0090. snape-granger-inna-historia.blogspot.com

Przedwieczni: Delta, Ryszard Rwie Serce

Miejscówka przyzywającego: Biec do siebie

W szablonie masz chyba wyłączoną opcję przechodzenia pomiędzy starszym i nowszym postem, a przynajmniej nie mogłam jej znaleźć – przy czytaniu całości trochę to przeszkadza. Brakuje też wcięć akapitowych, a zamiast pauz lub półpauz używasz dywizów.

Prolog

Prolog mnie rozbawił, szczególnie ten fragment:

I wtedy drzwi otworzyły się. Pomieszczenie wypełnił nieziemski blask bijący od tajemniczej postaci, która stanęła w progu. Postąpiła ona kilka kroków w jego kierunku i odezwała się.

- Severusie – usłyszał cichy, melodyjny głos.

Niemal oczekiwałam, że Snape odpowie: Jam służebnica pańska…

Zgaduję, że miało być podniośle i być może prolog jest w ten sposób odbierany przez twoich czytelników, ale dla wielu osób tak patetyczny styl jest albo niestrawny, albo śmieszny – jeśli chcesz go stosować, to lepiej przy fragmentach mocniej zakotwiczonych w fabule, w których sytuacja będzie choć trochę ten wybór usprawiedliwiała.

W dodatku nie bardzo wiem, jak ten tekst odebrać. Severus już jest podświadomie zakochany, że śni o Hermionie? To sen proroczy?

Myślę – szczególnie po przeczytaniu całości – że taki prolog jest w twoim opowiadaniu niepotrzebny. Bardzo mało wnosi do historii, za to trochę ją ogranicza, narzucając, hmm, pewną konwencję związkowi Hermiony i Severusa (Granger jako błogosławieństwo). Napisany też jest, nie ukrywajmy, słabiutko.

Rozdział I

Ktoś niepoinformowany nigdy w życiu nie pomyślałby, że rozegrał się tu punkt kulminacyjny wojny, w czasie której zginęło wielu ludzi. Zdecydowanie zbyt wielu. // Hermiona wciąż pamiętała. Ból. Przerażenie. Strach. Rozpacz. I wielka tęsknota. // Tylu ludzi odeszło i już nigdy nie wrócą. Dzięki ich ofierze świat czarodziejów był nareszcie wolny. Lecz cena jaką musieli za to zapłacić była ogromna. // Hermiona poczuła, jak po jej policzku spłynęła łza. Oni mieli przeżyć! Jak ona mogła mieć prawo do nowego życia, jeśli oni nie mogli go mieć? – Dobrze, że podejmujesz ten temat, ale w tej formie jest potraktowany po macoszemu. To materiał na dłuższą scenę, jeśli nie na motyw przewijający się przez całe opowiadanie, dlatego upchnięcie go w paru zdaniach źle wygląda – jakbyś chciała odbębnić konieczny punkt opowiadań powojennych i przejść dalej. Lepiej skupić się na konkretnych wspomnieniach i z nimi pracować – niekoniecznie w długich retrospekcjach, czasem wystarczy zdanie lub dwa – niż powtarzać banały. (I czy można w ogóle powiedzieć rozegrał się punkt kulminacyjny?).

Weszły do zamku. Hermiona znów miała okazję podziwiać kunszt jego architektury i genialnie namalowane portrety sławnych czarodziejów. // Po drodze natknęły się na Irytka, który próbował zepchnąć Hermionę ze schodów, za co dostał burę od profesor McGonagall oraz na Prawie Bezgłowego Nicka, który zaprosił je na przyjęcie z okazji rocznicy swojej śmierci. – Znowu za szybko. Nie zbudujesz klimatu, po prostu wrzucając do opowiadania elementy kojarzące się z Hogwartem. Zwłaszcza, że akurat rocznica śmierci mogła Hermionę trochę poruszyć. (Plus kunszt jakiś, kogoś, nie czegoś).

- Tak. Wiem, że to dziwne, ale nie lubię plotkować o chłopakach i ciuchach jak inne dziewczyny. Wolę ten czas spędzić sama w bibliotece, czytając jakąś dobrą książkę. – Auć. Udało ci się trafić w motyw, który naprawdę nie lubię. Przede wszystkim Hermiona kolegowała się z Luną i Ginny, znała też dziewczyny należące do Gwardii Dumbledore’a, więc powinna się zorientować, że nie wszystkie nawijają non stop o strojach i facetach. W dodatku, niespodzianka, są i tacy, co lubią czytać książki, a równocześnie interesują się modą, oblepiają ściany ukochanymi aktorami lub grają na dudach. Wrzuciłaś w dwa zdania trzy stereotypy: o zainteresowaniach typowych dziewczyn, o tym, że każdy mól książkowy jest samotnikiem i (w domyśle), że czytający są lepsi od nieczytających. Auć.

Ale wiesz o tym, że musisz zdać owutemy z eliksirów na Wybitny? [...] A wiesz o tym, że… gdyby tak się stało, to byłabyś pierwszym uczniem z Gryffindoru, któremu udało się tego dokonać u profesora Snape’a? – Gdyż z niego trąba, a nie nauczyciel, wszyscy Ślizgoni zaś lecą na prywatnych korepetycjach! To nie Snape przeprowadza egzamin. Poza tym Harry zdał SUMy z eliksirów na Powyżej Oczekiwań, choć nie znosił tego przedmiotu – nie zaskoczyłoby mnie więc, gdyby osoby nim zainteresowane spokojnie ten Wybitny wyciągały.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Niestety nie mam pojęcia, w jaki sposób mogłabym przekonać do siebie profesora Snape’a… // - On nie jest taki zły, na jakiego wygląda – uśmiechnęła się Minerwa, a Hermiona spojrzała na nią zdumiona. – Wiele przeszedł w życiu, stąd ten jego... hm... odmienny charakter. – Ja bym jej raczej radziła się uczyć, nie przekonywać nauczyciela, bo sympatia Snape’a na egzaminie za wiele jej nie pomoże. Poza tym, jeśli dobrze rozumiem, w tej alternatywie Severus przeżył wojnę i wrócił do Hogwartu na swoje stare stanowisko? W takim razie Hermiona powinna zdawać sobie sprawę, że był podwójnym szpiegiem i przynajmniej domyślać się, z czym było to związane. Chyba że Minerwa nawiązuje do jego nieszczęśliwej miłości (tylko skąd mogłaby o niej wiedzieć?), prześladowania w szkole (jeśli o tym wiedziała i nie reagowała, to nieładnie, oj nieładnie) lub sytuacji w domu (znowu: skąd by o tym wiedziała?). W kanonie Snape ukrywał swoje problemy bardzo skrzętnie – jeśli u ciebie było inaczej i otworzył się przed Minerwą, dobrze byłoby o tym wspomnieć, niekoniecznie w tym rozdziale. Inna sprawa, że kolejny raz zahaczasz o trudniejszy temat, czyli stosunek ludzi do Snape’a po wojnie, i w ogóle go nie rozwijasz – ale mam nadzieję, że wrócisz do tego później.

Gdy Hermiona pożegnała się z Minerwą, ruszyła do pokoju wspólnego Gryfonów. W tym roku, jako prefekt naczelna, miała swój własny pokój, który mieścił się zaraz obok pokojów dziewcząt z poszczególnych klas. Profesor McGonagall sama go dla niej urządziła. Był cały w barwach Gryffindoru. Znajdowało się w nim wielkie łóżko, biurko, trzy regały z książkami, szafa i dwie komody. Innymi słowy wszystko, czego Hermiona potrzebowała. – Fandom tak bardzo. :D Poza tym Hermiona, która strojami się nie interesowała, potrzebowała szafy i aż dwóch komód?

Codziennie spędzała co najmniej pół godziny próbując ułożyć swoje włosy, a one jak na złość wciąż pozostawały w takim samym stanie. Nic dziwnego, że żaden chłopak nigdy się nią nie zainteresował. Jej wzrok padł na bliznę na lewym przedramieniu. Mimo upływu czasu, była ona wciąż wyraźna i każdy mógłby bez żadnego problemu odczytać słowo Szlama. Była zdecydowanie nieatrakcyjna. Kto by mnie chciał? Jeszcze ten mój charakter. Umiem tylko siedzieć w książkach. Ale co mogę poradzić na to, że mi to po prostu sprawia przyjemność? – Nie, nie, nie, nie. To nie jest Hermiona. Przede wszystkim, to przemyślenia dziewczyny przynajmniej parę lat od niej młodszej i na pewno nie takiej, która przeżyła wojnę. Jeszcze niedawno Hermiona ciągle się bała o życie swoje i swoich przyjaciół, musiała wymazać wspomnienia własnym rodzicom, ukrywać się, walczyć, była torturowana, widziała śmierć Harry’ego (który ożył, ale to szczegół) i wielu innych osób, na pewno też spotkała się z ludźmi rannymi lub trwale okaleczonymi… i taka osoba myśli: Och nie, nikt mnie nie pokocha, bo włosy mi się nie układają, mam bliznę w kształcie przekleństwa i lubię książki.

Nie brzmi to dla ciebie ciut absurdalnie?

Prócz tego blizna u weteranki mogła wzbudzić raczej pozytywne zainteresowanie, zwłaszcza, że Hermiona nigdy swojego pochodzenia nie ukrywała. Z drugiej strony w opowiadaniu później ani razu o tej szramie nie wspominasz, więc podejrzewam, że nie była zbyt widoczna. To sprawia, że Granger wydaje się jeszcze bardziej marudna.

Poza tym powiedzmy to już teraz: Hermiona nie była stereotypowym molem książkowym. Założyła GD, założyła WESZ, odnajdywała się jako prefekt, praktycznie zorganizowała poszukiwanie Horkruksów, szmuglowała smoka, ratowała Blacka, warzyła pokątnie eliksiry – nie była aspołeczna, nie była bierna, nie była zahukanym, zakompleksionym dzieckiem. A tak właśnie próbujesz ją przedstawić.

I tak na marginesie, biedni Krum i Weasley, zupełnie nie zauważyła ich zalotów.

Rozdział II

Przeczesała włosy, spięła je gumką i już miała wyjść, kiedy dotarło do niej, że nie dostanie śniadania w Wielkiej Sali. Przecież zostały jeszcze trzy dni do rozpoczęcia roku szkolnego.

Z westchnieniem pstryknęła palcami. Nienawidziła tego robić, ale w tej sytuacji… [...] - Ech, biedne skrzaty domowe – mruknęła pod nosem. – Czy one nigdy nie zrozumieją, że mają prawo do wolności, tak jak czarodzieje? – Wątpię, żeby Hermiona w takiej sytuacji zdecydowała się wezwać skrzata, skoro może po prostu do kuchni pójść i samej zrobić sobie śniadanie.

Hermiona mogłaby zacząć narzekać na warunki, w jakich muszą żyć te biedne skrzaty, ale była tak głodna, że od razu wzięła się do jedzenia. Wszystko co było podane, zniknęło w mgnieniu oka. – W całej scenie ze skrzatką od Hermiony wręcz zionie hipokryzją.

Zupełnie nie rozumiem sceny, w której Granger wykorzystuje nieobecność bibliotekarki, żeby kraść książki z Działu Ksiąg Zakazanych. Jasne, zdarzało się jej wcześniej łamać przepisy, ale zawsze miała do tego dobry powód. Wątpię, żeby przez zwykłą ciekawość zignorowała regulamin i naraziła się na nadwyrężenie zaufania McGonagall i Prince. Rozumiem, że potrzebowałaś powodu, żeby dać jej szlaban, ale ten jest bardzo wymuszony.

Źródłem światła były tylko czarodziejskie pochodnie, które paliły się wystarczająco jasno, aby można było bez problemu poruszać się między regałami i odczytywać tytuły ksiąg. – Myślę, że używano by jednak lamp. Pochodnia to pochodnia, nawet czarodziejska. Nie wiem też, czemu cokolwiek miało się tam palić, skoro pomieszczenie było wtedy nieużywane.

Rozmowa pomiędzy Severusem a Hermioną przypomina kłótnię gimnazjalistów. Patrzę na te fragmenty:

- Wypraszam sobie! Czy to było naprawdę takie okropne, uczyć mnie? // - TAK. // - Świetnie!

[...] - Przyjechałam wcześniej. Chciałam spędzić te kilka dni… // - W bibliotece – przerwał jej, a widząc, że robi się czerwona ze złości, przewrócił oczami. – To nie było szczególnie trudne do odgadnięcia, biorąc pod uwagę, gdzie spędzałaś połowę swojego czasu podczas poprzednich lat. // - Przynajmniej nie gniję w tych zatęchłych lochach – mruknęła Hermiona cicho, mając nadzieję, że nie usłyszał. [...] - I zrób coś z tym ptasim gniazdem, które nosisz na głowie, bo chyba zakłóca ci odbiór.

i nie bardzo wiem, jak je skomentować. W kanonie Snape nie był zbyt dojrzały, ale po Hermionie jednak spodziewałabym się, że będzie próbowała uniknąć pyskówki, zwłaszcza że została przyłapana na poważnym wykroczeniu. Więc z jednej strony jestem w stanie uwierzyć, że Snape wykorzystałby każdą okazję, żeby się powyzłośliwiać (choć śmianie się z wyglądu średnio mi do niego pasuje), ale nie mam zielonego pojęcia, czemu Granger dała się w to wciągnąć.

I znowu brakuje mi jakiekolwiek refleksji u Hermiony – prawdopodobnie spotkała Snape’a pierwszy raz po wojnie, więc naturalna byłaby choćby jakaś niepewność, wahanie, jak traktować człowieka, którego przez ostatni rok niesłusznie się nienawidziło. Jasne, z powodu stresu mogła na początku o tym nie pomyśleć, ale rozmawiali jakiś czas, później wyszła z biblioteki – i nadal nic.

Rozdział III

- Albusie… Ta dziewczyna jest wyjątkowo zdolna. To jedna z najinteligentniejszych uczennic w historii szkoły! Chyba nie chcesz, żeby zaprzepaściła swoje plany na przyszłość przez owutemy z eliksirów! [...] - Spokojnie, Minerwo. Mam już pewien plan… – ON ŻYJE? Powiem tak – w tym momencie nie mam zielonego pojęcia, jak przedstawia się sytuacja, które kanoniczne wydarzenia zachowałaś i jak w ogóle podchodzić do bohaterów. Nawet nie wiem, jak przebiegła Druga Bitwa o Hogwart, o której wspomniałaś w pierwszym rozdziale. O ile śmierć Snape’a wypadła pod koniec historii, więc niewiele zmienia fakt, że przeżył, śmierć Dumbledore’a była bardzo ważna – wiele wydarzeń, które po niej nastąpiło, nie miałoby sensu, gdyby żył. No, zaczynając od tego, że Snape nie byłby mordercą, a to odbiera mu sporo uroku.

Nie podoba mi się ten pomysł, nie widzę w nim sensu – wprowadza za dużo zamieszania do biografii bohaterów – ale może z czasem się do niego przekonam.  

W dodatku nadal nie rozumiem, czym Minerwa się przejmuje. Egzamin jest zewnętrzny, Hermiona inteligentna i dobrze się uczy. Skąd ta panika?

Podleciała do niego [Snape’a] Ognista Whiskey. Nalał jej sobie do szklanki i od razu wypił duszkiem całą jej zawartość. – Fandom, fandom!

Fragment przemyśleń Snape’a o ludziach znowu wydaje mi się zbyt powierzchowny. Trochę tak, jakbyś wiedziała, w jaki sposób powinien myśleć Severus z kanonu (Ron głupi, Hermiona irytująca, Harry podobny do ojca, James dupek) i próbowała to streścić w jednym fragmencie. Tylko brakuje tutaj czegokolwiek więcej niż to, co z kanonu wiadomo. Naprawdę Snape po siedmiu latach, po tym, jak uczył Harry’ego Oklumencjii, więc poznał jego przeszłość, jak oddał mu część swoich wspomnień (prawdopodobnie, jeśli tego nie zmieniłaś), po bitwie o Hogwart, w której de facto Potter wszystkich uratował – potrafi wykrzesać z siebie tylko to: A Potter… Za bardzo był podobny do Jamesa. Zabawne, sam gardził osobami, które kierowały się uprzedzeniami wobec ludzi. Ale Potter był taki sam jak jego ojciec. Z jednym, drobnym wyjątkiem. Oczy miał takie same jak matka…?

Znaczy, Snape mógł się nie rozwinąć jako postać. Kto wie, może rzeczywiście te siedem lat po nim spłynęły jak woda po kaczce i wciąż potrafi wykrzesać z siebie tylko stwierdzenie: z mordy wykapany tata, więc go nie lubię. Tylko w ten sposób mordujesz większą część potencjału tego bohatera, a w opowiadaniu, które – jak zgaduję – będzie się skupiać często na jego psychice, to naprawdę kiepski pomysł.

Na tym tle dosyć ciekawie wypada część o Lily, choć też dosyć niepokojąco. Ale też uczucia Severusa do niej bardziej przypominały obsesję niż miłość, więc to na pewno mnie kochała do niego pasuje.

- Czego znów chcesz? Nie mam czasu na słuchanie zbzikowanego dyrektora z demencją starczą… – Nie no, aż tak niedojrzały Snape nie był nigdy. Poza tym mam wrażenie, że akurat Dumbledore’a szanował. Później jest jeszcze gorzej, on praktycznie co zdanie się pogrąża.

Pragnę ci przypomnieć, że wraz ze złożeniem Wieczystej Przysięgi, przysiągłeś mi całkowite posłuszeństwo i jeśli… – Em, co? Severus przysięgał Dumbledore’owi? Na gacie Merlina, czemu?

- Cholera, Dumbledore! – krzyknął Snape, a Hermiona zatkała sobie uszy. – Dlaczego każesz mi pracować z tą kretynką?! Dlaczego ty zawsze musisz rujnować mi życie?! // Wstał i wyszedł tupiąc głośno nogami oraz trzaskając drzwiami. – I FOCH!

Rozdział IV

W dodatku zabrał jej książki, które zamierzała… pożyczyć, tak, to właściwe słowo… z Działu Ksiąg Zakazanych. A mogła się tak dużo z nich dowiedzieć. Co z tego, że były to książki czarnomagiczne? – Ech… Widzę, że bardzo chcesz popsuć charakter Hermiony. Dziewczyna, która nazywa kradzież pożyczką, dziewczyna, która nie wie, czemu książki czarnomagiczne są zakazane, dziewczyna, która rozpacza nad losem skrzatów, zajadając się zrobionym przez nie śniadaniem – no jak jej nie lubić?

Jej przyjaciele wyszli z pociągu, wzięli swoje bagaże i zaczęli iść w stronę zamku, szturchając się, przepychając i głośno o czymś rozmawiając. – Zwykle używano dyliżansów.

Miona – Fandom. W kanonie jej imienia nie zdrabniano.

- Opowiadaj – krzyknęła Hermiona, łapiąc rudowłosą za ramię – Jak ci się układa z Harrym? // - Bardzo dobrze. On ma takie piękne oczy – rozmarzyła się najmłodsza latorośl Wealeyów. – Oj, a kto to się w pierwszym rozdziale zarzekał, że nie lubi rozmawiać o chłopakach jak inne dziewczyny? Nie bardzo też rozumiem logikę Ginny – dobrze im się układa, bo Harry ma ładne oczy?

[Hermiona] - Nie. Chodziłam z nim w szóstej klasie i stwierdziłam, że robiłam to tylko z litości. Nie podoba mi się, nic do niego czuję, a już na pewno nie jest to miłość. // Ginny kiwnęła głową na znak zrozumienia. // - Ron zawsze był strasznym dupkiem… A masz na oku kogoś innego? – Um, dla jednej jest wieloletnim przyjacielem, dla drugiej bratem. Co on nawyrabiał w tej alternatywie, że uważają go za dupka? O ile po odkochaniu się Hermiona może mieć o nim takie zdanie, nie tłumaczy to w żaden sposób Ginny.

- Chyba trudno cię zadowolić. Ale na pewno masz jakiś swój ideał faceta, nie? // - Cóż… Musiałby być inteligentny i zachowywać się dojrzale. – Snape, właśnie odpadłeś.

Zastanawiała się przez chwilę, po czym jej wzrok spoczął na Severusie Snape’ie. Przez chwilę podziwiała jego delikatne rysy twarzy, wąskie usta, nieco krzywy nos, czarne, przydługawe włosy i ciemne, grafitowe oczy, patrzące bystrze w przestrzeń. – „Profesor Quirrell, w swoim absurdalnym turbanie, rozmawiał z jakimś nauczycielem o tłustych czarnych włosach, haczykowatym nosie i ziemistej cerze. [...] Oczy miał czarne jak Hagrid, ale nie było w nich ani krzty ciepła. Były to oczy zimne i puste, przywodzące na myśl ciemne tunele”, Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Tak dla przypomnienia wrzucam.

Hermiona patrzyła z obrzydzeniem na Rona, który mówił z pełnymi ustami. Mlaskał przy tym i uśmiechał się głupkowato. Jej zdaniem był po prostu obleśny. – Czuję się niezręcznie, czytając jak całkiem sympatyczna osoba jest zeszmacana w ten sposób. Tym bardziej, że przed chwilą Snape magicznym sposobem pozbył się przetłuszczonych kudłów i ziemistej cery – nieźle, jak na postać, którą od bycia nieznośnym gnojkiem ratuje tylko pokręcona biografia.

Żeby nie było: lubię czytać o Severusie, bo jest jedną z nielicznych niejednoznacznych postaci w HP, ale to, że odejmujesz mu kanoniczne wady i równocześnie pastwisz się nad Ronem, wyolbrzymiając jakieś drugorzędne cechy – jest dosyć niesmaczne. Jasne, Weasley nie jest mhrocznym draniem, więc ma minus tysiąc do seksapilu, ale, obiektywnie patrząc, w byciu dupkiem czy obleśnym gościem nie dorasta Snape’owi do pięt.

Zastanawiam się, na ile to obrzydzanie Rona ma tłumaczyć, czemu Hermiona go rzuciła – tylko po co? Przecież nie jest zbrodnią odkochać się w kimś fajnym.

Rozdział V

- Och, Ginny, czego też Fred i George nie wymyślą – westchnęła, teatralnie przewracając oczami. – Więc Fred też przeżył? Kto więc umarł w Bitwie o Hogwart?

- To nie jest śmieszne. Co miałabym zrobić, gdyby mi ten maluch nagle zaczął… wymiotować?! – Podać mu odtrutkę, zabrać do pielęgniarki, oczyścić podłogę zaklęciem… Męczy mnie, jaka Hermiona jest u ciebie marudna.

Osoba, która najlepiej napisze ten test, dostanie sto punktów dla swojego domu. – Nie przesadzasz? W kanonie nigdy nie dawano tak wysokich nagród. (Pomijając bardzo niepedagogiczne zachowanie dyrektora w pierwszym tomie).

- Nie twój interes, Granger. Ale jeśli już musisz wiedzieć, to też wróciłem do Hogwartu, by ukończyć naukę. Nie jestem takim zupełnym ignorantem, jakby mogło ci się wydawać, szlamo… – A ja mam pytanie: po co Draco w ogóle opuszczał Hogwart? Przecież Dumbledore’a nie zamordował. Jeszcze mogę uwierzyć, że Hermiona, Ron i Harry szukali horkruksów – z jakiegoś powodu, zamiast zostawić to dyrektorowi i co najwyżej wypuszczać się z nim na krótkie eskapady –  ale w przypadku Malfoya nie ma to najmniejszego sensu.

Zanim starsza Gryfonka zdążyła cokolwiek zrobić, rudowłosa była już przy Malfoyu i wymierzyła mu siarczysty policzek. Odwrócił się do niej z czerwonym śladem na policzku i wściekłością bijącą z oczu. // - Łapska przy sobie, Weasley – warknął głośno, chwytając ją za kołnierz szaty. Przyciągnął ją do siebie tak, że ich twarze dzieliło kilka centymetrów. W oczach Ginny widać było strach, co nie zniechęciło wcale Malfoya. – Uważaj, bo jeszcze coś może ci się stać. Masz szczęście, że nie biję, ani nie rzucam klątw na dziewczyny… // Puścił ją, a ona odsunęła się od niego najdalej, jak mogła. // - Zjeżdżaj, Malfoy – warknęła Hermiona i chwytając Ginny w pasie odwróciła się i odeszła. – Brawo – mruknęła do niej. – Zostanie mu ślad na długo. – Nie, nie, nie. Ginny bojąca się Draco? Malfoy, który jej grozi? Hermiona, która gratuluje jej dobrego ciosu? Wiem, że kiedyś go uderzyła, ale nigdy chyba nie była z tego szczególnie dumna – Granger to raczej ta postać, która zawsze doradza ignorowanie idiotów. No i… ktokolwiek pamięta, że Draco w kanonie był tchórzliwą pierdołą? Rozwinął się trochę dopiero w szóstym i siódmym tomie, ale wydarzenia z nich w większości ignorujesz – chyba, nadal trudno się w tym połapać – więc po otrzymaniu policzka prawdopodobnie sam by zwiał, co najwyżej krzycząc z bezpiecznej odległości o statusie swojego ojca. Nie mówiąc już o tym, że po wojnie raczej starałby się unikać konfrontacji.

Gdy wszedłem w dorosłość, sierociniec ujawnił mi moje nazwisko. – Czy mimo wszystko Dames nie powinien używać nazwiska, które otrzymał jako dziecko? Potter może być nazwiskiem jego ojca co najwyżej. I skąd mugolski sierociniec miałby posiadać te dane? Jeśli ojciec Damesa chciał się od niego odciąć, raczej by nie podał swoich prawdziwych personaliów. Poza tym, czemu nie zajęli się nim dziadkowie ze strony matki? Niby nie musieli, ale nie zaszkodziłoby wspomnieć o tym czytelnikom.

Severus Snape patrzył na to z widoczną irytacją, jednak i stoickim spokojem, jak wyglądać by to mogło dla postronnego obserwatora. – Jego widoczna irytacja nie była widoczna, od razu widać, że czarodziej.

Nie rozumiem, po co Dumbledore zmusił Snape’a do oglądania sceny, w której Harry dowiaduje się, że ma wujka. O tym, że Dames jest bratem Jamesa, mógł Severusa poinformować przy innej okazji, a tak – i dla Damesa to było pewnie krępujące, że jego rozmowie z bratankiem przysłuchuje się losowy facet, i dla Snape’a, że musi uczestniczyć w tej ckliwej scence.

- Harry – głos Damesa wyrwał chłopaka z zamyślenia – wiem, że po zakończeniu nauki w Hogwarcie nie chcesz wracać do Dursleyów… Wiem też, że dom Syriusza na Grimmauld Place został zniszczony w czasie wojny… Gdybyś zechciał, możesz ze mną zamieszkać… do czasu, gdy nie skończysz studiów i nie założysz własnej rodziny. // Młody Gryfon patrzył oniemiały na swojego wuja, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć. Dames zmarkotniał. // - Wiesz, zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał… W końcu możesz mieszkać w Norze, z Ronem i Ginny… // - No co ty! – wykrzyknął Harry. – Jasne, że chcę! – Kopiujesz scenę z trzeciego tomu, z tym, że o ile miało to sens wtedy, tak teraz wydaje się trochę naciągane. Harry jest samodzielny, wciąż ma rodzinne oszczędności, nie stoi więc przed wyborem albo Nora, albo śmietnik. A Dames to obcy facet. Tak, Syriusz też był obcy, ale Harry miał wtedy parę lat mniej, chciał zwiać od Dursleyów, a i ich pierwsze prawdziwe spotkanie było, em, dużo bardziej emocjonujące. Nie zdziwiłabym się, gdyby Dames wyszedł z tą propozycją po jakimś czasie, gdyby już poznał chłopaka i polubił, teraz jednak wygląda nienaturalnie. I pozostaje jeszcze jedna sprawa: Dames jako nauczyciel przez większość roku mieszka w Hogwarcie. Może więc co najwyżej zaproponować, że odstąpi mu dom czy też mieszkanie, jeśli stoi puste.

Rozdział VI

Było ich tak dużo [dyplomów], że Hermiona nie była w stanie ich zliczyć. Po raz kolejny nabrała podziwu i szacunku dla tak wykształconej i utalentowanej osoby [Snape’a]. – Ten szacunek i podziw okazała zwłaszcza przy konfrontacji w bibliotece. (Plus powtórzenie).

- Wyjaśnimy sobie coś, Granger – syknął, a ona natychmiast odwróciła się w jego stronę. To był błąd, bo mężczyzna przycisnął ją do ściany całym ciężarem swojego ciała, zbliżył swoją twarz do jej i zmierzył swoim lodowatym spojrzeniem. [...] W odpowiedzi tylko fuknęła jak rozjuszona kotka i odepchnęła go od siebie, by odejść. Nie uszła dwóch kroków, gdy poczuła zaciskające się na jej ramieniu długie kościste palce. – Ale co prawda to prawda, jak likwidujesz jedną wadę Snape’a, to dodajesz mu dwie gorsze. W kanonie przynajmniej nie naruszał przestrzeni osobistej uczniów. Do tego Hermiona reaguje jak obrażona kochanka, nie jak napastowana uczennica. Wszyscy wiemy, do czego to zmierza, ale na tym etapie to nie jest imho naturalna reakcja.

Nasze zajęcia będą odbywać się tylko w dni robocze. Dlatego będziesz przychodziła do mnie jeszcze przez pierwszych siedem sobót i w ten sposób odrobisz swój tygodniowy szlaban. – Moment, Hermiona ma korepetycje pięć dni w tygodniu? Kiedy ona znajdzie czas, żeby uczyć się do innych przedmiotów? Dumbledore bardziej jej zaszkodził niż pomógł.

Rozdział VII

- Połowa z was dostała Trolla! Czy nikt z was nie nauczył się niczego przez te wszystkie lata?! – Kiepsko to świadczy też o nauczycielce, zwłaszcza że w siódmej klasie na zajęcia chodzą już ci, co chcą, a nie ci, co muszą. Albo test był źle ułożony, albo McGonagall dopuściła do klas owutemowych bandę nieuków.

- Co za nadęty bufon! – warknęła Hermiona, patrząc za nim złowieszczo. – Jak on śmiał rozwiązać test lepiej ode mnie i poinformować o patrolu! Ja już nawet nie wiem, czy przy tej scenie śmiać się czy płakać.

- Pięć punktów od Gryffindoru za spostrzegawczość, Granger. Ale jeśli musisz wiedzieć, to tak. Jeden z tych idiotów, siedmiorocznych Krukonów, wysadził swój kociołek w powietrze. – Kłopot w tym, że wszyscy z siódmej klasy mają eliksiry łącznie, bez podziału na domy, więc ten Krukon powinien mieć lekcję z Hermioną. Nie powinno też być siódmorocznych? Siedmio- to raczej przy siedmioletnich.

[Snape] Stał tak przez kilka sekund, po czym zachichotał, pokręcił głową i podszedł do szafki stojącej pod ścianą. Otworzył trzecią szufladę i wyjął z niej piękną, szeroką złotą spinkę. Podszedł do Hermiony i podał ją jej. – Ani chybi Lucjusz zgubił ją na potajemnej schadzce… ;)

- Mam szlabany w każdą sobotę, do końca miesiąca – powiedział. – Za wysadzony kociołek? Snape’owi się nudzi?

Poza tym przyznam, że podobnie jak Hermiona, też nie mam zielonego pojęcia, czemu ona śniła o Snape’ie. A przynajmniej, czemu nie śniła koszmaru. Jak dotąd ich relacja wygląda tak, że albo ją obraża, albo jej grozi. A, jeszcze odejmuje punkty. I najwyraźniej działa na jej libido, bo ludzie, których nie nie znosimy, zazwyczaj na nie działają. Chyba.

Jeśli to ma ewoluować w stronę romansu, to jednak przydałoby się dać jakikolwiek punkt zaczepienia, który można będzie rozwinąć. Wyrzuciłaś wszystkie kanoniczne, związane z wojną, więc na tym polu raczej nie podziałasz. Powiedzmy, że Snape w końcu przekona się, że Hermiona nie jest taka głupia – bo jakoś to powoli w tym kierunku pełznie – ale co by miało popchnąć Granger w jego stronę? Zmutowany syndrom sztokholmski?

Rozdział VIII

Hermiona znów spędza czas z Ginny, a ja powoli zaczynam się zastanawiać, czemu tak bardzo odsunęła się od Harry’ego i Rona – od początku opowiadania może były dwie sceny, w których ta trójka ze sobą rozmawiała. Wypada to nieco nienaturalnie, jakby coś się stało, ale czytelnik nie został o tym poinformowany. Rozumiem, że Ginny lepiej się nadaje do pogaduch o mężczyznach czy miłości, ale dobrze byłoby wspomnieć od czasu do czasu o reszcie przyjaciół, tak dla równowagi. Ewentualnie napisać, skąd to nagłe ochłodzenie relacji.

- Dlaczego nie zapukałaś? – warknął [Snape]. // - Och, Severusie, przecież wiesz, że nigdy tego nie robię – zaśmiała się profesorka [McGonagall]. – Nie wyobrażam sobie Minerwy, która wchodzi do gabinetu bez pukania. Po prostu nie.

Minerwa McGonagall była jedną z niewielu osób, które naprawdę go rozumiały. Ona i Albus znali go od dzieciństwa i wiedzieli o nim praktycznie wszystko. Byli jedynymi osobami, do których mógł się zwrócić w trudnej sytuacji i zawsze znajdował w nich oparcie. Byli jego przyjaciółmi. – Dlatego niedawno w gabinecie Dumbledore’a odstawił taki cyrk, w imię przyjaźni.

I znowu mieszasz w kanonie – jak wyglądał jego konflikt z huncwotami, jeśli Albus i Minerwa stali po jego stronie już w dzieciństwie? Jak wyglądała sytuacja w domu? Czy też to zawsze obejmuje tylko parę ostatnich lat?

- Zastanawiam się, ile jeszcze czasu musiałoby minąć, byś przestał ciągle myśleć o Lily. – Iiii… nie mam zielonego pojęcia, czemu Minerwa nagle wyskoczyła z Lily. Rozmawiali przecież o tym, że Hermiona jest zdolną uczennicą, a nie że super-seksowną-bestią-gryffindoru, co by mogło sprowokować jakieś wspomnienia.

- Och, Sev! Przestań już rozpamiętywać tę kobietę! Kochałeś ją kiedyś, ale jej już nie ma! Od jej śmierci minęło osiemnaście lat! Obudź się wreszcie i zacznij normalnie żyć! – Rada rozsądna, ale w kontekście całej rozmowy… Był już Dumbledore Łowca Becikowego, czas na McGonagall Szkocką Swatkę.

Ukrył twarz w dłoniach i, po raz pierwszy od wielu lat, po jego policzku spłynęła jedna, jedyna łza. Jednak w tej jednej łzie było tyle bólu i goryczy, na które inni musieliby wylać całe morze łez. – Ciężko o bardziej wyświechtany motyw niż Samotna Łza.

Rozdział IX

Wyciągnęła powoli spinkę z włosów i przyjrzała jej się uważnie. W pewnym momencie zauważyła na wewnętrznej stronie spinki wygrawerowany napis: L. E. – Lucius Everytime, na bank. A na poważnie, ciekawi mnie, skąd Lily miałaby złotą spinkę do włosów, w dodatku grawerowaną. Od Jamesa? Czy też Severus zbierał pół życia, żeby jej ją sprezentować? Okej, można też przyjąć, że po prostu lubiła biżuterię i dostała ją od rodziców/siostry/kupiła sobie sama – ale to jednak specyficzna ozdoba i średnio pasuje do dziewczyny z typowego mugolskiego domu. Poza tym przedmiot raczej cenny – również ze względu na sentyment – Snape trzymałby pewnie z osobistymi rzeczami, a nie w gabinecie.

Chwilę potem otworzyły się one gwałtownie i stanął w nich Nietoperz z lochów, w całej swojej glorii i przy akompaniamencie falujących zmysłowo czarnych szat. –

Severus oparł się wygodnie w fotelu i uśmiechnął złośliwie. Dobrze wiedział, że między Gryfonką a Krukonem do niczego nie doszło, że ich zachowanie nie było spowodowane nagłym przypływem namiętności, lecz wściekłości. Ale przecież oni nie musieli o tym wiedzieć, prawda? – Znaczy, Snape myśli, że Denis i Granger wierzą, że on wierzy, że chcieli się kochać na podłodze w czasie szlabanu? Ktoś tu kogoś uważa za skrajnego idiotę.  

Hermiona poczuła, że zaczyna coraz bardziej lubić tego chłopaka. Chciała zniszczyć tę myśl w zarodku, zanim nie będzie w stanie już temu zaprzeczyć, ale nie potrafiła. – Właściwie czemu nie chce go polubić? Jak dotąd Denis nie zrobił jej nic złego, ba, raczej stara się zakolegować. Hermiona nadal gniewa się o ten nieszczęsny jeden punkt na teście?

Rozdział X

Gdy doszła w końcu do miejsca, gdzie stał fotel, w którym zwykła przesiadywać, stanęła jak wryta. // Siedział w nim Draco Malfoy, z głową schowaną między kolanami. Lewy rękaw jego koszuli był podwinięty, a na jego przedramieniu widniała długa blizna w kształcie węża wysuwającego się z czaszki. – Po pierwsze, Ginny musiałaby zażyczyć sobie dokładnie tego samego pomieszczenia, co Malfoy, bo inaczej Pokój Życzeń by jej nie wpuścił – trochę to naciągane. I znowu, Draco jest Śmierciożercą i wie o tym miejscu, więc musiałaś zachować przynajmniej część wydarzeń z szóstego tomu. Czy Malfoy wpuścił Śmierciożerców do Hogwartu, ale nie doszło do samego zabicia Albusa? Czy zrezygnował wcześniej? Czy jego rodzina została jakoś ukarana za niewykonanie zadania? I czemu ma bliznę zamiast tatuaża? Voldy w tej alternatywie odkrył uroki skaryfikacji?

- Nie patrz tak. Wystarczy, że dwie trzecie Świętej Trójcy goni za mną od tygodnia, wyzywając od ścierwojadów. Złoty Chłopiec i Weasley-Naszym-Królem – prychnął. – Oni mieli wybór, do cholery! Ja go nie miałem! – krzyknął. [...] - Nieprawda, Malfoy. Wcale tak nie myślę – powiedziała, nie patrząc w jego kierunku. – Wiem, że nie miałeś wyboru. I dlatego nie jesteś zły, Malfoy. Jesteś, a raczej byłeś, po prostu zagubiony. – Widać, na Harry’ego w żaden sposób nie wpłynęła historia Regulusa (a może ją też wyrzuciłaś?) i wciąż myśli tak, jak wtedy, gdy miał tych lat czternaście czy piętnaście. Rona na razie pomijam, bo może chce odbić za te wszystkie wyzwiska, którymi Malfoy obrzucał go od pierwszej klasy – nieładne to, ale w pewien sposób zrozumiałe. Inna sprawa, że znowu podchodzisz do poważniejszego tematu i znowu robisz za płytko, za szybko. Bo Draco początkowo chciał być Śmierciożercą i dopiero po skonfrontowaniu się z rzeczywistością załapał, w jakim bagnie się znalazł. Dla Czarnego Pana pracował też jego ojciec, którego przecież kocha – i jakoś musi poradzić sobie ze świadomością, że Lucjusz robił w życiu potworne rzeczy. W dodatku Draco nadal zachowuje się tak samo jak w dzieciństwie (V rozdział, określenie Hermiony szlamą), więc ciężko powiedzieć, czy jego sposób myślenia się zmienił, czy odcina się od Śmierciożerców, bo przegrali. Zsumowanie tego wszystkiego do zmusili mnie, więc trzeba mi wybaczyć, to wciąż za mało – pozostawia niedosyt i wrażenie, że próbujesz szybko tę postać wybielić, żeby móc pobawić się w romanse.

Przeklęci Gryfoni! Nie znosił ich. Uprzedzenia z młodości? Może, ale nie tylko. Każdy wychowanek tego domu był zarozumiały, pyszny i robił wokół siebie za dużo hałasu. Tacy właśnie byli Gryfoni – wydawało im się, że są lepsi od innych. – Stwierdza człowiek, który uważa dwóch byłych Gryfonów za swoich jedynych przyjaciół.

- Granger! Minus trzydzieści punktów od Gryffindoru za to, że przez ciebie oblałem się kawą, i kolejne trzydzieści za spóźnienie! – Odejmujesz naprawdę absurdalne ilości punktów.

- Już mi lepiej. Kiedy będę mogła wyjść ze szpitala? // - Jesteś słaba. Zostaniesz tu do końca tygodnia. – Harry po tym, jak stracił wszystkie kości w ręce, wyleczył się w jedną noc. Hermiona oberwała Drętwotą i to by było na tyle, bo Snape najwyraźniej przed wybuchem kociołka ją zasłonił. Skąd więc ta tygodniowa rekonwalescencja?

- Ja… Dziękuję – powiedziała i uśmiechnęła się szeroko, po czym przysunęła się w jego stronę i delikatnie objęła. – Bardzo panu dziękuję. // Severus nie bardzo wiedział, co zrobić. Był wstrząśnięty jej zachowaniem i nie był w stanie tak po prostu jej od siebie odepchnąć. Nie chciał tego przerywać, ale musiał, wiedział o tym. – Okej, więc romans zaczyna się od wybuchającego kociołka. Można i tak. Inna sprawa, że Hermiona przytulająca nagle obcych mężczyzn (Denisa, Snape’a), wypada trochę nienaturalnie. W opowiadaniu raczej nie kreujesz jej na dziewczynę, która lubi kontakt fizyczny i chętnie wyraża przez niego emocje, po fakcie też podkreślasz, że nie wie, dlaczego to zrobiła, więc takie zachowanie nie było dla niej naturalne. Taka osoba raczej zawahałaby się przed dotknięciem człowieka, który wyraźnie jej nie lubi, a tym bardziej nauczyciela.

Rozdział XI

Wczesnym popołudniem, zaraz po skończeniu lekcji, Ginny, Harry i Ron postanowili odwiedzić Hermionę. // Dziś rano dyrektor poinformował ich o tym, że ich przyjaciółka leży w skrzydle szpitalnym, lecz nie pozwolił im nie iść na lekcje. – Bo śniadanie ważniejsze, a przerwy pomiędzy zajęciami za krótkie, żeby wpaść na parę minut i zobaczyć, czy przyjaciółka wciąż ma wszystkie kończyny na miejscu.

- Daj spokój, Hermiono! Wszyscy wiedzą, że Snape to głupi, wredny, tłustowłosy… // - RON! – krzyknęła Hermiona. – Profesor Snape jest odważnym i inteligentnym człowiekiem i to dzięki niemu wygraliśmy wojnę! Dzięki temu, że dla nas szpiegował! A jeśli nie masz do niego za grosz szacunku i masz zamiar go obrażać, to lepiej się zamknij, bo nie zamierzam cię słuchać! – Jedno drugiego nie wyklucza, niestety. A teraz tak z ręką na sercu: ile razy od początku opowiadania Snape zachował się przy Hermionie odważnie i inteligentnie? Raz, przy kociołku. Ile razy Hermiona myślała o jego wkładzie w wojnę i roli, jaką musiał odgrywać przez poprzednie lata? Ani razu. Ile razy Snape zachowywał się w stosunku do niej obraźliwie lub agresywnie? No właśnie. Tutaj wychodzi to, o czym wspominałam przy jednym z wcześniejszych rozdziałów – nie dajesz Hermionie żadnych powodów, aby lubiła Snape’a, dlatego gdy nagle go broni… to jest to nagłe i dziwaczne. Okej, w kanonie Hermiona też była tą, która wierzyła, że Snape nie jest skończonym draniem, skoro Dumbledore mu ufa – ale w kanonie Granger nie kłóciła się z nauczycielem co dwie sceny i, powiedzmy szczerze, charakter też miała trochę inny. Dlatego ten szacunek do Snape’a musi pojawić się wcześniej, musi być czymś wywołany, choćby refleksją na temat wojny – bo teraz wygląda sztucznie, tak jak sztucznie wyglądało przytulanie się w poprzednim rozdziale.

Wstawać rano do pracy, wracać z niej i iść spać. I tak codziennie. Taka rutyna jest dla mnie nierealna. Jestem dzieckiem wojny, osobą, która nie jest przyzwyczajona do normalnego, zwykłego spokojnego życia. – Tylko problem w tym, że czort wie, jak ta wojna wyglądała, skoro zmarli nie są martwi. Jeśli Dumbledore przeżył potyczkę na Wieży Astronomicznej, to na bank nie puścił Hermiony, Harry’ego i Rona, żeby sami ganiali za horkruksami – a nawet jeśli z jakiegoś dziwnego powodu to zrobił – zawsze mieli bezpieczny Hogwart, do którego mogli w każdej chwili wrócić. Odpadało krycie się po lasach, przesiadywanie w opustoszałej kwaterze głównej Zakonu (Albus ciągle pozostawał strażnikiem, więc… a właśnie, jakim cudem zniszczony został dom znajdujący się non stop pod Fideliusem?), próba zrozumienia, co Dumbledore chciał przekazać przez swój spadek... Dlatego, wybacz, Granger brzmi teraz dla mnie jak Drama Lama – bo nie mam zielonego pojęcia, co ona takiego przeżyła i czemu mam jej współczuć.

Gryfonka, tknięta nagłym przeczuciem, podeszła do Krukona i przytuliła go mocno. Chłopak zanurzył twarz w jej włosach i zaczął gładzić jej plecy. Po kilku chwilach chwycił ją delikatnie za podbródek i uniósł jej głowę do góry. Nachyl ił się bliżej niej i spojrzał jej w oczy. // - Matt… Ja nie… Nie chcę… Proszę…// Nie zwracał na nią uwagi. Z każdą chwilą był coraz bliżej niej. // - Matt… Zostaw mnie, proszę… Ja nie chcę… – Jeden z tych, co uważają, że jak dziewczyna mówi nie to myśli bierz mnie, tygrysie? Ech.

Rozdział XII

Gryfonka była mocno zdziwiona tym, jak zachowywał się ostatnio wobec niej Severus Snape. Praktycznie go nie poznawała. Był taki inny. Nie warczał, nie krzyczał, nie odejmował punktów za byle co. Można było nawet powiedzieć, że był… miły? [...] Hermiona westchnęła głęboko. Jaka ty byłaś głupia! Myślałaś, że Snape będzie dla ciebie miły? Na co ty liczyłaś? Na zaprzyjaźnienie się z Nietoperzem z lochów? // Gryfonce wydawało się, że to był tylko sen, że to wszystko nie wydarzyło się naprawdę - jej rozmowy z nim, jego codzienne wizyty, by podać jej eliksir, które prawie zawsze kończyły się krótką, choć nieco oschłą wymianą zdań, wreszcie jej nieuzasadnione niczym zachowanie, gdy objęła go, a on, Merlinie, on nawet nie protestował! Tylko dlaczego? Po co to wszystko, skoro teraz miało być jak dawniej? // Cholera, już mam załatwione trzy godziny wyzwisk i inwektyw, pomyślała.  – Podejrzewam, że te fragmenty miały sugerować, że Snape zaczyna pokazywać Hermionie swoją ludzką twarz, ale nie jest na to jeszcze gotowy, bla bla bla. Problem w tym, że brzmi jak początek naprawdę toksycznego związku. Hermiona sama zauważyła, że dla Snape’a nienormalne jest bycie, bądź co bądź, normalnym. Mimo tego brnie dalej, licząc, że Severus w środku jest puchatym króliczkiem? Grząski temat, tym bardziej, że nie jestem pewna, na ile rozumiesz to, o czym próbujesz pisać – bo owszem, o toksycznych relacjach można tworzyć naprawdę dobre teksty, ale to wymaga sporego wyczucia i umiejętności.

Ale fakt, ich przepychanka słowna na końcu rozdziału wreszcie wyglądała na prowadzoną z przymrużeniem oka, co jest miłą odmianą po tym morzu jadu, który wylali na siebie wcześniej.

- Wie pan co? Zauważyłam, że zawsze, gdy nie ma pan przygotowanego dobrego złośliwego komentarza, zasłania się pan odejmowaniem punktów. // - Jak śmiesz? Ja ZAWSZE mam całą listę dobrych złośliwych komentarzy!

A przy tym się nawet uśmiechnęłam.

Rozdział XIII

Posuwała się po kamiennej lodowatej posadzce. Aż wreszcie przestała czuć ją pod stopami… – Przydałoby napisać, co poczuła zamiast posadzki, bo w tej chwili wygląd to jakby nogi jej zdrętwiały. Ewentualnie:

Była wolna. – Jeśli uciekała z Azkabanu, to od wolności dzieliła ją jeszcze taka kałuża zwana morzem.

W nocy z siedemnastego na osiemnastego września z Azkabanu uciekła była śmierciożerczyni, Bellatrix Lestrange, jedna z najbardziej oddanych popleczników Sami-Wiecie-Kogo. – Kolejna osoba, która powinna zginąć w Bitwie o Hogwart. Zdziwię się, jeśli Lupin i Tonks pozostaną martwi.

Jak to możliwe, że nie została obdarzona pocałunkiem dementora? – Ale dementorzy przecież wyrwali się spod kontroli Ministerstwa już w piątym tomie, a w szóstym każdy już o tym wiedział. Ten wątek też zmieniłaś?

Hermiona zakryła usta dłonią i zaczęła wodzić przerażonym wzrokiem po Wielkiej Sali. Przy stołach Ravenclawu, Hufflepuffu i Slytherinu uczniowie również zebrali się nad gazetami. Wszyscy mieli dosyć nietęgie miny. Jeden z Puchonów zemdlał, a w jego kierunku biegła już pani Pomfrey. Draco uśmiechał się pod nosem. Jakby nie patrzeć, to jego ciotka, pomyślała. Pierwszoroczni Krukoni płakali, a prefekci próbowali ich pocieszać. Przecież wojna się skończyła, a w jej czasie działy się dużo straszniejsze rzeczy, niż jedna ucieczka z Azkabanu! // Jej wzrok padł teraz na stół nauczycielski. Nie wyglądało to za ciekawie. Dumbledore pochłaniał cytrynowe dropsy z prędkością karabinu maszynowego, McGonagall zaciskała nerwowo ręce na siedzeniu krzesła, a Snape… Snape patrzył prosto na nią. – Ano właśnie, skąd ta ogólna panika? Czemu Dumbledore boi się Bellatrix? Czemu pierwszoroczni płaczą? Imho nie powinni być w pełni świadomi co się dzieje, a jeśli już mamy wrażliwców, czemu akurat pierwszaki, których nie było tu jeszcze w czasie wojny? Czemu nie drugi rok, skoro oni już prędzej mają podstawy, aby się panicznie bać? Znaczy, jasne, ludzie mogli się zmartwić, ktoś mógł się przestraszyć, ale żeby wszyscy i to aż tak?

- Po wojnie wielu Śmierciożerców zostało oczyszczonych z zarzutów, bo nie było dowodów. [...] Dam głowę, że rodzice Malfoya i Snape maczali w tym palce. – Ale Lucjusz już raz siedział w Azkabanie, po włamie do ministerstwa w piątym tomie, więc dowody jak najbardziej były. To też się nie wydarzyło? Więc Syriusz żyje? Czemu więc Harry stwierdził, że Dames to jego jedyna rodzina, skoro zawsze uważał, że Black też jest jej członkiem? Czemu Draco ma tatuaż Śmierciożercy, skoro dołączył do Voldemorta właśnie przez to, że Lucjusz zawalił i wylądował w więzieniu?

Rozdział XIV

Nagle wpadła na kogoś i gdyby nie to, że owa osoba ją przytrzymała, z pewnością wylądowałaby na podłodze. // - Przepraszam – wyjąkała i spojrzała w twarz swojemu wybawcy. Jęknęła w duchu. – Matt? – Wbrew pozorom, kiedy ludzie biegną, zwykle patrzą przed siebie, więc takie wpadnięcie na kogoś jest i oklepane, i mało prawdopodobne.

Draco uśmiechnął się szelmowsko, otwierając przed nią drzwi do pustej klasy. Właśnie w tej chwili Ginny zauważyła, że faktycznie był nieziemsko przystojny. Już wiedziała, co te wszystkie laleczki ze Slytherinu w nim widziały. – ...Wybacz, Ginny, jestem Felton, nie Malfoy, ludzie z jakiegoś powodu często nas mylą.

- Tak! Bo od kilku dni próbuję wytłumaczyć mojemu upośledzonemu braciszkowi, że nie miałeś nic wspólnego z ucieczką Bellatrix! // - A skąd ta pewność, Weasley? – zapytał chłopak. – Bo wciąż masz mleko pod nosem i siedzisz ciągle w Hogwarcie.

Dziewczyna podeszła do niego i przytuliła go [Draco] mocno. // - Co ty robisz, Weas… To znaczy, Ginny… // Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy, po czym stanęła na palcach i delikatnie musnęła jego usta swoimi, po czym odsunęła się od niego. – Szkoda mi Harry’ego w tym momencie. Kolejny bohater, który zawinił tym, że nie miał dostatecznie traŁmatycznej przeszłości.

Myślę, że Bella pozbyłaby się zdjęcia Andromedy, gdy tylko by je zobaczyła, nie mówiąc już o przyznawaniu, że jest spokrewnioną z tą zdrajczynią krwi.

Rozdział XV

- Jak jest pan taki mądry, to czemu sam pan nie napisze podręcznika? // - Szacunek, Granger! A nie zrobię tego, bo jestem Mistrzem Eliksirów, a nie jakimś przygłupem, który pisze książki mające służyć nauce tych kretynów, jakimi są wszyscy uczniowie! – W zasadzie to jest nauczycielem non stop pracującym z tymi kretynami, więc jego argument jest trochę bezsensowny.

Mężczyzna poczuł przyspieszony i nierównomierny oddech dziewczyny na swoim karku. – Jak, skoro stali naprzeciw siebie?

Wiedział, że to, co zrobił, było czymś okropnym. Ale, na Salazara, przecież on sam ledwo się opanował! Gdyby nie jego dwudziestoletnie doświadczenie w służbie Czarnemu Panu, z pewnością z jego samokontrolą byłoby gorzej, co z kolei oznaczało, że nie byłby w stanie się powstrzymać przed… Ugh. Zdusił tę myśl w zarodku. – Śmierciożerstwo jako środek antykoncepcyjny, tak, zdecydowanie.

- Granger, nie wiem, co sobie myślałaś, ale byłaś głupia, jeśli sądziłaś, że mógłbym chociażby tknąć uczennicę – powiedział, uśmiechając się złośliwie i kręcąc głową z niedowierzaniem. – Biorąc po uwagę, że zdarzyło mu się już przyciskać Hermionę do ściany i niemal ciągle ją wyzywa? Nawet bym się nie zdziwiła.

Snape ma w tym momencie jakieś trzydzieści osiem lub dziewięć lat, prawda? Zachowuje się na piętnaście, hormony mu buzują i wielce się dziwi, że osoba, którą zranił, jest, cóż, zraniona.

Rozdział XVI

Nie miał pojęcia, co mogła czuć w tamtej chwili, ale wiedział, że ją skrzywdził. To uwłaczało jej godności, upokarzało ją w jego oczach. Zrobił coś obrzydliwego i żałował tego. Zapewne, gdyby to leżało w jego naturze, przeprosiłby ją. Ale jego autorytet nie mógł upaść. – Właściwie mam pytanie: naprawdę uważasz, że Hermiona powinna się związać z takim człowiekiem? Możliwe, że po prostu źle odczytuje twoje intencje, a to opowieść o tym, że Snape mógłby stworzyć co najwyżej chory związek. I faktycznie wtedy byłaby to inna historia. Możliwe, że gdzieś o tym pisałaś, ale staram się nie czytać wstępów i komentarzy, żeby zbytnio się nie sugerować. Jeśli zmierzasz w takim kierunku, to na wiele rzeczy psioczę pewnie niepotrzebnie – pozostawie jednak uwagi na wypadek, gdyby jednak nie było to zaplanowane ;).

W tamtej chwili cieszył się jak diabli, że czarodzieje wymyślili coś takiego, jak eliksir na kaca, bo po godzinie otwierał już trzecią butelkę [Ognistej Whisky]. – Kac kacem, ale on się chyba próbuje ze wstydu wybrać na tamten świat oO.

Zanim jej profesor w ogóle się spostrzegł, wyciągnęła w jego kierunku rękę, złapała go za szatę i pociągnęła w dół. // Niestety, nie przewidziała jednego - że mężczyzna wyląduje dokładnie na niej. Jęknęła cicho. Severus leżał na niej, przygważdżając ją do podłogi, a jej głowa była pomiędzy jego ramionami. Prawie stykali się nosami. Przez kilka sekund oboje byli w totalnym szoku. – Biorąc pod uwagę, że zwaliło się na nią jakieś siedemdziesiąt kilo żywej wagi – Hermiona sobie niczego nie uszkodziła?

Wzięła głęboki oddech i do jej nozdrzy dotarł zapach rumianku, mięty i mocnej parzonej kawy. Może i nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie to, że właśnie w ten sposób pachniał jej nauczyciel eliksirów… – Człowiek, który jeśli nie babrze się w eliksirach, to pilnuje tych, co się babrzą, na pewno po całym dniu pracy będzie pachniał rumiankiem, a nie, powiedzmy, tłuczonym gumochłonem. Ja wiem, że ma być romantycznie, ale wychodzi przy tym strasznie nierealnie.

Okej, wygląda na to, że powoli wychodzimy z tego etapu, w którym Severus i Hermiona cały czas skaczą sobie do gardeł – i bardzo się z tego cieszę.

Rozdział XVII

- Zaklęcia niewerbalne nie są łatwe, jednak wiem, że kto jak kto, ale wy dacie sobie z nimi radę – powiedział Dames, uśmiechając się szeroko do grupki siódmoklasistów z Gryffindoru i Ravenclawu. – Będziemy się o nich uczyć na następnych zajęciach. Jesteście wolni. – Zaklęć niewerbalnych uczono już w szóstej klasie.

- Moja droga, chciałbym, abyś... Widzisz… Zauważyłem, że masz wielki talent do zaklęć. Zastanawiałem się, czy może nie chciałabyś uczęszczać do mnie na praktyki w przyszłym roku? – Propozycja Damesa powinna jednak Ginny trochę bardziej zdziwić. W Hogwarcie nigdy nie było praktykantów i nauczyciele zaczynali pracę niejako z marszu. Poza tym, czy ona nie miała własnych żadnych planów, że przystała na to bez chwili namysłu?

Zaczęła przychodzić codziennie. W dni robocze pracowali nad eliksirami, w soboty odrabiała szlabany (mimo, że oboje dobrze wiedzieli, że siedem sobót, w które miała go odrabiać, już dawno minęło), a w niedziele siadali razem przy herbacie w jego gabinecie i rozmawiali. – Tak tylko zapytam z przyzwoitości: kiedy ona uczyła się do innych owutemów?

[Eliksir Showaltera] Hermiona słyszała o tym eliksirze. Jego receptura była tak trudna, że mało kto potrafił go uwarzyć. Ponoć był bardzo cenny. Jego działanie było nieco podobne do Felix Felicis – sprawiał, że wydarzenia toczyły się po twojej myśli, ale nie do końca w taki sposób, w jaki to robiło Płynne Szczęście. Jego działanie polegało na tym, że coś w twoim życiu diametralnie się zmieniało, co z kolei sprawiało, że byłeś szczęśliwy, w ten prawdziwy, a nie sztuczny sposób. – Już Felix Felicis było płynnym deus ex machina, ale ten go przebija parokrotnie. Czy gdyby Voldi go wypił, Harry zadławiłby się ogórkiem i umarł? I byłaby to duża zmiana, i prawdziwe szczęście.

Opisałaś tworzenie eliksiru bardzo dokładnie, ale nie sprawiał wrażenie aż tak trudnego, jak sugerowała to Hermiona na początku – a przynajmniej nie trudniejszego niż inne eliksiry opisywane w kanonie. Może z wyjątkiem krojenia skrzydeł much i upuszczania krwi, bo podejrzewam, że trudno było zrobić ranę na tyle małą, by krew nie pociekła ciurkiem, ale tak dużą, aby nie skrzepła przed tymi pięćdziesięcioma kroplami. Pomijając te dwa fragmenty, przy czytaniu nie odczuwałam, że Hermiona robi coś skomplikowanego. Pewnie po części, ponieważ wszystkie składniki miała pod ręką i eliksir przygotowała momentalnie, a po części, dlatego że opis szybko stał się monotonny. Zamiast tłumaczyć krok po kroku czynności bohatera, lepiej w takich sytuacjach położyć nacisk na problemy, z którymi się zmaga – czyli w tym przypadku bardziej uwypuklić smród gnijących dżdżownic czy uciekające żaby – a resztę okroić do minimum. Przy czym minimum nadal zawiera Snape’ową miętę, żeby nie było.

Rozdział XVIII

Początek rozdziału jest bardzo ładny i właściwie pierwszy raz udało ci się mnie zaskoczyć. Mam tylko nadzieję, że żałoba nie będzie tylko pretekstem do zawiązania paringu Harry&Luna, a przynajmniej nie zostanie wykorzystana zbyt nachalnie.

Znowu pojawia się Draco i znowu jego problemy są ledwo zaznaczone:

Ojciec? Och. // Czy na pewno chciał mieć z nim jeszcze cokolwiek wspólnego? Wiedział, jaki był. Cyniczny i bezwzględny. // Ale dalej jest twoim ojcem. // Och, zamknij się. – Tylko że Lucjusz nigdy nie był cyniczny i bezwzględny wobec syna, co komplikuje sytuację. Chyba że tu kolejny raz przerobiłaś kanon ;).

Ale potem zrozumiał, że tak naprawdę ci wszyscy ludzie, którzy podawali się za buntowników i tych, którzy walczą w imię władzy, sami byli spętani przyrzeczeniami złożonymi Voldemortowi. – Nie chodziło o walkę w imię wolności? Albo walkę dla władzy?

Jak na razie, o dziwo, najlepiej czyta mi się o Damesie i Belli. Od początku widać, że ich relacja jest niezdrowa, jednostronna i na mężczyznę działa jak wyniszczające uzależnienie – co jest przyjemną odskocznią od par, które (chyba!) mają przeżywać miłość czystą i prawdziwą.

Rozdział XIX

Zasiedli do kolacji. Na talerzach pojawił się makaron z pesto, a w kieliszkach półsłodkie wino. – Pokój Życzeń nie potrafił zmaterializować jedzenia.

- Draco… Co powiedzą twoi rodzice? Arystokrata i zdrajczyni krwi? Dla was jestem niewiele więcej warta od szlam. // - Nie mów tak – szepnął i wstał. Podszedł do niej i kucnął obok jej krzesła. – Zależy mi na tobie. Zrozum. // Nachyliła się w jego stronę opierając swoje czoło o jego. A potem pocałował ją. I nie był to krótki pocałunek.  – Rodzice pokręciliby nosami, ale siedzieliby cicho, bo właśnie przegrali wojnę? Chyba że twój Lucjusz jest bardziej badassowy i potraktowałby jedynaka Crucio. Poza tym, albo przegapiłam coś istotnego, albo dotąd Draco i Ginny rozmawiali ze sobą tak od serca... dwa razy? W dodatku Ginny ani razu nie pomyślała o Potterze, oj nieładnie. On co prawda też o niej nie myślał przy Lunie, ale pocieszanie zapłakanej przyjaciółki to jednak coś innego niż odgrywanie Romea i Julii, więc łatwiej mu wybaczyć.

Rozmowa Hermiony z Ronem i Snape pojawiający się jak Hiszpańska Inkwizycja. Na miejscu Granger poczułabym się śledzona – Severus wyskakuje zawsze, gdy dziewczyna zbliża się do jakiegokolwiek chłopaka na bliżej niż pięć centymetrów. I jeszcze jest doskonale zorientowany w szkolnych romansach. Ale miło, że w końcu pozwoliłaś Ronowi przez chwilę zachowywać się jak normalny człowiek.

Rozdział XX

Po kilku następnych piwach kremowych i dwóch szklankach Ognistej (tu mówimy jedynie o Damesie, nie wyobrażajcie sobie zbyt wiele!) – Całe towarzystwo było dorosłe, więc alkohol, może nie w jakiejś wielkiej ilości, szokujący by nie był. A przynajmniej nie aż tak, żeby sam narrator musiał karcić czytelników, czego wcześniej nigdy nie robił.

Rozmowa o quidditchu mi się podobała, choć była króciutka, więc żałuję, że w opowiadaniu nie ma więcej takich rodzajowych scenek. Postacie nabierają dzięki nim życia.  

Dłuuuugi fragment opisujący zakupy i kolejne stroje przymierzane przez Ginny i Hermionę, obszerna lista mugolskich powieści kupionych przez Granger – po co to, dlaczego, co wnosi do historii jako takiej? Żeby jeszcze pojawiła się jakaś refleksja, że można zająć się swoją garderobą i nie zdurnieć, jak sugerowała Hermiona w pierwszym rozdziale, ale o tym nie ma ani słowa.

Bo, widzicie, nasz kochany Postrach Hogwartu miał wyjątkowo zły humor. – Znowu ten sam zabieg stylistyczny, który, wprowadzony dopiero w dwudziestym rozdziale, po prostu nie pasuje.

Przyspieszył, próbując odgonić od siebie tę wizję i gdy zza rogu wyszedł jakiś uczeń, zanim zdążył w ogóle zareagować, oboje leżeli na podłodze. – Hermiona w tym opowiadaniu już chyba z dziesięć razy wylądowała na podłodze, co jest niezłym wyczynem przy tak leniwej akcji. Tylko jak ona, będąc taką niezdarą, choćby przeżyła bitwę o Hogwart?

Rozdział XXI

Nie wiem, naprawdę nie wiem, jak potraktować fortepian Snape’a. Z jednej strony – nie jest to rzecz jawnie kolidująca z kanonem, z drugiej – zwyczajnie nie jestem w stanie wyobrazić sobie Severusa w roli pianisty. Myślę, że mogłabym kupić ten pomysł, gdybyś wcześniej wspominała, że taki instrument posiada, interesuje się muzyką, sam jest muzykalny, ot, cokolwiek, byle czytelnika przygotować. Bo w tym momencie fortepian wyskoczył znienacka i nie mogę pozbyć się wrażenia, że wcześniej sceny z nim w ogóle nie planowałaś.

Co jeszcze… Ach, tak. Od kilku lat gram na fortepianie. – W szkole Hermiona prawdopodobnie nie miała możliwości, aby ćwiczyć, więc grać mogła co najwyżej w wakacje, a i je nie zawsze spędzała w domu. Tymczasem sugerujesz, że szło jej bardzo dobrze, przynajmniej biorąc pod uwagę reakcję Snape’a – czy to nie jest trochę naciągane?

Jego język spotkał się z jej, zapraszając do wspólnego tańca. – Ten sam problem, co z samotną łzą. Zbyt zużyte, żeby mogło nie być śmieszne.

Rozdział XXII

Oj, zazdroszczę Weny, która rwie się do przodu ;).

Rozdział XXIII

Wyglądał okropnie - w ręku trzymał szklankę, a u jego stóp leżała sterta opróżnionych do dna butelek po Ognistej. – Whiskey ma mniej więcej tyle procent co wódka, Minerwa parę minut wcześniej spotkała zapłakaną Hermionę, więc na oko Snape mógł pić od kwadransa. Więc jakim cudem? Poza tym Severus pije często, nie wydaje się też szczególnie z tym kryć – powinien więc mieć już problemy w pracy z powodu alkoholizmu.

Gdzie masz ten eliksir otrzeźwiający? – Po co upijasz postać, skoro zaraz za pomocą magii całkowicie trzeźwieje?

- Tak, właśnie tak jak myślisz! Całowałem się z panną Mogę-Sobie-Owinąć-Nauczyciela-Wokół-Palca! // I wyszedł, trzaskając drzwiami do swojej sypialni. // A Minerwa wybuchła głośnym śmiechem. – Ciężko zareagować inaczej. Biorąc pod uwagę, jak reagowali Snape i Granger, można by podejrzewać że dziewczyna co najmniej zaszła w ciążę.

Rozdział XXIV

Jednakże profesor Dumbledore nakazał mi wznowienie ich, bo, jak stwierdził, jesteśmy do tyłu z materiałem. – I pewnie znacząco przy tym mrugał… Snape i Granger przerabiają materiał ponadprogramowy, więc  to od nich zależy, jak, kiedy i w jakim zakresie będą go realizować. To nie jest sytuacja z piątego tomu, gdzie Harry po prostu musiał nauczyć się oklumencji dla własnego bezpieczeństwa.

Był cholernie inteligentny, mądry, sprytny i biegły we wszystkim, o co by go zapytać. Dojrzalszy, niż jej rówieśnicy. Spokojny, opanowany, czasem myślący stereotypami, ale zachowujący rozsądek. – Ale że Snape? Jeśli takie cechy ma posiadać, niech je jakoś okazuje w opowiadaniu, bo ja dotąd wychodzi z niego rozkapryszony, zazdrosny i arogancki smarkacz.

Dwa czarne tunele bez dna, w których spokojnie można by utonąć… – Metafora niespójna, bo w tunelach utonąć ciężko. Może lepiej studnie?

Rozdział XXV

- Lepiej, żebyś szybko znów była na chodzie, bo musimy uwarzyć kilka eliksirów na potrzeby Dumbledore’a, a zdążyć jednocześnie zrobić to przed przerwą świąteczną – powiedział, po czym odwrócił się i wyszedł bez słowa, jak to miał w zwyczaju. – Dlaczego Snape nie może tego zrobić sam?

Rozdział XXVI

Była Wigilia. Już za parę godzin znajdzie się przy wspólnym stole z najważniejszymi osobami w jej życiu. – Anglicy Wigilli nie obchodzą. Choćby na tej stronie masz ich zwyczaje świąteczne, a w internecie jest pewnie i więcej materiałów.

Skoro Snape nie zamierzał wejść do środka… planował całą noc przestać na dworze?

Sam rozdział był jednak całkiem ładny, jakby ciepły.

Podsumowanie

Przy czytaniu twojego opowiadania często czułam się zagubiona. W zasadzie nie nakreślasz tła – bardzo rzadko pojawiają się wzmianki o sytuacji na zewnątrz Hogwartu, a i z tych strzępów ciężko ułożyć jasny obraz. Wiem na przykład, że część Śmierciożerców wciąż nie została ukarana (jak Malfoyowie) i Ministerstwo nadal używa dementorów, ale równocześnie ministrem jest Kingsley, a uczniowie, którzy walczyli w Hogwarcie, mogą zostać aurorami bez owutemów. Czy to nie powinno się wykluczać? Takich niejasności jest o wiele więcej.

Pozmieniałaś w wielu miejscach kanon, ale w zasadzie nie wytłumaczyłaś gdzie dokładnie. Po tylu rozdziałach nadal nie wiem, jak potoczyła się alternatywna historia, nawet w przybliżeniu. Mam wrażenie, że często chciałaś mieć ciastko i zjeść ciastko. Próbujesz wmówić czytelnikom, że Hermiona wiele wycierpiała w czasie wojny, a Bitwa o Hogwart była krwawa i pełna trupów – a równocześnie przywracasz do życia prawie wszystkie osoby, które w kanonie zginęły. Próbujesz zrobić ze Snape’a postać tragiczną i bohatera wojennego – ale ignorujesz wydarzenia z siódmego tomu i końcówki szóstego. Nie przywołujesz nigdy historii postaci, nie przywołujesz szczegółów, jakby czytelnik miał je znać z kanonu, a równocześnie wprowadzasz istotne zmiany. Nawet zakładając, że chciałaś skupić się na samych romansach, a okres powojenny wybrałaś tylko po to, by nie przejmować się Voldemortem, wciąż ten brak informacji przeszkadza. Postacie w HP rozwijały się, mniej lub bardziej, właśnie z powodu wydarzeń w jakich uczestniczyły – bez znajomości ich przeszłości ciężej je zrozumieć i ocenić ich postępowanie.

Inny problem, który miałam przy czytaniu, to wrażenie, że wszystkie postacie mają około czternastu lub piętnastu lat, niektóre nawet mniej. Albus, Minerwa, Severus, Hermiona, Draco, Ginny, Harry, Ron – czyli, teoretycznie, sami dorośli ludzie. Można by mieć wątpliwości przy osiemnasto- czy dziewiętnastolatkach, ale hej, przeżyli wojnę, powinni przez to szybciej dorosnąć. Najbardziej niedojrzałość widać przy Hermionie i Severusie, bo i im poświęcasz najwięcej czasu. Weźmy choćby pocałunek i ich reakcję – strasznie, strasznie przedramatyzowana i w zasadzie pasująca tylko do pary podlotków. Jasne, znaleźli się w niekomfortowej sytuacji, bo nauczyciel nie powinien zalecać się do ucznia, ale… Hermiona ma dziewiętnaście lat, zaraz szkołę skończy, więc fakt, że Snape jest belfrem, przestanie mieć jakiekolwiek znaczenie. Żeby nie było, nie uważam, że nie powinni mieć chwili wahania czy refleksji, czy to, co robią, jest słuszne – ale schlanie się, a później (już na trzeźwo) angstowanie przed wicedyrektorką, że oto popełniło się czyn straszliwy? Jak Severus wojnę przeżył, jeśli taka pierdoła całkowicie wytrąca go z równowagi? Podejrzewam, że w jakiś sposób miało to być zabawne albo romantyczne, ale za dużo w tym przesady. Podobnie jak w Snape’ie krzyczącym do dyrektora, że zmarnował mu życie. Naprawdę, prawie czterdziestoletni facet…?

Niedojrzałość Hermiony objawia się w trochę inny sposób, nieco niepokojący dla mnie. Jest bardzo naiwna i zupełnie nie potrafi się bronić. Znaczy, oczywiście, non stop pyskuje Snape’owi, ale to znów reakcja bezradnego dziecka, a nie osoby dorosłej – Hermiona przez cały początek opowiadania jest ofiarą ciągłej agresji i nie potrafi nic z tym zrobić. Gorzej, zamiast odciąć się jak najbardziej od Snape’a, na własne życzenie wchodzi w to coraz głębiej. Okej, zdarza się nawet starszym i mądrzejszym – problem w tym, że przedstawiasz działania Hermiony jako jednoznacznie pozytywne, jakby oczywiste było, że Granger postępuje słusznie, a przecież sytuacja jest trochę bardziej skomplikowana.

Zastanawiam się też, czy nie chciałaś, aby początek ich znajomości traktować z przymrużeniem oka – te ciągłe wyzywanie od idiotek np. – ale nie potrafię, bo sama Hermiona tego nie robi. Snape ją rani, w zasadzie cały czas. Nieprzyjemnie się czyta, jak dziewczyna coraz bardziej się pogrąża, bo on taki biedny, mądry, niezrozumiany przez świat i te oczy ma jak tunele.

Już przy którymś rozdziale pisałam, że można tworzyć historie o toksycznych związkach, bardzo dobre też, ale po przeczytaniu całości opowiadania nadal mam wątpliwości, czy planujesz pociągnąć to w tę stronę, czy napisać coś zupełnie innego. Z jednej strony, Hermiona np. zauważa, że zaczęła odcinać się od swoich dawnych przyjaciół i tego żałuje, co sugeruje pierwszą opcję. Z drugiej, po XXII rozdziale wątpię, abyś chciała pokazać szczególnie chorą relację – choć mimo wszystko to był on jakby obok opowiadania, więc formalnie do historii się nie wlicza. W każdym razie radziłabym przeczytać jeszcze raz całość, tym razem patrząc na nie pod kątem przemocy psychicznej.  

Przy czym niekoniecznie od razu stawiam Snape’a w roli badguya, popłuczyn po Voldemorcie, który manipuluje biednym, niewinnym dziewczątkiem – on równie dobrze może być ofiarą własnej przeszłości czy charakteru. Nie zmienia to jednak faktu, że, nawet jeśli nieświadomie, wciąż pozostaje oprawcą.

Przeszkadzało mi też to, że postacie u ciebie bardzo rzadko rozmawiają. Dialogów jest wiele, ale większość to słowne przepychanki – zwłaszcza u Snape’a i Hermiony – które nie niosą ze sobą żadnych informacji, nie rozwijają postaci, a w końcu i nudzą, bo ile można słuchać tego samego? Inne są zbyt krótkie, potraktowane po macoszemu – jak choćby rozmowy Ginny i Draco, które kończą się zanim na dobre zaczną i wyglądają bardziej jak plany ramowe dialogów. Trochę poprawiło się to w końcowych rozdziałach, podobała mi się Hermiona wspominająca o piłce nożnej i swoim tacie, podobała mi się pogawędka o quidditchu. Wciąż brakuje rozmów na poważniejsze tematy – choć okazji do tego jest wiele. Masz w końcu świat powojenny, masz bohaterów, którzy próbują się w nim odnaleźć. Draco i Ginny, Harry i Dames, Minerwa i Severus, ba, nawet Hermiona i Severus – przyjemnie by było posłuchać ich dyskusji. Co sądzą o zmianach? Czy potrafią rozliczyć się z przeszłością? Jak widzą przyszłość? Przecież to mądrzy ludzie, przynajmniej w założeniu, niech coś mądrego czasami powiedzą.

Inna sprawa, że bardzo powierzchownie podchodzisz do większości tematów, które poruszasz – nawet tych, które powinny cię interesować, czyli bezpośrednio związanych z miłością. Znów przywołam tu Draco i Ginny, bo są najbardziej jaskrawym przykładem. To nie ludzie, których grom z jasnego nieba trafił przy pierwszym spotkaniu, ale osoby, które musiały przepracować wiele lat niechęci i wyzbyć się głęboko zakorzenionych uprzedzeń. Wyrobili się w kwadransie.

Niektórych wątków nie rozwijasz w ogóle – np. śmierć ojca Luny. Trochę żałuję, bo byłam ciekawa, jak opiszesz, bądź co bądź, jedyną żałobę w opowiadaniu.

Jeśli chodzi o Bellatrix i, powiedzmy, część bardziej sensacyjną, na razie poświęciłaś jej zbyt mało miejsca, żebym mogła coś konkretnego powiedzieć. Zapowiada się jednak całkiem nieźle na tle reszty historii.

Styl, styl… Nie jest tragicznie. Nadal styl masz dosyć szkolny, ale tekst da się czytać, a tak spektakularne wpadki jak zmysłowe szaty zdarzają się rzadko. Powinnaś jednak uważać na parę rzeczy:

Ruda, jak można było się spodziewać, kupiła dwa razy więcej ubrań od Hermiony, ale cóż – wiadomo, że brązowowłosa nigdy nie przepadała za zakupami. – Nie stosuj określeń takich jak brązowowłosa, brązowooka, brunet, ruda itd. wymiennie do imion. Brzmi to pretensjonalnie i wprowadza niepotrzebne zamieszanie. Lepiej nawet powtórzyć nazwisko, a najlepiej – zmienić składnię zdania tak, aby nie było to koniecznie.

Jedynym, co napotkała brązowa, cynamonowa para oczu, była druga para, lecz ciemna, prawie czarna. – Momentami za bardzo kombinujesz, przez co tekst brzmi śmiesznie. Ich spojrzenia się spotkały, ot i wsio.

Dzieliły ich już tylko milimetry… [...] w odległości zaledwie kilku centymetrów. – O ile nie piszesz poradnika budowy domowego Enterpise, taka dokładność jest nie tylko niekonieczna, ale i niewskazana.

Ubrała się w liliowe dżinsy i czarny top, a na górę narzuciła szkolną szatę. – Jeśli opis stroju nic nie wnosi do fabuły, można spokojnie go pominąć i skupić się na istotniejszych sprawach. Czytelnicy raczej domyślą się, że Hermiona pod szatą, w przeciwieństwie do Snape’a, nosiła coś więcej niż majtki… W zasadzie, gdyby założyła tylko bikini, trzeba by było o tym wspomnieć. O ile tutaj jest to opis krótki, zdarzyło ci się w jednym rozdziale wrzucić ścianę tekstu dotyczącego ubrań, z których może jedno pojawia się później w tekście.

Opisy ogólnie masz kiepsko wyważone – momentami strasznie ich skąpisz, zwłaszcza, gdy próbujesz stworzyć tajemniczy nastrój, momentami zaś opisujesz coś bardzo szczegółowo, nawet jeśli nie jest to szczególnie istotne. Brakuje czegoś pośredniego pomiędzy nimi, opisów krótkich (nawet jednozdaniowych), ale częstych i uzupełniających akcję lub przypominających szczegóły z tych bardziej rozbudowanych.

Ludzie u ciebie ciągle uśmiechają się kpiąco, ironicznie, sadystycznie, drwiąco. Zdarza się im też chichotać, najczęściej złośliwie. Strasznie zużyłaś te określenia.

Widać różnicę pomiędzy pierwszymi i ostatnimi rozdziałami, styl ci się poprawia, więc myślę, że z czasem sam się wyrobi.

Podsumowując: nie pędź tak w opowiadaniu. Więcej czasu poświęć swoim bohaterom, bardziej skup się na naszkicowaniu tła. Romans zadziała wtedy, gdy będziesz opisywała interakcję interesujących postaci, znajdujących się w konkretnej sytuacji życiowej – jeśli zaniedbasz któryś z tych elementów, wszystko się posypie. Pozwól też trochę dorosnąć swoim postaciom, nawet jeśli staną się przez to mniej fajne.

Nie uważam, żebyś pisała szczególnie źle jak na swój wiek – po prostu i w warsztacie, i w treści opowiadania widać, że brakuje ci doświadczenia. Dużo też elementów czerpiesz z fandomu, co samo w sobie nie jest strasznym grzechem, ale za mało motywami się bawisz, a za bardzo je kopiujesz – znowu wychodzi kwestia braku wprawy.

Mam nadzieję, że nie zrazisz się po tej ocenie do pisania, bo myślę, że masz szansę całkiem ładnie się rozwinąć, choć jeszcze sporo pracy przed tobą ;).

Tylko nie daj się Samokrytyce – drań gorszy od Snape’a.