0012. Sul-rhun.blogspot.com

Miejscówka oceniającego: Sul Rhun

Przedwieczna: Broz-Tito

Pierwsze wrażenie, podobno coś takiego istnieje. Cóż, jest pozytywne, przynajmniej było dopóki nie przyjrzałam się szablonowi. Nie chodzi o to, że jest zły, ale ten... Ten pan, konno i zbrojno, w centralnej części, wygląda tak, jakby wyrósł razem z zamkiem znikąd i nie bardzo się łączy z tą panną po prawej. Podejrzewam, że coś nawaliło z wtopieniami w Photoshopie. No dobra, patrzę na ten szablon i tak sobie myślę, że te obrazki: zamek, zbrojny i panna są każdy z innej parafii i tylko wspólnie tam wciśnięci. Huh, nie sądzę, że to tak powinno być widać. Chociaż na plus to, że nikt nikomu z twarzy, ramienia lub tyłka nie wyrasta.

Coś jeszcze? Och, tak, justuj tekst – taka tam mała kwestia estetyczna.

Blog oparty na twórczości Tolkiena, to już widać po adresie. Ale serio, w „historii” tę mapkę trzeba poprawić, bo nie widać kompletnie miejsca, które będziesz opisywać, ponieważ zdjęcie jest prześwietlone. Jestem pewna, że w Internecie można ją dostać w lepszej jakości i nie trzeba wrzucać zdjęć.

Prolog

Och, niezbyt długi. I jedna rzecz, której nie rozumiem – dlaczego narracja na początku jest pierwszoosobowa, a już w następnym zdaniu puf! wild narrator wszechwiedzący appears?

Jednak dla kasztanowłosej księgi z okresu młodości tych ludzi były… - no taaaa… Brak przecinka po „kasztanowłosej” spowodował, że zdanie sugeruje, że ta księga ma włosy.

A tak na marginesie: określanie bohaterów za pomocą kolorów ich włosów to nie jest dobre wyjście. To wyjście wyjątkowo mało kreatywne i, przyznasz, brzmi to dosyć głupio.

Nah, widzę również, że idziemy w filozofię – jej byt ogarnęła wibrująca ciemność – dobrze, że nie „jej osobę”, ale i tak wyrażenie „byt” jest tu wyjątkowo kulawe, bo nie od dziś wiemy, że filozofowie kłócą się o naturę bytu. Nie łatwiej byłoby to rozwiązać słowem zemdlała? Albo ogarnęła ją wibrująca ciemność? Prościej, sensowniej.

Rozdział pierwszy

Teren, na którym leżałam był o wiele rozleglejszy – a tu zabrakło przecinka po „leżałam”, ponieważ to było wtrącenie. Poza tym dalej nie wiem, jak można leżeć na terenie. Rozciągała się ta nasza bohaterka od horyzontu po horyzont?

(…)po którym leniwie przemieszały się nieliczne obłoczki – przemieszały się? Chyba nie o to słowo chodziło, ot, chochlik. Tak sobie myślę, że pewnie chodziło ci o przemierzały, ale z drugiej strony nie jest to czasownik zwrotny. Było nie było, błąd.

(…)rozległ się cichy szmer – szmer z zasady jest cichy, sorry, Winnetou.

Strona, która znajdowała się za mną wydawał się być najbardziej przyjazna – a tu się rodzaj żeński zgubił. Chociaż i tak podejrzewam, że chodziło raczej o kierunek,  jakkolwiek dalej źle brzmi to zdanie.

I nie, nie zapisujemy liczb cyframi w opowiadaniu. Zapisujemy je słownie!

Czułam twardą ziemie – ziemię, liczba pojedyncza.

No dobra, ta historia jest dosyć klasyczna – dziewczę z naszego uniwersum z niewiadomych przyczyn trafia do uniwersum tolkienowskiego. Nie powiem, kompletnie nieoryginalna historia, schematyczna, wyświechtana, niepierwszej świeżości. Chociaż ciągle mam nadzieję, że mnie czymś zaskoczysz.

Szczerze mówiąc, pojęcia najmniejszego nie masz o stawianiu przecinków przed imiesłowami i nie umiesz dobrze opisywać terenu, posługujesz się więc wyrażeniami w cudzysłowie, które niewiele pomagają i wyglądają głupio. Nieudolne, bardzo nieudolne i mało plastyczne opisy otoczenia, które rozwiązujesz za pomocą „na lewo ode mnie/ po prawo/ a na wprost tamto”. Nie tak to powinno wyglądać.

W każdym razie na nieudolne opisy podziałają tylko lektury i praktyka, na przecinki podziała lektura PWNu. O, tutaj 

Nie bardzo też rozumiem funkcję, jaką ma spełniać gif z „Tudorów”. Co to ma być, zastępstwo dla opisu głównej bohaterki?

Rozdział drugi

Nie chciałam otwierać oczu, ponieważ wiem… – cóż, pomieszały się czasy w jednym zdaniu. Tak nie robimy.

(…)była jeszcze nie oświetlona – nieoświetlona.

Mój wysiłek nie okazał się być marny – przez chwilę zastanawiałam się, o co ci tutaj chodziło, aż w końcu wymyśliłam: chodziło o wyrażenie (coś) (nie)pójdzie na marne – tak to więc trzeba zapisać: mój wysiłek (nie)poszedł na marne

No i znowu dostałam jakiś widoczek klifów. Nie rozumiem, po co to tam zamieszczasz. Piszesz opowiadanie, a więc powinnaś raczej korzystać z opisów, a nie z gotowców. Opowiadanie, jak na razie, w opisy jest raczej ubogie, a cała akcja opiera się na schemacie wyszłam-szłam-wzięłam-zrobiłam, dlatego tym bardziej odradzam wrzucanie fotek do tekstu – musisz ćwiczyć, ćwiczyć opisy, a nie pomagać czytelnikom zdjęciem. 

Wspomnienie o tym, że omal z tych klifów nie spadła, skwitowałaś to jednym zdaniem, jakby twoja bohaterka potknęła się na prostej drodze. Serio, na grzybobraniu czasem jest więcej emocji.

Warsztat masz kiepściuchny, widać, że nie piszesz zbyt dużo. Być może nawet na tym blogu zamieszczasz swoje pierwsze opowiadanie. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby okazało się to prawdą.

Nie przesunęło jej tak jak wiatr lekko porusz gałęziami – tu kompletnie nie wiem, o co chodzi. Coś ci się zwichrowało i nie sposób dojść logiki.

Dialog z entem – ponieważ domyślam się, że gadające drzewo, to nie drzewo, a ent – nie ma najmniejszego sensu. Dlaczego na stwierdzenie enta o pochopności innych plemion, bohaterka mówi mu, jak się nazywa, a nie odpowiada wtedy, kiedy ent zadaje to pytanie? Za wolno przetwarza informację, czy zastanawia się, jak właściwe brzmi jej imię?

Coś ci urwało od tego dialogu czy nie zauważyłaś, że to jest mało logiczne?

No na macki Cthulhu, panna jest nie wiadomo gdzie, dostała się tam nie wiadomo jak, podchodzi do niej dwóch nieznanych facetów, a ona zamiast być przerażoną i zastanawiać się, jak stamtąd zwiać, dostaje wypieków, bo przecież oni są tacy przystojni! Tacy idealni! Nawet nie zapytała, kim są. Ba! Właściwie po chwili wyciąga z odwłoka wniosek, że to elfy.

Niech zgadnę, ten przyjaźniejszy i przystojniejszy to przeznaczony jej przez imperatyw trulaver?

Było to ukradkowe spojrzenie, tak szybki… – szybkie, bo to rodzaj nijaki.

Rozdział trzeci

(…)ale nie taka zwyczajne sklepienie – takie. Albo to jest casus „polska język trudna język”, albo zwyczajnie nie sprawdzasz notek przed publikacją, bo to już kolejny błąd tego typu.

(…)jest zrobiony z gałęzi drzew obrośniętych liśćmi – nie wiem, jak to powiedzieć, ale gałęzie mają to do siebie, że rosną na nich liście. Chyba że chodzi ci o CAŁE drzewa, wtedy, cóż…

Nie dość, że opisy masz kiepskawe, że robisz błędy, to jeszcze mieszasz czasy (i to nagminnie!): zaczynasz w czasie teraźniejszym, kończysz w przeszłym. Zdecyduj się na jedno. Zalecam czas przeszły, bo jest łatwiej pisać w ten sposób, szczególnie początkującym. Z teraźniejszym wyraźnie się męczysz, nie wiesz, jak zapisać niektóre rzeczy, więc zapisujesz je w czasie przeszłym. To potwornie utrudnia czytanie, sprawia, że tekst jest nielogiczny i trudno przez niego przebrnąć bez zgrzytania zębami. Przykład:

Wszystko byłoby dobrze, gdybym nie zaplątała się ręką w firanę i zrywając ją z uchwytu naprowadzając postać na moje położenie – to chyba najbardziej ekstremalna forma, jaką przybiera twoje lenistwo i pośpiech w pisaniu. 

Odsłoniłam zasłonę i rzuciłam się w przybrzeżne krzaki – nie wspominałaś, że tam znajduje się jakiś akwen, więc podejrzewam, że albo chodziło ci o pobliskie albo przydrożne. Chociaż o drodze też nie wspominasz.

Wykorzystałam sytuacje, w której… – sytuację – jedną, nie wiele, prawda?

Facet ubrany w BLUZKĘ.

Dobrodošli, Schatzi. Witamy w opku. Faceci nie noszą bluzek, kobiety – i owszem. To, co określasz „bluzką” zwykło się nazywać „koszulką” (ostatecznie t-shirtem) lub „koszulą”. Co gorsza, ten facet to Aranwë, ojciec Voronwë. W każdym razie możemy sobie jakoś umiejscowić wszystko w czasie. Chociaż Aranwë biegający w bluzce dalej brzmi dla mnie dziwnie.

Chciał jakoś załagodzić stosunki, których między nami nie było… – a ja chciałabym znaleźć w tym zdaniu sens, którego nie ma. Jak można łagodzić coś, co nie istnieje?

(…)i począł dokończyć – czy ja już mówiłam o mieszaniu form i czasów?

(…)co nie umożliwiło dopływ krwi do nóg – co uniemożliwiło dopływ krwi do nóg

(…)i podpieram się elfa – na elfie?

(…)potrwają mięć minut – pięć

(…)zachwycać jeszcze przed długi czas – przez

Rozdział czwarty

A może chciałam widzieć tylko niego – a może to źle odmieniony zaimek? Jego.

(…)zapominając o całym świecie otaczających mnie świecie – no to nie ma najmniejszego sensu, a ja znajduję potwierdzenie tezy, że zwyczajnie nie sprawdzasz tekstu przed publikacją.

Teraz liczył się tylko czekoladowe źrenice patrzące na mnie z tym samym zaciekawienie – liczyły się i zaciekawieniem. I, na Bora, dlaczego czekoladowe? Nie wiem, jak to powiedzieć, ale źrenice zawsze są czarne. Bo to źrenice, nie tęczówki. 

(…)ale mógłby myć prawdziwy – być

(…)w zestawie z mizernie zdobionymi talerzami – źle się dzieje w państwie elfickim, skoro już nawet talerze zdobią mizernie! Ale serio, chyba chodziło o misternie zdobione talerze

Nie bardzo rozumiem, dlaczego nasza bohaterka dostała elfickie imię Hildorien, skoro to nazwa krainy geograficznej, w której, według Tolkiena, miało miejsce przebudzenie pierwszych ludzi. Cóż, na pewno to jakaś symbolika, ale nazywać kogoś od krainy geograficznej…

Och, towarzysz naszej bohaterki też ma imię po krainie geograficznej. To u ciebie jakiś standard, jak rozumiem.

(…)panowanie już dawno przeleli ludzie – przejęli

Podsumowując:

Kiepski warsztat – nie sprawdzasz tego, co piszesz, piszesz chaotycznie i popełniasz wiele błędów, co sprawia, że tekst czyta się wybitnie ciężko. Niby korzystasz w jakiś sposób z Tolkiena, ale szczerze mówiąc, jak na razie, to niewiele tego Tolkiena w Tolkienie. Nie wiem, czy nie lepszym rozwiązaniem byłoby tworzenie we własnym uniwersum. Przynajmniej nie dostawałoby się kwiatków w stylu imion od nazw krain geograficznych i tego nieszczęsnego Aranwë – podkreślam raz jeszcze – w bluzce, wciśniętego tam z niewiadomych powodów… Czy sugerujesz, że akcja ma miejsce w Gondolinie? Dlaczego w takim razie wszystko opisujesz, jakby to było Lorien? I dlaczego mapka dotyczy Trzeciej Ery, już bez Gondolinu? No dobrze, teoretycznie zahaczamy o początek Trzeciej Ery, ale... Trochę konsekwencji! Konsekwencji bowiem wybitnie w opowiadaniu brak – najpierw opisujesz każdego z elfów z osobna, by chwilę później twoja bohaterka martwiła się, że trafiła do miejsca, w którym wszyscy wyglądają tak samo, posługując się cytatem: wyglądają jak Chińczycy. Posługujesz się również bardzo zużytym schematem – człowiek trafia do magicznego świata, na pewno czeka tam na niego miłość życia i quest, mający na celu uratowanie/ulepszenie świata, do którego trafił. 

Kreacja bohaterów leży i już nawet nie kwiczy – nawet główna bohaterka, z punktu widzenia której opowiadasz nam tę historię, nie jest przedstawiona dobrze. Sporo myśli, ale jakoś nie wyciąga wniosków. A jeśli jakieś wnioski jednak wyciąga, to niewiele z tym robi, żeby nie powiedzieć: nic z tym nie robi.  Generalnie bohaterka zachowuje się tak, jakby robienie dwóch rzeczy jednocześnie było za trudne.

Instynkt samozachowawczy ma na poziomie zerowym, bo zamiast uciekać od istot, które zdają się ją więzić, ona gapi się na nich jak ciele, zauroczona ich urodą. Psychologicznie to wszystko jest bardzo nieprawdopodobne. Do tego nasza bohaterka ciągle myśli, że to sen, niczego się nie boi i niewielu rzeczom się dziwi. Aranwë, Miguel-Tasarinan, trzeci elf, elf-przywódca – oprócz atrakcyjnego wyglądu, bluzki i odwróconej do góry nogami tiary nie mają żadnych cech charakterystycznych. Z drugiej strony może być to również wina wyjątkowo krótkich rozdziałów, w których akcja niewiele posuwa się do przodu: Cosette gdzieś idzie, dokądś trafia, coś się dzieje, ale po co i gdzie? Nie wiadomo.

Kreacja świata – leży podobnie jak ta bohaterów – opisy rozwiązujesz za pomocą słów w cudzysłowach, przez co wszystko i wszyscy są jakby czymś i jakby kimś. W kreacji zresztą także brak ci konsekwencji – niby nasza bohaterka znajduje się na jakimś kompletnym odludziu, zupełnym pustkowiu, ale nagle, czary-mary, jest w lesie, który wygląda jak filmowe królestwo Galadrieli.

W dużym skrócie: opowiadanie oryginalne specjalnie nie jest, akcji czy emocji w tym tyle, co na grzybobraniu, a czasem nawet mniej, wykonanie jest paskudne i woła o pomstę do nieba, ewentualnie korekty worda i słownika języka polskiego. Bardzo mi przykro, jeden Pomiocik.