0071. dwukrotnie-martwi.blogspot.com

Witam szanowną ofiarę autorkę Degausser, wszystkich czytelników oraz inne zbłąkane dusze. Czas zacząć pełną parą przygodę z blogaskami. Zapraszam do lektury i późniejszej dyskusji.

Miejscówka przyzywającego: Dwukrotnie martwi

Przedwieczny: Ryszard Rwie Serce

I Martwi raz a niedobrze

Jeden z nich leżał z wyciągniętymi nogami pod opuszczoną Škodą, oparty o lśniącą w świetle księżyca felgę sflaczałego koła [...] – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629431 krótko, zwięźle i na temat, czemu Škoda pisana wielką literą jest niepoprawna. A tak przy okazji… 
https://answers.yahoo.com/question/index?qid=20110220043946AAFPnVY ;)

Mimo wszystko każde z nich było o wiele spokojniejsze niż za dnia, kiedy mogły dostrzec wspinające się po drzewach wiewiórki czy ptaki latające nad ich głowami. Noc nie dostarczała wielu bodźców [...] – A co z nocnymi stworzeniami? Dlaczego zombiaki nie mogły ich dostrzec? Taka pełnia na przykład dostarcza sporo światła, powiedziałbym, że wystarczająco dużo, by zauważyć ruch. Skoro działa połączenie nerwowe z mózgiem i same oczy też działają, czemu ich wzrok nie miałby adaptować się do warunków? Oczywiście, widoczność nie jest tak dobra jak za dnia, ale też bez przesady. A nawet jeśli to nie zmysł wzroku ich prowadzi (choć sugerujesz, że oczy mają sprawne i używają ich), to nadal – zwierzątek nocnych nie brakuje, tak samo głupich ludzi.

[...] dzięki czemu część zombie popadała w przerażająco spokojny stan, który wykorzystywaliśmy zazwyczaj wtedy, gdy kończyły się nam zapasy papieru toaletowego. – Szelest folii to żaden bodziec? ;) I, jak wyżej, kwestia wyczulenia na bodźce wzrokowe vs słuchowe.

Cokolwiek mogło poruszyć tamtymi krzakami: powiew wiatru, szarpiący się po drugiej stronie kąsacz, a może jakieś małe, zbłąkane i cholernie głupie zwierzę z pragnieniem śmierci. – A jednak, nie było wcale bezpieczniej, skąd więc pomysł nocnych eskapad? W dodatku, jak piszesz w kolejnych rozdziałach, zombie reagują bardziej na hałas niż na ruch, więc wśród nocnej ciszy w sumie łatwiej przykuć ich uwagę.

[...] pieniądze stały się tylko przyprawiającym o niesmak wspomnieniem. – W kolejnych rozdziałach dowiadujemy się, że ludzie wciąż żywią nadzieję, że to przejściowa sytuacja, dlaczego mieliby traktować pieniądze, jakby miały się więcej nie przydać?

kontynuując trawienie ostatek woskowej świecy – ostatków

[...] pełna obaw twarz wbiegającego po schodach taty i nieobecna twarz bezczynnie siedzącego na kanapie taty następnego ranka. – Zbędne powtórzenia.

[...] dlaczego podeszłam do niego na porządku dziennym i dlaczego musiałam zmuszać się, by w ogóle o nich myśleć. – Można przejść nad czymś do porządku, coś może być na porządku dziennym, zrobiłaś z tych dwóch wyrażeń totalny miks. http://obcyjezykpolski.strefa.pl/?md=archive&id=359

Psia krew, nawet mógłbyś zrobić sobie z mojego domu melinę ze striptizem, w której tak chętnie przesiadywałeś jeszcze dwa tygodnie temu… Co, myślałeś, że nie wiem? – Yyy… tak przed nosem żony, córki i córki gospodarza oraz żyjących jeszcze Sinclairów? James ani nikt inny nijak nie zareagował wcześniej i pozwalał na takie ryzyko, by ten przyniósł do domu zarazę? Btw, psiakrew piszemy łącznie. http://sjp.pwn.pl/lista.php?co=Psiakrew

Stąd do Durango jest jakieś osiemnaście godzin jazdy najkrótszą trasą, przy starych warunkach drogowych… Gdybyśmy wyjechali w zeszłym tygodniu, jak planowaliśmy, pewnie dotarlibyśmy tam wczoraj albo nawet przedwczoraj. – Ja tam się nie znam na korkach w mieście duchów, ale czy rozciągnięcie 18 godzin do kilku dni jest realne? Nawet jeśli ulice są zawalone, to chyba nie aż tak strasznie, żeby gdzieś tam nie dało się spróbować chodnikiem, poboczem, czy nawet po trawniku. Policja też ich nie zatrzyma za przekroczenie prędkości. Jeśli muszą jednak objeżdżać miasta… przez inne miasta, skąd myśl, że nie zapchane? Nie można wiecznie jechać przez las, benzyna z nieba nie spada. :P

Kim jest tajemnicza Sasha z twojego dopisku na końcu rozdziału? Czy to imię głównej bohaterki? Czemu poznajemy je tak ni z gruszki, ni z pietruszki? ;)

II Śmierć i zmartwychwstanie

Miejmy nadzieję[...] – Wild dialog z czytelnikiem appears!

Jeżeli nie dała broni Shawnowi – który strzelał dość dobrze, choć czasami za bardzo ponosiły go złe nawyki wyrobione przez gry wideo – prawdopodobnie nie mieli z niej zbyt wiele pożytku. – Poproszę o przykład takiego złego nawyku. Zdaje się, droga Degausser, że sama strzelasz, zarówno w przestrzeni wirtualnej, jak i naprawdę. Mnie też się zdarza, przez co nie mogę sobie wyobrazić, jak można łączyć te dwie czynności. Ale nie musimy mieć takich samych doświadczeń, więc liczę na jakieś uzasadnienie z twojej strony. Poza tym… albo bystrzaki – matka z narzeczonym – wyjechali na wakacje już w czasie epidemii, albo nie mają nawet nabojów do tego miniaturowego pistoletu. Coś mi podpowiada, że nie zrobili zapasów.

Naturalnie przyszło mi unikanie kontaktu wzrokowego [...] – Cóż mogę rzec, noc zapewne temu sprzyjała.

sprawując panowanie nad sobą – Nie jest to zbyt przekombinowane jak na słowa padające z ust osiemnastolatki? Czy nie naturalniej byłoby panując nad sobą?

– No ale tam jest za ciepło na jeansy. [...] – Wolisz, żeby było ci za ciepło, czy może żeby zombie zrobił sobie przekąskę z twoich nóg, hę? – Solidny, hamerykański jeans, niemiecka myśl techniczna, +50 do zbroi, żaden nieumarły się nie przegryzie!

Z wysiłkiem wpakowałam się do oświetlonego przydymionymi światłami kampera, a jego eleganckie wnętrze zdumiało mnie na tyle, bym na jakiś czas nie tylko zapomniała o dźwiganym ciężarze, ale i chwilowo nie zwróciła uwagi na fakt, że przez żywe trupy cały samochód lekko kołysał się na boki. Tak jak większość przyziemnych ludzi, kojarzyłam domy na kółkach z przyprawiającym o mdłości smrodem benzyny, twardymi siedzeniami i obskurnym, tanim wyposażeniem, więc zupełne przeciwieństwo tych oczekiwań było małym szokiem. Po prawej naprzeciwko siebie stały dwie wyglądające na bardzo wygodne kanapy z białą tapicerką, a między nimi przytwierdzony do podłogi stół z lśniącego, lakierowanego drewna. Po lewej rozciągał się krótki rząd wąskich półek mających spełniać rolę miniaturowej kuchni, a naprzeciwko umieszczono wypolerowaną na błysk lodówkę, nad którą wbudowano piekarnik wielkości przeciętnej mikrofalówki. // Przeszliśmy przez niewielką, ale zdecydowanie nie ciasną łazienkę z toaletą, kabiną prysznicową i umywalką z lustrem, by wejść do sypialni. Kiedy obok dwuosobowego łóżka na drewnianym podwyższeniu zauważyłam ułożone butelki z wodą, zorientowałam się, że wciąż coś dźwigałam. – Mujborze, oni się ładują do autobusu przegubowego?

Ściślej mówiąc, był to jedynie opuszczany materac. Materac, który być może zniszczył mi światopogląd. – Że co?

[Ojciec] przestrzegł mnie, bym unikała głównych dróg, zawsze wybierając te boczne i najmniej używane, nawet gdybyśmy mieli stracić przez to mnóstwo czasu, jadąc naokoło. – Bo, w razie gdyby nawalił samochód, będziemy mieć pretekst do urządzenia sobie małej szkoły przetrwania. Ile to kilometrów na piechotę będą musieli pokonać, by mieć w ogóle możliwość skraść jakiś samochód?

Gdy się zmieniliśmy, ojciec najwyraźniej przeniósł swoją poradę na wyższy poziom – znajdowaliśmy się w środku lasu, z coraz mniejszą szybkością brnąc przez błotnistą, wyjeżdżoną przez samochody ziemię. Prędko zrozumiałam frustrację ojca – na naszej drodze leżało przewalone drzewo o potężnym konarze, skutecznie uniemożliwiając dalszy przejazd. – Jeśli ojciec nie wywiózł swojej córki w celu pozbycia się dodatkowej gęby do wyżywienia, to już nie wiem, co nim kieruje, by się wpieprzać do lasu, wiedząc, że nie będzie mógł nic zrobić, kiedy w pobliżu… nie chcę nawet liczyć, ilu kilometrów, nie będzie kolejnego auta do ukradnięcia, jeśli minivan zawiedzie. Nawet jeśli zombiaki nie dotarły do tej pory na odludzia, skąd pewność, że zaraza nie dotknęła zwierząt? My naprawdę mamy do czynienia z byłym członkiem SWAT-u?

– Co zrobimy z tym drzewem?! – Po co ten wykrzyknik na końcu? http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629840

Siwoczarna bródka otaczała usta rozciągnięte w kpiarskim, nieprzyjemnym uśmiechu, odkrywającym zaniedbane, pożółkłe od wieloletniego palenia papierosów zęby mężczyzny, który otaksował wzrokiem mnie i Jessie od góry do dołu. – Skąd Sasha wie, że zęby pożółkły od wielu lat palenia? To nie jest narrator wszechwiedzący.

[...] podał ojcu nowiusieńką siekierę, a zaraz potem wyjął kolejną, tyle że oblepioną ciemnoczerwonymi, ohydnymi fragmentami ludzkich flaków [...] – A skąd Sasha wie, że to ludzkie flaki?

Nieskromnie stwierdziłam, że musiał patrzeć wprost na mnie, ale nie mogłam być tego pewna, jako że na jego nosie spoczywały przeciwsłoneczne Ray-Bany. – Ojciec-policjant zachowuje się, jakby był w sytuacji zagrożenia życia, bohaterka widząc jego ostrożność, stwierdza *nieskromnie*, że drugi obcy się nią interesuje. Dodatkowo: z ray-banami jak ze škodą, ta sama reguła, małe litery.

Dwudziestoparolatek wydawał się być w wyśmienitym humorze, tak bardzo niepasującym do rzeczywistości, którą żyliśmy od ponad miesiąca. – Ale obojętność Jessie spędzającej czas między tv a komputerem była jak najbardziej adekwatna i jakoś szczególnie nie zastanowiła Sashy.

– Musiałem, rozumiesz, stary. [...] Stary. Ojciec nienawidził, gdy ktoś go tak nazywał, i wcale mu się nie dziwiłam. Sama nie potrafiłam ścierpieć Shawna wiecznie wołającego na mnie „młoda”. – Jaki angielski odpowiednik skrywa polskie stary i kto miałby się tak zwracać do ojca Sashy?

Wiedziałam, że w czasie jazdy wypiłam naszą ostatnią butelkę wody, więc skierowałam się ku kempingowcowi Millerów [...]  – Cała woda w kamperze? Plan zabezpieczenia się w razie ucieczki Eda Millera szlag trafił.

A zombie, jak to zombie, polegały najbardziej na słuchu i zawsze kierowały się w stronę hałasów, nawet jeżeli nie mogły mieć one nic wspólnego z ludźmi. – To już nie ruch? Przeczysz spostrzeżeniom z pierwszego rozdziału.

Czy ja naprawdę myślałam, że zombie będą szły drogą?... – A, przepraszam bardzo, co sobie myślał ojciec walczący z zombie służbowo?

III Człowiek człowiekowi wilkiem…

[...] czy w lesie zostały jeszcze jakieś zombie. Nic. Byłaby to słodka, wręcz anielska cisza… gdyby nie odgłosy naciągania i wymiotów. – Byłbym poważnie zaniepokojony, gdyby w lesie panowała cisza.

[Pistolet] błyszczał w mocnym słońcu, ale mimo wszystko nawet stąd mogłam dostrzec wygrawerowany wzdłuż zamka napis: // BERETTA 92FS CUSTOM CARRY FOR MARLOWE // COMPACT L – CAL. 9mm Para. – Nie mam specjalnie dobrego wzroku, ale mimo to wydaje mi się, że nawet bohaterka bez żadnej wady wzroku musiałaby stać bardzo blisko napastnika, żeby to odczytać, zwłaszcza, kiedy gnat odbijałby światło, a na nim samym zmieszczono taką litanię.

– Dobra, dokończycie robotę z drzewem i puszczę was wolno – powiedział, a kiedy zbliżyłam się do niego, by coś powiedzieć, westchnął. // – Jaką mamy gwarancję, że za nami nie pojadą? – spytałam cicho, chociaż tak naprawdę wcale nie myślałam, że byliby na tyle głupi, by to zrobić. – Nie lepiej opróżnić im bak, w końcu mamy jakiś pusty kanister… No i moglibyśmy zabrać im jeszcze jakąś broń, jeżeli mają, bo przecież dalej będą napadali innych ludzi… // – Chcesz, żebym zostawił ich na jakimś zadupiu bez niczego? // – Wiesz, że nie mieliby żadnych oporów, żeby nas tak zostawić, poza tym właśnie to planowali. Pewnie jak zajrzymy do ich bagażnika, będą mieli jakieś puste kanistry, zobaczysz. Siekiery niespecjalnie są nam potrzebne, możemy im zostawić jedną, albo obie… – Na wszystkie macki Cthulhu, to jest opko adresowane do bardzo młodych odbiorców, gdzie koniecznie, koniecznie dziecko musi być mądrzejsze od dorosłego i to ono dopiero wpada na rozwiązanie albo doradza coś, na co dorosły sam by nie wpadł? Spoko, nie mam nic przeciwko, ale wtedy wylatują wszystkie rzygi, zajebistości i insze kwiecie. Jeśli nie taki był twój zamysł, to szepnę ci, Mary Sue wyłazi z tej – podobno – zwyczajnej dziewczyny. Do tego zbędny przecinek przed albo.

Jeżeli mają amunicję albo jeszcze jakąś broń, bierz je do siebie. – James, halo, tu ziemia, dwa rozdziały temu podzieliłeś obawy córki, czy Ed aby nie ucieknie, jeśli będzie miał sposobność, a teraz chcesz mu wsadzić do samochodu całą broń. Wystarczy już, że ma ze sobą cały zapas wody. Jak się dowiadujemy z rozdziału piątego, broń z amunicją magicznie przeniosła się do minivana, którym jechali Wilcoxowie, i stamtąd też ją skradziono.

Nie wiedziałam, co o tym sądzić. Z jednej strony nie chciało mi się wierzyć, że cały kontynent został zajęty przez zombie, bo wszystko zaczęło się u nas, w Stanach Zjednoczonych, więc Kanada na pewno błyskawicznie zamknęła granice, ale mimo wszystko nie mogłam pozbyć się świadomości, jak łatwo różne choróbska rozprzestrzeniały się po świecie w filmach, cholera!, nawet nie tylko w filmach. Motory, samochody, statki i samoloty – wszystkie mogły transportować zarażonych ludzi, nie wspominając o tym, że istniała możliwość, że wirus – czy cokolwiek to było – roznosił się nie tylko przez ludzkie ugryzienie… – Słuszną uwagę poczyniła Sasha. Trudno było to wykoncypować jej ojcu walczącemu z zagrożeniem na co dzień, kiedy to postanowił wybrać się do lasu? Jaką mógł mieć pewność, że zwierzęta, nawet jeśli nie chorują, nie są czasem nosicielami? Swoją drogą, jak widzisz to zamykanie granicy przez Kanadę? Co do statków i samolotów, możesz spać spokojnie – pasażerowie zostaną zatrzymani przez odpowiednie służby. Gorzej z północnym sąsiadem Stanów Zjednoczonych, wzdłuż granicy nie ma żadnego ogrodzenia. O ile oficjalne przejścia graniczne mogą blokować migrantów, tak zombiszcza mogą się spokojnie przemieszczać wraz z fauną leśną.

– Wydaje mi się, że nie robili tego pierwszy raz – mruknął ojciec, trochę brzmiąc tak, jakby mówił sam do siebie. – Zanim się obudziłaś, mijaliśmy jakiś domek, ale nie pamiętam, czy stał pod nim ich samochód…

– Może zaparkowali tak, żeby nie było go widać z drogi – zauważyłam. – A że być może Irlandczycy zszabrowali rovera tak samo jak bohaterowie kampera dla Millanów, to już nikomu do głowy nie przyjdzie.

Kiedy odjechaliśmy, odetchnęłam z ulgą, nagle przytłoczona wszystkim, co się wydarzyło. Racja, nie uważałam, że mężczyźni, którzy pojawili się na tej drodze znikąd, będą przyjaźni i bezkonfliktowi jak kucyponki tańczące na tęczy, ale nigdy w życiu nie pomyślałabym, że faktycznie pogrożą ojcu bronią z zamiarem zabrania każdej wartościowej rzeczy, jaką posiadaliśmy. – Trwa apokalipsa, a szabrownicy jadą okraść przypadkowy wóz w lesie.

Każda Beretta jest po prostu przepiękna, nie to, co mój matowy pistolet, i najzwyczajniej w świecie żałowałam, że niezbyt dobrze leżała w niedostatecznie dużej dłoni. – Cudem zyskujesz przewagę nad napadającymi cię ludźmi. Co robisz? Zachwycasz się gnatem. A oni w tym czasie powinni wywinąć jakiś numer.

Chociaż w dalszym ciągu uważałam tatową teorię „maks dwóch tygodni” za mało prawdopodobną, nie zamierzałam narzucać mu swojego zdania, nie wspominając, że było bardziej… hm, przygnębiające. – Sam nie wiem, co gorsze. Smarkula zamknięta miesiąc w domu, upierająca się, że wie lepiej, czy nie biorąca w swoim zadufaniu nawet pod uwagę tego, że ojciec nie jest szczery. Czy, do nędzy, nikt nie potrafi wyciągnąć wniosków z tego, że trafiają na same miasta duchów (i zombiszczy)?

Słowo harcerki. – A nie skautki tak czasem?

[...] w niedalekiej odległości za nami majaczyła się beżowa plama postawnego kampera. – Bez się. I, jak bezczelnie twierdzi słownik języka polskiego, postawny oznacza wysoki, dobrze zbudowany. Nie wspominałaś, że w opowiadaniu będą Transformersy.

Uśmiechnęłam się. Wysrane* zombie… // *  Wysrany – u nas mówi się tak na kogoś, kto jest sępem i nie chce się z kimś czymś podzielić. Beta odradzała użycie tego słowa, ale tak rozśmieszyła mnie wizja ludzi, którzy nie są ze Śląska i nie rozumieją, co to słowo mogłoby niedosłownie oznaczać, że po prostu musiałam zostawić. – To ni ma śląski, to je cysorski, to zrozumieją yno ci stela.

Kiedy już sprawdziliśmy cztery parterowe mieszkanka, a wszystkie minięte drzwi okazały się zamknięte na cztery spusty, zastanowiłam się, po jaką cholerę ludzie w ogóle zamykali swoje mieszkania, skoro sytuacja zmusiła ich do wyniesienia się jak najdalej stąd. – Biedacy, nie mogą kraść. Rozumiem, że swój dom zostawili otwarty na oścież?

Pierwszego z nich [ojciec] zabił dopiero wtedy, gdy wyciągnięte blade rączki zdążyły musnąć jego przedramię. Obyło się bez filmowego wytryśnięcia ciemnej krwi, jakiej się spodziewałam, a martwy bliźniak padł, ciągnąc brata za sobą na podłogę. Kiedy chłopczyk wyplątał się z różańca, chwycił ojca za but i spróbował zatopić w nim zęby, ale celny kopniak prosto w głowę skutecznie zdezorientował go do czasu, aż ojciec wbił mu nóż w czaszkę po samą rękojeść. – Uch, wybacz, ale to nie jest takie proste. Próbowałaś kiedyś, nie wiem, dziabnąć taką kość z wołowiny?

Filozoficzne rozważania, czy można zabić coś, co już raz umarło, postanowiłam zostawić na później. // – Rano przeszukam to mieszkanie, może znajdę coś przydatnego. Teraz mi się nie chce – powiedział wolno, ziewając. – Chodźmy dalej. – Mujborze… Czy ja nie czytam przypadkiem jakiegoś przydługiego dowcipu o milicjancie i legendarnej inteligencji wykonawców tego zawodu?

– Istnieje możliwość – mówił cichym, zmęczonym głosem – że one się uczą. I to nie tylko od siebie nawzajem, bo niby czemu miałyby nie przejmować po nas pewnych zachowań? – Czy to ten sam James, który podczas pakowania rzeczy do samochodu poczynił uwagę, żeby mimo wszystko mieć się na baczności, bo zombie mogą zacząć kombinować?

Odpowiedź wycisnęłam z siebie tak szybko, że nawet nie zauważyłam czegoś, co jeszcze wczoraj stanowiłoby mały krok dla ludzkości, ale wielki krok dla Jessie. Pierwszy raz słyszałam, jak wypowiedziała to słowo [zombie] na poważnie. // Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale prędko je zamknęłam, mając nadzieję, że Jessie niczego nie zauważyła. Pokręciłam głową – nikt teraz nie potrzebował mojego gównianego nastawienia. „Hej, cieszę się, że wreszcie zauważyłaś trupy łażące po ulicach!” nie brzmiało najlepiej, ale to właśnie to, co ślina przynosiła mi na język za każdym razem, kiedy popatrzyłam na Jessie. – Nie rozumiem relacji pomiędzy dziewczynami. Mam wrażenie, że Sasha albo wykazuje nadopiekuńczość względem Jessie, albo totalną pogardę, a oba zachowania sprowadzają się do jednego: Sasha uważa ją za słabszą i głupszą, po prostu gorszą. Jak to, co łączy dziewczyny, mogło zostać nazwane przyjaźnią?

IV …a zombie zombie zombie

a szyba zaparowała się od ciepłego oddechu – Sama na siebie nachuchała i sama się zaparowała.

Po tym, jak już obie wzięłyśmy prysznic, chciałam poślęczeć jeszcze przy oknie w sypialni, skąd miałam widok na radiowóz, a później przy salonowym, z którego mogłam obserwować samochody, ale marudząca Jessie przekonała mnie, żebym od razu się z nią położyła. W gruncie rzeczy przez pół godziny gadałyśmy o różnych głupotkach, nie obyło się bez wspominania szkoły i wspólnych znajomych, a potem – kiedy wreszcie zasnęła – ostrożnie wstałam z łóżka, żeby ostatecznie móc zająć się tym, na co miałam ochotę. [...] [ojciec Pewnie nie pochwaliłby mnie za marnowanie nocy na obserwowanie spokojnej ulicy. [...] Potarłam kark, trochę żałując, że nie obstawałam za swoim i dałam Jessie namówić się na szybsze pójście spać. Gdyby nie to, mogłabym spokojnie wysiedzieć przy oknie przynajmniej godzinę, a tak już czułam się zbyt zmęczona, żeby oczy same mi się nie zamykały. – Kiedy ostatni raz gadała z przyjaciółką, że ślęczenie przy oknie wydaje jej się ciekawszym zajęciem? Zdawać by się mogło, że miały sobie wiele do powiedzenia.

[...] zauważyłam zastanawiający brak aut innych niż kamper i minivan, którymi tu przyjechaliśmy. Z tego, co tata mówił o naszym mieście, w niektórych dzielnicach jezdnie były zapchane do tego stopnia, że musiał przechodzić po maskach samochodów, żeby w miarę szybko przedostać się na drugą stronę… A tutaj? Nic, pustki. Za zakrętem też stał tylko radiowóz, z kolei w pobliżu nigdzie nie widziałam żadnego innego auta. // Odkrycie tej rewelacji zdołało mnie trochę rozbudzić. // Hm, może właśnie dlatego tata zdecydował się wjechać do miasta. Jeszcze niedawno sam mówił, że nie warto się do nich pchać, bo nie dość, że więcej tu zombie, to jeszcze nie da się spokojnie przejechać [...] – A skąd James to wiedział, tłukąc się po lasach? Może on nie pracował jako policjant, tylko wróżbita? Od rzucenia pracy minęły całe dwa tygodnie plus jeszcze parę dni od wyjazdu z domu rodzinnego, to szmat czasu, wiele rzeczy mogło ulec zmianie.

Jeżeli wtedy też mrugnęło, nie ma siły, żebym mogła to zobaczyć z bramy kamienicy. [nieco dalej w rozdziale:] Stąd nie miałam widoku na niebo, jedynie na wąską uliczkę między tą kamienicą a kolejną, chociaż i tak nie mogłam wiele zobaczyć ze względu na brudnoczerwone schody pożarowe. Mimo wszystko wyglądało na to, że dzień był słoneczny. – Weiser jest na Google Street View. Proszę, wskaż mi, gdzie tam znalazłaś takie ustrojstwo. W ogóle to po jakim budynku łazili wcześniej, kiedy zombie zaczaił się na Jamesa? Tam są prawie same domki.

Tatowa kurtka zniknęła z oparcia rogówki, która wciąż zastawiała drzwi, rolety w oknie na powrót zostały opuszczone, a fotel spod parapetu odstawiony na miejsce. [...] Gdzie mógł podziać się ojciec? – Jeśli zabrał kurtkę i wyszedł, a rogówka nadal była przystawiona do drzwi, to zapewne się dokądś teleportował.

Spotkani w lesie faceci od razu podążyli naszym śladem, a potem próbowali nas okraść [...] – Powiedziałbym, że z tamtej sceny jasno wynika, że przyjechali, powalczyli z zombie wraz z Jamesem, po czym próbowali okraść bohaterów. Żadnego „podążania” w międzyczasie.

Z drugiej strony nie wiedziałam, jak ważny dla ojca był Dust. – Po spędzeniu tylu godzin w domu Jamesa i opiece nad jego córką, faktycznie, trudno powiedzieć.

[...] ale na jak długo tu faktycznie zabawił? – Bez na.

Już miałam się odwrócić, kiedy zauważyłam leżący niedaleko portfel. Wyglądało na to, że zombie musiał go zgubić po drodze do śmietnika. Niepewnie podniosłam go i otworzyłam, a gdy zobaczyłam zdjęcie maleńkiej dziewczynki, od razu tego pożałowałam. Potrząsnęłam głową, próbując skupić wzrok na dowodzie osobistym. – Serio, dopiero portfel dał jej do myślenia, że to jeszcze niedawno byli normalni ludzie z normalnymi rodzinami? Nie mówię, żeby robić z opka ciężki dramat psychologiczny, ale ta pani w nocy na własne oczy widziała, jak ojciec zabija bliźnięta. Nie do końca świeże, ale wciąż wyglądające jak dzieci. Poruszył ją dopiero widok samobójcy. Jakoś mi się to wydaje nie do końca spójne.

Nie chciałam go tu zostawiać. [...] Po jakimś czasie wreszcie do mnie podszedł, najwyraźniej udało mi się go przekonać, że nie jestem kimś, kogo powinien się obawiać. Obwąchał moją wyciągniętą rękę z poświęceniem, jakby szukał w niej smakołyka, a później otarł się o nią pyszczkiem, chyba zaznaczając teren. – A teraz mowa o kocie, którego Sasha z ojcem uwolniła podczas nocnej eskapady. Parę zdań wcześniej zastanawiała się, czy zwierzęta mogą być nosicielami, ale kto by się przejmował.

V Serio-serio martwi

Ciepłe ciałko kota przyciśnięte do mojej piersi sprawiało, że czułam się trochę lepiej, ale mimo wszystko – to głupie, wiem – łzy zebrały mi się w oczach, bo zrozumiałam, że rozczarowałam ojca. – A jakiej reakcji ojca się spodziewała?

– Mam tego dość – powiedział, nie spuszczając wzroku z Eda. W ręce ściskał skórzaną kurtkę, która jeszcze w nocy uratowała mu życie. – Mam ciebie dość. Powiedz mi, czy z tobą jest coś nie tak? // – Nie pozwalaj sobie – wymamrotał w odpowiedzi Miller. Mówił cicho, może nawet trochę niepewnie, co tak gryzło się ze wszystkim, co widziałam w nim jeszcze trzydzieści sekund temu. – Nie będziesz mną rządził – dodał już głośniej. – Chyba daruję sobie cytat na pół strony, ten fragment powinien wystarczyć. Chwali się ojca, że reaguje adekwatnie do sytuacji, to bardzo sensowne i logiczne rozwiązanie, ale zgrzytają mi niemiłosiernie dialogi. To nie są piątoklasiści, tylko dwóch dorosłych facetów. O ile takie słowa z ust prostackiego Eda przejdą, tak nie do końca pasują mi do Jamesa. Popracuj trochę nad ożywieniem tego szkieleciku konkretnej, przełomowej (?) sceny, a będzie dobrze.

[...] mógł ufać Millerowi i wszyscy widzimy, jak to się skończyło. [...] Wykonam każde jego polecenie co do joty. Jeżeli zechce, żebym siedziała cicho, będę trzymać gębę na kłódkę, jeżeli każe uciekać, ucieknę. – Ni z gruszki, ni z pietruszki wstawiasz w tym rozdziale czas teraźniejszy.

Zawahałam się z ręką na klamce, ale w końcu weszłam do mieszkania. Prosto w nozdrza buchnął mi smród rozkładających się ciał, a żołądek podszedł do gardła w momencie, kiedy tylko popatrzyłam na mężczyznę, który musiał popełnić samobójstwo. – Patrz, a w nocy nie śmierdziało.

Otarłam nóż o piżamę jednego z bliźniaków, podniosłam się z kucek, podtrzymując się ściany [...] – Jedno się zdecydowanie wystarczy.

– Pełny – mruknął. Czyli dodatkowo mieliśmy dziesięć dziewięciomilimetrowych naboi, które nie pasowały do pistoletu ojca, ale do Glocka już tak. – Ale chyba zapomniałaś, że zostawiłem ją w aucie. // – Schowek też sprawdzili? // – Tak. – Heheszki, a prowiantu czasem nie zabrali? Czy też zapasy były tak ubogie, że wtaszczyli wszystko do tej prowizorycznej noclegowni (a teraz zostawili Millerom w prowizorycznej noclegowni)?

– Nie wiemy, gdzie jest lokalny sprzęt z bronią – Rozumiem, że chodziło ci o sklep.

– A co z zapasami, które były w kamperze? // – Nawet nie próbowali się do nich dostać – odpowiedział. – Wiedzieli, że taki samochód będzie miał sprawny alarm, nie to, co stary minivan. – Nie wierzę, czyli jednak dali Millerom całe zapasy żywności?

Miałam wrażenie, że wszystko znów zaczynało dziać się trochę za szybko jak na mój gust. – Ale co się nagle zaczęło dziać? Zza zakrętu powoli wychodził zombiak, sztuk jeden, a ojciec powiedział, że widział supermarket z pełnym parkingiem. Akcja gna na łeb, na szyję.

Przypomniało mi się, że tata jak zwykle zapomniał butelki na dachu samochodu, także z przyzwyczajenia już trochę nieświadomie otworzyłam okno i sięgnęłam przez nie, po omacku odnajdując znajomy kształt. – http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=10620

[...] wiedziałam, do czego są zdolne, jak szybko się poruszały i co potrafiły, ale tego samego nie mogłam powiedzieć o ich żywych odpowiednikach. – Saszko, Saszko, a o przyczajonym zombie, wyjątku od reguły, już zapomniałaś?

– Supermarket jest niedaleko stąd – powiedział ojciec. – Zaparkowałem trochę dalej, żeby w razie czego nikt nie usłyszał samochodu. – Nie chcę nic mówić, panie Wilcox, ale oznajmiłeś to swojej córce tuż przed tą dwuminutową podróżą samochodem.

– Powiedzieli, że mają dużo jedzenia i chętnie się z nami podzielą – odparł dostatecznie głośno, by go usłyszeli, i popatrzył na mnie znacząco. – Co ja czytam.

So wrong on so many levels. Trudno wywnioskować z tej sceny, czy ojciec tym hasłem chce tylko przekazać córce, żeby wysiadła z samochodu, a oni nic takiego nie powiedzieli, czy też wierzy lub udaje, że wierzy w te zapewnienia nowo napotkanych ludzi. Bo w ich dobre intencje nie uwierzę za nic. Niezależnie od tego, który wariant jest prawdziwy, żaden nie trzyma się kupy w tym postapokaliptycznym świecie. Prawdopodobieństwo popełniło samobójstwo, nie zostawiając żadnego listu pożegnalnego.

Koniec.

A teraz przyjemniejsza część, czyli uwagi ogólne.

Pierwsze primo, kreacja świata zalanego żywymi trupami. Jak długo trwa epidemia? Jaka była jej przyczyna? W jaki sposób zaraza zdążyła się rozprzestrzenić tak szybko i pochłonąć tyle ofiar?

I o ile czytelnik nie poznaje nawet nazwy mieściny, z której uciekają bohaterowie, tak Weiser można sobie dokładnie obejrzeć w Internecie. Nie omieszkałem pospacerować trochę po okolicy i miałem problem ze znalezieniem tych kamienic, którymi tak gęsto obsadziłaś miasteczko.

Co do chodzących zwłok, sugeruję wyznaczyć sensowne granice między tym, co zostało w zombiszczach z człowieka, a tym, co przestało działać, i niech to będzie spójne i logiczne, bo przykładowo w pierwszym rozdziale wyraźnie napisałaś, że to ruch jest bodźcem dominującym, potem ciągnie się, że jednak dźwięk. Czy nieumarli potrzebują mięsa (mózgu?), by przetrwać? Jeśli tak, jak długo są w stanie funkcjonować bez pożywienia? A może ich żywot kończy dopiero rozpad ich przegnitego ciała? Bardzo podobały mi się spostrzeżenia bohaterki: walczące ze sobą zombiaki (choć na dobrą sprawę można zapytać, dlaczego ze sobą walczyły, jaki mechanizm nimi kierował) czy też sparaliżowany, który za życia poruszał się na wózku.

W tekście sugerujesz, że bohaterowie wciąż wierzą, że wojsko na dniach rozprawi się z zarazą, i ci nie zmieniają zdania nawet po minięciu opustoszałych miast. Dlaczego, kiedy widzą wyraźnie, że niewiele żywych dusz zostało, nie napotykają żadnego wojska/policji/strażaków/whatever, nadal twierdzą, że to nic specjalnego, ot, zabiją kilku truposzy i tyle? Serio? Muszę jeszcze przyznać, że plan jechania przez las wydał mi się samobójczy. W razie awarii wszyscy są w czarnej d w kropce.

Nurtuje mnie też jedno zasadnicze pytanie: dlaczego bohaterowie decydują się na wyjazd tak późno? Dlaczego James postanowił odszukać byłą żonę, skoro, zdaje się, nie darzyli się szczególną sympatią, w dodatku ona zdążyła już założyć nową rodzinę?

Fascynuje mnie naiwność i lekkomyślność bohaterów, to zadufanie, że znają zjawisko zombie na wylot na podstawie… w sumie cholera wie, czego. Tak na dobrą sprawę prawie wszyscy siedzieli w domu z zabitymi oknami przez cały miesiąc, mimo to zdają się być ekspertami w tej dziedzinie. Prawie, bo tylko James miał styczność z truposzami. Co i tak nie nauczyło go zbyt wiele, jak wnioskuję po niektórych działaniach. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że wykazują się nieprzeciętną głupotą, zakładając, że nowa, trwająca ledwie kilka tygodni, sytuacja, to bułka z masłem. Ciągle powtarzają, że zombie są groźne, niebezpieczne, a jak przychodzi co do czego – oj tam, oj tam, jeszcze żaden nie próbował się czołgać. I – właśnie! Taką uwagę poczynił James, kiedy pakowali się do wyjazdu, czemu potem nagle urwało mu od ostrożności?

Poza tym, skoro rozkład ciał został spowolniony, czemu tak łatwo Sashy przyszła dehumanizacja zombie? Część z nich na pewno przypomina jeszcze ludzi. Czemu dziewczyna wzdryga się dopiero na widok samobójcy?

Wcześniej marzyły mi się małe eksperymenty, można by to nazwać przemożną chęcią, żeby podzióbać zombie patykiem. – Co z ich rozkładem, z granicą w wyglądzie między jeszcze ludźmi a już zgnilcami? Nie wierzę, że wszyscy wyglądają tak:

Dlaczego dopiero portfel ze zdjęciami zrodził w głowie bohaterki myśl, że to byli ludzie? Sasha miała z pewnością dość okazji, by już wcześniej natknąć się na “świeżego”, nic jej nie poruszyło? Absolutnie nie mówię, że ma popaść w czarną rozpacz i emować do końca świata, ale hmm… dziewczyna zdaje się dużo bardziej przejmować tymi, którzy zmarli, nim przeszli przemianę, niż tymi, którzy tę przemianę wycierpieli, a teraz włóczą się po ulicach, nieświadomi, co ich spotkało.

Czy język, jakim posługuje się narrator pierwszoosobowy, 18-letnia bohaterka, nie jest zbyt sztywny? To wszystko byłoby do przełknięcia u narratora trzecioosobowego, jednak jako idiolekt młodej dziewczyny, przeładowany imiesłowami, robi się nienaturalny i niewiarygodny. Na szczęście w okolicach trzeciego rozdziału ich ilość spada, a narracja zaczyna wychodzić naturalniej. W piątym rozdziale znowu zmieniasz nieco styl, tym razem zaczynasz dorzucać regionalizmy.  To dobrze, że twoje pisarstwo ewoluuje, ale wypadałoby zachować spójność w obrębie jednego tekstu.

Ed Miller miał być antypatyczny i taki jest, ale czy nie wyszedł przesadnie stereotypowy? Tłuścioch z wąsem, popijający piwo i wyżywający się na żonie i córce. O samej Heather i Jessie wiemy niewiele, póki co są, bo są. Trudno brak tych informacji nazwać błędem, tym bardziej, że opko się dopiero rozkręca, niemniej drobne wtręty byłyby mile widziane. Niepokoi mnie powoli wyłaniający się obraz Jessie. Za wątła, za delikatna, za niska (!), leniwa, niewysportowana, nieprzystosowana nijak do nowych warunków. Księżniczka na ziarnku grochu. W dość dziwny sposób Sasha prezentuje czytelnikowi swoją najlepszą przyjaciółkę.

Zastanawia mnie zachowanie Jamesa. Mamy „małą” apokalipsę, a on (pal sześć, że prawi kazania o dobrych manierach dziecku, łyknę bez popity, że może jeszcze chce zachować resztki normalności przynajmniej we własnym domu), jak na kogoś, kto się trochę naoglądał, będąc jeszcze na służbie w czasie wybuchu epidemii, wyjątkowo dobrze traktuje Millera. I tak sobie przymyka oko na eskapady (wszystko mu jedno, że po domu chodzi osoba potencjalnie zarażona?) i alkohol, co tam, że zostawia pod jego opieką trzy osoby, w tym własne dziecko, a potem nadal ma jedynie wątpliwości, czy można mu ufać. Sprawa życia i śmierci, a on całkiem obojętnie jest w stanie zaryzykować naprawdę sporo. Tak jakby dopiero córka mu nieco uzmysłowiła, żeby zaczął się jednak przejmować tym gościem, który od dwóch tygodni okupuje jego kanapę. To samo powtarza się w lesie, a potem w Weiser. Bardzo długo mu zajęło zrozumienie, że zachowanie Eda się nie zmieni. Rozumiem łagodne usposobienie Jamesa, ale tym samym przestaję pojmować, co tak wrażliwy człowiek robił w SWAT.

Zdradź mi jeszcze sekret, jaki jest cel tworzenia tak irytującej głównej postaci? Muszę przyznać, że pierwszy rozdział był całkiem bezpretensjonalny w porównaniu z kolejnymi. Spostrzeżenia bohaterki, jej prowadzenie czytelnika do zombielandu, czytało się lekko i przyjemnie. Nie wiem, czemu postanowiłaś z ciekawej postaci zrobić mentalną gimbazjalistkę. Gdzieś zapodziały się trafne uwagi na temat świata, zastąpione przez czarno-białe wyroki. Brakuje opisów, które nadają lekkości narracji, takich jak ten z samego początku, gdzie dwa zombie walczą ze sobą. Sasha z rozdziału pierwszego zdaje się być w dalszej części odarta z refleksji. Machnięcie ręką po dwóch zdaniach na temat toksycznej relacji Milllerów czy krótka refleksja nad zdjęciem z portfela to trochę za mało. Sytuacji nie poprawia ratowanie kota. To, że zwierzęta nie „chorują”, nie znaczy, że nie mogą być nosicielami wirusa i Sasha doskonale o tym wie, trudno mi więc uwierzyć w aż tak ryzykowne zachowanie. Oczywiście, nie w tym rzecz, żeby ciągle jęczeć i angstować, ale jednak zachować realizm. Muszę przyznać, że udało ci się stworzyć jedną z najbardziej irytujących postaci, z jakimi miałem do czynienia. Oczywiście, spora w tym zasługa takiej a nie innej narracji, ale co Sasha pomyślała, że jest od kogoś lepsza, musiałem robić przerwę na melisę. Najbardziej chyba oberwało się boru ducha winnej Jessie, przedstawianej zawsze jako wątła mameja. Czemu Sasha wiecznie patrzy na nią z góry? Gdzie podziała się ta bystra obserwatorka z pierwszego rozdziału? Trudno powiedzieć, czy o taką kreację ci chodziło, ale prowadzenie antypatycznej postaci też musi być w miarę sensowne, sprowadzanie jej do zadufanego w sobie chamidła bynajmniej nie czyni jej interesującą. Młodość ma swoje prawa i tak dalej, ale dziewczyna nie ma piętnastu lat, w dodatku znajduje się w bardzo niecodziennej sytuacji. Obawiam się, że skoro – jak wspominałaś w komentarzach – Sasha nie ma przejść żadnej metamorfozy i przez kolejne piętnaście rozdziałów sparklić, to prowadzenie historii z jej punktu widzenia może odstraszać czytelników, którzy okres dorastania mają za sobą.

Wybrałaś sobie bardzo trudną postać do prowadzenia narracji pierwszoosobowej. Niestety, wyszło nieco pretensjonalnie i menconco. Popracuj trochę nad nadaniem tekstu lekkości, opis walki zombiaków z pierwszego rozdziału wypadł świetnie, oby więcej takich scen, a mniej różnej maści teł, na których cudna hirołina lśni. Powodzenia!

Ze względu na jedynie pięć rozdziałów wahałem się, czy w ogóle wystawiać ocenę. Na dobrą sprawę niewiele się do tej pory wydarzyło, zarówno pod kątem fabuły, jak i sposobu prowadzenia historii. Nie posadziłaś w tekście jakichś ekstremalnych głupot, ale też nic szczególnie nie przykuło mojej uwagi. Póki co wyceniam tekst na trzy, ze sporą szansą na lepszą ocenę w przyszłości.