0018. Gang-of-rythym.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Gang of rythym

Przedwieczna: Broz-Tito

Na dzień dobry fail językowy – nie rythym, a rhythm. Słowniki nie gryzą.

Na szablonie Kurt Cobain. Nie za bardzo wiem, co ma wspólnego z twoim opowiadaniem. Cóż, pasuje tu równie dobrze, jak te wszystkie zdjęcia gwiazd w zakładce „bohaterowie” (mówił już ktoś, że dodawanie zdjęć, szczególnie ludzi znanych, w takich miejscach, to zbrodnia na wyobraźni czytelnika i bardzo dziwny zabieg? Chyba nie. To ja mówię.). Poza tym szablon jest nawet ładny i nie razi w oczy milionem elementów… Oprócz kilku postów na stronie. Wystarczyłby jeden, to można łatwo zmienić w ustawieniach bloga. Czcionkę też nazwałabym kiepską, bo jest odrobinę za mała  i słabo widoczna na tym szarym tle. Przy okazji wypadałoby justować posty, wyglądałoby to dużo porządniej.

Szukając archiwum, odkryłam, że u dołu szablonu zadziały się jakieś bardzo złe rzeczy – chodzi mi o te cytaty Marleya i Dylana: oba są na białym tle, które paskudnie odcina się od szablonu. Czy te elementy naprawdę są niezbędne?

No, dobrze, może nie rozwialiśmy wszystkich wątpliwości związanych z estetyką bloga, ale już wolałabym przejść do treści.

Prolog

Shiiiiiiiiiiiiiit! - wrzasnęła na cały głos – Moim skromnym zdaniem ten zabieg jest wybitnie idiotyczny. Skoro bohaterka ma na imię Brooklyn, to możemy podejrzewać, że akcja ma miejsce w Anglii/Ameryce, więc wtrącenie po angielsku jest wybitnie nieprzydatne, skoro resztę tekstu piszesz w języku polskim.

Była to oznaka że coś jej nie wyszło. – Przecinek przez że. To elementarna wiedza, ale jakbyś zapomniała zasad interpunkcji, to służę linkiem: http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629793

Okno u sąsiadów zapaliło się. – Borze, Borze, samozapłon okna! A tak serio mówiąc, to chyba chodziło ci o to, że w mieszkaniu sąsiadów ktoś zapalił światło, natomiast konstrukcja zdania sugeruje pożar.

- Wiesz która jest godzina, dziewczyno? - spytała zbulwersowana

- 5.22 - jak gdyby nigdy nic odparła Brooklyn.

Brak określenia podmiotu na początku w połączeniu z wcześniejszym zdaniem sugeruje, że bohaterka sama siebie zapytała i sobie odpowiedziała. A poza tym w opowiadaniach nie piszemy godzin/dat/innych liczb za pomocą cyfr, tylko słownie. Plus przecinek przed która, to również podstawowa zasada. Dodatkowo, w dialogach nie używamy dywizów, a pauz lub półpauz, które można łatwo skopiować chociażby z tablicy znaków.

Nasze dzieci mają na jutro do szkoły – Co mają na jutro do szkoły?

(...)poszła do łazienki. Położyła się w łóżku z książką. – Ma łóżko w łazience?

Rozdział pierwszy

Do salonu wszedł Jasper z nie zapiętą białą koszulą i jakaś rudo włosa dziewczyna. – Niezapiętą i rudowłosa. Tutaj masz link do poradni językowej: http://poradnia.pwn.pl/lista.php?kat=1&szukaj=przymiotnikami, który powinien rozwiać wszelkie wątpliwości pisowni „nie” z przymiotnikiem, przysłówkiem, imiesłowem i innymi częściami mowy. A poza tym zdanie brzmi tak jakby facet wszedł do mieszkania z samobieżną koszulą. Poprawne zdanie to do salonu wszedł Jasper w niezapiętej białej koszuli. A jeszcze lepiej brzmiałoby po prostu rozpiętej koszuli.

Współlokator posłał mu jedno znaczne spojrzenie – Znaczne nie równa się znaczące.

Po przejściu kilku przecznic. Już chyba bardziej w Morris park wszedł do kiosku. – Po przejściu kilku przecznic co? Coś urwało od zdania albo zamiast kropki powinien być przecinek, wtedy brzmiałoby to sensowniej. Chociaż nie. Co to znaczy być bardziej w czymś? Nie chodziło tu przypadkiem o  bycie w pobliżu Morris park? Bo jakoś tak kioski w parku mi nie pasują.

(…)do jednej z tych studenckich barów w Zachodnim Bronksie – Jednego, ponieważ bar jest rodzaju męskiego.

Poza tym zauważyłam, że oprócz używania dywizów zamiast pauz masz problem z dialogami w ogóle. Otóż zasady pisania dialogów wcale nie są takie trudne. Wszystko zależy od tego, czy zdanie po myślniku kończącym wypowiedź nadal go dotyczy czy też nie. Tutaj: http://www.piszmy.pl/zasady-pisania-dialogow-o-dialogach/Chapter.html  więcej na ten temat.

Rozdział drugi

(…)dlatego marzył już o mieszkaniu na Brooklynie. Brooklyn pomachała barmance. – Dobranie tak nieszczęśliwego imienia bohaterce sprawia, że powtórzenia są aż śmieszne. Imię naprawdę w tym przypadku mogłaś jakoś zastąpić.

Choć - rzuciła w stronę Bentleya schodząc po marmurowych schodach. – Chodź od chodzić, nie choć. I przecinek przed schodząc, chociaż link do zasad interpunkcji dałam już wcześniej.

Ale garaż nie wyróżniał się atmosferą od baru – Różnił. Można się wyróżniać na tle czegoś, ale różnić od czegoś.

(…) i pankową spódniczkę – Nie istnieje takie słowo jak pankowa. Zapewne chodziło o punkową, chociaż też nie wiem, co to ma do rzeczy, jeśli chodzi o spódnicę. Nie wiem, jak wygląda punkowa spódnica, powinnaś ją opisać.

Podszedł do jakiegoś chłopaka flirtującego z wystrojoną dziewczyną. Miał akurat przy sobie gitarę basową. – Brak dookreślenia podmiotu w drugim zdaniu sprawia, że nie wiadomo, kto miał w końcu tę gitarę. Ten podchodzący czy ten flirtujący? I jaki to ma związek z wystrojoną dziewczyną?

Podczas utworu ktoś jeszcze się do nich dołączył. Pewnie kolejna gitara. – Ciekawy przypadek bohatera niezdecydowanego, który patrzy i słucha, i nie jest pewien, w czym uczestniczy.

Rozdział trzeci

Taksówka dopiero wjeżdżała na Bronks stając właśnie Nowo Yorskim korku. 

W nowojorskim korku. New York po polsku nazywany jest Nowym Jorkiem. Robienie polsko-angielskiego combo jest zbędne i błędne. Poza tym przecinek po Bronks.

Jo dude! Sorry, ale nie mogę odebrać. – Serio, akcje jak w „Czasie honoru”, gdzie niemieccy żołnierze raz mówią po polsku, a raz po niemiecku. Żeby zachować ciągłość należałoby zastosować tak zwane zawieszenie niewiary, czyli zdecydować się na jeden język i udawać, że twoi bohaterowie mówią po angielsku. Autorko, dotarło do nas, że akcja dzieje się w Nowym Jorku, ale piszesz po polsku. Wtręty po angielsku wyglądają głupio. A poza tym prędzej yo niż jo.

Jeszcze jedna sprawa: Wyatt i Bentley rozmawiają przez telefon. Skąd Wyatt wie, że Bentley się skrzywił? Ot, zagadka.

Bardzo przeżywali z lekka smutny utwór Metallici " Unforgiven" – Metalliki. Przy odmianie przez przypadki c zamienia się na k. A poza tym mamy tu zbędną spację przed tytułem piosenki.

Wyatt starając się być wyluzowanym podszedł do Bentleya. Każdy z tej trójki trzymał butelkę z piwem w ręce. – Bentley występuje w trzech osobach?

Miał wrażenie, że inaczej postrzegali świat. A szczególnie Brooklyn po pierwszym spojrzeniu zrozumiał że życie dla niej było przywilejem i ta druga. – Przecinek lub dwukropek po Brooklyn i przecinek przed że. Niestety, chyba się nie dowiemy, co ta druga, bo to i ta druga nie ma tu w ogóle sensu.  I takie moje pytanie: kto co zrozumiał? Bo jeśli Brooklyn, to zrozumiała, a jeśli bohater płci męskiej, to wyraz zostaje, ale to wtrącenie trzeba oddzielić przecinkami.

Dziewczyny zaciągnęły z szokowanego – Zszokowanego

Ale ten gest był tak nie zauważalny że chłopak nawet go nie zauważył – Niezauważalny. A poza tym masz dwa razy powtórzenie nie zauważyć – w drugiej części zdania wystarczyłoby to wymienić na choćby nie dostrzegł i już byłoby w porządku.

Rozdział czwarty

Dylan nie śpiesznie schował – Niespiesznie

Rozdział piąty

Wyatt nie przejęty atmosferą mocno z kimś korespondował na jego twarzy co kilka chwil pojawiały się przeróżne emocje. – Nieprzejęty. A poza tym, w jaki sposób korespondował? Pisał i wysyłał listy w ekspresowym tempie? Miał jakąś nadnaturalną moc? Był telepatą?

Cześć syneczku. Wszystko dobrze u Ciebie? – Cię, ciebie, ty, wielką literą zapisujemy TYLKO w listach. W dialogach – nie. A poza tym przecinek po cześć.

Dobra. Dasz radę, choć mecz się zaczyna – Ponownie: chodź. A poza tym po nim też powinien być przecinek, ponieważ to wtrącenie.

Rozdział szósty

Po ostatnim kliencie Amandy w restauracji dziewczyna mogła spokojnie wyjść do domu. Po dokładnym zamknięciu dziewczyna wyjęła telefon ze słuchawkami z motywem zebry o kolorze różowym w czarne pasy poddała się muzyce – Powtórzenie dziewczyna. Poza tym brak dookreślenia sugeruje, że ktoś zamknął tę dziewczynę, lub że sama się gdzieś zamknęła. Kolejny brak przecinka sugeruje, że to słuchawki były z motywem różowej zebry. Plus brak przecinka po pasy.

(…)granatowy samochód który z wielkim rozpędem – Przecinek przed który. Rozpęd poza tym nie może być wielki. Rozpęd to rozpęd. Zapewne chodziło o dużą prędkość.

(…)kopnęła drzwi z buta,a raczej glana. – Glany to też buty. Jeśli to dookreślenie miało służyć za opis, to robisz to źle. Nie wiemy, jak wygląda Amanda poza tym, że jest blondynką i nosi glany. Coś tu jest nie tak. Poza tym, po znakach interpunkcyjnych powinna być spacja.

Co dziwne nawet nie był zmęczona, dlatego włączyła telewizję. – Była. I zgubiony przecinek po „dziwne”, ponieważ po raz kolejny masz najzwyklejsze w świecie wtrącenie.

Rozdział siódmy

Stare kamienice stały spokojne i wyciszone za oknem. – Trudno, żeby tańczyły kankana i śpiewały pieśni kościelne. To budynki, nie żyją, więc poruszać się nie mogą.

(…)mruknął Bentley beznamiętnie siadając na stole – Brak przecinka po beznamiętnie sprawia, że całe zdanie zmienia swój sens. Teraz to wygląda tak, jakby nasz bohater beznamiętnie siadał na stole, a nie mówił.

Oj weź się uśmiechnij Ben – Przecinek po oj i uśmiechnij. Przecinek przed imionami, nazwiskami i wszelkimi określeniami osób w wołaczu jest niezbędny. Link z wyjaśnieniem: http://www.ekorekta24.pl/porady-jezykowe/2-porady-jezykowe/314-przecinek-przed-imionami-nazwiskami-czyli-przed-wyrazami-w-wolaczu

(…)płomienny śmiech Dylana – Płomienny? Czyżby biedny Dylan rzygał ogniem za każdym razem, kiedy się śmieje? To chyba nie jest najszczęśliwsze określenie.

Elegancko ubrany Bentley w marynarce i kwiatami – Z kwiatami

Na twarzach rodziców pojawił się promienny uśmiech. – Na dwóch twarzach jeden uśmiech? Musiało to wyglądać wręcz makabrycznie. Chyba chodziło jednak o to, że pojawiły się promienne uśmiechy.

(…)ucieszyła się mamo – Mama

Rozdział ósmy

Brooklyn, Hilly i Dylan już stali oparci o balustradę w deszczu. – Balustrada w deszczu? Takie cuda to tylko w Nowym Jorku. Albo to po prostu błąd w szyku zdania i to bohaterowie stali w deszczu, a nie balustrada.

To, że nie oddzieliłaś retrospekcji w jakikolwiek sposób, chociażby spacją, wygląda dziwnie i wprowadza zamęt. Jakby nagle mała dziewczynka weszła do baru z ojcem i zamówili piwo. Trochę dziwnie, nieprawdaż?

Roześmiana twarz Brooklyn zwieńczona bujnymi blond lokami okrzesanymi gumką – Gdzie twarz ma zwieńczenie i dlaczego Brooklyn ma włosy na twarzy? A poza tym źle dobrałaś słowa. Okrzesać znaczy tyle co nauczyć kogoś właściwego zachowania lub ociosać. Gumka nie mogła zrobić żadnej z tych dwóch rzeczy. Tym bardziej z włosami.

(…)czarna tunika zespołu Children od Bodom. – Ta tunika należała do zespołu? Bo tak brzmi to zdanie. Wystarczyło napisać tunika z logo zespołu czy cokolwiek w tym stylu i już brzmiałoby to lepiej. I of, nie od.

A obok Dylan. Wyniosła twarz okryta bujną czupryną brązowych włosów – O, Dylan to też Chewbacca! I do tego z twarzą, która wybiła się na niepodległość i stwierdziła, że teraz będzie wyniosła.

(…)trampki za kostkę w jasną kartkę – Kratkę. Poza tym w tym fragmencie chyba ze cztery razy powtarzasz słowo trampki. Dodatkowo, pojęcia nie mam, co było w kratkę: wychodzi, że kostki

Rozdział dziewiąty

(…)radziła sobie świetni – Świetnie.

(…)zaproponował jej stanowisko jako sprzedawczyni w Cropp'ie – Poza tym, że apostrof jest tu zbędny, Cropp to polska marka i nie ma swoich sklepów w USA. Wystarczy wejść na ich stronę internetową, by to sprawdzić. Było nie było, fail w researchu.

Ponadto, w opowiadaniach nie linkujemy zdjęć, które mają udawać, że przedstawiają naszego bohatera. W opowiadaniach opisujemy go za pomocą słów, tak samo jak robią wszyscy inni pisarze.

Amanda nie mogła uwierzyć w tą bolesną prawdę – Tę

Kolejny fail w researchu – w USA po drugiej wojnie światowej zaczęto zamykać sierocińce i zastępować rodzinnymi domami dziecka. Część obowiązków sierocińców przejęły Residental Treatment Centers. Współcześnie sierocińce jako takie nie istnieją, więc siłą rzeczy Nicole nie miała prawa trafić do sierocińca. Cóż, po raz kolejny przekleiłaś polskie realia do amerykańskiego miasta. A wystarczyło sprawdzić choćby na Wikipedii.

O, trzeci raz przeklejenie: Nicole wysiada sobie przed pierwszą lepszą galerią handlową w Nowym Jorku, w którym nigdy wcześniej nie była, po czym pyta obcych ludzi, czy znają niejaką Amandę? Według statystyk w tym mieście mieszka ponad osiem milionów ludzi, znalezienie ciotki w taki sposób graniczy z cudem. Zresztą, nie sądzę, by nawet w polskim większym mieście udało się kogoś odszukać, po prostu pytając przechodniów.

Lubisz Rocka? – nazwy gatunków muzycznych zapisujemy małą literą. I rock zamiast rocka.

Rozdział  dziesiąty

(…)zdziwiła się Brooklyn która nie spodziewanie obróciła się – Przecinek przed która. Niespodziewanie piszemy łącznie.

I w tym momencie jak to zawsze robili. – W tym momencie co? Coś tu ucięło od zdania.

Hooper zmienił podkład basu na prawie nie słyszalne Intro Whiskey in the bar – Niesłyszalne, intro małą literą. A poprawny tytuł tej piosenki to Whiskey in the JAR.

Nie zgrywało się to zbytnio to też – Toteż, bo chodziło ci o spójnik.

Po kolei każdy z tutaj obecnych wpadł w niesamowity, nie równy kanon utworu – Nierówny. A poza tym, jak można wpaść w kanon? Nawet jeśli chodzi ci o ten kanon związany z muzyką, to kanon jest utworem, w którym linię melodyczną głosu rozpoczynającego powtarzają kolejno pozostałe głosy. Jak to się ma do Whiskey in the jar?

Nie jeden z tutaj obecnych – Niejeden.

(…)miały nie zły efekt – Niezły

Brooklyn zawsze grała tu ten utwór zawsze sama – Powtórzenie zawsze plus brak przecinka po utwór

Rozdział jedenasty

Uprzedzając pytanie: nie, nie linkujemy również zdjęć samochodów. W ogóle nie linkujemy w opowiadaniu jakichkolwiek zdjęć, które mają zastępować opisy.

Na pierwszy odstrzał poszła – Albo na odstrzał albo na pierwszy ogień. Połączenie tych dwóch związków frazeologicznych brzmi po prostu głupio.

Poprawny tytuł płyty Muse, o której piszesz, to The Resistance.

A jak zatrzyma nas policja – Zgubiłaś znak zapytania na końcu.

Rozdział dwunasty

Gdzie kolwiek - oznajmił Hooper – Gdziekolwiek

(…)ciemne postacie w nie opisanym śmiesznym krokiem – Nieopisanym. Chociaż ten fragment i tak nie ma sensu. Winna jest zapewne fleksja, bo wystarczy zmienić na nieopisanie śmiesznym krokiem i już jest sens.

(…)zaczął nie śmiało Bentley – Nieśmiało

(…)za pewne zrozumiał co będą tam robić. – Zapewne i przecinek przed co.

Po do piciu ostatniej butelki – Dopiciu

(…)która kontrastowała wesoły nastrój – Kontrastowała z wesołym nastrojem.

(…)zielono-fioletowe kanapy ze stolikiem wystającym ze ściany. – Kanapa ze stolikiem? Tak razem?

Poza tym, picie w miejscach publicznych jest w USA zakazane poza Nowym Orleanem i Vegas, a i tam jest dopuszczalne tylko pod pewnymi warunkami. Sądzę, że po prostu po raz kolejny przeniosłaś polskie złe zwyczaje na amerykańską ziemię. Po drugie nie sądzę, by wieczorem Manhattan się wyludniał do tego stopnia, że nasi bohaterowie nie spotkali kompletnie nikogo.

Rozdział trzynasty

Bentley obudził się kanapie. Była beżowa, aksamitna kanapa. – Powtórzenie kanapa. A poza tym to drugie zdanie nie ma sensu. Gdzie była ta kanapa? A może powinno być Była TO beżowa, aksamitna kanapa?

Nad nim lekko schylał się strop w różowo-szarym kolorze tak jak reszta ścian – Reszta ścian też się schylała? Czyżby Bentley trafił na plan „Gabinetu doktora Caligari”?

Poczuł delikatny dywan w kolorze kanapy – Magia, ani chybi! Jak facet czuje kolory, to muszą być czary.

(…)błyszczał odtwarzać – Odtwarzacz.

Zastał kurtynę indyjskich frędzlów – Zastał ją gdzie i przyłapał na czym? In flagranti? A może zastał ją pociągającą ukradkiem z sziszy? A, co gorsza, poległaś przy odmianie frędzli

http://www.aztekium.pl/przypadki.py?tekst=fr%C4%99dzle&lang=pl

Miał rozległe łóżko w szafie za zasłonami było puste, a kurtyny otwarte – Miał łóżko w szafie? Poza tym, kurtyny nie mogą być otwarte, tylko odsłonięte lub zasunięte. Zresztą, kurtyny to w teatrze, raczej chodziło o kotary.

Dopiero teraz zauważył drzwi z plakatem Nirvany, były uchylone. Wszedł i cicho zapukał. Wyszła z nich Brooklyn w samym ręczniku. – Najpierw wszedł, a dopiero później zapukał? Myślałam, że robi się odwrotnie. A ostatnie zdanie sugeruje, że Brooklyn wyszła z drzwi, nie z pokoju.

(…)spytał Bentley zdziwionym tym – Przecinek po Bentley. Zdziwiony, a nie zdziwionym.

Popytam, po sprawdzam – Posprawdzam

(…)tego roczny festiwal rockowy – Tegoroczny

Mamy nie całą godzinę! – Niecałą

Rozdział czternasty

Logika ostatecznie uciekła: najpierw napisałaś, że Jasper schodził ze schodów, a na zakończenie dialogu wyskoczyłaś z informacją, że jednak zniknął na górze. To co, jednocześnie schodził, wchodząc? A poza tym na bank w samochodzie, który długo stał w garażu, wszystko lśni, prawie nie ma kurzu i da się go łatwo odpalić. Tak. Na pewno.

Wnętrze było nie naruszone – Nienaruszone.

dla tego tak jedziemy – Dlatego

iPhone i iPod, nie I-phone i I-pod.

(…)otoczoną lasem trzy pasmówkę. – Trzypasmówkę.

Rozdział piętnasty

Amerykańskie stepy w Pensylwanii. Nie mam pytań. Krajobraz jest jednocześnie zalesiony, ale to step. Jeśli nie pamięta się takich rzeczy ze szkoły, to wystarczy sprawdzić w Internecie, że stepy charakteryzują się tym, iż nie rosną tam drzewa.

(…)charakter z urodzenia buntowniczy – Charakter nie może być jakiś z urodzenia, bo charakter po prostu się ma.

W sumie to oboje mieli racje – Była to rozmowa dwóch facetów, a więc obaj i rację, nie racje.

Nasi bohaterowie przejechali przez cztery stany. Powinna już dawno być noc, albo i następny dzień, a kierowca raczej padałby na pysk z wyczerpania, niż spokojnie jechał sobie dalej. Stany mają prawie dziesięć milionów kilometrów kwadratowych, a Polska nieco ponad trzysta tysięcy kilometrów kwadratowych, więc proporcje są nieco inne. Jazda z Nowego Jorku do Kolorado (nie piszesz, gdzie dokładnie) nie może być porównana z jazdą chociażby z Warszawy do Gdańska.

Serial, o którym piszesz, to nie The Walking Death tylko The Walking DEAD.

(…)w którym usneli spokojnie – Usnęli

Rozdział szesnasty

Po raz kolejny przekręciłaś nazwę własną. Zespół o którym piszesz, to nie With Tempetion, ale WITHIN TEMPTATION.

(…)wykupujemy karnet na trzy koncert – Trzy koncerty jeśli już. Ale na festiwalach karnety wykupuje się na dni, nie na liczbę koncertów.

(…)wiele osób wiera Depeche Mode – Wybiera

Choć stał pod prysznicem napawał się jej orzeźwiającym chłodem. – Jego, ponieważ prysznic jest rodzaju męskiego. Chyba że miało być napawał się orzeźwiającym chłodem wody.

Wyatt wytrzasnął z kąś termos z kawą.

No na bogów, skądś, nie z kąś. Ja wiem, że jak ktoś mówi niewyraźnie, to tak to brzmi, ale poprawnie jest skądś.

Czy ty uregulowałeś zapłatę z miejscówę? – Za

Poza tym znowu urwało ci od realizmu i prawdopodobieństwa zdarzeń: NIKT nie wpuściłby twoich bohaterów na pole namiotowe bez biletów i wykupionego miejsca na tymże polu. NIKT. Bo, muszę cię zdziwić, takie rzeczy się sprawdza, a wejście na pole namiotowe jest zamknięte dla ludzi z ulicy.

Rozdział siedemnasty

Musimy wpłacić kaucje –  Kaucję, liczba pojedyncza, nie mnoga. Rzeczowniki w liczbie pojedynczej kończą się na –ę, nie –e.

Ja chce do Argentyny! – Chcę. Ja – chcę, on/ona/ono – chce.

Oczywiście wcześniej ustalili co, każdy mówi, więc zeznania były podobne – Ten przecinek raczej przed co niż po nim.

Nie wiem, czy tylko ja nie rozumiem żartu, ale niezbyt sensowne wydaje mi się to, że ze stanu Nowy Jork jechali do Kolorado samochodem, teraz chcą jechać do Kalifornii, ale jednak decydują się na samolot. Po co, skoro już mają samochód? Nie łatwiej im było od razu wybrać się samolotem? Argumentu o braku funduszy nie przyjmuje, gdyż na lot do Kalifornii jakoś pieniądze mają. Jeszcze głupsze jest to, że sugerujesz, że chcą wywieźć Finna do innego stanu: tym bardziej logiczne jest użycie samochodu, ponieważ na lotniskach sprawdzają dokumenty.

Rozdział osiemnasty

W końcu z nie zadowoloną miną oddała – Niezadowoloną.

Czy to możesz mieć coś innego niż bagaż podręczny – Ty nie to. Plus znak zapytania na końcu zdania.

(…)wcisnąć im pudełko czekoladek, jakiś nudny , płytę – Jakieś nudne co? Znów coś urwało od zdania. Mam też nadzieję, że ta spacja przed przecinkiem to wypadek przy pracy.

(…)a nasi bohaterowi spojrzeli się na siebie. – Bohaterowie. Plus zdanie brzmi tak, jakby każdy z tych bohaterów popatrzył na samego siebie. Można spojrzeć, ale nie spojrzeć się.

Jeszcze jedna uwaga techniczna: nie wierzę, że na kontrolowanym i obserwowanym przez kamery lotnisku jakiś gość tak po prostu wyjmuje z plecaka czy kieszeni DZIESIĘCIOCENTYMETROWĄ paczkę marihuany i jakby nigdy nic wyrzuca ją do kosza.

Podsumowując

Głównym problemem tego opowiadania jest to, że jest ono chaotyczne i nieskładne. Zdaje się, że kompletnie nie masz przemyślanego pomysłu na fabułę, zapisujesz scenki, które przyjdą ci do głowy i, bez wcześniejszego sprawdzenia błędów i sensu, publikujesz je na blogu. Nie jestem pewna, co jest osią tego opowiadania: przyjaźń, muzyka, Bistro 24?

Jeśli osią miałaby być przyjaźń twoich bohaterów, to przydałoby się ją w jakikolwiek sensowny sposób pokazać i zaznaczyć, że ona w ogóle istnieje, ukonstytuować jakoś. Jak do tej pory relacje naszych bohaterów wyglądają w ten sposób, że część facetów mieszka sobie razem w wesołej komunie, a dziewczęta spotykają się czasem w Bistro. Większego znaczenia dla fabuły to absolutnie nie ma, ponieważ wszystkich tych ludzi stykasz ze sobą albo na mocy niewiarygodnego przypadku albo Imperatywu Blogaskowego, a wszelkie wydarzenia, które się w twoim opowiadaniu rozgrywają, można wytłumaczyć jedynie za pomocą dwóch słów: BO TAK.

Przykład? Finn: pojawia się tuż przed tym, jak bohaterowie docierają na festiwal w Colorado Springs. Zabierają go z drogi, ale już tej samej nocy dzielą z nim namiot, a nawet wpłacają za niego kaucję, by mógł wyjść z aresztu. O prawdopodobieństwie zdarzeń za chwilę, ale teraz zastanawia mnie jedno: czemu, ach czemu, postawiłaś na przyjaźń instant? Oni tego faceta poznali poprzedniego dnia, jest dla nich całkiem obcy! Podwieźli go tylko, dalej jego los niespecjalnie powinien ich interesować. Może trochę, ale nieprawdopodobne jest, że już teraz zachowują się jak przyjaciele na śmierć i życie.

Jeśli zaś osią opowiadania miałaby być muzyka, to też jest jej zbyt mało, by cokolwiek na ten temat powiedzieć. Wybrałaś sobie taki dziwny schemat, w którym każdy bohater ma jakiś związek z muzyką: albo grał na jakimś instrumencie, albo gra w dalszym ciągu. Jeśli gra – to tylko dla przyjemności i na tym nie zarabia. Jeśli nie gra – nie silisz się nawet na tłumaczenie, co takiego mu się przytrafiło, że przestał ćwiczyć. Kompletnie nie rozwijasz tego tematu, ograniczając się do wspomnień, że ktoś tam zaczął nagle ni z gruchy ni z pietruchy grać jakąś piosenkę, po czym dajesz w środku opowiadania link do utworu na YT, by każdy mógł jej sobie wysłuchać. Czasem zdarza ci się napisać, jakiego sprzętu dany bohater używa, ale to chyba tylko raz czy dwa na dziewiętnaście notek. Inna sprawa, że w ogóle nie piszesz o tym, jak dana osoba gra i jak przyjmują to słuchacze. Ba, najczęstszą sytuacją w twoim opowiadaniu jest ta, w której ABSOLUTNIE NIKT nie zwraca uwagi na występujących bohaterów, ergo nie bardzo rozumiem, jaki sens mają ich spontaniczne występy w Bistro 24.

Właśnie, Bistro – jako oś opowiadania sprawdza się równie słabo, co poprzednie dwa pomysły. Jest to po prostu miejsce, w którym spotykają się bohaterowie, bez historii i bez jakiegokolwiek klimatu. Nie pokusiłaś się o wytłumaczenie, dlaczego jest to tak chętnie odwiedzany lokal.

W zasadzie najbardziej prawdopodobne jest, że chciałaś zrobić właśnie z tego muzykowania głównych bohaterów oś swojego opowiadania, ale nie poprowadziłaś historii w taki sposób, by miało to jakikolwiek wpływ na wydarzenia, które opisujesz.

Jeśli mogę dać ci dobrą radę: przed napisaniem czegokolwiek najpierw spokojnie usiądź i zrób szczegółowy plan wydarzeń: po kolei wypisz wszystkie swoje pomysły, dodaj wątki poboczne, sprawdź wszystkie informacje, wymyśl sobie bohaterów oraz ich w miarę szczegółowe charakterystyki. Z biegiem czasu możesz dodawać pomysły lub rezygnować z określonych wniosków, ale musisz pisać tak, by całość wciąż miała ręce i nogi, a nie była zbiorem kompletnie ze sobą niepowiązanych scenek rodzajowych.

Tak sobie myślę, że wyznajesz zasadę, iż research jest dla słabych, przez co opowiadanie pełne jest nielogicznych, głupich wręcz scen, kompletnie niepasujących do miejsca, o którym piszesz. Przed napisaniem opowiadania należy sprawdzić informacje, które chce się w nim zawrzeć. Nie można wyjść z założenia „to fikcja!” i radośnie przeszczepiać polskie realia na amerykański grunt. Mnie sprawdzenie tych wszystkich informacji o sierocińcach, mechanizmach wypuszczania za kaucją czy nawet tych nieszczęsnych stepów (o sieci Cropp nie wspominając!) zajęło mniej niż pięć minut, myślę, że ty również nie straciłabyś na tym zbyt wiele czasu, a opowiadanie stałoby się bardziej atrakcyjnie właśnie dzięki zachowaniu zasad i praw panujących w Stanach Zjednoczonych.

Koszmarem straszliwym są błędy w nazwach własnych, które nagminnie popełniasz: a to zapomnisz słowa w tytule płyty, a to przekręcisz inne w tytule serialu lub piosenki albo w ogóle stworzysz nową nazwę dla dosyć znanego zespołu. Na wszystkich bogów, sprawdzenie takich rzeczy w wyszukiwarce to przecież kilka sekund, które cię nie zbawią, a przy okazji nie narazisz się na śmieszność.

Napisałam wcześniej, że opowiadanie jest chaotyczne i nieskładne. W większości przypadków nie ma związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydarzeniami w kolejnych rozdziałach. Pojawia się on dopiero wtedy, kiedy przyjaciele wybierają się na festiwal muzyczny. Było nie było, to tylko jeden plus. Większość rozdziałów to wyrwane z kontekstu scenki, które zaczynają się i kończą w dowolnie, jeśli nie losowo, wybranym momencie. Tak to przynajmniej wygląda, jeśli chodzi o wydarzenia w Bistro 24. Ktoś do kogoś podchodzi, o czymś rozmawia, ale nie jest to nic istotnego, rozdział wygląda jak zwykły zapychacz. Naprawdę, nie musisz wrzucać nowych rozdziałów kilka razy w tygodniu. Każde wydarzenie trzeba przemyśleć. Rozdział dłuższy, ale raz w tygodniu byłby zdecydowanie lepszym rozwiązaniem. Przynajmniej uniknęłabyś tych błędów logicznych (sierociniec, marihuana, prawie że cross country w jedno popołudnie). Fabuła tych krótkich (pół strony, strona w Wordzie) rozdziałów nie wygląda na przemyślaną: dużo się dzieje, ale ani jedno wydarzenie nie ma konsekwencji ani kontynuacji w rozdziale następnym.

Co gorsza, zdarzają ci się dziury fabularne. Niech jeszcze raz za przykład posłuży nam aresztowanie Finna na festiwalu. Opisałaś sytuację w ten sposób: oto na polu namiotowym mamy pełno policji, pewien teren jest ogrodzony taśmą policyjną, którą zwykle w filmach oznacza się miejsce zbrodni, a zarzuty wobec Finna brzmią wręcz absurdalnie: zostaje aresztowany, bo akurat przechodził obok i był blisko broni. Nie napisałaś natomiast, skąd wzięła się tam ta broń i czy rzeczywiście jest ona narzędziem zbrodni, czy została znaleziona przy nim, czy w pobliżu zagrodzonego terenu. Nie wyjaśniłaś, czy do kogoś strzelano, czy kogoś zabito (ani słowa o ewentualnych rannych czy trupie, tylko ta tajemnicza taśma policyjna rozwieszona dokładnie w powietrzu). Jest za to niemiły policjant, który po raz kolejny jest jedynie narzędziem Imperatywu Blogaskowego: aresztuje Finna, BO TAK. Co zabawne, Finn wychodzi już tego samego dnia za kaucją. Kaucję zwykle ustala prokurator i cała procedura trwa zdecydowanie dłużej niż jedno popołudnie. Najpierw trzeba aresztowanemu w ogóle postawić zarzuty, czego w twoim opowiadaniu nikt nie robi.

Kolejną sprawą są opisy, kulejące równie mocno, co logika i konsekwencja. W sumie łatwiej byłoby mi napisać, że opisy praktycznie nie istnieją. Rozdziały opierają się głównie na dialogach, a jak pojawia się jakiś opis, to zamyka się w dwóch, maksymalnie trzech zdaniach. Co gorsza, czasem rezygnujesz z opisu na rzecz zdjęć, które linkujesz w tekście, podobnie jak piosenki. Rezygnując z opisów, nie rozwijasz swojego warsztatu, nie pozostawiasz niczego swoim czytelnikom. Nie pozwalasz im wyobrażać sobie twoich bohaterów, a więc zabijasz nie tylko swoją wyobraźnię, kreatywność i kiełkujące talenty, ale to samo robisz z wyobraźnią czytelników. Aż chciałoby się napisać coś o nieobecności zdjęć w książkach, ale się powstrzymam. Napiszę natomiast to, że brak jakichkolwiek dłuższych opisów sprawia, że te obecne aż roją się od powtórzeń. Sądzę, że więcej treningu oraz więcej wprawek pomogłoby ci także powiększyć zasób słownictwa, bo wyraźnie widać, że czasem brakuje ci słów, by coś  dobrze opisać.

Poza tym, jeśli już jakieś opisy się jednak pojawiają, to są one bardzo niedokładne. Wszystko wygląda tak, jakbyś bardzo chciała już przejść do dialogu, który jest istotą rozdziału, i nie bardzo zastanawiała się, co piszesz, czy dobrze przedstawiasz wydarzenie, które akurat sobie wymyśliłaś. Niech za przykład posłuży nam ta scena, co do której wydawało mi się, że jeden z bohaterów występował w trzech osobach. Otóż chodziło o to, że najpierw napisałaś, iż Bentley stał gdzieś tam i inny bohater do niego podszedł, WTEM obok Bentleya wyrosło stadko dziewcząt, o którym wcześniej nie było mowy. Tak mi się wydaje, że ty doskonale wiedziałaś, że one tam powinny być, ale tego nie napisałaś. Na to jest jedna rada: nie pisz i nie publikuj na hurra! Posty trzeba sprawdzać. Uniknęłabyś połowy błędów, gdyby chciało ci się przejrzeć notkę. Zawsze możesz zgłosić się po pomoc do bety, musisz tylko sprawdzić, czy dana osoba naprawdę nadaje się do takiej roboty.

Nie chce ci się również zbyt szczegółowo opisywać wyglądu wnętrz i bohaterów. Ograniczasz się do wyliczeń strojów, kolorów włosów i oczu. Wnętrza zaś określasz, głównie podając ich liczbę i ogólny wygląd, w tym przypadku kolor ścian oraz znajdujące się w nich sprzęty. Problem w tym, że albo jest to z reguły po prostu (na przykład) „kanapa”, w porywach szału twórczego „jakaś kanapa”. Ani mała, ani duża, ani wygodna, ani niewygodna. Po prostu kanapa. To zbyt mało jak na opowiadanie.

Jak już przy opisach jesteśmy, wypadałoby skreślić kilka słów na temat stylu. Cóż, z poprzednich akapitów można wywnioskować, że i tu nie jest najlepiej. Przede wszystkim twoją piętą Achillesową są powtórzenia: na przykład wytknięty gdzieś wcześniej „trampek” czy „kanapa”. Często powtarzasz również imiona bohaterów, głównie w dialogach.

Poza tym innym twoim problemem jest swoista niemożność tworzenia zdań złożonych. Czasem nawet zamiast spokojnie postawić przecinek, stawiasz kropkę, w wyniku czego zdania kompletnie tracą sens.

Często nie dookreślasz również podmiotu w kolejnych zdaniach, co wywołuje konsternację, bo już nie wiadomo co, kto i dlaczego. Zestawiając kilka rzeczy lub osób w jednym zdaniu, a do tego nie stawiając przecinków, sama kopiesz pod sobą dołki, odbierasz logikę i sens opowiadaniu. Potem dostajemy takie kwiatki, jak przyłapane na czymś indyjskie frędzle.

Kolejna sprawa to zwroty po angielsku, których używasz bez żadnego uzasadnienia: to nie ma znaczenia, że akcja twojego opowiadania rozgrywa się w Ameryce, a twoi bohaterowie są Amerykanami. Używając w polskim tekście angielskich zwrotów sugerujesz, że są oni bardziej angielscy od Anglików. A poza tym takie wtręty wyglądają zwyczajnie głupio w polskim tekście.

Ponadto, nie używasz języka literackiego, posługujesz się tylko i wyłącznie językiem potocznym. O ile w dialogach ma to rację bytu (bohaterowie to ludzie młodzi), o tyle w opisach należałoby się posługiwać polszczyzną cokolwiek bardziej, hm, książkową. Inna sprawa, że po jakimś czasie ćwiczeń, doskonalenia warsztatu, pokusiłabym się na twoim miejscu o stylizację, bo jak na razie każdy bohater mówi dokładnie to samo oraz w ten sam sposób. Żaden z nich nie ma swoich powiedzonek czy oryginalnego sposobu mówienia, który pozwalałby na rozróżnianie bohaterów bez potrzeby wypisywania co chwilę ich imion, a także uatrakcyjniałby postaci.

Co jeszcze nam zostało? Bohaterowie. Tak… Co by tu powiedzieć o bohaterach? Po pierwsze to, że niczym się od siebie nie różnią. Przeczytałam opowiadanie od deski do deski, a nie umiem wymienić nawet pięciu cech charakterystycznych któregokolwiek z nich. Myli mi się Gavin z Jasperem, Dylan z Bentleyem… Im dalej w tekst, tym to coraz bardziej wszystko jedno, ponieważ bohaterowie zdają się dzielić wspólną jaźń. Ewentualnie być jak dziwna grupa bliźniaków: myślą tak samo/to samo, mówią tak samo, ubierają się podobnie, słuchają tej samej muzyki…

Wszyscy też są płascy jako te naleśniki, koszmarnie papierowi i nie mają absolutnie żadnego życia wewnętrznego (co jest winą braku opisów). Rzadko okazują jakiekolwiek emocje, przez co niektóre sytuacje wyglądają wręcz groteskowo.

Przykład? Ależ proszę bardzo: Amanda dowiaduje się, że jej siostra została zamordowana, a mimo to kompletnie na to nie reaguje. Dialog między nią a Nicole wygląda mniej więcej tak:

– Mama została zamordowana.

– Napijesz się herbaty?

Wybacz, ale jeden z pierwszych komentarzy, jakie przychodzą mi do głowy, to własnie ten:

Ja rozumiem, że Amanda mogła być w szoku i dlatego tak zareagowała, ale to nie ja jestem od domyślania się twoich intencji, to ty jesteś od tego, by przekazać czytelnikowi informacje w zrozumiały sposób. Nie robisz tego, więc wydźwięk sceny jest następujący: Amanda ma to absolutnie w nosie.

Co gorsza, chwilę potem dowiaduje się, że obca jej dziewczyna będzie z nią mieszkać: ani przez chwilę nie zastanawia się nad tym, że będzie musiała zmienić swoje życie, czy sobie poradzi, jak zapanuje nad niewiele młodszą od niej Nicole. Zachowuje się tak, jakby nie zdawała sobie sprawy z konsekwencji. Zamiast tego z radością wręcz zabiera Nicole do Vegas, by dopełnić wszystkich formalności.

Co chcę powiedzieć? Tylko to, że takie zachowania są zwyczajnie nieprawdopodobne psychologicznie. Nawet tak młodzi ludzie, o jakich piszesz, mają w końcu jakieś przemyślenia. Czasem naprawdę używają mózgów. Twoi wręcz przeciwnie. Czółka mają absolutnie żadną myślą nieskażone. Po prostu robią, co tylko chcą, pieniądze mają nie wiadomo skąd, żyją chwilą i decyzją Imperatywu Blogaskowego.

Moja diagnoza jest następująca: porwałaś się z motyką na słońce. Wydaje mi się, że to jedno z pierwszych twoich opowiadań, dlatego uważam, że łatwiej byłoby ci napisać opowiadanie w innych, bliższych ci realiach, z mniejszą liczbą bohaterów pierwszoplanowych. Zredukowanie liczby do dwóch, góra czterech bohaterów ważnych, z dopracowanymi charakterami, na pewno byłoby dla ciebie łatwiejsze, niż usilne starania rozróżnienia bohaterów co najmniej dziesięciu, które za każdym razem kończą się niepowodzeniem. Mogłabyś stworzyć również grupkę bohaterów drugoplanowych, nawet w tym opowiadaniu. Uwierz mi, naprawdę nie zawsze wszystkie postaci muszą być jednakowo ważne i otrzymać taką samą liczbę rozdziałów. W twoim opowiadaniu jest po prostu tłoczno. Próbując to jakoś ogarnąć, trzaskasz kolejne rozdziały, akcja leci na łeb, na szyję, przenosisz się z miejsca na miejsce bez wyraźnego celu, byle tylko pokazać wszystkich bohaterów w możliwie jak największej liczbie miejsc, by przynajmniej w ten sposób mogli się konstytuować oraz mieli jako taką rację bytu.

Jak to wszystko zebrać ze sobą, wychodzi na to, że opowiadanie jest nie najlepsze. Żeby nie powiedzieć, że całkiem kiepskie. Przede wszystkim jesteś na bakier z zasadami pisowni, dialogami, sensem, logiką zdań, researchem. Po drugie bardzo nie lubisz się również z opisami oraz tworzeniem sympatycznych, zróżnicowanych, choć trochę prawdopodobnych bohaterów. W związku z tym otrzymujesz tylko jeden Pomiocik.