0068. storyoframona.blogspot.com

Jutro wyjeżdżam i chciałam jeszcze przed wykopaliskami chociaż coś oddać...

Miejscówka przyzywającego: Story of Ramona

Przedwieczna: Deneve

0001

Na początek może powiem, że po początku pierwszego rozdziału bałam się tego, że zejdziemy „zbyt głęboko”, już wyjaśniam, o co mi chodzi: obawiałam się możliwości popadnięcia przez Ciebie w przesadne „coelhizmy” (vide: „liczyło się tylko tu i teraz, byle odsunąć strach pod ścianę i zrobić sobie miejsce na arenie życia, próbując przeżyć”). Na szczęście chwilę później się kończą. Nie zrozum mnie źle, to nie tak, że będę wieszać na tobie psy z powodu tego typu tekstów, chodzi o to, że balansujesz na dość cienkiej linie i obawiam się, że w pewnym momencie możesz popłynąć z ilością takich wstawek nieco za bardzo.

Dalej:

„Mogłoby się wydawać, że wizyta kogokolwiek, nawet wrzeszczącego na nią bez końca brata, poprawi jej nastrój”

Skąd takie chore założenie? Nie wiem, czy powinnam doszukiwać się tu jakiejś ironii, nie bardzo rozumiem, dlaczego wrzeszczący brat miałby komukolwiek poprawiać nastrój (nieważne w tym momencie jest to, czy mówimy o osobie zdrowej, czy chorej; to raczej naturalne, że na krzyk reaguje się negatywnie).

„Była zła na niego, że wywołał w niej emocje, których tak bardzo starała się pozbyć. I wściekła na siebie, że wciąż jeszcze potrafiła się im poddać.”

Wcześniej mamy cały długi wywód o tym, że w końcu nauczyła się być obojętna, a tu nagle byle pierdoła sprawia, że niechciane emocje wracają. To jak to w końcu jest? Jeśli jest silna tylko w swojej głowie, to wypadałoby to raczej jakoś zaznaczyć.

„Próbowała myśleć o czymś innym, o czymś, co pozwoliłoby jej pokonać łzy,”

Zaimek niepotrzebny; wiemy, że chodzi o nią, nie kogoś, kto stoi obok. A i niżej, w tym samym zdaniu:

„a to jej bynajmniej nie pomagało”

Powtórzenie, też niepotrzebne zresztą. Wiemy, o kogo chodzi, nie musisz tak często tego dookreślać.

Piszesz też, że myślenie o domu „jej bynajmniej nie pomagało”, co pozwala mi sądzić, że bohaterka może mieć z związane rodziną niezbyt przyjemne wspomnienia. Zresztą od samego początku Marc wydaje mi się postacią niezbyt pozytywną, bo w końcu krzyczy na siostrę. Z drugiej strony Ramona myśli o tym, by spojrzeć na brata i dać mu znać, że da sobie radę, co zaprzecza temu, że Marc mógł być dla niej kimś złym. No i na sam koniec pierwszego odcinka Ramona myśli o domu, o tym, czy ma do czego wracać… To jak to jest w końcu? Myślenie o rodzinie, rodzinnych stronach sprawia jej ból, czy w końcu planuje jakiś powrót? A może chodzi o to, że Ramona tak bardzo tęskni i dlatego stara się o tym nie myśleć? Brzmi to trochę niejasno i mogłabyś spróbować to jakoś przeredagować.

0002

Lubię twoje opisy. Są bardzo płynne, nie ma w nich „szkolnej” sztywności (if you know what I mean). Nie opisujesz pomieszczenia „z góry na dół”, powoli pokazujesz nam co i gdzie się znajduje, wplatając to w narrację dalszych wydarzeń.

„Odgłos stąpania bosych stóp po linoleum unosił się echem na wszystkich piętrach, odbijał od ścian przepełnionych cel i wracał do swojego pana, tak jakby próbował zaznaczyć jego obecność tu i teraz.”

Przecinek w „tak, jakby”, bo po „jakby” jest czasownik, bez całego wtrącenia: „odbijał [te dźwięki] tak, jakby próbował…”.

„Cichy szum leniwie płynącego strumyczka moczu, organizmu wyrwanego ze snu w godzinie, w której budzą się upiory.”

Powtórzyłaś to zdanie dwukrotnie, w tym jedno od nowego akapitu.

„i choć nigdy nie lubił się bić, jeśli chciał zachować swoją pozycję, nie mógł ich uniknąć.”

Przecinek po „i”, bo wtrącasz informację o tym, że nie lubił się bić.

Po pierwszym odcinku bałam się, że będzie to opowieść o skrzywdzonej nastolatce, jakich wiele na blogspocie. Myliłam się, bo już druga część zaskakuje mnie bardzo pozytywnie. Nie dość, że przedstawiasz nam inną postać, to i całkiem różną sytuację. Ponadto budujesz to w taki sposób, że nie sposób odmówić ci umiejętności pisarskich.

0003

„Czuła ich śmiertelny oddech na skórze, robiła krok w tył, otulali ją ciepłymi ramionami.”

Jeśli nadal mówisz o upiorach, to: TE upiory, więc „otulały”. A poza tym niżej („próbowała ich odepchnąć”) nie „ich”, lecz „je”. I dalej: nie „mówili” – „mówiły”, tak samo: „pokazywały”.

W pewnym sensie zawiedziona jestem trochę długością odcinków (WINCYJ, KURDE, WINCYJ), ale, powiedzmy sobie szczerze, zdecydowanie wolę, żebyś nadal trzymała ten poziom i dodawała krótkie posty, niż gdybyś miała pisać długo, ale w zasadzie o niczym.

„Gdzie był przez cały ten czas, kurwa?”

Wydaje mi się, że ta „kurwa” na końcu nie brzmi zbyt naturalnie. Osobiście wrzuciłabym ją gdzieś do środka lub na przykład użyła w postaci: „ten cały kurewski czas”. Oczywiście to taka uwaga „czysto kosmetyczna”.

„Mimo to chodzenie ją w dziwny, niezrozumiały sposób uspokajało.”

To zdanie strasznie niezręcznie brzmi. Chyba głównie przez ten zaimek. Wiemy, kogo uspokajało chodzenie, nie trzeba tego dookreślać, a jeśli już koniecznie chcesz, to może lepiej byłoby umieścić go przed czasownikiem?

„mijała metalowy stół oraz krzesło”

Hm, a na takim oddziale zamkniętym nie powinno być mebli z mniej… e… mniej „szkodliwych” materiałów? O kant metalowego stołu łatwiej zrobić sobie krzywdę, jest też cięższy od chociażby plastiku.

0004

Drugi raz piszesz o kolorze oczu (tym razem kota) i drugi raz zwracasz uwagę na to, że oczy/ślepia były „intensywnie [nazwa koloru]”.

0005

Prawdę mówiąc, nie podobała mi się ta część. Rzecz w tym, że Ramona w „pamiętniku” wydaje się o wiele bardziej dziecinna, niż kiedy jest przedstawiana przez narratora. Wydawało mi się, że pisałaś ten odcinek nieco na siłę. W moim odczuciu nie powinnaś rezygnować z narratora w trzeciej osobie na rzecz pierwszej ani na chwilę. Bo o ile ta pierwsza narracja jest w twoim wykonaniu bardzo dobra, o tyle druga wydaje się znacznie kuleć. Oczywiście rozumiem to, że Ramona jest postacią dość sprzeczną i często robi inaczej, niż myśli, ale w tym wypadku jej niespójność nie wynika z jej działań, lecz dziwnej kreacji, która jest zaprzeczeniem na linii dwóch narracji.

0006

Wydaje mi się, że w tym momencie akcja zaczęła pędzić nieco za szybko (ale może to tylko moje wrażenie). Strasznie szybko doszło do tego przeniesienia do nowego pokoju, jeszcze szybciej do bójki. W komentarzach wyczytałam, że starasz się pisać dość odrębne historie w każdej części – nie wiem, czy to dobry pomysł. Odbieram to trochę tak, jakbyś chciała upchnąć dużo informacji w jednej notce (przez co akcja idzie za szybko w tak niewielkiej ilości tekstu), żeby przypadkiem nic nie trzeba było dopowiedzieć w kolejnej części.

Sama scena ataku na Ramonę jest ciekawa i ładnie napisana. Mam pewne wątpliwości co do tego, jak bohaterka przeskoczyła z jednej kabiny do drugiej, a dokładnie co do tego, czy spłuczka (zapewne niezbyt solidna, skoro mówimy o zakładzie poprawczym) wytrzymałaby na tyle długo ciężar Ramony.

0007

„Ogarnęła wzrokiem kuchenny bałagan bezskutecznie próbując powstrzymać następne łzy.”

Przecinek przed „bezskutecznie”.

„Obrus, jeszcze do niedawna biały, leżał teraz zmięty, poszarzały, pod przewróconym w szale stołem.”

W jaki sposób tak szybko poszarzał? (wiem, czepiam się)

Nie mam zbyt wiele do powiedzenia o tej części. Trudno odnieść się do tak krótkich kawałków tekstu. Nie dość, że rozdziały są naprawdę krótkie (ok. dwie strony w Wordzie), to jeszcze poszatkowanie tekstu na trzy różne sytuacje nie wydaje się w tej sytuacji dobrym pomysłem. Bo, kurczę, poświęcanie lekko wyrwanym z kontekstu sprawom trochę ponad pół strony to naprawdę za mało.

Na tę chwilę wydaje mi się, że Ramona jest najlepiej wykreowaną postacią. Wygląda na najwyraźniejszą na tle reszty. Inni przemykają mi gdzieś w tle, ale to o uczuciach głównej bohaterki dowiadujemy się najwięcej. Jasne, właśnie dlatego, że jest główną bohaterką, powinniśmy wiedzieć o niej więcej niż o innych – to logiczne. Problem w tym, że reszta bohaterów jest, moim zdaniem, nieco za bardzo zepchnięta na bok. Kilkukrotnie przyłapałam się na tym, że, czytając, musiałam szukać po kilka razy imienia bohatera, żeby wiedzieć, o kim dokładnie mowa, bo ich postaci nie zapadły mi w pamięć.

0008

Zastanawiają mnie rozterki Ramony. Z jednej strony zarzuca w myślach kobiecie, z którą rozmawia, że nie ma pojęcia o życiu w Spofford, a chwilę później jest zła o to, że przez to, że nie wie o sprawie z Miriam, przez co wysłała ją na dołek zamiast pomóc. Idąc tym tropem – skoro nie wie, to dlaczego Ramona jej nie uświadomiła? Ja wiem, że za bycie kapusiem jest w takich miejscach kara, ale… no. Niech bohaterka będzie konsekwentna w tym, co robi i mówi. Nie powinna mieć pretensji o to, że ktoś czegoś nie wie, skoro nie miał jak się o tym dowiedzieć.

0009

Czegoś nie rozumiem, albo to ja nie nadążam, albo Ramona ma spaczone poczucie czasu. Nie odnajduję się w tym, że najpierw czytam, jak to „dawno o nim nie śniła”, by dwie linijki niżej zobaczyć, że tak naprawdę chodziło ledwie o „kilka dni spokoju” – czy to w odczuciu bohaterki „dawno”?

Za to pochwalić muszę opis snu (czy też raczej koszmaru) Ramony. Jest opisany bardzo realistycznie, na tyle, że jestem w stanie uwierzyć w to, że taki sen może przyśnić się każdemu.

0010

Chwilę zajęło mi przyswojenie, że tym razem chodzi o Nicole, nie Ramonę. Zastanowiła mnie ta nagła zmiana perspektywy, przez chwilę ciężko było mi się w tym odnaleźć. Może dlatego, że, jeśli chodzi o twój tekst, ciężko odgadnąć, kiedy zdecydujesz się na taki ruch.

Sytuacja Nicole wydaje się mi nieco niewiarygodna. Chodzi mi o to, że nie wygląda to na typowy toksyczny związek, bo, jak dowiadujemy się z tekstu, gdyby Nicole miała telefon, pewnie poskarżyłaby się na tragiczną sytuację rodzeństwu. No dobrze, nie ma telefonu, więc dlaczego nie zechce skorzystać z pomocy choćby policji? Przecież wyjechała z Nowego Jorku do Londynu – może więc bez problemu się porozumieć.

Ciężko mi też odnaleźć się w nieco enigmatycznych wstawkach – „to była już trzecia próba i tym razem Michael wkurzył się nie na żarty”; trzecia próba czego? Rozstania się z nim? Rozmowy w celu naprawienia ich związku?

O Ramonie dowiadujemy się wiele, o innych bohaterach, jak Nicole, piszesz „z zaskoczenia” i raczej niewiele. Byłoby to nawet dobre, gdyby wszystko dało się połączyć w całość. Póki co jest raczej ciężko.

0011

We wcześniejszych rozdziałach myśli bohaterów nie zaznaczałaś kursywą, w tym rozdziale to robisz – pamiętaj o konsekwencji w zapisie!

Trochę nie potrafię uwierzyć w to, że zupełnie obcy facet poprosił zupełnie nieznaną (i kompletnie pijaną!) dziewczynę o to, by pomogła mu szukać jego siostry po całym mieście. Ponadto młodsza wtedy Nicole „podrywała go”, co widocznie mu się nie spodobało. I serio, nawet wtedy nie wysadził jej z tego samochodu w najbliższym możliwym miejscu?

0012

Nie rozumiem zachwytów nad tym, że piszesz dość bezpośrednio. A właściwie nie rozumiem, dlaczego „tyłek” to temat tabu, a o „penisie” nikt chyba na blogaskach nie słyszał. Takie upupianie nie jest dobre, więc proszę, nie daj sobie wmówić, że pisanie bezpośrednio o pewnych sprawach jest inne i lepsze – jest normalne; to właśnie nazywanie narządów płciowych „tym” jest w tekście niepotrzebną tabuizacją i dziecinadą, a użycie właściwej nazwy wcale nie jest wulgarne czy niestosowne.

Jest enigmatycznie, czasem aż za bardzo. Na jedne tematy piszesz dużo, inne traktujesz dość po macoszemu, dlatego, mimo że o Miriam mówi się już wcześniej, dopiero w tej części dowiadujemy się, że… jest strażniczką. Wcześniej byłam w stu procentach przekonana, że chodzi o jakąś mieszkankę ośrodka poprawczego, która jest po prostu wyżej postawiona.

Zastanawia mnie nieco pobyt Ramony na oddziale psychiatrycznym. No, była tam… i co? W zasadzie to nic. Nie odzywała się i tyle z tego wiemy. Skoro została tam wysłana, musiał być w tym jakiś cel, a lekarze/opiekunowie/itp. powinni dostać za zadanie pracę z nią. Z tego, co wiemy, Ramona niezbyt chciała współpracować, a z tym pewnie wiąże się to, że brak efektów równa się konieczności dłuższej pracy z pacjentem. A z opowiadania wynika, że Ramona po prostu została tam umieszczona na jakiś czas, posiedziała tam sobie chwilę i wyszła. A przynajmniej tyle zostało przekazane czytelnikowi.

0013

Dlaczego Nathalie również była zwolniona z gimnastyki? Niejasne jest to przez sposób, w jaki o tym piszesz. Bo zobacz: „Ze względu na jej stan dziewczynę również omijała gimnastyka” – JEJ stan, to znaczy czyj? Ramony czy Nathalie? I tu rodzą się kolejne pytania: bo dlaczego Nathalie miałaby omijać gimnastykę przez to, że Ramona ma złamaną rękę? A jeśli nie ze względu na Ramonę, to co takiego stało się Nathalie (a o czym znowu się nie dowiedzieliśmy), że została zwolniona z gimnastyki?

Po czasie dowiadujemy się też o skręconej kostce Ramony. Wcześniej nie wyglądało na to, żeby miała problemy z chodzeniem.

„Kolejka zmniejszała się szybko i sprawnie, czarne dziewczyny odwalały niezłą robotę. Dziewczyna przypomniała sobie, że jeszcze przed chwilą pracowała razem z nimi, pod rozkazami Ravi…”

Powtórzenie.

Zastanawia mnie też to, czy nikogo nie obchodzi to, że jakaś dziewczyna na stołówce nie zje śniadania? To szansa na chorobę, a przecież w Spofford raczej nie chcą robić sobie z nimi dodatkowych problemów, hm?

0014

„Musiała od niego kasę POŻYCZAĆ.”

Osobiście przeredagowałabym na: „Musiała POŻYCZAĆ od niego kasę” – bo w twojej wersji brzmi to nienaturalnie.

Tego typu odcinki są dobre, bo historia, mimo że w pewnym sensie wyrwana z kontekstu, pozwala nam dowiedzieć się więcej o rodzinie Ramony, o sytuacji, jaka w niej panuje. Szkoda tylko, że wszystko zakrawa o tak wielką patologię, mimo wszystko miło byłoby mieć jakąś odskocznię, ale kto wie, może jeszcze zaskoczysz czymś czytelników.

0015

Podoba mi się wielowątkowość twojego tekstu. Lubię też to, że całość mimo wszystko nie kręci się tylko wokół samej Ramony, że zdajesz sobie sprawę z potrzeby budowania tła oraz konieczności dokonywania wyborów i wynikających z nich konsekwencji choćby Nathalie, mogła okazać się bardzo jednowymiarowa, a przecież jest pozornie lojalna wobec Big Mamy i oszukuje też Ramonę, mami wszystkich, kiedy tak naprawdę jedna i druga strona jest potrzebna jej do przetrwania w Spofford. To z kolei wskazuje na złożoność jej charakteru. Nie jest więc dla głównej bohaterki „pomocą” w przebrnięciu dalej przez tekst. Mam nadzieję, że rozumiesz, o co mi chodzi (często w opowiadaniach pojawiają się poboczni bohaterowie, którzy mają być po prostu tłem dla blasku zajebistości głównej postaci – tutaj tak nie jest i to jest super!).

Niestety, ale bohaterowie, poza samą Ramoną, wydają mi się trochę bezpłciowi (zaskakująco dobrze na ich tle wypada Nathalie). Owszem, reagują czasem wściekłością, czują bezsilność i inne trudne uczucia, ale to do głowy Ramony „wchodzimy” najczęściej. Wspominałam już, że zdaję sobie sprawę z bycia przez dziewczynę główną bohaterką, ale sądzę, że dobrym pomysłem byłoby poświęcenie nieco więcej uwagi na rozbudowanie tego, co dzieje się we wnętrzu umysłu innych bohaterów.

Sama historia jest bardzo ciekawa (może dlatego, że inna od blogaskowych romansów, nie wiem). Wciąga. Jest świetnie napisana, masz dobry styl. Nie jest on do końca prosty, zwykle unikasz kolokwializmów, wprowadzasz też odpowiednie słownictwo charakterystyczne dla czasów i sytuacji, w jakich znajdują się twoi bohaterowie; najpewniej ze względu na niecodzienną tematykę, jaką poruszasz (chodzi mi o to, że w zupełnie inny sposób byłby napisany romans dla nastolatek), ale to nie wada, to dobrze, że twój styl wyróżnia się na tle innych! Poza tym zauważyłam, że robisz research do swoich tekstów, to bardzo dobrze. Co więcej – dla laika wszystko wygląda dość wiarygodnie, a podejrzewam, że i osoba bardziej znająca się na rzeczy nie polemizowałaby z wersją rzeczywistości, jaką przedstawiasz.

Nie wiem, jak u ciebie z poprawnością, bo Nearyh wymiata 99% błędów w tekście (wiem po sobie!), ale dobrze byłoby, żebyś dzięki jej pracy rozwinęła się, jeśli wcześniej miałaś jakieś poważniejsze problemy choćby z interpunkcją – zauważyłam na swoim przykładzie, że dzięki jej uwagom można znacznie poprawić swój warsztat.

Mocne cztery.