z dużej litery.
9. Chętnie cię nauczę - brunet puścił jej oko, a ona zaczerwieniła się. – Jak wyżej.  Dialogi naprawdę nie są trudne w zapisie. http://www.piszmy.pl/zasady-pisania-dialogow-o-dialogach/Chapter.html
10. Podkochiwała się w  nim od trzeciej klasy, a teraz sen, stał się jawą. – Nigdy, nigdy, powtarzam Ci, NIGDY nie rozdzielaj podmiotu z orzeczeniem w mojej obecności.
11. powiedział Kevin łapiąc Gryfonkę w pasie. – Przecinek przed „łapiąc”, jak to z imiesłowami przysłówkowymi zwykle bywa.
12. Przysunęła się do bruneta, chowając twarz w jego torsie. – Jak sobie to wyobrażasz?

Rozdział 4

1.      Woda ochlapała farbę tworząc zacieki, a kwiaty, wraz ze szczątkami, posypały się w drobny mak. – Przecinek przed „tworząc” (imiesłów przysłówkowy), [logika] kwiaty nie mogły posypać się w dobry mak, bo kwiaty nie mają takich zwyczajów. Trza było dodać, że one zasuszone były.

2.      - Powiesz mi wreszcie o co ci chodzi? – Przecinek przed „o co”, bo to wprowadza zdanie podrzędne.

3.      Głęboko odetchnęła i usiadła na łóżku – [Styl.] Bezpieczniej byłoby zmienić „głęboko” i „odetchnęła” kolejnością, bo tak to sobie można dopowiedzieć, że także na łóżku usiadła głęboko.

4.      - Oni chyba lubią cię bardziej, niż mnie! – Bez przecinka. http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek-przed-niz Może to nie jest najlepsza pora na tę uwagę, ale: swoich ocenach nagminnie robisz ten błąd.

5.      Nie zapominaj czyje ciuchy nosisz – Przecinek przed „czyje”. Zdanie podrzędne, dwa orzeczenia.

6.      - Palisz. Nigdy tego nie tolerowałaś. – [Czepialstwo, logika.] Alex pali od trzech lat, dziewczyny nie widziały się od czterech, gdy pada to zdanie, są ze sobą trzecią dobę. Dla obrony sytuacji – i dla uwiarygodnienia ich przyjaźni – można by tu wstawić jakąś historię o palaczach, wspomnienie z czasów, kiedy się przyjaźniły.

7.       Jej styl wypowiedzi w pewnym sensie przypominał jej Dracona Malfoy'a.

8.      Jej styl wypowiedzi w pewnym sensie przypominał jej Dracona Malfoy'a. Zawsze mówił z kpiną w głosie. Byli swoimi sobowtórami, z tą różnicą, że Alex nie była czarownicą, oraz dało się z nią normalnie gadać. Tamta blondwłosa fretka to największa oferma, jaką znał Hogwart. – Malfoy był panią Malfoyową? Następne zdanie też nie rozwiewa wątpliwości. Bez apostrofu.

9.      - Nie jestem pewna, czy ci to mówić... - zawahała się Wilson. – „Zawahała” z wielkiej litery.

10. Nic na tym nie stracisz - posłała jej uśmiech – „Posłała” z wielkiej.

11.  kpiny Malfoy'a na temat jej sfery uczuciowej, - Bez apostrofu.

12.  Nie chciała się zmieniać na siłę - chciała pokazać, że może być kimś innym, niż nudną kujonicą. – Bez przecinka, gdy nie ma orzeczenia.

13.  Zupełnie odmienne, niż z każdą poprzednią. – Jak wyżej.

14.  Niechybna śmierć nadchodzi wielkimi krokami! - dziewczyna teatralne podniosła ręce w górę, przyciągając sylaby.   – „Dziewczyna” z wielkiej litery.

15.  rzuciła beztrosko wiedząc, że jej towarzyszka się zdenerwuje. – Beztrosko wiedząc, fajnie. „Rzuciła beztrosko, wiedząc” i łap Mądrego Linka, punkt b.

16.  - Co masz na myśli królewno?  - Przecinek przed „królewno”, bo zwrot do adresata.

17.  Z resztą, dzisiaj uzupełnię zapasy odzieży. – GIŃ. http://filolozka.brood.pl/zreszta-czy-z-reszta/

18.  Znam całkiem niezłą halę z milionem stois, gdzie markowe ciuchy są mega tanie.  – Literówka, stoisk. I ortograf, supertanie. http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=8121Poza tym [logika] Hermiona nie była tam od co najmniej roku (w ferie świąteczne był bal), heloł. No i czy rodzice Hermiony, którzy jako jedyni mogli jej tą halą pokazać, mając z racji zawodu dość dużo pieniędzy, aby na pewno chcieliby, żeby ich córka chodziła w podróbkach? (Nie, takich cudów jak supertanie markowe ciuchy w wielkiej hali nie ma – nawet jeśli miałaś na myśli outlety, sto czy dwieście złotych to całkiem normalne ceny. Albo mamy inne rozumienie „supertanie".)

19.  Otworzyła swoją szafę i jak gdyby nigdy nic wyrzuciła z niej wszystkie ciuchy. Lexi zrobiła wielkie oczy. - Sporo tego masz.  – [Logika.] Przypomnę tylko, że Hermiona przyjechała z kuframi z odzieżą na cały rok nie dalej niż tydzień temu. Co się stało z tymi rzeczami? Co z szatami z Hogwartu?

20. George jest przesympatyczny i pełen energii, tak samo jak i... Fred - mina dziewczyny zmarkotniała.  – Kropka na końcu i „mina” z wielkiej litery.

21.  - Nie, nic - na twarz Hermiony wpłynął sztuczny uśmiech. – Jak wyżej.

22. Wychowywali go Dursley'owie, jego wujostwo – Bez apostrofu.

23. Ronald jest najmłodszym synem Weasley'ów. – Bez apostrofu.

24. Od pierwszej klasy jest zakochana w Harry'm. – Bez apostrofu.

25. Wziął pierwszą, lepszą książkę – w napadzie dysguglii nie umiem znaleźć źródła na potwierdzenie, więc, uwaga, moja polonistka w gimnazjum wpajała mi, że jeśli coś jest pierwsze i lepsze od reszty, to przecinek, a jeśli pierwsze-lepsze, to nie.

26. Leżał na boki i podpierał się łokciem, żeby lepiej widzieć brata. – Literówka. „Na boku”.

27.  George widząc twierdzące spojrzenie brata, ciągnął dalej. – „Widząc twierdzące spojrzenie brata” to wtrącenie, więc jeszcze przecinek na początku.

28. - Wiem, ale czuję, że zależy mi na niej bardziej, niż na innych - chłopak opuścił wzrok na okładkę książki o Quidditchu, którą miał w dłoni.  – Kropka na końcu i „chłopak” z wielkiej litery. Po namyśle przecinka przez „niż” się nie czepiam,  bo to brzmi jak celowe zaakcentowanie wypowiedzi.

Rozdział 5

1.      - Ten idiota zepsuł mi cały, ostatni miesiąc roku szkolnego. – Ostatni miesiąc jest cały, taki jest sens tych przymiotników. Więc bez przecinka.

2.            - Czy to nie Hermiona Granger? - zapytała na przywitanie. Była wściekła. Stała z rękami opartymi na biodrach, a jej oczy ciskały błyskawice.  – [Styl] Kicz, przerysowanie, zero realizmu w zachowaniu. 

3.            - Jasne. Już myślałam, że nas zatrzymają - odparła Gryfonka, kładąc ręce na kolanach i szybko oddychając.  – [Logika] Czy chcesz powiedzieć, że Hermiona w ogóle nie ma kondycji? One tylko przebiegły przez pociąg, hej.

4.            Weszli przez mosiężne drzwi wyrwane z zawiasów. – Teraz chwila refleksji. Jak myślisz, ile takie drzwi by ważyły, ile by kosztowały, dlaczego nikt ich nie ukradł na skup złomu i jak wyobrażasz sobie używanie takich w domu?

5.            Ach! Emily, uważaj jak chodzisz! – Przecinek przed „jak”, bo to zdanie złożone jest.

Rozdział 6

1. - Co robisz braciszku? – Przecinek przed „braciszku”, zwrot do adresata.
2. Przekrzywił głowę widząc grymas na twarzy jego kopii.  – Przecinek przed „widząc”, imiesłów przysłówkowy. [Czepialstwo] Może „klona”…? :D
3. - Myślę - odparł niewzruszony – Zjadło kropkę po „niewzruszony”.
4. Wybacz Freddie, - Musi być przecinek oddzielający wołacz. Teraz mamy tryb rozkazujący, a zdanie ma sens „musisz wybaczyć jakiejś Freddie”.
5. Zeszła zbyt gwałtownie, gdyż mocno zakręciło jej się w głowie. – Bessęsu, przyczyna-skutek się pomieszały. „Mocno zakręciło się jej w głowie, ponieważ zeszła zbyt gwałtownie” (mój gust gratis).
6. Po kolejnych trzech drinkach, Granger powoli zaczęło mieszać się w głowie. – Bez przecinka, jest tylko jedno orzeczenie.
7. Nagle starszy o pięć lat mężczyzna pociągnął ją za rękę i przepchnął się z nią przez tłum ludzi do jakiegoś obskurnego korytarza, następnie za brudne, ciemne drzwi. – [Logika.] Ja przepraszam, ale skoro ona już nie kontaktuje, to skąd niby wie, o ile on był od niej starszy?
8. Wyciągnął portfel i wetknął jej w stanik dwieście funtów. – [Logika] W przeliczeniu na złotówki około dziewięciuset pięćdziesięciu złotych, na bogato.
9. nałożył dokładnie na nią lekko zsuniętą, koronkową bieliznę i posadził na zamkniętej muszli klozetowej. – Dzięki za precyzyjny opis, teraz już mam pewność, że dokładnie na nią, a nie na stojącą tuż obok szczotkę do kibla. Zbędne doprecyzowywania są zbędne, albowiem rozpoczynają proces overthinkingu.
10. Cudowny zapach lawendowych perfum uderzył do jego nozdrzy gdy całował namiętnie młodszą dziewczynę. – Przecinek przed „gdy”
11. O czemu niesiesz Hermionę? – Przecinek po „o”, bo „o” jest w wołaczu, a wyrazy w wołaczu się odprzecinkowuje, jednak [styl] najzgrabniej byłoby to „o” wyrzucić na zbity pysk.

Podsumowując. Przeczytaj Harry’ego Pottera raz jeszcze, albo lepiej dwa razy, i zrób sobie na jakiś czas odwyk od blogasków, jeśli chcesz się wyciągnąć z tego bagna.

Po bardzo, bardzo, ale to naprawdę bardzo długim namyśle daję jeden pomiocik. Gdybyśmy tu mieli normalną skalę ocenową, pewnie dostałabyś 2-. Dno to nie jest, ale… Yhm, no właśnie, ale. Tych „ale” jest tak nieskończenie dużo, że rozważając sprawę wielokrotnie, doszłam do wniosku, iż może jeden pomiocik jakoś otworzy Ci oczy na to, że napisałaś nie lada kuriozum, tylko oprawione w eleganckie ramy.