0004. maska-smierciozercy.blogspot.com

Miejscówka przyzywającego: Maska Śmierciożercy

Przedwieczne: Gaya, Leleth

Opowiadanie potterowskie wita nas estetyczną szatą graficzną i cytatem Wysockiego. Szablon jest stosunkowo prosty i ułatwia zapoznawanie się z tekstem. Podoba mi się obecny tu minimalizm. Piszesz, że szablon jest twój. Zastanawiam się, jak daleko poszłaś w jego tworzeniu. Jeśli sama namalowałaś obraz tła i postać chłopca, należą ci się spore brawa. Podoba mi się rozwijana lista z archiwum, jednak zamiast pod tekstem, umieściłabym ją nad nim, bo łatwo ją przeoczyć.

Zacznijmy, jak mamy w zwyczaju, od sprawdzenia strony technicznej.

James Syriusz Rainbow  – W notce odautorskiej zakładasz, że to ma być poważne opowiadanie, ale nasz mroczny heros dostaje na nazwisko “Tęcza”? Trochę zgrzyta, trochę ciekawi, z pewnością jest niestandardowe.

  

„Pożałował, że od lat olewał naukę świadomego śnienia.” – Przydałoby się rozwinąć (nie mówię, że koniecznie w tym momencie), kto go uczył, czy też może robił to sam.

„Nie opuścił różdżki, jakby Rainbow mógł coś zrobić spetryfikowany. (...) Ostatecznie jednym ruchem usunął skutki zaklęcia.” – Nie jestem pewna, czy efekt zaklęcia Petrificus totalus (bo jak rozumiem, takie zostało użyte) można nazwać petryfikacją. W kanonie ta nazwa pada odnośnie działania spojrzenia bazyliszka, którego efekt jednak znacząco różni się od zaklęcia.

„Trzymała na niej tacę z zabytkowym czajnikiem i całkiem zwyczajnymi kubkami.“ – Niby zwykłe zdanie, ale fajne, buduje tło i ładnie wygląda ten kontrast. Takich wstawek spotkamy w tekście jeszcze kilka, za każdym razem przyjemnie zaskakują. To właśnie dbałość o szczegóły pomaga czytelnikowi wczuć się w klimat i poczuć, że obchodzi go to, co czyta. Jest to też dobry sposób na opowiedzenie o bohaterach, małe rzeczy, które budują charakter miejsc i postaci. 

„z uproszczonym wizerunkiem Dziadka Mroza.” – Też ładne, ale czy Susan albo Amelia mają rosyjskie korzenie? 

„Czy posiada pan jakiegokolwiek opiekuna? // – Jasne. // – Proszę nie kłamać” – To jest na veritaserum, czy nie?

„kwiatki żółtym markerem, tak na oko – stokrotki.” – Stokrotki mają płatki białe albo różowe. 

„– Mów mi Tonks – przedstawiła się i wyciągnęła do niego dłoń.“ – Zależy ci na zgodności z kanonem, ale Tonks jest kuratorem? Zgrzyta mi to o tyle, że aurorzy mieli w tym czasie pełne ręce roboty i dziwnym jest, że brali na siebie jeszcze takie obowiązki. 

„– Merlinie, kogo zabiła za tę posadę? // – Śledztwo trwa” – Fajne to. Choć humorystyczne kawałki pojawiają się z rzadka, wywołują u mnie szczery uśmiech.

„nie przejmując się zapewnieniem Tonks, że to podobno niebezpieczne.” – Może lepiej “ostrzeżeniem”. 

Dziwne rzeczy dzieją się w tym dialogu: „Naprawdę tu mieszkasz? (...) Zreflektowała się (...) Naprawdę przepraszam (...) Czekaj, ty tu mieszkasz?“ – To wygląda jakby Tonks miała kłopoty z pamięcią krótkotrwałą.

„Otworzył lodówkę i wywalił do worka na śmieci kawałek sera (...) załatwił sprawę wszystkich łatwo psujących się produktów” – Ser żółty nie jest łatwo psującym się produktem. W zależności od gatunku wytrzymuje od dwóch tygodni do czterech miesięcy. Jak długo Jamesa nie było w domu? 

„Znalazł plecak-kostkę i wpakował do niego parę ubrań.” – O ile nie miał polskich korzeni, wątpliwym jest, by taki plecak posiadał. A z tekstu nie wynika, żeby miał.

„aby studiować numerologię na Uniwersytecie w Edynburgu” – Prosiłaś o zwracanie uwagi na zgodność z kanonem. W książkach nie było ani słowa o magicznym uniwersytecie w Edynburgu. Nie wiadomo, jak to było ze szkolnictwem wyższym, czy jakieś istniało, czy też przeprowadzano tylko kursy. Nie odbieraj tego jednak jak wytknięcie błędu – wprowadzenie uniwersytetu jest logicznym posunięciem, łatką.

„ginął pomiędzy innymi tatuażami. Zwierzęta, napisy, potwory. Nad przegubem wymalowała sobie nawet chevroleta.” – Tatuaże nie są tym samym, co malunki.

Co za śliczna, stereotypowa wiedźma na początku rozdziału trzeciego!

Podobają mi się zmagania bohatera z klaustrofobią i jego kłopoty z byciem dotykanym przez innych, raz, że czyni go to bardziej ludzkim, dwa, że nie jest to często poruszany motyw.

„jeden na pewno zawierał dżem truskawkowy. Chłopak odkręcił pokrywkę i powąchał” – Świniak i marnotrawca, rozszczelnił słoik, a nie zjadł dżemu.

„Wziął do ręki ludzką i odwrócił, szukając ceny.” – Boffo? ;)

„Nie lubił zresztą przez to ulicy Śmiertelnego Nokturnu. Była do bólu komercyjna. Ludzie, którzy na niej mieszkali, nosili podarte i brudne ubrania, chociaż każdy znał zaklęcia Chłoszczyć i Reparo. Sprzedawali paskudne piwo w niedomytych kuflach za cenę dobrego i starali się, aby ich knajpy wyglądały na mordownie. Wszystko tu było brudne i ciasne, a dodatku karykaturalnie złe.” – Bardzo fajny fragment. Podoba mi się, że zauważasz takie rzeczy i próbujesz odgadywać drugie dno opisywanej rzeczywistości.

„Najgorsze było to, że ludzie się nabierali. Nawet ci, dla których czarna magia była chlebem powszednim.” – Szczerze wątpię w to, żeby na przykład taka Bellatrix dała się nabrać, może raczej akceptowali ten wizerunek z sobie znanych względów.

„W dodatku przetransmutował ją na odczepnego z jakiegoś kartonu, ale zapomniał nałożyć zaklęcie chłodzące. Teraz spływał potem.” – Co za maruda. Dlaczego nie może rzucić zaklęcia teraz, gdy już sobie przypomniał?

„Mam na sobie zaklęcie lokalizujące, namiar, pewnie coś jeszcze. “ – To są to dwie różne rzeczy?

„Mam je wyciągnąć przed robotą? “– Kolejne zdanie, nad którym trzeba się zatrzymać, żeby je zrozumieć. Motyw z zaklęciami rodowymi i wyciąganiem zaklęć do fiolek, niczym wspomnień do myślodsiewni jest niekanoniczny, acz interesujący. Po chwili okazuje się, że jednak nie chodziło ci o zamykanie zaklęć, ale właśnie wspomnień we fiolce. Dobry pomysł, ale sposób, w jaki to opisałaś utrudnia płynne czytanie. Drugi raz powtarzasz ten motyw, pierwszy raz pojawił się przy lustrach i kamerach (“Wbił wzrok w swoje lustra. Miał numery od dwunastki do dwudziestki dwójki, w tym cztery pokoje i korytarz na piętrze.”) – przy pierwszym czytaniu to zdanie jest kompletnie niezrozumiałe.

„Namiar tego nie chwyci?” – Podaj więcej informacji, bo inaczej trudno jest się przejąć obawami bohatera. Czego namiar nie chwyci i co się właściwie dzieje?

„Z tego co wiedział, był jedynym człowiekiem, który własną moc traktowa jak agresywnego pasożyta.” – Interesujący koncept. Można wręcz powiedzieć, że powiew świeżości. 

Dlaczego syn Snape'a nosi imiona jego najgorszych wrogów? Czyżby Emily chciała mu dokopać?

„Czy on wyglądał na dobry materiał na ojca? (...) Raczej ufam swej inteligencji.” – Gdyby płodność zależała od ilorazu inteligencji i tego, czy się ktoś nadaje na rodzica, świat byłby lepszym miejscem. Chyba, że Severus próbuje powiedzieć, że zawsze przed seksem nakłada na siebie zaklęcie bezpłodności.

„– Jasne. – Machnęła ręką, jakby opędzała się od much. – Tak czy siak byłeś jedyną osobą w okolicy, z którą nie miałam wspólnych przodków. Nawet Blackowie, ci nasi odwieczni oportuniści, są ze mną spokrewnieni. Wiesz, to widać. Metamorfomadzy. Ironia losu. // – Co? – spytał bezmyślnie. Z każdym jej słowem czuł się coraz bardziej brudny. // – Rainbow wzięło się właśnie z tego, że u nas ciągle się rodzili. Ta cecha zanikła przed jakimiś czterema wiekami, a u Blacków ciągle trwa. – Kobieta westchnęła i spojrzała na niego ze współczuciem. – To nie było nic osobistego, naprawdę.” – Ciężko się czyta ten fragment. Co ma oportunizm Blacków do ich metamorfomagii? Co w ogóle pozwala jej uważać, że Blackowie są wygodniccy i co to ma do rozmnażania się? Co jest w tym wszystkim ironicznego? Dlaczego cały ten wywód Snape miałby odebrać jako osobistą wycieczkę, przecież nie jest Blackiem? Sirius Black był animagiem, a nie metamorfomagiem, to nie jest to samo.

„Właściwie nawet nie martwił się tym, że ktoś chciał go zamordować. Do tego przywykł. Co innego tendencyjne pytania przy przesłuchaniu.” – Dlaczego martwiły go tendencyjne pytania? Martwił się o stan służb w UK, bo taki z niego patriota? Zmartwił się, bo chciał się popisać erudycją, a przy tendencyjnych pytaniach się nie dało? To jest kolejny z przykładów na to, że zdarza ci się używać słów w niewłaściwych kontekstach.

„Nie dał rady się aportować” – Jeśli masz na myśli ucieczkę, to “deportować”. Powtarzasz ten błąd kilka razy.

„Drętwotę, czerwony płomień, zablokował Protego.” – Drętwotę i czerwony płomień zablokował Protego. Zaczynam tracić cierpliwość. Chyba że chodzi o to, że drętwota była czerwona? Jeśli tak, to zmodyfikuj to zdanie.  

„Po angielsku walczyć nie umie, więc trzeba spróbować po meksykańsku.” – To jest jedno z tych zdań, które choć pozornie poprawne, wprowadzają pewnien zamęt. Czytelnik zadaje sobie pytania: to są różne metody walki? Różnią się z kraju na kraj? Dlaczego na angielską należy odpowiadać angielską? Czy wiąże się z tym jakiś system honorowy?

„knajpie udającej średniowieczną tawernę. Czy też raczej – romantycznie wyobrażenie współczesnych ludzi o niej.” – Podoba mi się, że zwracasz uwagę na takie detale i wplatasz je w tekst. Zawsze lepiej czyta się teksty uważnych obserwatorów. Po raz kolejny pokazujesz, że rzeczy nie zawsze są takimi, za jakie chciałbyby uchodzić.

„zaciekle atakował widelcem porcję pierogów z grzybami. “ – Język podobny do rosyjskiego i pierogi – rozumiem, że są w Polsce?

„– Mam syna – powiedział z rezygnacją. // – Gratulacje. Ile waży?“ – Fajne, uśmiechnęłam się. Jest to jeden z przejawów twojego poczucia humoru, które bardzo przypadło mi do gustu. Ponadto pasuje do roztargnionego staruszka, roli, którą Dumbledore bardzo lubił odgrywać.

„Jak ma na imię? (...) Rainbow.” – Rainbow to nazwisko, nie imię.

„Gdzie… jest… James? – spytała pierwszego uzdrowiciela, którego udało się jej wypatrzyć.” – James to dość popularne w UK imię. Wyobrażasz sobie, że wpadasz do szpitala i pytasz pierwszą lepszą osobę z obsługi “gdzie jest Kuba?”

„Nie możemy go leczyć o ile zgody nie wyrazi jego opiekun prawny, a w szczególnych wypadkach on sam. Cóż, dlatego czekamy, aż zemdleje i będziemy mogli podciągnąć działania pod ustawę o ratowaniu życia.” – Zapachniało polskim szpitalem, interesujące.

„w środku kameralnej apokalipsy.” – Ładny zwrot.

Auror i Śmierciożerca piszesz dużą literą, ale uzdrowiciel już małą, dyskryminacja?

„– Młody człowieku! – Uwaga kobiety całkowicie skoncentrowała się na chłopaku. Aurorce zrobiło się go żal. – Natychmiast przestań zachowywać się irracjonalnie!” – I to ma być lekarz św. Munga? Wyszło cokolwiek nieprofesjonalnie. Dlaczego Tonks jest żal Jamesa? Bo został nazwany młodym człowiekiem?

„wyrzucił z siebie wiązankę przekleństw (...) asystentka rozpłakała na dobre” –  mięTkich mają asystentów. Mungo schodzi na psy. Bonus: kogo rozpłakała asystentka?

„Aurorzy nie mają odpowiednich kwalifikacji” – Skoro aurorzy nie mają odpowiednich kwalifikacji, dlaczego kilka zdań wcześniej lekarz pytał się, dlaczego nie nauczyła się uzdrawiania na kursach? Czy Tonks przeszła kurs w ramach wyjątku?

Ładnie opisałaś spotkanie Tonks i Snape’a. Ten jej odruchowy lęk przed dawnym nauczycielem, który po raz kolejny przyłapuje ją na niepowodzeniu jest bardzo na miejscu. Możemy łatwiej wyobrazić sobie Tonks jako przerażoną pierwszoklasistkę. 

„podaj mi… ten eliksir, ten żółty, jeszcze ten w takiej głupiej butelce, taki pod fiolet. I tamte korzenie” – Yyy... skąd on wie, co to za kolorowe płyny, skoro jak sam przyznał, nie jest w stanie odczytać nazw? Przecież eliksirów jest miliony rodzajów, nie uwierzę, że kolory żółty i fioletowy są takie unikatowe.

„Chłopak już miał go spetryfikować, ale zawahał się. Jeśli zaklęcie wejdzie w interakcję z innym… z drugiej strony jaki miał wybór?” – Podoba mi się, że pokazujesz, że chłopak ma jakieś dylematy moralne. To dodaje postaci głębi.

„Przeszedł koło nich pewnym krokiem, tak jakby miał absolutne prawo znajdować się w tym miejscu. Dawno odkrył, że to całkiem niezły sposób, na pozostanie niezauważonym.” – Podoba mi się, bo jest prawdopodobne psychologicznie.

„Wyobraził sobie nawet szereg poważnych, odzianych w szaty ludzi, którzy podchodzą do skarpy i rzucają się w morze.” – Piękna wizja. Czuję to.

Przy jego rozmyślaniach o lokalizatorze po wyjściu ze szpitala znów zaczęło zgrzytać. Wiedźma mówiła mu, że nie jest w stanie zdjąć lokalizatora, dlaczego więc Tonks nie mogła go znaleźć?

„Musiał kupić rękawiczki. Teraz, zaraz. Kiedy to zrobi, będzie mógł pomyśleć co dalej.” – Koleś nie ma pieniędzy, torbę sobie transmutował z tacki, ale rękawiczki będzie kupować w galanterii skórzanej? To się kupy nie trzyma.

„Rzadko zastanawiał się nad moralną stroną swojego postępowania, szczególnie wtedy, gdy ratował własne życie.” – Z wcześniej opisanej sceny wynika coś zupełnie przeciwnego.

„Za Czarnym Panem stał Lucjusz z nieodgadnionym wyrazem twarzy, jedną ręką obejmując Narcyzę.” – Lucjusz w twojej wersji wzbudza moją sympatię, zrujnowali mu hol i schody, a ten trzyma filozoficzny dystans.

„W kominku rozpalono ogień, ponieważ zapadał wieczór.” – W kominku rozpala się ogień, kiedy robi się zimno, do oświetlenia o wiele bardziej przydają się świece. Zwłaszcza, że wcześniej pisałaś o "ulicy sennej upałem", co oznacza, że mamy lato i rozpalanie kominka to bardzo złe posunięcie.

„Patrzył przy tym w bliżej nieokreślony punkt, ponad prawym ramieniem dyrektora.” – Kolejna zgrabna obserwacja, punktujesz.

Podoba mi się scena spotkania Draco z Jamesem. Jest lekko i płynnie napisana, James reaguje nie jak mag, tylko jak mugol, co biorąc pod uwagę jego wychowanie jest jak najbardziej na miejscu. Draco jak zwykle jest silny tylko w gębie – a i to z daleka. Dobrze uchwyciłaś ich charaktery. 

„Co gorsza - rozpoznał w niej Radziwiłła.” – Po pierwsze, pokaż mi jak Anglik czy choćby Brazylijczyk to wymawia. Po drugie, z dalszego tekstu wynika, że ptak należy do Saszy. Dlaczego Rosjanin miałby nazywać sowę Radziwiłł? Po trzecie, zamiast dywizu powinna być pauza.

„– Och, no wiesz. Dziewczyna znajomej mojej siostry sypia na boku z takim jednym Aurorem – wyszeptał teatralnie. // – Sisi? To pewnie cały Nokturn już wie?” Z tego wynika, że Sisi jest tą dziewczyną. Niestety dalej jest: „Sisi mówi, że go dwie godziny w ministerstwie trzepali.” Tego Sisi? Czy też Sisi-dziewczyna mówi, że trzepali Snape’a, o którym rozmawiają chłopcy? Strasznie to niejasne.

W rozdziale siódmym dziękujesz komuś, kto chyba robił za betę. Widać ogromną poprawę, więc sugeruję, byś częściej korzystała z jej pomocy. O wiele przyjemniej i bardziej wartko czyta się tekst pozbawiony przeszkadzaczy.

„Jeśli to wszystko, pozwolisz, że pójdę uważać na siebie?” – Ładne zdanie.

„– James Syriusz? – Potter jakby się ocknął. W jego głosie zabrzmiała złość. – Myślisz, że to dobry żart?” – Nie wiem, czy kojarzysz ten blog, jeśli nie, gorąco ci go polecam. Autorki często korzystają tam z takiego znaczka:

Myślę, że Potter właśnie na niego zasłużył. Masz na imię James, jak tysiące innych ludzi? Jak możesz, łajdaku! Rozumiem, że akurat takie zestawienie imion może chłopaka poruszyć, zaciekawić, skłonić do uniesienia brwi, ale reakcja, jaką zaprezentował, jest cokolwiek przesadzona.

Przejdźmy teraz do poprawności językowej.

„– Panie Rainbow – Bones zamilkła.” – Rozumiem, o co chodzi, ale zestawienie wypowiedzi ze słowem „zamilkła” jest niezbyt fortunne, nie sądzisz? Nie sugeruję wyrzucenia, ale dopisanie czegoś wcześniej, w stylu „powiedziała niezdecydowanym tonem, po czym zamilkła”.

„spróbowała ponownie: - Panie Rainbow…” – Pauza, a nie dywiz.

„Był to plik jednocześnie niepokojąco gruby jak i beznadziejnie niekompletny.”  – „Jak i” jest tu synonimiczne do „jak również”, przed którym stawiamy przecinek: http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=1480 Inna sprawa, że użycie zarówno „jednocześnie” i „jak i” to w zasadzie powtórzenie tego samego.

„Rainbow zachowywał się tak jakby lada chwila mieli stoczyć pojedynek.” – Przed „jakby” w zdaniach złożonych porównawczych stawia się przecinek. A prościej mówiąc – należy patrzeć na ilość orzeczeń w zdaniu. Z reguły oddzielamy je przecinkiem lub spójnikiem. Tutaj link obrazujący stawianie przecinków przed spójnikami, zaimkami i partykułami. http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629774

„Ta mniej puchońska część jej umysłu zauważyła, że równie dobrze może kombinować jak zadźgać ją spinaczem.” – Ta sama sytuacja.

„– O panie, czemu to ciągle powtarzasz?” – Niby nie błąd zapisu, ale zamiast jak inwokacja, brzmi to tak, jakby nie zauważył, że Bones jest kobietą. Lepiej byłoby dać “Panie” dużą literą.

„ale czasem nie wiedział kiedy zamilknąć.” – Przecinek przed „kiedy”.

„Kiedy Amelia usłyszała, że chłopak nosi jej nazwisko” – Nie. Z tego wynika, że nosi nazwisko Amelii, a chodzi o Emily.

„Chyba nigdy nie wytłumaczono co stało się tamtej nocy.” – Przecinek przed „co”.

„– Witamy w Anglii – powiedziała, by przerwać niezręczną ciszę.” – Tym razem mówisz o Amelii, a chwilę wcześniej piszesz o Emily, przez co to zdanie wydaje się wypowiedziane przez nią.

„uśmiechnął uprzejmie” – „Uśmiechnął” to czasownik zwrotny, który występuje z „się”.

„Bones zastanowiła się co Rainbow chce tym osiągnąć.” – Przecinek przed „co”.

„Zaprezentować jak dobrze kłamie?” – Przecinek przed „jak”.

„Oczywiście oprócz tego co zrobił.” – Przecinek przed „co”.

„Bones dotknęła pergaminów końcówką pióra. Naprawdę była zaskoczona, kiedy dwa dni temu dostała je do ręki.” – Ostatni podmiot to „pióro” i początkowo to właśnie do niego odniosłam drugie zdanie. Do poprawy.

„Po prostu nie interesowała się sprawą Rainbow na tyle, aby wiedzieć, że ma dziecko.” – Kto ma dziecko? Ta sprawa? Amelia? Też niejasne, do przeróbki.

„Czuła się zupełnie tak jakby ktoś poinformował ją, że Sam-wiesz-kto dorobił się potomstwa, a później dodał, że od lat wszyscy o tym wiedzą.” – Przecinek przed „jakby”, w zwrocie „Sam-Wiesz-Kto” wszystkie słowa pisane są dużą literą.

„powiedziała starając się brzmieć odpowiednio surowo” – http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629779

„– Żeby to raz – chłopak uśmiechnął się ujmująco.” – Chłopak dużą, w tym zdaniu nie ma czasownika określającego mówienie.

„Tak samo jak matka, tamtej nocy gdy wymknęła się obławie.” – Przecinek przed „gdy”.

„– Dziękuje Charles, ale nie trzeba było” – Przecinek przed „Charles” (to jest mianownik w funkcji wołacza, a wołacz oddzielamy przecinkami), literówka w „dziękuję” (ę, nie e).

„w ostatniej chwili zmienił przekleństwo na bardziej neutralny wyraz.” – Początek zdania dużą literą.

„dreszczu jaki przeszedł jej po plecach” – Nieszczęsny przecinek przed „jaki”.

„nawet nie wiem co to za obrazki…” – I przed „co”.

„wygląda jakby właśnie odkrył uroki Ku Klux Klanu .” – Przecinek wiadomo przed czym, usuń spację przed kropką.

„Postawiła przed nim żółty kubek z napisem „CUDA ZA DARMO”. Zauważyła, że skrzywił się, kiedy go przeczytał” – Ten kubek? Ja wiem, że napis, ale to kubek, będąc w mianowniku, pełni funkcję podmiotu. Tym bardziej to bez sensu, że następne zdanie brzmi „Sama wybrała niebieski, z uproszczonym wizerunkiem Dziadka Mroza.”, więc znów odnosisz się do kubka.

„– Warto. Zawsze jest warto – powiedział jakby rzucał wyzwanie” – Przecinek. Wiadomo, że przed „jakby”, nie będę od tej pory pisać, gdzie, w takich przypadkach.

„Zresztą nawet gdy oglądałam Quidditch” – Przecinek.

„Nie mogła jednoznacznie stwierdzić czy się ucieszył z tego powodu” – Przecinek przed „czy”. W zdaniu są dwa orzeczenia.

„Wiesz ilu osobom należało zmodyfikować pamięć?” – Przecinek po „wiesz”.

„raczej bezruch jakby próbował po sobie niczego nie pokazać” – Przecinek.

„Patrzył na nią tak jakby skazała go co najmniej na śmierć.” – Przecinek.

„Co jakiś czas, któryś z tych przedmiotów ocierał się o jego nogi.” – Wbrew pozorom nie zawsze przed „który” dajemy przecinek.

„Woda falowała lekko - a on bał się coraz bardziej” – Powinna być pauza, nie dywiz. Kilka razy w tekście się zdarzyło, ale nie będę wypisywać każdego przykładu.

„Kątem oka zauważył, że Charles siedzący obok, skrzywił się.” – „Siedzący obok” to jest wtrącenie i powinno być wydzielone przecinkami z obu stron. Chyba że facet nazywał się Charles Siedzący Obok.”

„Dwiadzieścia?” – Literówka.

„– Schody. Normalne, awaryjne, nie ważne” – Schody nieważne? (Btw w tym znaczeniu piszemy to razem). Czy że nieważna wzmianka o schodach? W takim razie dlaczego później o nich mówi?

“Uzdrowicielskie zastosowani legilimencji?” – Zastosowanie.

„– Tylko dzięki niemu rok temu ukończyłam akademię – stwierdziła, mocując się z drzwiami – nie no… Alohomora!” – „Nie no” to jest nowe zdanie. Powinna być wielka litera i kropka.

„kurcze” – Kurczę.

„– Nie. Ojej. Reparo – stuknęła różdżką w gitarę, która naprawiła się natychmiast.” – Nie ma to nigdzie czasownika określającego mówienie, a tylko opis czynności, więc czemu mała litera?

„– Jest felerna – powiedział Rainbow przepraszająco – od miesiąca mam ją odklątwić, ale jakoś ciągle zapominam.” – To po pauzie to też jest nowe zdanie.

„Zmrużyła oczy i chłopak zobaczył jak ślad znika.” – Przecinek.

„– Lubisz mugolskie powieści – stwierdziła niepotrzebnie – a to co?” – Nowe zdanie.

„zastanawiając się jakich zniszczeń zdążyła dokonać jego kuratorka.” – Przecinek.

„Z kwadrans kłócili się czy akustyk jest naprawdę mugolskim wynalazkiem.” – Przecinek przed „czy”.

„– Uszy do góry. Pewnie zaraz załatwimy ci jakąś nową rodzinę – próbowała się uśmiechnąć, ale kiepsko jej to wyszło.” – To jest czynność, nie mówienie. Duża litera, kropka.

„No i belfrzy nie robią problemów kiedy wracasz.” – Przecinek.

Obiecałam zbetować dokładnie pierwszy rozdział, ale przyznam, że kilka przykładów opuściłam, bo są zbudowane na analogicznej zasadzie jak powyższe. Wymienię jeszcze garść błędów z dalszych rozdziałów:

„Może i Jamesowi byłoby go żal, gdyby bachor nie roznosił plotek jak szczur zarazę.” – Zarazy.

„Rainbow nie cierpiał jej, ze wzajemnością. „ – Bez przecinka, „z wzajemnością”.

http://portalwiedzy.onet.pl/141605,,,,wyrazenia_przyimkowe,haslo.html

„Z szefem, się nie dyskutuje” – A ten przecinek to po co?

„Ta ich fobia przerzuciła się nawet na przydomki. Dziadek był dzieciakiem, Pajęczak brzydził się owadów, Rainbow nosił głównie na czarno” – No ale co to ma do rzeczy? Przecież Rainbow to jego nazwisko, nie nadany przydomek.

„Kasyno nasiąkłą magią” – nasiąkło albo nasiąkało.

„futra wylegujące się przed kominkiem”  – „Wylegiwać” z reguły stosuje się do rzeczy ożywionych.  To brzmi, jakby te futra miały świadomość i z własnej woli wypoczywały.

„Rainbow nosił głównie na czarno” – Nosił się.

„wiedział, że nie o to elegancje tu chodziło, nie o dobry smak.” – Zdanie ci się pokrzaczyło.

„wychylił trochę, aby zobaczyć człowieka” – O ile nie wychylił niewidzialnego kieliszka, dodaj „się”.

„Jak brzmiał kontrolny czar nie wiedział nikt, kogo znałby James” – Popracuj nad składnią w tym zdaniu. Poza tym, jaki kontrolny czar? Co miałby kontrolować? Trochę to niejasne.

„dla Hardodziona” – Hardodzioba.

„Harry stwierdził, że jedyną osobą, którą może zapytać o Rainbowa, jest jego chrzestny.” – Skąd Harry zna chrzestnego Rainbowa?

„Co nie zmieniało, że ta jej swoboda” – Nie zmieniało czego?

„ten uśmiech i odprężenie – było zupełnie nie na miejscu” – Dwie rzeczy, a więc “były”.

„Pokrywały je” – Ją, tę blaszkę.

„Zapamiętał też resztę, postanawiając, że sprawdzi je później” – Sprawdzi ją, tę resztę.

„Jeśli utrzymają to tempo za trzy lata, ewentualnie za dwa, będą mogli ujawnić jego istnienie” – Wynika z tego, że utrzymają tempo za trzy lata.

„Severus zamknął za sobą.” – Co zamknął?

„nie minęło Szesnaście lat” – Duża litera nie jest tu potrzebna.

„czuł się w miarę komfortowe” – Komfortowo.

„służyły jedynie do przyprawiania popraw.” – Popraw na potraw.

„w pobliżu brakowało i pabów, i zaułków.” – O ile się orientuję, w języku polskim używamy zapisu „pub”.

„Rzucił na ślepo Drętwotę i zaraz po niej „Patroszkę”.” – Dlaczego jedno zaklęcie jest w cudzysłowie, a drugie nie?

„ponieważ zdążył się uchylił.” – Literówki. Jest ich w tekście bardzo dużo, może jednak zaprzyjaźnisz się z jakąś betą?

„Zero, nul - i to na pewno nie z powodu” – Dywiz, a nie pauza.

„Rozejrzał się jeszcze, upewniając, że” – Upewniając się, zwrotny.

„Śmierdziało, ale nienachlanie.", „aby włosy wyprostował się”, „inteligenta", „Chłoszczyć” – literówki. Cały tekst w nich tonie. Od tego momentu przestaję je wypisywać.

„Jestem ojcem Rainbow’a “ – Zbędny apostrof. http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629617

„mógł dopisać do długiej listy swoich fobii. Dla odmiany tą mógł jakoś uzasadnić.” – Tę.

„prawą rękę trzymając tak blisko różdżki jak się dało i nie wyglądało przy tym nienaturalnie.” – Popraw to zdanie.

„W końcu nie był, aż tak ważny.” – Dziki przecinek.

„Ta istota, ten czort cholerny, burzyła się w jego żyłach.” – Burzył.

„Jamesie Syriuszu Rainbowie” – Jesteś bardzo niekonsekwentna w pisowni tego nazwiska. Raz je odmieniasz, raz nie.

„Nie chciałby jednak nadużywać gościnności państwa Malfoyów” – Kto, Snape?

„Jak we śnie odłożyła różdżkę na szafkę nocą i rozpięła czarną koszulę.” – To wygląda tak, jakby sama się rozbierała. Do poprawy.

„Oczywiście jeśli nie liczyć domu tego szaleńca, Blacka. Cóż, mógł to odłożyć do rana, naturalnie. Nie powinien przerywać snu staremu człowiekowi, z tak banalnego powodu…jak ten, że torturował własne dziecko.” – Z tego wynika, że dziecko torturował stary Black. Do poprawy.

„od początku wakacji ani razu do niego nie zaglądał” – Nie zajrzał.

„Wiekowy bród nie poddawał się łatwo.”  – Bród to jest płytszy odcinek rzeki.

„Upraszczasz – zasugerowała skrępowana.” – Napisz, kto to mówi, bo z tekstu wynika, że Ginny rozmawia sama ze sobą.

„akurat wtedy, gdy James stwierdził, że nie ma szans, zaraz zwariuje albo się wyda” – Co się wyda, James się wyda? Za mąż?

„poprawiając pasek plecaka - kostki.” – Bez spacji.

„Stali w sklepie z miotłami na Pokątnej, w którym Chudy Jo sprzedawał.” – Składnia. W którym sprzedawał Chudy Jo.

„aby nie zawlec tam ewentualny ogon.” – Odmiana! Ewentualnego ogona.

„Nawet od Voldemorta zgodę wybębnił, “ – Składnia. Wybębnił zgodę.

Pomiędzy tym: „Wątpił, aby mężczyzna zażądał od niego prostej rzeczy, albo chociaż legalnej…” a tym: “Powstrzymał westchnięcie i sam wstał.” wkradł ci się podwójny enter.

„… oczywiście, że oszukiwali.” – Jeśli zaczynasz zdanie wielokropkiem, nie powinno być po nim spacji.

„Ubrana była w stare ubrania Georga” – On się nazywa George, nie Georg, więc odmiana brzmi „George’a”.

Gdzieś mignęło mi też „ubieranie szaty”. Ubrać to można choinkę, szatę się zakłada albo ubiera się w szatę.

„Snape stał w drzwiach - obleczony w czarną szatę niczym koszmar pierwszoklasisty” – Nie rozumiem tego zdania. Wszyscy noszący czarne szaty to koszmar pierwszoklasisty? Rozumiem, że Snape w dżinsach straciłby na straszności, ale z tego zdania to nie wynika.

„zaczął rzuć” – …serio?

„czarnego golfa w lato” – W lecie.

„stróżka” – Kurczę, widzę tę stróżkę w najróżniejszych rodzajach tekstów częściej od poprawnej „strużki”. Mógłby mi ktoś wytłumaczyć ten fenomen? Stróżka to jest taka kobita, co na przykład bramy strzeże.

„Narzucić na siebie zaklęcie maskujące nawet nie próbował.”  – Zaklęcia maskującego.

Namiar piszesz raz wielką, raz małą literą.

„Pewnie Dumbledore kazał Snape’wo tak powiedzieć" – Snape’owi.

Zbierając to razem…

1. Przecinki.

Frapują mnie o tyle, że trudniejsze zasady zdarza Ci się o wiele częściej stosować poprawnie, wykładasz się na tych podstawowych. Polecam solidną lekturę strony prosteprzecinki.pl oraz oczywiście strony PWN.

2. Składnia i styl.

Bardzo często używasz nienaturalnie brzmiącej, przestawionej składni. Co prawda reguły języka polskiego dopuszczają w tym względzie sporą dowolność, jednak takie konstrukcje brzmią sztucznie i ciężko się je czyta. Zwyczajnie nikt tak nie mówi, a stylizacja to to nie jest.

Często stawiasz też zamiast przeciwków pauzy. Zastanów się, czy naprawdę jest potrzeba używania z taką częstotliwością na tyle silnego znaku interpunkcyjnego. W miejscach, gdzie byłoby o wiele naturalniej postawić kropkę, dajesz z kolei przecinki. Z drugiej strony zdania są często dziwnie pourywane. Owszem, zdania krótkie i pojedyncze w pewnych sytuacjach budują klimat, w większej ilości jednak również męczą.

Zwracaj też większą uwagę na odmianę przez przypadki.

3. Literówki.

Mnóstwo. Po prostu włącz podkreślanie w wordzie i przeglądarce i to sprawdzaj. Plus jeszcze coś, czego programy nie wyłapią – dość często zdarza Ci się zamiast pauz stosować dywizy. Patrz na to dokładniej.

4. Uzgadnianie podmiotów.

Omówiłam to już wyżej na przykładach, sprawdzaj dokładnie, do kogo lub czego odnoszą się kolejne zdania.

5. Zapis dialogów.

To wygląda trochę jak ruletka – co prawda częściej stosujesz prawidłowy, jednak dość często zdarza Ci się pisać z małej litery i bez kropki zdania, które opisują czynności, a nie mówienie, czy też zaczynać zdanie po komentarzu narratora małą literą.

Wiem, że ilość wypisanych błędów wygląda przerażająco (a to tylko część ;)), jednak nie jest tak źle. Wszystko jest do wyuczenia i nie wydaje mi się, by było to dla Ciebie zadanie ponad siły, bo opowiadanie na pewno ma potencjał. Polecam też znalezienie sobie, przynajmniej na początek, dobrej bety.

Od siebie dodam jeszcze, że bardzo podobają mi się aluzje do polskich realiów oraz to, że starasz się zachować kanoniczny charakter postaci – chwali się.

Co do pomysłu na opowiadanie natomiast...

„Ej, a gdyby napisać absolutnie poważne opowiadanie o mrocznym Gary Stu z koniecznie tragiczną przeszłością?" – bardzo interesujące założenie. W komentarzach dodajesz: „chciałam sama zobaczyć czy uda mi się zrobić coś dobrego wykorzystując "wyświechtane" motywy”. Nie jestem pewna, czy udaje ci się wypełnić swoje postanowienie – w moim odczuciu James – przynajmniej na etapie ósmego odcinka – nie jest Merysójką. Dostaje w kość od życia, nie wszystko idzie mu tak, jakby tego chciał i, szczerze mówiąc, wzbudza moją sympatię. Kupuję tę postać, wraz z jego lękami i pechem, trudną sytuacją życiową i czarnym humorem. Ma swoje wady i zalety, na tym etapie trudno powiedzieć, czy zostanie wchłonięty przez Śmierciożerców, czy też ocalony przez Zakon Feniksa. Ta niejednoznaczność i złożoność charakteru czyni go bardziej ludzkim. Z tego testu wyszłaś obronną ręką

Z pobocznych bohaterów wyróżnia się Wiedźma Julia. Nawet kiedy nie jest w pracy, nie pokazuje swojego prawdziwego wyglądu, sygnalizuje to jakąś ciekawą historię z jej przeszłości, której jeszcze nie było dane nam poznać. Opis jej miejsca pracy kojarzy się jednoznacznie z panną Treason/Spisek z Zimistrza, która również czerpała pełnymi garściami ze stereotypów o wiedźmach, urządzając swą chatkę. I z katalogu Boffo.

Tonks jest bardzo młodzieżowa i uroczo nieporadna. Odrobinę tylko martwi mnie, że pokazujesz same jej porażki i żadnych sukcesów – ta dziewczyna zdała egzamin aurorski, nie może być AŻ TAK beznadziejna.

Małżeństwo Malfoyów jest przyjemnie przedstawione, dobrze jest spojrzeć na ich domowe oblicze, chowane zazwyczaj przed światem. Cieszę się, że nie zrobiłaś z nich papierowych potworów, jednocześnie nie pisząc niczego, co stałoby w sprzeczności z kanonem.

O reszcie postaci można powiedzieć tylko jedno – mają potencjał. Widzę, że próbujesz je różnicować (Chupacabra, Sasza) i udałoby ci się to całkiem dobrze, gdyby nie ta skąpość opisów. Trochę przeginasz z tym minimalizmem.

No właśnie, ten problem dotyczy nie tylko bohaterów. Brakuje mi opisów wszystkiego. Nie mówię, że koniecznie powinnaś zacząć się rozwodzić nad każdym listkiem, ale choć trochę rozbudować niektóre sceny. Skąpisz informacji, a nie jest fajnie, kiedy czytelnik musi zastanawiać się kilka minut, żeby odgadnąć co mogłaś mieć na myśli. Seria o Potterze urzeka między innymi pięknie zbudowaną scenografią, mogłabyś oddać jej hołd, przybliżając czytelnikowi ten cudowny, magiczny świat tak, by mógł się w niego zanurzyć. Nie zauważyłam gorszących odstępstw od kanonu.

Jak sama widzisz, najmniej uwag dotyczy dwóch ostatnich rozdziałów. Niestety, oceniamy całość dostępnego tekstu. Nasza skala ocenia od 1 do 5. Opowiadanie w obecnej formie zasługuje na tróję, a najlepiej charakteryzują je dwa słowa: ma potencjał. Zapowiada się dobrze, ale musisz włożyć w nie jeszcze sporo pracy. Czasem wstawiasz elementy, które wybijają się pozytywnie na tle reszty: chichoczące lustro czy postanowienie Jamesa, by swoją młodszą wersję nazwać Snoopy. Takich rzeczy powinno być jak najwięcej, gdyż dodają tekstowi uroku i klimatu. Po poprawieniu błędów ocena skoczy na cztery. Jeśli zaś weźmiesz sobie nasze rady do serca, rozbudujesz tę historię, nie zarzucisz pisania i nie skiepścisz fabuły, zacznę się zastanawiać nad piątką. Mam nadzieję, że kiedy skończysz, wrócisz do nas, by się pochwalić, nawet, gdyby miało ci to zająć naprawdę dużo czasu. Cierpliwość Przedwiecznych jest nieskończona.