0015.slowa-sercem-pisane.blogspot.com

Przedwieczne: Leleth, Gaya, gościnnie Orszula

Miejscówka przyzywającego: Słowa sercem pisane

Szablon jest śliczny. Nastrojowy, czarno-biały kolaż trafiający prosto w moje gusta. Układ jest przejrzysty i zrozumiały, zachęca do zapoznania się z treścią. Ma tylko jedną wadę – tło pod tekstem jest niezależne od tła reszty strony, czytałoby się odrobinę łatwiej, gdybyś zrobiła je jednolicie czarne, bo te białe kropeczki lubią się umieszczać nad „z”, „c”, „s” itd., kompletnie zmieniając znaczenie słów.

Zacznijmy od zakładek. Mózg, nerwy, stwórca, fekalia. Gdyby nie „stwórca”, nazwy zakładek można by odnieść do budowy organizmu.

Jeśli dział opisuje duszę, dlaczego nazwałaś go „mózg”?

Pod „nerwami” mamy ładnie uporządkowane linki. Podoba mi się odniesienie ich do sieci połączeń nerwowych i schludność, z jaką zostały uporządkowane.

„Stwórca” to słów kilka o autorce bloga. Natomiast „fekalia”... Fekalia to spam. Dlaczego akurat tak zdecydowałaś się to nazwać? Nie sądzisz, że wyraża to kompletny brak szacunku do ludzi, którzy chcą zwrócić na siebie twoją uwagę? Niefajnie.

W komentarzu pod oceną na Teatralnej Naganie napisałaś:

„Kiedyś "Home" zastępowała nazwa "Serce", lecz pewna bloggerka napisała, że nazwy kart i ogólnie moje teksty są nieco pretensjonalne. Przemyślałam jej słowa i zmieniłam tylko "Serce" na coś bardziej oczywistego, co jest w stanie zrozumieć każdy.” – Moim zdaniem nie było to dobre posunięcie, bo teraz masz bałagan. Albo zdecyduj się na odorganizmowe określenia po całości, albo kompletnie z nich zrezygnuj, bo teraz masz miszmasz bez sensu i wydźwięku. Obawiasz się pretensjonalności? Jeśli pod oryginalnie nazwanymi zakładkami będzie ciekawa treść, nikt ci jej nie zarzuci. W takim stanie, jak jest obecnie, „Home” i „Stwórca” łamią schemat i wprowadzają zbędne zamieszanie.

1. Leaves

„Źrenice stopniowo zmniejszają swoją powierzchnię, przyzwyczajają się do światła.” – Źrenice nie zmieniają rozmiarów stopniowo.

„Iskierki słońca wpadające przez małą dziurkę w zasłonie, ścigają się po bladej skórze.” – Albo wyrzuć ten przecinek, albo daj drugi po „słońca”.

„Zima - najbardziej przygnębiający czas.” – Tu powinna być pauza, a nie dywiz. Analogicznych przypadków jest więcej, nie będę ich wymieniać, myślę, że poradzisz sobie z poprawieniem.

„Mimo to, wszystko do niej dociera ze zdwojoną siłą” – Bez przecinka, dociera do niej.

2. Smile

„Gasnące receptory skóry, rejestrują wilgoć.” – Zbędny przecinek.

„Śmierć zasadziła na nią swe sidła. Wygrała.” – Niejasne, czy chodzi o Śmierć (wiem, że o nią, noale) czy bohaterkę. Nie mam zamiaru w tym miejscu wypowiadać się na temat konwencji, w której piszesz, ale przez to, że bohaterkę określasz co najwyżej mianem „jej”, mieszają ci się podmioty. Tak jak na przykład trochę niżej „Śmierć sięga do sakwy przytroczonej do pasa. Brzęczy metal. W pomarszczonych dłoniach coś błyszczy. Kosiarz podchodzi bliżej, paraliżuje jej ciało samą swoją obecnością”. – Wiem, że chodzi o bohaterkę, ale z tego wynika, że o sakwę.

„Ona, Pani Perfekcyjna stoi unieruchomiona przez strach z promiennym, idealnie symetrycznym uśmiechem.” – Po „Perfekcyjna” przecinek, wtrącenia wydzielamy z obu stron. I znowu, podmioty, z tego wyraźnie wynika, że to strach ma uśmiech.

„Cześć” – Część.

„Ostatnie pożegnanie z ziemską postacią. Miło było gościć to ciało.” – Gościć w tym ciele.

3. Hell

„Wymysł wyobraźni pokonał zdrowy rozsądek.” – Niejasne, co pokonało co. Tak jak w zdaniu „Koty goniły psy”. Wystarczy zamienić na stronę bierną, „został pokonany przez”.

„wijące węże” – Wijące się.

„słowa, płynące z kościelnej ambony.” – Ten przecinek jest zbędny. http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=11461

4. Escape

„morskiej głębi tęczówek” – To jedna z najbardziej oklepanych blogaskowych metafor, jakie znam.

„Osuszony, drewniany język” – Nie lepiej „suchy”, „wyschnięty” czy „wysuszony”? Mam wrażenie, że „osuszony” kojarzy się raczej z czynnością wykonywaną celowo.

„Igliwie i szyszki ranią delikatną skórę, lecz ona nie zwraca na to uwagi” – Ta skóra?

„Mimo licznych zakazów i ostrzeżeń, pragnęłam” – Ten przecinek jest zbędny.

„z którymi tak często muszę się zmierzać” – Mierzyć.

Ten post jest wyjątkowo mało odkrywczy. Oklepane banały ubrane rozwlekle w, zamierzenie przynajmniej, podniosłe słowa. Jak świat światem, ludzie zawsze narzekali na to samo (może nie od zarania dziejów, bo wtedy mieli poważniejsze problemy niż marudzenie, na przykład przetrwanie). Nasza epoka nie jest tutaj wyjątkowa pod żadnym względem.

Naprawdę tak źle jest w cywilizowanym świecie? Myślę, że wizyta w takim na przykład średniowieczu szybko wyleczyłaby bohaterkę z Weltschmerzu.

5. Shot

„Duże, perłowe łzy” – Perłowe? Ona płacze w odcieniach bieli?

„oraz szpiczastej brody.” – Spiczastej.

„Za oknem ściana deszczu przesłoniła usiany gwiazdami nocny firmament. Odgłos ulewy zagłuszył szum wiatru, tarmoszącego koronami drzew. Niebo płakało wraz z nią, rozumiało rozpacz i cierpienie wypełniające serce, które odliczało swoje ostatnie uderzenia. Łzy mieszały się z inkaustem, tworząc wymyślną mozaikę kształtów i linii. // W końcu kartka przesiąkła i wilgoć pokryła drewniany blat biurka.” – Ilość dramatyzmu osiąga patologiczne stężenie.

„wyciągnęła czysty kawałek pergaminu. (...) Chwyciła bażancie pióro” – Pergamin wyrabia się ze skóry młodych zwierząt. Ta kobieta musiałaby wydzielić nadludzkie ilości łez, żeby przemoczyć coś takiego. W dalszej części widzę jednak, że traktujesz pergamin jako synonim papieru. Fail.

Sam koncept pisania atramentem i bażancim piórem w czasach współczesnych wydaje mi się pretensjonalny. I czy bohaterka kiedykolwiek pisała coś w ten sposób? To koszmarnie niewygodnie, robi się mnóstwo kleksów.

„Położyła przesyłkę przed sobą na biurku” – Ale... przecież ten list to nie jest przesyłka. Skoro bohaterka pisze na nim tylko imię adresata i zostawia w domu, zakładam, że liczy na to, że ktoś go po prostu znajdzie.

„kałużę krwi z sekundy na sekundę powiększającej swoją powierzchnię” – Przecinek po „krwi”, bo chodzi o kałużę, nie krew.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że bohaterka jest wyjątkową egoistką, że jest wybitnie niezrównoważona psychicznie. Och, oczywiście, skoro popełnia samobójstwo, nie jest to nic nadzwyczajnego, ale...

Forma, którą wybrałaś, zupełnie nie sprawdza się w tym przypadku. Twoje miniatury to króciutkie obrazki. I nie zdołałaś przedstawić tu przekonująco psychiki Ewy. Może, gdybyś nadała temu więcej tła, udałoby się to lepiej.

To nie jest dla mnie opowieść o miłości. Nie mam pojęcia, dlaczego odszedł Adam, wcale nie czuję, że zachował się okrutnie, wiem jednak, że uczucie bohaterki do niego jest patologiczne i chorobliwe. Wiem, że Ewa jest przeraźliwie pretensjonalna i rozegzaltowana. Że metaforyka jest śmieszna - potwornie oklepana, mocno pensjonarska. Że bohaterka mężczyznę, którego rzekomo kocha, skazuje na, być może wieczne, poczucie winy. I nie mogę oprzeć się złośliwemu wrażeniu, że zabija się, bo nie ma co robić. Prawie jak Werter. Prawie.

Wiesz, ten tekst przypomina mi w pewien sposób „Romea i Julię”. Jako wizja patologii i tragedii wynikających z zachowania niedojrzałych, rozegzaltowanych, bleblających o miłości, o której nie mają pojęcia, osób, jest... może niekoniecznie dobry, ale prawdziwy. Jeśli ktoś jednak twierdzi, że to historia o ponadczasowej, wielkiej i romantycznej miłości...

Nie. Po prostu nie.

6. Fate

„Babki siedzą z drutami w dłoniach i pozwalają skapywać łzom z garbatego nosa w dopiero co uszyte wełniane swetry.” – Na drutach się nie szyje.

Styl przypomina kiepskie creepypasty, dobór narratora jeszcze to podkreśla. Zwłaszcza tę: „Jeżeli wykonasz ruch prawidłowo, starszy człowiek uśmiechnie się do Ciebie i powie <>. Wtedy słońce zrobi się kruczoczarne, będzie wydawać Cie się jakby wsysało wszystkie gwiazdy które znajdują się na niebie. Starzec zacznie wtedy recytować 183 cyfrowy numer, pamiętaj o tym że masz tyko jedną szansę aby go zapamiętać” (resztę tekstu znajdziesz tutaj: http://straszne-historie.pl/story/1248). Zbiór poleceń bez sensu (oczywiście o odmiennej niż twoja tematyce), podobnie jak w twoim opowiadaniu.

„Wielokrotność masy cząsteczkowej równej szesnaście, wypełnia usta.” – Co? Że niby o tlen chodzi? Trochę za daleko popłynęłaś z synonimami, przeciętny czytelnik poczuje się zagubiony. A ten przecinek jest zbędny, przecież to zdanie pojedyncze bez wtrąceń.

Ponadto nie mam pojęcia, o czym był ten tekst i co właściwie chciałaś nim przekazać.

07. Pills

„Spod wachlarza długich, czarnych rzęs spoglądają rozszerzone źrenice okolone tęczówkami wyciętymi wprost z najprawdziwszego ametystu.” – Tak bardzo oklepana, blogaskowa metaforyka i Mary Sue... I naprawdę jesteś pewna, że one są wycięte, a nie tak wyglądają? Przyznam, że nie do końca ogarniam, co jest snem, a co rzeczywistością.

„zniknęło bezpowrotnie poganiane batem” – Przecinek po „bezpowrotnie”.

„Różowe promyki wschodzącego słońca przenika przez szybę” – Przenikają.

„Kilka małych, białych tabletek” – Bez przecinka.

09. Fear

„nieprzebitą czerń” – Nie chodziło przypadkiem o „nieprzeniknioną”?

„Stoisz tuż nad przepaścią decyzji. Krok w tył ocali cię od upadku. Krok w przód wybawi cię od przeszycia przez ostre kły lęku. Krok w tył, a wpadniesz w paszczę strachu. Krok w przód sprawi, że na chwilę poczujesz się wolny, a potem rozbijesz się o skały czegoś gorszego niż lęk. Tak, to pułapka. Żaden ruch nie jest bezpieczny, każdy niesie ryzyko i nadzieję zbawienia. Coś za coś. Bezpieczeństwo za życie. Życie za bezpieczeństwo. Bez życia nie będziesz bezpieczny. Bez bezpieczeństwa nie będziesz żywy. Paradoks goni paradoks. Nonsens egzystencji.” – Tak. Dużo. Bełkotu. Szczerze mówiąc, nie widzę tu specjalnego paradoksu.

„wygłodniałe, rządne krwi wilki” – Żądne.

Cytat z Sapkowskiego w odniesieniu do całości tekstu pasuje jak pięść do nosa.

10. Nameless faces

Powtórzenia jak najbardziej sprawdzają się jako świadomy zabieg, ale w takiej ilości i zagęszczeniu są dla mnie co najmniej irytujące, ponadto nie mam pojęcia, jaki właściwie mają cel.

„Wiesz, że nikt nie rozpozna zdeformowanych i oszpeconych buzi” – BUZI? Serio? Najpierw kreujesz taki tró mchrock, a później wyskakujesz z przedszkolnymi „buziami”?

„Tak, przypomnij sobie ten nędzny obrazek, którego pierwszy plan zajmujesz ty. Kiedyś nim byłeś” – Tym obrazkiem, mhm.

„Już zapomniałeś jak to jest” – Przecinek przed „jak”, w zdaniu są dwa orzeczenia.

„Teraz niszcząc podobnych sobie, leczysz siebie” – Imiesłowy nieodmienne wydzielamy przecinkami. Z obu stron.

Jak się ma mały bonus wizualny w postaci zdjęć uśmiechniętych dziewczynek do tekstu o gnijących twarzach? o.O

11. Words

„Mamy negatywny oddźwięk na” – Wywieramy.

„Łączymy, spływamy po duszy jak miód” – Co łączymy?

„Wierzysz we wszystko, co stworzymy” – Polemizowałabym, i to mocno.

„Napisane na kartce zgiętej dwa razy, trafiamy do kopert, w których dusimy się i marnotrawimy.” – Taaaak. Słowa przenoszące wiadomości i emocje pocztą to marnotrawstwo, jak nic.

„Ciężkie, niejednokrotnie wykrzykiwane mkniemy przez świat.” – Przecinek przed „mkniemy”.

„Jesteśmy nieszkodliwe, ale często śmiertelne.” – Po pierwsze to jest koszmarny oksymoron i bynajmniej nie sądzę, że celowy, po drugie, co do pierwszej części również bym się mocno kłóciła.

Stosujesz dużo metafor, ale nie podrzucasz żadnego klucza. Przykładowo, w „Escape" mamy bohaterkę, która ucieka przed cywilizacją, po czym: „Nie potrafi wybrać między dobrem a złem. Granica została zatarta, wszystko zlało się w jedność. W każdej chwili możesz zostać zadźgany nożem. Będziesz leżał w ciemnej alejce tak długo, aż się wykrwawisz. Istnieje też możliwość, że zginiesz na miejscu. Pocieszające, prawda? " – Skąd tu nagle ta alejka i noże, i w ogóle, o co chodzi? Czy w niecywilizowanym świecie byłaby zupełnie bezpieczna? Naprawdę?

Dość często powtarzają się motywy, lasu, gałązek, personifikacji śmierci, której dajesz nieprzyjemną, delikatnie mówiąc, osobowość. Czy to dlatego, że próbujesz w idealny sposób ułożyć wciąż te same elementy układanki? Czy też ma to być pomost łączący poszczególne odcinki?

Mieliśmy kiedyś na forum człowieka, który miał podobny problem do twojego, nadmierne komplikowanie zdań i przepoetyzowanie treści. Pozwól, że zacytuję ci rady, które dostał: „Upychając wiele metafor w jednym zdaniu, nie otrzymasz „superzdania" o powalającej mocy – wręcz przeciwnie, Twoje metafory będą tłumić się nawzajem i żadna z nich tak naprawdę nie wybrzmi do końca. Genialne zdanie, by zabłysnąć, musi mieć tło – bardziej zwyczajne, nie rzucające się aż tak w oczy. I naprawdę, sądzę, że zaczynasz od niewłaściwego końca, skoro skupiasz się przede wszystkim na szukaniu powalających metafor. Próbujesz tworzyć epikę, a tu co innego jest priorytetem – sama opowieść. Styl powinien być służebny wobec fabuły, nie przeszkadzać w jej odbiorze. Skup się najpierw na tym, CO chcesz napisać, a nie „jak to napisać PIĘĘĘĘKNIE".” Polecam cały ten wątek twojej uwadze, myślę, że możesz znaleźć tam kilka pomocnych w rozwoju wskazówek.

Całość bloga stanowi wędrówkę po twojej podświadomości, marzeniach sennych i lękach. Niestety, jeśli nie wprowadzisz w nie czytelnika, nie będzie on wiedział, gdzie góra, a gdzie dół i jak należy odczytywać twoje teksty. Wydaje mi się, że ten blog jest w stu procentach zrozumiały jedynie dla ciebie.

Twoje teksty są bardzo intymne, dlatego nie jestem pewna, po co zgłosiłaś się do ocenialni. Na pewno, byśmy oceniły poprawność językową? Jasne, można mnożyć przypuszczenia w rodzaju: czy to jest twój krzyk, mający na celu przyciągnięcie kogoś, kto zrozumie twoje lęki i radości? Ale ocenialnia raczej nie jest dobrym miejscem na psychoanalizy obcych ludzi.

Przejdźmy do obiecanego bonusu w postaci wypowiedzi innej oceniającej:

Leaves właściwie jest o niczym. Taki sobie obrazek z życia, ot, przebudzenie. Fajnie, ale po co? Nie znaju. To chyba wprawka. Smile jest o śmierci, to na pewno. Zdaje się, że ofiara ma out-of-body experience, ale to raczej wątpliwe. Hmm, czyżby autorka była zwolenniczką teorii, według której mózg żyje jeszcze przez kilka sekund po śmierci? Pozbawiony dopływu krwi powinien by produkować jakieś haluny, Pan Kosiarz się w to wpisuje, ale ogólnie ofiara nasza jest na to zbyt świadoma. Więc chyba nie. Jest to umieranie dość operowe... To znaczy półgodzinna aria „Umieram, och, ach, umieram”. Ale co za pacan umiera sobie i myśli, że nie przekazał genów? Raczej nie młoda kobieta. Hell – próba personifikacji Losu? Osoba niewierząca, która wyrzuciła sobie z obrazu życia pozagrobowego Boga, próbuje wstawić na jego miejsce jakąś antropomorficzną figurę? Cóż, ta jest dobra jak każda inna. Mało to optymistyczne, skoro matka Śmierci jest odmalowywana dość ciemnymi barwami. Ale to piekło w końcu. Jakiś kontrastowy element, na przykład matczyny uśmiech zamiast szaleńczego byłby bardziej tró. Escape – obraz kobiety konającej w lesie jest chyba tylko pretekstem do ukazania konfliktu wrażliwej duszy i współczesnego, brutalnego i wyjaławiającego intelektualnie świata. Walka o duszę? Jak najbardziej. Ostatni akapit jest przepełniony nadzieją – albo raczej byłby, gdyby poprzedzające go obrazy nie były tak przygnębiające. Zresztą... Czy przypadkiem nasza ofiara z lasu nie postanowiła wygrać walki o swoją duszę, popełniając samobójstwo? Ciężko się tego domyślić, ale teoria dobra jak każda inna. Shot – hmm, możem i naiwna, ale założę, że tekst ma ganić samobójstwo jako sposób definitywnego rozwiązywania problemów i ewentualnie pokazywać kontrast pomiędzy indywidualnym odbiorem miłości/świata przez różne osoby. Ale, uwaga, uwaga, pojawia się fabuła! Cóż za miłe zaskoczenie. Bohaterka jest pretensjonalna jak heroina gotyckiego romansu, ale taka chyba miała być i stąd te śmieszne „wodniste grochy”, które mają chyba jeszcze dodać jej śmieszności. Pochwalam. O ile to nie miało być na serio... Fate – pierwsze obrazy pozwalają się domyślać, że tym razem to nie nasza heroina jest centrum uwagi. Byłam święcie przekonana, że chodzi o oddanie wojny i jej wpływu na społeczeństwo z dala od frontu, ale nie. Mogłaby być z tego naprawdę ciekawa, klimatyczna miniaturka. I wtedy bohaterka wali człowieka pomiędzy oczy swoim emo. Nie mam pojęcia, o czym tak naprawdę jest druga połowa tekstu. To znaczy wiem – o śmierci. Ale czemu służy... Pills – no i znowu samobójstwo. Coś strasznie często powraca ten motyw. Ładne nawiązanie do Leaves, bo znów mamy przebudzenie, dość radosne zresztą. Obraz stopniowo przybiera coraz ciemniejsze barwy, aż w końcu dochodzimy do sedna. Podoba mi się to przejście, tyle że traci sporo z powodu wciąż jeszcze mało strawnego stylu. Czasem więcej znaczy mniej, warto to zapamiętać. Whisper – nie wiem, czy to wina tytułu, ale straszliwie, straszliwie naszły mnie skojarzenia z tekstami Evanescence. Jakby to przetłumaczyć na angielski i kazać zaśpiewać jakiejś bladej dziewoi o kruczych splotach... to mielibyśmy całkiem udaną kopię. To bynajmniej nie jest komplement. Poezja biała pretensjonalna, ot co. Ale nie do końca biała, a szkoda, bo bez rymów częstochowskich byłoby jakby bardziej zjadliwie. Zwłaszcza ta strofa przyprawiła mnie o parskoszloch:

„Kołdrą słów

Przykrywa cierpienie

Tuszuje krwawienie

Zaciera złe wspomnienie”

Fear – hmm, przez chwilę miałam wrażenie, że trafiłam na sesję RPG, a tekst czyta pełnym patosu głosem Mistrz Gry. Drugie skojarzenie – creepypasta. Całe kubły klimatu leją się na biednego czytelnika, ale nie jestem w stanie dokopać się do jakiegoś głębszego sensu. Jeśli miała to być RPG-owa przestraszałka, to przyznaję maksimum punktów. Nameless faces – bardzo udane zdanie zamykające. To nic, że nie ma wiele wspólnego z tekstem jako takim. Znów mamy do czynienia z tą dziwną RPG-ową manierą. Cóż, taki masz styl, ale pretensjonalności to nie ujmuje, przeciwnie wręcz. I znów tekst nie może zdecydować, czym właściwie jest. Zaczyna jako nawet-nawet wstępik do miniaturki post-apo, by przerodzić się w majaczenia psychopaty. Zaraz, to miało być o psychopacie? W takim razie w porządku. Ale to wszystko gubi się w meandrach stylu, który chyba konspiruje przeciwko autorce. Words – w końcu tekst z pomysłem na siebie, w dodatku konsekwentnie realizowanym. Inna sprawa, że koncept jest dość prosty i podany jak kawa na ławę, więc kiedy już się uchwyci sens, zaczyna być dość nudno. One-trick pony, oto czym jest ta miniaturka. Długość co prawda pozwala na takie zabiegi, osobiście jednak uważam, że i tak tekst jest ciut przydługi. Mniej czasem znaczy więcej. Można by powybierać co smakowitsze frazy, które w chwili obecnej gubią się w gąszczu kunsztownych i czasem aż śmiesznych zawijasów językowych.

I pytanie od eksperta: gdzie właściwie są te obiecane wulgarne słowa i drastyczne sceny?

A teraz przechodzimy do mojego (Leleth) zdania.

To nie tak, że nie lubię poezji i prozy poetyckiej, lubię, jeśli jest dobra. Po prostu do mnie twój tekst ani odrobinę nie trafia. Widzę tu przerost formy nad treścią. Tak, banały też można opisać w poruszający sposób, ale u ciebie wieje mi pretensjalnością i coelhizmem. A wydaje mi się, że byłoby cię stać na więcej. Niemniej jesteś jeszcze bardzo młoda i myślę, że za kilka lat tak rozwiniesz się pod względem pisarskim, jak i spojrzysz na pewne rzeczy inaczej.

Wyczytałam w komentarzach, że pisanie jest dla ciebie formą terapii. Rozumiem to jak najbardziej, sama to robiłam i robię, by wyrzucić silne emocje, tylko... po co dawać to do oceny? Dla mnie sposoby odbioru i oceny tego tekstu mogą być dwie – albo potraktowałabym jako tekst w zamierzeniu głęboki, co nie wyszło, albo jako tekst intymny, subiektywny i wysoce emocjonalny. Pierwszego nie mogłabym ocenić wysoko, drugiego nie mogłabym ocenić wcale. Dlatego też powstrzymam się od wystawienia oceny końcowej, życząc ci powodzenia w rozwijaniu talentu.

Twoje teksty nie są trudne, jak się kiedyś obawiałaś. One są banalne, jedynie nadmiernie przepoetyzowane. Tematy, które poruszasz, są bardzo oklepane. Nie ma w tych utworach nic odkrywczego, zarówno pod względem treści, jak i formy. Tysiące nastolatek piszą podobne rzeczy. Typowy dla tego wieku Weltschmerz?

Metaforyka przyprawia mnie o ból zębów. Kompletnie nie potrafisz utrzymywać tu równowagi ani znaleźć złotego środka. Albo są to potwornie wyświechtane i pretensjonalne wyrażenia, jak „morskie głębie tęczowek”, ukochane przez blogaskotwórczynie rubiny, hebany, karmazyny, serce skąpane w rozpaczy i żalu, niebo płaczące wraz z bohaterką i co tam jeszcze, albo kompletnie odjechane i nie mające niemal nic wspólnego z myślą początkową frazy w stylu „Rozedrgane gałki oczne tańczą tango na suficie”, „Zimno idzie polonezem po skórze.” Wybacz, ale kiedy przeczytałam te ostatnie przykłady, miałam ochotę li i jedynie wykonać bodyplant i zacząć się histerycznie śmiać.

Ponadto twoje teksty, nieważne, na jaki temat, muszą zawierać w sobie uderzeniową dawkę mchrocku, angstu i emo. Próbowałaś kiedyś napisać coś w innym stylu i klimacie? Wyszło?

Spróbuj. Porzuć te wszystkie metafory, patos, oklepane środki poetyckie (nade wszystko zaś nie czerp ich z blogasków i książek a la Paulo Coelho). Sztuka polega na tym, by móc zagrać na emocjach czytelnika i bez tego. By bez bombardowania metaforyką poczuł, że tekst porusza emocje. Żeby pseudogłęboka forma nie maskowała braku treści. Nie ograniczaj się do jednego stylu – szczególnie niebezpieczne jest to właśnie przy obecnym. Im dalej, tym trudniej wyczuć, kiedy się wpada w śmieszność.

Tysiące nastolatek pisze o tak wyświechtanych tematach jak miłość, śmierć, strach, samobójstwo w pseudogłębokich i pseudowzniosłych frazach. I większość tych tworów jest na równi niestrawna. Napisz coś oryginalnego. W treści, ale też w formie, bo obecna też nijak oryginalna nie jest.

Chciałabym ci polecić kilka przykładów współczesnej prozy poetyckiej czy ocierających się o takową. Może niekoniecznie będzie to tematyka, która szczególnie cię fascynuje, nie wiem, nie oprę się jednak zaprezentowaniu dobrych książek. Na uwagę zasługują na pewno „Opowieści sieroty” i inne książki Catherynne M. Valente oraz „Cyrk nocy” Erin Morgenstern. Przyjrzyj się, jak ważna jest w tych utworach i fabuła, i forma; jaki nacisk kładziony jest zarówno na magię słowa, jak i treści; jak wyważone są środki poetyckie, nie idące ani w stronę nadmiernego oklepania, ani zupełnej niezrozumiałości i patosu.

Czytaj. Nie blogaski, nie coelhizmy. I za kilka lat spójrz na swoje obecne utwory – jestem ciekawa, co o nich pomyślisz :).