0007. crane-mind.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Crane Mind

Przedwieczne: Gayarythiel, Leleth

Anta Mercure, Crane Mind, podobno coś z Potterversum – no, popatrzmy. Wita nas hasło „Raz śmierciożerca, zawsze śmierciożerca”. Cytat wieloznaczny, nad którym można by prowadzić filozoficzne dysputy. Cieszy mnie czytelny spis treści, bardzo istotna rzecz przy blogowych opowiadaniach. Szablon jest minimalistyczny, a bardzo takie lubię, bo nie odwracają uwagi od tekstu, który powinien tu być najważniejszy. Może jego „mroczność” jest odrobinę niepokojąca, ale wciąż jestem pełna nadziei. Rzut oka na tekst i nadzieja zaczyna zdychać. Czego tu nie ma – wyrównanie do prawej, do lewej, kursywy, wielokropki. Wszystko to zapowiada przeintelektualizowany, nadmiernie uduchowiony, mniszkowaty tekst. No, ale może jednak się mylę. Może jednak będzie fajnie. Utrzymam jeszcze przez moment to opowiadanie w stanie paradoksu Schrödingera i zapoznam się z pozostałymi odnośnikami.

Autorka pisze o sobie, że ma „słowną pustką w palcach”. Nie jest to wyrażenie, które zachęcałoby do czytania jej tekstów. Dalej ostrzega: „To nie autobiografia”, czym wprawia mnie w głębokie zdumienie, bo sugeruje, że ktoś mógłby pomyśleć, że Potter to literatura faktu. „Pragnę wielkości i chwały, a jednocześnie wiem, że nigdy mogę tego nie osiągnąć przy swoim charakterze. Lubię arbuzy" – To zestawienie zabija swoją abstrakcją. „Popełniam błędy. // Jakże ludzka bywa doskonałość.” Chyba mam inną definicję doskonałości.

Kolejny odnośnik przybliża nam, o co chodzi w opowiadaniu. Z tego, co znajdziemy po kliknięciu nań, wynika, że panna Crane postradała zmysły, a lekarze próbują wydobyć z niej jakieś informacje. W tym kontekście: „Czy zdoła wedrzeć się do umysłu panny Crane, która resztki rozsądku straciła już dawno?” rozsądek nie jest właściwym słowem. Osoba nierozsądna wychodzi na spacer w deszcz bez parasolki, ale nie wymaga leczenia na oddziale zamkniętym.

„Umysł Crane wykorzystuje jedynie świat potterowski i kilka złych postaci, bardziej w słowach niż czynach.” – To nie jest dobre zdanie.

„Z wyrazami szacunku, Narrator na wczasach.” – Trochę zabił mnie taki podpis pod takim tekstem. Czy to miał być element komiczny?

Bohaterowie. Jakże popularna zakładka w blogosferze, jak bardzo zła. Kojarzy się z lekturami Grega, tworzonymi dla ludzi, którzy są zbyt leniwi, by wyciągać własne wnioski i wydawca musi im pomagać. Naprawdę tak nisko cenisz swoich czytelników?

„Swoje imię zawdzięcza tradycji rodowej, która umiłowała sobie starożytne, greckie imiona. Jego dziadek miał na imię Herkules, zaś ojciec – Dioklecjan” – Dioklecjan był cesarzem RZYMSKIM. Choć możesz się spierać, że sam cesarz pochodził z Dalmacji, leżącej mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Rzymem a Grecją, to oryginalna, grecka wersja jego imienia brzmiała „Diocles”. Rzym i Grecja to nie jest jeden kraj, nie posługiwano się tam jednym językiem! „Herkules” to też rzymska wersja, grecka brzmi Herakles.

„Cechuje go rozsądek i przekonanie w swoją nieomylność,” – Przekonanie o swojej nieomylności. Albo wiara w swoją nieomylność.

„W serduszku buntuje się wobec pewnych zasad panujących na oddziale.” – W serduszku? Czemu jeszcze nie zasadek i oddzialiku?

W linkach, pod nazwą „Niezatapialna Armada Kolonasa Waazona” kryje się link do „http://kochajac-ciemnosc.blogspot.no/”. Niezła podpucha ;) Dwa linki opisałaś jako „Ja sama w czystej postaci”. Zaciekawiona zajrzałam, a tam link do „http://uroki-codziennosci.blogspot.no/” nie bangla. Chyba czas posprzątać. Drugi link, „http://abimopec.blogspot.no” jest aktywny i dostarcza małego mindfucku. Znajdują się tam dokładnie te same słowa, co na tym: „Wygrywa jeden z nich. Lubię żartować, że jest to moje Opus Magnum.” – Okeeeej. Jedno opowiadanie. Jedno Opus Magnum. Którym równocześnie jest każdy z twoich blogów. Chyba nie ogarniam.

Dłużej nie da się tego odwlekać, zanurzmy się w tekst.

Prolog:

„And you will lose... everything...” – Wielokropki... nie są... kól...

[01] Azkaban:

„Mam zszarpane nerwy,” – Zszargane.

„Nie mają czasu na przesłuchanie mojej osoby.” – http://wyborcza.pl/1,76842,6725867,Moja_osoba.html zapoznaj się z tym i weź sobie do serca.

„Zatracam poczucie granicy między sobą a tym stylowym otoczeniem.” – Umm, dalej mówimy o Azkabanie?

„Naprawdę chciałabym, żebyś tu był.” – To urocze. Moja wielka miłości, jakżebym chciała, żebyś też siedział w pudle.

„Listy których nie otrzymasz trzymają mnie przy zmysłach.” – Przecinki po „listy” i „otrzymasz”, to wtrącenie. „Przy zdrowych zmysłach” to cały związek frazeologiczny. Nie rozbija się takich pięknych związków.

„Być może to on bardziej trzyma mnie przy normalności, niż słowa kierowane do nikogo.” – „Trzymanie przy normalności” to kulawe wyrażenie. Ponadto zapoznaj sie z tym linkiem: http://www.prosteprzecinki.pl/przecinek-przed-niz

„że nigdy mogę tego nie osiągnąć przy swoim charakterze” – Co to za dzika i bezsensowna konstrukcja? Mogę tego nigdy nie osiągnąć.

„Jak każdy, próbuję kochać” – Po co ten przecinek?

„ktoś taki jak ja, mógł pójść za kimś takim jak ty” – Fascynuje mnie, że stawiasz zupełnie niepotrzebne przecinki między podmiotem a orzeczeniem, natomiast w miejscach, gdzie wyraźnie widać dwa lub więcej orzeczeń, zapominasz o nich. Podmiotu i orzeczenia w zdaniu prostym nie oddzielamy przecinkiem, chyba że podmiot występuje w funkcji wołacza.

„Co o tym myślisz Thomasie?” – Tu występuje. Powinien być przecinek po „myślisz”.

„Oszaleli prawda?” – Przecinek po „oszaleli”.

„dziewczyna którą śmierciożercy porwali z domu dla własnej uciechy” – Przed konstrukcjami z „który” stawiamy przecinek. Mam wrażenie, że tego jakoś w podstawówce uczą.

„moim oprawcą a jednocześnie największą z żądz” – Kiedy spójnik „a” wprowadza dopowiedzenie czy wtrącenie, stawiamy przed nim przecinek.

„Załamał ręce kiedy mnie zobaczył” – Przecinek przed „kiedy”. Jeśli nie po zaimku, to można się tego domyślić choćby po dwóch orzeczeniach.

„Może w tym ich myśleniu, że jestem niepoczytalna jest jakiś sposób na to, by się stąd wydostać?” – Po „niepoczytalna” przecinek. To jest wtrącenie.

„Krótkie czy długie, nie ważne.” – „Nieważne” piszemy razem.

„że to nie mnie a tą wywłokę”  – TĘ. I przecinek po „mnie”.

[02] Ból

„ta kobieta jest całkowicie zdeprawowana jeśli chodzi o sferę psychiczną?” – Jak wygląda zdeprawowanie fizyczne?

„ciemne korytarze z celami, pełne krzyków, szeptów i szaleńczych śmiechów powodowały u niego gęsią skórkę.” – U psychiatry? Powinien być przyzwyczajony.

„Wiele udało nam się osiągnąć na płaszczyźnie obłąkań. “ – Wielu zdrowych ludzi udało nam się zwariować.

„następnie wcielonej do szeregów tak zwanych śmierciożerców” – „W wojnie brali udział tak zwani naziści”. Nie. Po prostu nie.

“Kim jest i co się z nią działo - poznanie historii panny Crane należy do zadań Uzdrowiciela Ache'a.” – Niby jak pierwsza część zdania łączy się z drugą?

„Nie mniej jednak uważam” – Niemniej.

„Nie było w nim żadnego obrazu, zdjęcia, nawet uschniętego kwiatka. Absolutnie niczego, co nadawałoby jakikolwiek wyraz temu pomieszczeniu. Zamiast tego były więc ciemne meble, szare ściany i wytarta, ciemna podłoga.” – Po co to „więc”?

„Obcość i surowość wszelkich pomieszczeń przyprawiała go o szybsze bicie serca” – Wszelkich? Cud, że jeszcze nie zszedł, jak ma tak za każdym razem, gdy wchodzi do nieznanego sobie pomieszczenia.

„Ache uniósł obie brwi do góry i poczuł w sobie złość.” – No jakby poczuł w kimś, to by zaiste oryginalne było.

„Wygląda pan na takiego, co dla tej wariatki zrobiłby wszystko, albo jeszcze więcej.” – Przed spójnikiem „albo” występującym pojedynczo nie stawiamy przecinka (chyba że wprowadza wtrącenie).

„co było trudne z powodu gniewu, jaki gotował się w jego gardle.” – Jeśli to miała być metafora, to chybiona.

„Ache puścił to nagłe zejście na "ty" mimo uszu.” – Przejście.

„przyniósł mu oficjalne pismo ze szpitala, w którym kierownik Azkabanu został poinformowany” – W piśmie czy w szpitalu? Wiem, że piśmie, ale wynika z tego, że w szpitalu.

„- Ale... - zaczął, choć najwyraźniej nie wiedział, co chce powiedzieć.” – Napisz, kto zaczął, bo z wcześniejszego tekstu bynajmniej to nie wynika – wypowiada się Ache, a tu chodzi o Lyncha.

„- Założysz się? – rzucił” – Ta sama sytuacja. Naprawdę, określanie podmiotów ma coś na celu.

„czując że uderzył” – Przecinek przed „że”.

„ - Za mną proszę. //Mruknął, nie spoglądając na lekarza.” – Co to za zapis dialogu?

Zrobiłaś z Lyncha idiotę. Idiota nie byłby w stanie obejmować tak ważnej funkcji w takim miejscu.

[03] Ratunek

„Wykorzystują kobiety. Biją je. Molestują. Zrobiłbyś z nimi porządek, prawda, Thomasie?” –  Voldzio jako obrońca uciśnionych kobiet? Tego jeszcze nie grali.

„Najważniejsze, że będę tam! Tam, w Londynie, na kontynencie.” – Jakim, kuźwa, kontynencie.

„W miejscu, w którym opracujemy nowy plan przejęcia władzy nad światem.” – Ty i ja, Pinky!

„co należy do Ciebie mój drogi.” – Przecinek przed „mój”.

„- Jasne szefie.” – Przecinek po „jasne”.

„Nie pozwoliłeś Im na to, by mnie dotykali.” – Nie piszemy niepotrzebnie zaimków osobowych dużą literą.

„Widzi pan jak ona wygląda?” – Przecinek po „pan”.

„W miejscu z którego uciekniemy. // W miejscu, w którym opracujemy nowy plan przejęcia władzy nad światem.” – Dlaczego nie ma przecinka przed „z którego”, skoro przed „w którym” postawiłaś go poprawnie?

„Tym razem dopracujemy go w każdym calu, bo już nie masz przede mną żadnych tajemnic ukochany” – Przecinek po „tajemnic”.

Pomysł trzymania niebezpiecznych osób w tym samym budynku co resztę chorych uważam za skrajnie nieodpowiedzialny. Gdybyś wspomniała, że dla bezpieczeństwa oddział umiejscowiono w osobnym budynku, tekst nabrałby wiarygodności.

[04] Pacjentka

„Badała drzwi od szafy, ugryzła ołówek leżący na wierzchu kartek, arkusze rozsypała po stoliku i podłodze, włączyła lampę, dotknęła ściany językiem i przyłożyła do niej ucho, a w końcu weszła na łóżko i zaczęła po nim skakać. “ – to jest bardzo ładny fragment. Wiarygodnie oddaje przypuszczalne zachowanie Crane w nowym miejscu i działa na wyobraźnię.

„Z tą różnicą, że tu korytarz był jasny i cichy, pozbawiony szeptów, krzyków i mamrotań, choć mieszkańcy pokoi byli tak samo pomyleni jak mieszkańcy Azakabanu.” – z jakiegoś powodu czyni to ten korytarz straszniejszym od azkabańskiego. Nie jestem pewna, czy właśnie taki efekt chciałaś osiągnąć.

„Nie miał pojęcia (...) jak na imię mieli jej rodzice” – Nie kupuję tego. Świat czarodziejski nie był duży, jeśli wiedzą, jak dziewczyna się nazywa, powinni być w stanie zdobyć dane rodziny. Wszystkie imiona dzieci uzdolnionych magicznie pojawiały się w hogwarckim gabinecie na pergaminie, wraz z adresem, żeby można było wysłać im list. Wystarczyło więc sprawdzic w szkole.

„– Nie ma nikogo bliskiego, prawda? // Mężczyzna powoli przytaknął.” – Jeżeli nie byli w stanie zdobyć nawet tak podstawowych informacji jak dane rodziców, skąd mogą wysnuwać wnioski o reszcie bliskich? Równie dobrze może mieć narzeczonego, braci, siostry, babcie i koleżanki.

„Posłał jej jeszcze jedno, przeciągłe spojrzenie, po czym wyszedł i na klucz zamknął metalowe drzwi. Ruszył korytarzem, co kilka kroków mijając drzwi takie jak te, które przed chwilą zamknął.” – Powtórzenia. Poza tym składnia jest dziwna, raczej „zamknął metalowe drzwi na klucz”.

„Azakabanu” – Azkabanu.

„Z okrągłej, rumianej buzi i jasnych, lazurowych oczu emanowała niezwykła energia. Długie włosy w kolorze dojrzałej pszenicy upięte miała w wysoki kuc.” – Ta energia miała włosy upięte?

„Ache miał nadzieję, że osobiście poinformuję kobietę o sukcesie, jednak, jak widać, ktoś go ubiegł. Kobieta nie odpowiedziała.” – „Poinformuje”, powtórzenie „kobieta”.

„W prawym, górnym rogu Uzdrowiciel” – Bez przecinka.

„nowo-przybyłej” – Nowoprzybyłej.

„- Chyba nie będziemy mogli umieścić wszystkich danych, prawda? – zapytała powątpiewającym tonem Indigo. Ache westchnął. Musiał przyznać jej rację. Nie miał pojęcia, kiedy i gdzie urodziła się dziewczyna, ani jak na imię mieli jej rodzice.” – Z tego wynika, że chodzi o Indigo, a nie, jak jest naprawdę, Eillin.

„- Co jest smutne? – zapytał Uzdrowiciel, odrywając wzrok od akt i spoglądając na koleżankę. Nie wiedział, czy mówiła o sytuacji, w jakiej znalazła się Eillin, czy o tym, że nie ma nikogo bliskiego.” – Tutaj tak samo.

„Jednak póki co musieli opisać te informacje w posiadaniu których byli.” – Przecinek po „informacje” (dwa orzeczenia, słowo „których”)

„Ache nie mógł pozbyć się z wyobraźni pierwszego wrażenia jakie odniósł na widok dziewczyny.” – Przecinek przed „jakie”.

„- W porządku Indigo.” – Przecinek przed „Indigo”.       

[05] Istota

„Nie dotykajcie moich włosów wy nędzne psy!” – Przecinek po „włosów”.

„Nie Tom, Uzdrowiciel musi zginąć.” – Przecinek po „nie”.

„- Ona tam jest, prawda Uzdrowicielu?” – Przecinek po „prawda”.

„Większość wypadła, a te, które pozostały chwieją się w dziąsłach.” – Przecinek po „pozostały”.

[06] Wątpliwość

„ręce założone miał na plecach” – Może raczej „dłonie splecione miał za plecami”, w innym przypadku wyobraźnia podsuwa jogina.

„ze względu na jej brak w uzębieniu” – Albo „braki w uzębieniu” albo „brak uzębienia”.

„Pacjenci od czasu do czasu oglądali z uwagą swoje niewyraźne oblicza. Czasem robili to w naprawdę przerażający sposób.” – Dobry fragment, działający na wyobraźnię.

„Że podważa podstawowe zasady bezpieczeństwa.” – Kursywa z zadka wzięta. Oraz, jak niby podważa zasady bezpieczeństwa, zadając pytanie, czy wyrażając wątpliwości?

„Rząd wydał prawo. W razie zagrożenia, możemy użyć wszelkich środków, by je zażegnać. “ – By zażegnać to prawo?”

„Przez szybę obserwował jak Eillin radzi sobie ze spożyciem jedzenia, które ze względu na jej brak w uzębieniu, zostało całkowicie przemielone.” – Albo bez przecinka po „uzębieniu”, albo z po „które”. I przecinek po obserwował.

„A wiesz dlaczego do tego doszło?” – Przecinek po „wiesz”.

„czy to, czego się dopuszczali nie było najgorszą ze zbrodni” – Przecinek po „dopuszczali” (dwa orzeczenia).

„nieruchome malowidło przedstawiające któregoś z legendarnych uzdrowicieli, oraz różnego rodzaju wyróżnienia” – Bez przecinka.

„ jakie otrzymała rezydentka gabinetu składały się na przyjemny wystrój tego pomieszczenia” – Przecinek po „gabinetu”.

„Lysanne była kobietą w  średnim wieku o silnej sylwetce i oliwkowej cerze” – Ten wiek miał silną sylwetkę, tak? Bo jak nie, to przecinek po „wieku”.

„Na wejście gościa, oderwała swoje spojrzenie od wypełnianych dokumentów” – „Na wejście gościa”? Fail. I po co ten przecinek po tym? A spojrzenie to wiadomo, że swoje.

„oderwała swoje spojrzenie od wypełnianych dokumentów i skierowała na uzdrowiciela.” – skierowała [JE] na uzdrowiciela.

„Mimo że chwilę wcześniej był zdecydowany i pewny siebie, teraz odrobinę stracił wcześniejszy rezon.” – Powtórzenie. „Wcześniejszy” jest niepotrzebne.

„Spojrzał z zamyśleniem na Główną Uzdrowicielkę. Spojrzenie jej czarnych oczu było skupione na nim.” – Powtórzenie.

„Mężczyzna widział to w jej spojrzeniu. Odchyliła się do tyłu w swoim fotelu. Nie odrywała spojrzenia od mężczyzny.”

„Dobrze to pojmujesz, prawda Prometeuszu?” – Przecinek po „prawda”.

„Ci, którym pomagamy nie są zdolni myśleć logicznie” – Przecinek po „pomagamy”.

Jak widać, najwięcej problemów masz z przecinkami. Szczególnie rzuca mi się w oczy, że nie oddzielasz wołacza lub mianownika w funkcji wołacza przecinkami. Sprawdzaj uważnie interpunkcję, poświęć też więcej uwagi uzgadnianiu podmiotów.

Cudzysłowy, których używasz, są niepoprawne. Polskie wyglądają tak: „”, nie tak: "". Oprócz tego w całym opowiadaniu zapis dialogów jest błędny – używasz w nim dywizów, a nie, jak powinno być, pauz.

Eillin nie pisze do Voldemorta listów, a tylko o nim myśli, więc używanie wielkich liter przy zaimkach odnoszących się do niego jest nieuzasadnione.

Opowiadanie jest bardzo krótkie (kiedy zaczynałam pisać tę ocenę miało pięć rozdziałów), więc i ocena nie będzie rozwlekła. Wybrałaś sobie trudny temat – chcesz przedstawić psychikę osoby niezrównoważonej i metody pracy lekarza, który chce jej pomóc. Aby nie położyć tekstu, powinnaś zrobić solidny research. Poczytaj książki o chorobach psychicznych, o lekarzach, o tym, jak te procesy przebiegają i co dzieje się w umyśle osoby chorej. Poza poszerzeniem wiedzy możesz tam znaleźć źródło ogromnej inspiracji. Na razie masz jakiś koncept, zarysowałaś postaci i fabułę, ale przy tak małej ilości tekstu jest to lizanie cukierka przez szybkę. Przeczytałam całość w jeden poranek, ale niemal natychmiast wywietrzała mi z głowy, nie jest to jeszcze tekst, który wzbudza emocje.

Eillin była zafascynowana Voldemortem jeszcze zanim została zaatakowana przez jego ludzi. Czemu nie, nie takie pomysły przychodzą do głowy znudzonym i zepsutym panienkom z dobrych domów. Uwięziona, popadła w fanatyczne uwielbienie. Nie wiadomo, czy Lord naprawdę obdarzał ją szczególnymi względami, czy też jest to wytwór jej chorej wyobraźni. Dla jej szaleństwa nie ma to tak naprawdę znaczenia. Z każdym kolejnym odcinkiem będziemy się zagłębiać w umysł dziewczyny i próbować znaleźć resztki jej człowieczeństwa. Na poziomie szóstego odcinka jest jednak jeszcze zagadką.

Dobrze, że w opisie mycia dziewczyny wspomniałaś, że ona cieszy się, że doprowadzają ją do porządku dla Voldemorta. Pokazuje to, jak daleko sięga jej oderwanie od rzeczywistości. Zgrabny był też opis jej zachowania po przyjściu do nowego pokoju. Niestety, nie trzymasz się kanonu. Eillin co i rusz wzywa Thomasa, podczas gdy Voldemort brzydził się swojego mugolskiego imienia. Fanatyczka powinna o tym wiedzieć. Ponadto Riddle nie miał na imię Thomas, tylko Tom.

Uzdrowiciel Ache prowadzi jakieś szemrane testy. Z jednej strony wydaje się mieć dobrą motywację, chce uleczyć Eillin, uważa, że część więźniów Azkabanu to ludzie chorzy, a nie z gruntu źli. Z drugiej jednak strony ta jego obsesja na punkcie tego, by móc poczuć, przez co przeszła Eillin jest niepokojąca. Nawet jego własna asystentka ma wątpliwości odnośnie jego zamiarów. Ta głucha cisza, gdy uzdrowiciel podąża korytarzami szpitala, wprowadza subtelny nastrój grozy. Ache nie wie nic o ciemnej stronie osobowości Eillin, postrzega pacjentkę jako niewinną dziewczynę złapaną w wir wydarzeń, wszystko jednak wskazuje na to, że nieprzyjemnie się zdziwi, jeśli jego testy przyniosą rezultaty.

Naczelnik więzienia, Lynch, jest źle skonstruowaną postacią. Pojechałaś po filmowych stereotypach; zapoznając się z dialogiem między nim a Achem czytelnik przewraca oczyma. Zrób coś z tym, proszę. Daj mu mózg.

O asystentce Ache’a na razie niewiele da się powiedzieć. Tyle, że jest. Mam nadzieję, że przygotujesz jej jakąś ciekawą historię.

Nie podoba mi się to, jak przedstawiłaś personel podczas sceny mycia. To są doświadczeni ludzie, mający na co dzień do czynienia z agresywnymi chorymi. Nie daliby sobie podrapać twarzy i nie pozwolili by na to, by przy potencjalnie niebezpiecznej pacjentce została tylko jedna osoba, już nie mówiąc o tym, że nie pozwolili by jej się samej skrzywdzić (te połamane paznokcie).  Musisz popracować nad wiarygodnością scen, które opisujesz.

Zauważyłaś, jak twoja komentatorka zwariowała ze szczęścia, kiedy wstawiłaś do biura zwykłego fikusa? Pomyśl o tym. Takie wtrącenia pomagają nam lepiej wyobrazić sobie świat przedstawiony, niestety jeden fikus na dwa rozdziały wiosny nie czyni. Świat, który opisujesz, ogranicza się na razie do więzienia i szpitala. Pozwól czytelnikom odnaleźć się w tych miejscach.

Podsumowując, wysłałaś do oceny ogryzek. Może lepiej byłoby, gdybyś poczekała i wysłała nam choćby dziesięć rozdziałów, ale cóż, nie poczekałaś. Stawiam słabiutkie trzy.